24-01-2008 om 15:53 geschreven door Mrs F  

Het leven van de single vrouw is spannend. Nooit ongemaquilleerd de deur uitgaan (ook al is het maar snel even uit en in om je post uit de brievenbus te halen), elke dag weer je benen en oksels gladscheren en niet te vergeten de landingsbaan netjes getrimd houden, geen vuil ondergoed in je appartementje laten rondslingeren, ervoor zorgen dat je karretje 'singleness' uitstraalt in de supermarkt, frisse-adem-kauwgum altijd binnen handbereik in de handtas (het idee *gniffel*, ooit al eens iets binnen de seconde uit dat rommeltasje kunnen vissen?). De vrijgezelle vrouw moet altijd goed voorbereid door het leven gaan, want who knows... today you might bump into the Man!
Was het maar zo gemakkelijk niewaar? Waar zitten al die vrijgezellen waar wij hunkerend naar smachten?
Vandaag deel I in onze verbijsterend interessante reeks "Ontmoetingsplaatsen" voor de 'hoping soon to be hooked' onder ons: de datingsites.
Niet moeilijk dat we vandaag de dag in real life niemand meer tegenkomen, tegenwoordig zit iedereen blijkbaar thuis, vastgekluisterd voor de pc. Rendez-vous, relatieplanet, meetic, match.com, en zo kan ik nog even verdergaan.
Ooit had ik door deze toestanden een goeie vriend die plots geen zin meer had om uit te gaan. Waarom ook, veel meer keus op internet dan op café. Zijn enthousiasme was aanstekelijk en voor ik het wist had ik mezelf ook een profieltje aangemaakt. Wat een visvijver! Hengelen hoefde zelfs niet, ze sprongen gewoon gezwind in mijn netje. Die eerste dag had ik al over de 300 bezoekers, waarvan er zo'n hondertal een berichtje in mijn mailbox gedumpt hadden (later heb ik trouwens eens een vergelijkende studie gedaan zonder foto, en dat aantal was meteen gereduceerd tot twee wanhopigen). En ja, een aantal dagen later had ik "beet". Gescheiden man, jonge dertiger, twee kindjes, bruin warrig krullekopje, blauwe ogen, sexy volle lippen die smeekten om gekust te worden, wreed schone job, kortom, alles erop en eraan. Tientallen gevoelige mailtjes en een paar urenlange telefoongesprekjes later had ik mijn perfecte match. Die eerste date ... *zucht*... een koude winterwandeling die eindigde in een kus op het meest romantisch betoverende plekje van Gent, het brugje over de gras-en de korenlei. ("mèèèèmorieees" kweelt Barbara Streisand nu door mijn koppie). Nog geen week later vroeg hij mij of hij enkele onderbroekjes bij mij mocht achterlaten, en voor ik het wist was de helft van mijn kast ingepalmd. Geen probleem, het was een heerlijke tijd. Zoals ik al zei had hij een suksevolle job in de financiële wereld, en jammer genoeg moest hij door de afsluiting van het boekjaar veel late uurtjes kloppen. Maar steeds stond zijn potje klaar als hij thuis kwam, ook al was het na elven. In de uurtjes daarvoor had ik tijd genoeg om ook zijn was en plas te doen en alles netjes gestreken in de ene helft van de ingepalmde kast te hangen. Alles met plezier gedaan, want ik was tot over mijn oren verliefd, and so was he. Hij had zelf eigenlijk een huurappartementje in Brussel, waar hij bijna nooit kwam omdat hij het zo ongezellig vond. Bovendien woonden zijn kindjes bij de mama in één van de Gentse deelgemeenten, en mijn eigen stulpje was voor hem een stuk dichterbij voor een snel bezoekje. We hadden elkaar leren kennen via RDV en ik merkte al snel dat hij nog dagelijks ging inloggen op zijn profieltje. Dat zat me natuurlijk helemaal niet lekker. Wat had hij daar nog te zoeken terwijl we allebei zo overduidelijk perfect gelukkig waren met elkaar? Toen ik hem de vraag stelde reageerde hij bijzonder geagiteerd en zei hij dat het gewoon "curiositeit" was. Toen ik hem duidelijk maakte dat hij mij zo het gevoel gaf dat hij ondertussen precies nog "naar beter" op zoek was hield hij ermee op, maar wel duidelijk tegen zijn zin, want hij zag er eigenlijk geen graten in (hallo?). Een paar weken later, na tienen, op één van die avonden dat ik geduldig met het eten in de oven op zijn thuiskomst aan het wachten was, checkte ik mijn emailtjes op hotmail en bovenaan de website zag ik een banner staan van Meetic. Was het mijn 6th sense ik weet het niet, maar voor ik het wist zat ik op die website zijn nickname die hij ook gebruikte op RDV in te tikken, om even later zijn fotootje te zien te verschijnen. Méér nog, hij zat online... Overwerken noemen ze dat! Om een lang verhaal kort te maken, toen hij na elven die avond thuiskwam en met deze feiten geconfronteerd werd, liep hij kokend van woede naar de voor de helft ingepalmde kleerkast en pakte zijn boeltje, stilzwijgend. Het enige wat hij nog zei, tien minuten later terwijl hij mijn voordeur voor de laatste keer achter zich dichttrok was "ik sta trouwens actief op wel nog 10 andere datingsites".
Die vriend trouwens, door wie ik op RDV terechtgekomen was, komt tegenwoordig zelfs NIET meer buiten. Het IS verslavend, dat heb ik zelf gemerkt. En nee, hij is niet meer op zoek naar "de ware". Nee hoor, hij is 'zelfstandige' geworden, een geroutineerde specialist die met een gezonde regelmaat van 2 à 3 afspraakjes in de week zijn first dates door de opgebouwde ervaring al meteen het bed in krijgt, dit gecombineerd met de reeds gemaakte slachtoffertjes (oftewel jonge moedertjes voor wie het niet zo makkelijk is iemand te vinden of anderzijds de minder- of meer (in size) - bedeelden van moedertje natuur) die nog niets in de gaten hebben en  -verliefd (naïef maar gelukkig) als ze zijn- wekelijks terugkomen. Ook al is hij lelijk als de nacht, vrouwen vallen nog steeds voor humoristische, gevoelige mannen, en eenmaal je dit weet is acteren niet echt moeilijk. RDV is voor hem ondertussen geëvolueerd van een datingsite naar een 'poepertjes'site. Een gat is een gat. Waarom nog een commitment aangaan als het zonder de bijkomende zorgen gratis en voor niets voor het grijpen ligt? De kers op de taart: hij tapet alles met een verborgen cameraatje dat niet te zien is tussen zijn al even zwarte dvd recorder en stereo-installatie. Zo kan hij in die twee dagen in de week dat hij bewust geen date heeft, ook nog doorgenieten. Just for the record, een vriend is hij al lang niet meer...uit respect voor het vrouwelijk ras, ook al zijn we zelf in al onze onschuld, schuldig aan het willen blind zijn.
Datingsites? Nee, dank u. En natuurlijk zijn ze niet allemaal slecht, de datingsite-males, maar geef mij toch maar de spontaneïteit, en het genot van het verleid worden op de ouderwetse manier. Het duurt misschien allemaal wat langer, maar moeilijk gaat ook, en laat ze maar eens een "efforeke" doen, we zijn het tot voor slot waard, niet?

22-01-2008 om 23:57 geschreven door Mrs T