Dit boekje ben ik woensdag in de bibliotheek tegen gekomen, op zoek naar het andere werk van Kundera, namelijk 'De ondraaglijke lichtheid van het bestaan'. Het laatstgenoemde werk zal waarschijnlijk in de week die gaat komen uitgelezen worden, maar dit boekje ( ik zeg boekje omdat het slechts 192 gram weegt en 137 pagina's telt) was een aangenaam tussendoortje.
Ik heb het in één ruk in de saaie momenten die het communiefeest van een 8 jarig neefje kan bevatten uitgelezen, en ik moet zeggen, het was het waard. De schrijfstijl van Kundera is niet altijd even eenvoudig, ik heb enkele keren een zin meer als een keer moeten lezen, maar hij heeft mij aangenaam verrast op gebied van stijl.
Zijn mooi omschrijvingen van begrippen zoals de traagheid zelf zette me aan het denken, en hij is ook heel verhelderend in diezelfde omschrijvingen. Soms zijn eerder filosofische omschrijvingen een grote warboel, vergelijkbaar met de verlengkabels hier thuis, waar het begin nog het einde in terug te vinden is, maar dat was in dit boekje niet het geval. Het was niet eenvoudig, maar toch heeft het ook geen grote inspanning gekost om zijn beschrijvingen te volgen.
Het verhaal is echter een ander paar mouwen. Als ik mijn commentaar in een woord zou moeten samenvatten zou ik droog 'raar' zeggen. Hij schrijft namelijk over het feit dat hij en zijn vrouw op reis zijn en logeren in een klein Frans kasteeltje. Daar nemen we een kijkje in de gedachten van Kundera himself, en ik heb voor mijzelf geconcludeerd dat hij zijn laatste roman in zijn hoofd aan het schrijven is. Verrassend zijn wel de kleine deeltjes waarin duidelijk wordt dat zijn gedachten op zijn vrouw overgebracht worden, aangezien deze over zijn verhaallijn droomt. Nu om tot de kern van het boekje te komen, ik heb 3 kleinere verhaallijnen uit het boekje gehaald, namelijk de reis van Kundera en zijn vrouw, het verhaal Vivant Denon, namelijk de chevalier die een wilde nacht beleeft met Madame de T, en het verhaaltje over het congres van entmologen en de clash tussen Pontevin en Berck. Waarom deze 3 verhaaltjes in elkaar verweven zijn is mij niet helemaal duidelijk, met uitzondering van de ontmoeting van de Chevalier met Vincent, die samen ongeveer dezelfde ervaring hebben opgedaan
Wel komt het motief van de traagheid mooi terug op het einde, namelijk Kundera die in zijn auto nog even de Chevalier nakijkt, hoewel zijn vrouw met aandrang vraagt om te vertrekken, omdat hij nog even van zijn traagheid wilt genieten. In het begin van het boek heeft de schrijver namelijk uitgelegd dat traagheid iets is dat in deze wereld steeds maar meer begint te ontbreken, en dat dat een groot verlies is. waar zijn ze immers gebleven, de flaneurs van weleer? Waar zijn ze gebleven, de lanterfantende helden van het populaire lied, de landlopers die van de ene molen naar de andere slenteren en onder de blote hemel slapen?
