Om even Philippe Geubels zijn uitspraak te gebruiken als hij zijn grap over het ijsblokje gaat vertellen... ik verzin dit dus niet!
Ik weet het, het is moeilijk te geloven maar dit verhaal gebeurt dus écht in België en ik ben er zeker van dat dit géén alleenstaand geval is.
Toen ik CM onderdak gaf nadat hij, volgens eigen zeggen uiteraard, door zijn drankverslaafde ex werd geslagen (één van zijn ontelbare leugens om medelijden op te wekken want zijn ex is een lief mens, allemaal zijn exen trouwens), was ik ervan overtuigd dat ik een mens in nood geholpen had... en zoiets geeft altijd een goed gevoel. Als ieder mens anderen zou helpen en hen zou omhelzen met een warm hart, dan waren er geen oorlogen, was er geen verdriet en waren er vooral geen gefrustreerde mensen die steeds weer te horen kregen dat ze 'te goed' zijn voor deze wereld.
Want, hoe je het ook draait of keert, er zijn TEVEEL problematische narcisten in de wereld en zij helpen alles naar de k-l-o-t-e-n voor hun slachtoffers.
Wie ooit de Netflix-serie 'Dirty John' zag, dacht wellicht dat België immuun zou zijn voor de praktijken van narcisten en dat justitie daar al lang raad mee wist maar niets is minder waar. Nog steeds wordt die groep onnutten gespaard en komen ze overal mee weg door dit rotte rechtssysteem dat meer rekening houdt met de daders dan met de slachtoffers.
Wanneer je in België schulden maakt en mensen oplicht, hoef je daar geen verantwoording voor af te leggen als je geen domicilieadres hebt. Je mag nog zo vaak voor de rechtbank gedaagd worden, ze kunnen je niks maken. En een doorwinterd narcist als CM weet uiteraard niet dat hij voor de rechter moet verschijnen want hij heeft geen adres dus, de post keert gewoon terug naar de rechtbank. Handig, toch?
Ook wanneer je iemands meubels laat buiten halen door één van de ontelbaren en vooral fantastische deurwaarders die dit land rijk is, kunnen ze je niets maken.. de meubels en bijbehorende huisraad wordt gewoon gestockeerd bij de gemeente en de technische dienst, die op de hoogte is dat het de meubels zijn van de narcist zijn gedupeerde, gooit ze gewoon bij het vuilnis of brengt ze naar de kringloopwinkel... 'Er is niemand die contact opnam om de meubels terug te krijgen' zeggen ze dan... terwijl je wél een mail kreeg waaruit blijkt dat ze jouw vraag 'Wanneer kan ik terug over mijn spullen beschikken' hebben ontvangen en doorgestuurd naar de verantwoordelijke van de technische dienst. Ellende troef!
Je kunt dus telkens onderdak krijgen bij een slachtoffer, niets bijdragen want iemand zonder domicilie kan ook geen baan aannemen, je laten onderhouden en met mooie praatjes je slachtoffer garanderen dat je àlles gaat terugbetalen, met haar auto rijden zonder paspoort, je verstoppen voor deurwaarders voor eerder gemaakte schulden, niét voor de rechter verschijnen en dus bij verstek veroordeeld worden en lekker de grote Jan uithangen. NIEMAND van de instanties die zich daar ook maar iéts van aantrekt.
Klein voorbeeldje van een gesprek met een politie-agent waarmee ik blij telefonisch contact opnam: 'Hier meneer de politie agent, hier is het adres waar hij verblijft! Ga er heen en schrijf hem ambtshalve in, zodat ik eindelijk aan de centen kom die de rechtbank mij heeft toegewezen.' Nee mevrouw, zo werkt dat niet! Wij gaan hem echt niet zoeken hoor!'... Zoeken? Ik geef u zijn adres op een presenteerblaadje! U hoeft niet eens te gaan zoeken, u kunt er zo naartoe rijden en hem treffen, inschrijven en klaar!' ... 'Nee mevrouw, zo werkt dat gewoon niet, fijne dag nog.'
Fijne dag nog? Amehoela! Kutdag! De zoveelste frustrerende kutdag! Omdat je steeds met je kop tegen de muur loopt en je dingen kwijt bent die een emotionele waarde hebben om wel tien maal U tegen te zeggen!
En de narcist, hij doet gewoon verder bij een volgend slachtoffer... want ook daar verkoopt hij zijn praatjes als zoete broodjes, en ook daar heeft hij alweer schulden gemaakt en een paar ton loze beloften.
