- het razen van je hart wanneer je plots in het verkeer uit de weg moet
gaan voor een ambulance. En je rijdt met je auto gehaast in de
wegenwerken naast de versmalde rijstrook, waarop jij je bevond. En het
enige waar je aan denkt is: ik hoop dat de persoon naar wie de
ziekenwagen zich haast ok is.. Je geeft
niets om de modder aan de auto.
- de vreemde voorkeur van je I-pod om op shuffle steevast naar Tom
Waits en Nick Cave te gaan. En nooit naar de kerst-CD van De
Wamblientjes. En je voelt je begrepen door een stukje technologie. En
je voelt je raar omdat je dat denkt.
-
de spontane glimlach op je gezicht wanneer aan de andere kant van de
winkelstraat het bruinharige jongetje tussen zijn moeder en vader in
loopt, aan elk een handje geeft, door hen in de lucht wordt geslingerd
(op 3 - uiteraard), luid lacht en elke keer opnieuw roept: "Nog eens!
Nog eens!"
- loeihard met Marco Borsato mee brullen.
- haar mail nog drie keer opnieuw lezen. En dan nog eens. En nog eens. En liefde voelen. En pijn. Hand in hand.
-
de volle maan zien en bedenken hoe iedereen een amateur is in het
leven. En weten dat het goed is. De lucht lijkt fluweel blauw en je wil
je hand uitsteken en strelen. Je knipoogt naar de maan, want jullie
delen een geheim. Een herinnering. En dan fiets je naar huis. Met je
voet op de kapotte dynamo. Want je eigen volle maan is net iets minder
functioneel.
Het is schoonheid.
Gezien door de ogen van een marsman op aarde.
Lieve groeten en gun jezelf elke dag een frutella,
S.
Een marsman op aarde
