Weet je wel
hoe slordig het is, een stoel in de tuin!? Ik keek hem verbaasd aan en dacht
even dat het een grap was maar zijn ogen schoten vuur en dat was geen goed
voorteken. Slordig, hoezo? Dit is een tuin-stoel en tuinstoelen dienen daar
voor, om in de tuin te staan. Probeerde ik me zachtjes te verweren. Als je
niet maakt dat die stoel onmiddellijk terug op het terras staat, dan trap ik je
zo hard dat je het nooit meer vergeet, dom wijf dat je bent! Hij gaf alvast
een oefentrap tegen mijn been om zijn woorden kracht bij te zetten. Zo, daar
heb je wat en als je naar mij had geluisterd, dan had ik je niet hoeven
trappen. En nu maken dat die stoel op het terras staat en dat je binnen op de
bank zit! De scheldwoorden die hij nog toewierp, terwijl hij weg beende
richting terras, drongen niet tot me door en als een geslagen hond bracht ik de
stoel terug naar het terras. Met loden schoenen ging ik de woonkamer binnen. Hij
zat intussen weer vrolijk op de bank, zingend en in zijn handen klappend op het
ritme van het schlagerfestival dat, tot mijn grote ergernis, elke dag werd
uitgezonden door een, in mijn ogen, marginale tv zender. Dàt was vooral de
reden waarom ik naar buiten was gegaan. Vergezeld van een goed boek, rust
vinden in de grote tuin die bij het huis hoorde en, het uitbundige gejengel en handgeklap
ontvluchten.
Ah, daar ben je, schatje! Kom maar lekker
gezellig bij me zitten en genieten van de muziek! Hij bleef me verbazen.
Terwijl ik de blauwe-plek-in-wording voelde kloppen in mijn been, werd ik
verplicht te doen alsof er niets aan de hand was want, het moment van
frustratie was voorbij en dan was alles weer normaal. Zonder ook maar één woord
te kunnen zeggen ging ik zitten op de bank. Niets zeggen en vooral geen emoties
tonen, hield ik me voor want ik wist dat ook dàt zou werken als een rode lap op
een stier. Is er wat, schatje? Je bent
zo stil? Ik slikte een paar keer voor ik Nee hoor, er is niks kon antwoorden
maar het lukte. De muziek verkrachtte mijn oren. Schlagers for crying out loud,
mijn oren waren daar niet tegen bestand. Ik hou van klassieke muziek, van
hardrock, blues en country of eender welke muziek die mooi is maar dit was een
marteling. Ik stond op van de bank en, zoals gewoonlijk, moest ik me
verantwoorden waarom ik op stond en waar ik naartoe ging. Hij omschreef het
altijd mooi met Ik heb gewoon interesse voor wat je doet, daar is toch niets
verkeerds mee maar het voelde als controle. Ik heb nog een paar factuurtjes
te maken, ik ga even de laptop halen en dan kan ik het doen terwijl ik bij je
zit bleek gelukkig een bevredigend antwoord te zijn. Zolang je maar bij me
blijft, schatje, je weet dat ik je graag dicht bij me heb hoorde ik hem zeggen
toen ik de hall in stapte om naar mijn kantoortje te gaan. Stilletjes als een
kind dat eigenlijk al voorbij bedtijd nog even wou op blijven zat ik, met de
laptop op schoot, gefocust op de facturen voor de school waarvoor ik werkte.
Hey schatje,
heb je me niet gehoord of wil je weer niet luisteren? Ik keek op van mijn
scherm en zag dat hij, onderuit gezakt op de bank met een joint in de hand, naar
me lachte. Euhm nee, sorry, wat zei je? Ik ben met de facturen bezig en heb
blijkbaar niet gehoord wat je vroeg. Zijn ogen stonden opnieuw in onweer-stand
en bitsig stelde hij zijn vraag opnieuw, over wat we die avond zouden gaan
eten. Of er überhaupt wel iets te eten viel want een vrouw die te lui is om te
koken en liever met haar laptop bezig is, had waarschijnlijk weer niets gepland
en hij had honger dus hij wou eten!
Ik ga zo naar
de keuken als deze facturen klaar zijn en dan heb je binnen het half uur eten.
Het enige wat ik nog moet doen is spaghetti koken, de rest is klaar. Hoorde ik
mezelf zeggen terwijl ik de laatste getalletjes ingaf. Hij sprong op van de
bank, en met een luide Zo, nu ben je klaar zeg ik! rukte hij de laptop van
mijn schoot af en bonkte hij ermee tegen de stenen wand van de open haard. De
stukken vlogen me letterlijk om de oren en ik wist dat dit het einde betekende
van mijn digitale boekhouding. Zonder één woord te zeggen droop ik af naar de keuken
en toen hij even later, tijdens het eten, zei dat ik de lekkerste spaghetti van
de hele wereld maakte, gonsde er maar één zin door mijn hoofd Je bent een
klootzak, je bent een klootzak, je bent een klootzak
| 