Morgen komt de tweede zaak voor, tegen CM waar hij alweer de grote afwezige zal zijn. Vorige keer, ergens in april als ik het me goed herinner, sprak de rechter een vonnis uit in mijn voordeel. Morgen, zelfde scenario, enkel de ten laste legging is ietsjes anders maar gaat dus ook om oplichting en fraude. Ik ga weer gelijk krijgen maar wat ben ik er mee... Niets? Nog minder dan niets? Tien keer niets?
Er is één gouden regel die ik aan mijn kinderen meegaf; doe nooit anderen aan wat jezelf niet wil aangedaan worden... en ze hebben geluisterd. Mijn dochters zijn prachtige volwassen vrouwen die vinden dat hun moeder te goed is voor de wereld maar je kunt dit ook omdraaien: is de wereld wel goed genoeg voor mensen met een groot hart.
'Hij zegt dat alles gelogen is', schreef ze in een berichtje. Ik had dan ook niet anders verwacht, antwoordde ik terug.
Narcisten/psychopaten beheersen de kunst van het liegen als echte meesters. Maar 'meesters' zijn ze, in alles! Maar dan wel enkel in wat niet fatsoenlijk is.
Meneer heeft al een tijdje terug een lief in zoverre je kunt spreken over het lief van een narcist. Narcisten maken slachtoffers, geen lieven, geen liefdes- of vriendschapsrelaties... enkel en alleen slachtoffers. Want, hoe charmant en medelevend, hoe betrokken ze zich ook tonen en hoe begripvol ze ook zijn wanneer je hen leert kennen, door de mand vallen ze toch en dan wordt het patroon heel duidelijk.
Behalve voor zijn nieuw lief dan. Nuja, nieuw... ze is al een aantal maanden in 'the picture' en ze blijkt hem nog steeds niet door te hebben. Ook niet na het lenen van een grote som geld van oma, ook niet na het lenen van een iets minder grote som geld van haar dochter. De schulden blijven zich ophopen en Meester CM (zullen we hem maar noemen) heeft hoogstwaarschijnlijk al een nieuw vluchtplan klaar want dat is het beleid van de meester. Verantwoordelijkheid nemen? Schuldgevoelens? Empathie? Zero komma nul noppes bij narcisten, dat hoort nu eenmaal bij hun stoornis.
Maar wat me blijft verbazen is dat, indien je mensen verwittigt dat ze met een narcist te maken hebben en je legt de bewijzen, zwart wit, onder hun neus, dat jij degene bent die liegt. Een vonnis van de rechtbank, waarin zwart op wit staat dat hij veroordeeld werd voor frauduleuze praktijken en daardoor meer dan 8.000 moet betalen liegt niet, toch? Brieven van een advocaat liegen niet, toch? En toch blijven ze in hem geloven en hem geld lenen dat hij (n)ooit zal terugbetalen.
Zijn sommige vrouwen dan zo hopeloos dat ze, ondanks alle waarschuwingen, blind blijven voor de waarheid? Of zijn het helden? Helden die er niet om geven dat ze gepluimd worden en in hun onderhemd worden gezet. Helden die deze onnutten van de straat houden (en een hand boven het hoofd) opdat ze geen andere slachtoffers zouden maken. Dat verliefdheid stekeblind is is al lang geen geheim meer maar houden vàn mag dat toch niet zijn? Hoeveel rode vlaggen heeft iemand nodig (ik zag er ook wel een paar) bovenop de waarschuwingen vooraleer het kwartje gaat vallen?
Feit is, hij heeft ontzettend geloofwaardige praatjes die een 'wauw'-gevoel naar boven brengen, tot je zijn ballonnetje doorprikt. De onaantastbaarheid die hij denkt te hebben is eigenlijk schrijnend want ooit komt er toch een moment dat er niets meer te ontkennen valt. Het grote voordeel van social media is hierbij wel dat je als narcist iedereen kunt blokkeren die jou de waarheid onder de neus wrijft of die met bewijzen komt aandraven dat, alles wat je zegt en doet, één grote grove leugen is.
Misschien moet dit een ode zijn aan al die vrouwelijke én mannelijke helden die zich belangeloos laten uitkleden in ruil voor leugens, verwijten en vernederingen. Misschien moeten we voor dié mensen ergens een standbeeld oprichten en een nationale feestdag organiseren om hen te eren want, hoe je het ook draait of keert, die mensen verdienen dat!
En onder dat standbeeld een grote koperen plaat met daarop de tekst 'Hij kwam met niks en ging met alles aan de haal'.
