De 365 pagina tellende politieroman is uitgelezen. Eindelijk. En het is niet moeiteloos gegaan, maar, om eerlijk te zijn, het heeft wel de moeite geloond. Het is niet bepaald een pageturner, die je in een ruk uitleest, je ogen flitsend over de regels en je lichaam steeds dichter naar het puntje van je stoel schuivend, maar het heeft me wel kunnen smaken.
Het boek begint met een soort veredeld krantenartikel, waarin de dood van kunstexpert en restaurateur Pieter Torfs in bekend gemaakt wordt. Dé vraag die door het hoofd van de lezer gedurende een groot deel van het boek zal spoken, is met dit artikel gesteld, namelijk wie heeft Pieter Torfs vermoord. Dan begint het echte verhaal. We zien hoe het er aan toegaat in het atelier van Pieter Torfs, maken kennis met zijn assistente, met wie hij een soort van lichamelijke verhouding blijkt te hebben, en leren enkele dingen bij over het werken in de restauratiewereld.
Dan is er een wending, een bijzondere gebeurtenis, die meer dan welkom is na het ietwat drogere hoofdstuk over Torfs werkzaamheden. Een vrouw komt de vakkennis van Pieter Torfs vragen om een schilderij te onderzoeken, een Schonghauer. Dit is blijkbaar een beroemd schilder, mij niet van naam bekend, en ik las dit deel door in de hoop terug naar de moordzaak te kunnen geraken, wat mij persoonlijk iets meer interesseert.
Met een klein tussenstukje, waarin Christina Jonkheere, de vrouw met het schilderij, haar minnaar bezoekt en de lezer een klein erotische passage voorgeschoteld krijgt, komen we een stapje dichter bij de moordzaak. Nu wordt het verhaal immers vanuit de ogen van Thomas Berg, een rechercheur en vrijgezel die nog maar kort in Leuven aan de slag is, beschreven, en mijn interesse vergrootte iets meer.
Wegens gebrek aan Torfs, hij is immers vermoord, en gebrek aan Christina Jonkheere, aangezien zij gevlucht is na de moord, blijven we door de ogen van Thomas de zaken bekijken, die zich steeds dieper in de zaak inwerkt. Dit stukje vond ik persoonlijk het leukst, aangezien je als lezer als het ware in de zaak meegesleurd wordt, en stap voor stap de ontwikkelingen over de schouder van Thomas Berg mee bekijkt. Berg is een beetje een vreemde eet in de leuvense politiebijt, aangezien hij vanuit Brussel overgeplaatst is. Dit in combinatie met zijn eigenzinnige manier van speuren, doet de spanning soms wat opdrijven, aangezien hij er niet voor terugschrikt zelf op onderzoek uit te gaan.
Het verhaal naar het onderzoek wordt leuk vermengd met een romance van Thomas Berg, aangezien hij een meisje heeft ontmoet in de zaak waar hij zijn dagelijkse espresso drinkt. Dit kleine zijspoor maakt de zaak zelf wat luchtiger om te lezen. Natuurlijk lost Thomas Berg de zaak op, niet zonder trekken of stoten, maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Case closed.
Het was dus een goed boek, al moet ik eerlijk toegeven, dat een politieroman annex thriller bij mij veel moet doen om niet gesmaakt te worden. Wel moet ik zeggen dat er delen waren waarin de details over het schilderij soms iets te lang werden beschreven, terwijl ik in zo'n hoofdstuk wat suspense miste, maar ik heb het graag gelezen.