Weet je wel
hoe slordig het is, een stoel in de tuin!? Ik keek hem verbaasd aan en dacht
even dat het een grap was maar zijn ogen schoten vuur en dat was geen goed
voorteken. Slordig, hoezo? Dit is een tuin-stoel en tuinstoelen dienen daar
voor, om in de tuin te staan. Probeerde ik me zachtjes te verweren. Als je
niet maakt dat die stoel onmiddellijk terug op het terras staat, dan trap ik je
zo hard dat je het nooit meer vergeet, dom wijf dat je bent! Hij gaf alvast
een oefentrap tegen mijn been om zijn woorden kracht bij te zetten. Zo, daar
heb je wat en als je naar mij had geluisterd, dan had ik je niet hoeven
trappen. En nu maken dat die stoel op het terras staat en dat je binnen op de
bank zit! De scheldwoorden die hij nog toewierp, terwijl hij weg beende
richting terras, drongen niet tot me door en als een geslagen hond bracht ik de
stoel terug naar het terras. Met loden schoenen ging ik de woonkamer binnen. Hij
zat intussen weer vrolijk op de bank, zingend en in zijn handen klappend op het
ritme van het schlagerfestival dat, tot mijn grote ergernis, elke dag werd
uitgezonden door een, in mijn ogen, marginale tv zender. Dàt was vooral de
reden waarom ik naar buiten was gegaan. Vergezeld van een goed boek, rust
vinden in de grote tuin die bij het huis hoorde en, het uitbundige gejengel en handgeklap
ontvluchten.
Ah, daar ben je, schatje! Kom maar lekker
gezellig bij me zitten en genieten van de muziek! Hij bleef me verbazen.
Terwijl ik de blauwe-plek-in-wording voelde kloppen in mijn been, werd ik
verplicht te doen alsof er niets aan de hand was want, het moment van
frustratie was voorbij en dan was alles weer normaal. Zonder ook maar één woord
te kunnen zeggen ging ik zitten op de bank. Niets zeggen en vooral geen emoties
tonen, hield ik me voor want ik wist dat ook dàt zou werken als een rode lap op
een stier. Is er wat, schatje? Je bent
zo stil? Ik slikte een paar keer voor ik Nee hoor, er is niks kon antwoorden
maar het lukte. De muziek verkrachtte mijn oren. Schlagers for crying out loud,
mijn oren waren daar niet tegen bestand. Ik hou van klassieke muziek, van
hardrock, blues en country of eender welke muziek die mooi is maar dit was een
marteling. Ik stond op van de bank en, zoals gewoonlijk, moest ik me
verantwoorden waarom ik op stond en waar ik naartoe ging. Hij omschreef het
altijd mooi met Ik heb gewoon interesse voor wat je doet, daar is toch niets
verkeerds mee maar het voelde als controle. Ik heb nog een paar factuurtjes
te maken, ik ga even de laptop halen en dan kan ik het doen terwijl ik bij je
zit bleek gelukkig een bevredigend antwoord te zijn. Zolang je maar bij me
blijft, schatje, je weet dat ik je graag dicht bij me heb hoorde ik hem zeggen
toen ik de hall in stapte om naar mijn kantoortje te gaan. Stilletjes als een
kind dat eigenlijk al voorbij bedtijd nog even wou op blijven zat ik, met de
laptop op schoot, gefocust op de facturen voor de school waarvoor ik werkte.
Hey schatje,
heb je me niet gehoord of wil je weer niet luisteren? Ik keek op van mijn
scherm en zag dat hij, onderuit gezakt op de bank met een joint in de hand, naar
me lachte. Euhm nee, sorry, wat zei je? Ik ben met de facturen bezig en heb
blijkbaar niet gehoord wat je vroeg. Zijn ogen stonden opnieuw in onweer-stand
en bitsig stelde hij zijn vraag opnieuw, over wat we die avond zouden gaan
eten. Of er überhaupt wel iets te eten viel want een vrouw die te lui is om te
koken en liever met haar laptop bezig is, had waarschijnlijk weer niets gepland
en hij had honger dus hij wou eten!
Ik ga zo naar
de keuken als deze facturen klaar zijn en dan heb je binnen het half uur eten.
Het enige wat ik nog moet doen is spaghetti koken, de rest is klaar. Hoorde ik
mezelf zeggen terwijl ik de laatste getalletjes ingaf. Hij sprong op van de
bank, en met een luide Zo, nu ben je klaar zeg ik! rukte hij de laptop van
mijn schoot af en bonkte hij ermee tegen de stenen wand van de open haard. De
stukken vlogen me letterlijk om de oren en ik wist dat dit het einde betekende
van mijn digitale boekhouding. Zonder één woord te zeggen droop ik af naar de keuken
en toen hij even later, tijdens het eten, zei dat ik de lekkerste spaghetti van
de hele wereld maakte, gonsde er maar één zin door mijn hoofd Je bent een
klootzak, je bent een klootzak, je bent een klootzak
