Drie weken geleden, op een woensdagnamiddag om preciezer te zijn, kreeg ik een kleine inval. Als ik nu eens naar de bibliotheek ging, een boek uitleende voor mijn leesportfolio, dat boek las enzoverder, dan zou ik tijdig klaar zijn met een van die opgegeven taken en zou ik op voorhand gewerkt hebben. Nu het toeval wilde deze gang van zaken liever anders doen verlopen, wat ik ook merkte toen de 3 boeken die ik had gekozen uitgeleend bleken te zijn. Gelukkig zag ik een ander interessant boek staan, vlak naast het plaatsje dat normaal opgevuld werd door het boek waarvoor ik in eerste instantie gekomen was, maar nu door een onwillekeurige persoon uitgeleend was. Het boek was 'Speelbal' van Stephen Fry.
Het boek kwam terecht op mijn nachtkastje, en bleef daar zo'n 2 weken onaangeroerd liggen. Het was niet zozeer gebrek aan interesse, maar eerder een 'onbekend is toch een beetje onbemind' gevoel, de aandrang om het open te slaan was nog niet in me opgekomen. Nu werd die aandrang een handje toegestoken door de vriendelijke mensen van de bibliotheek, die me enkele dagen geleden mailden dat ze hun boek rond de tijd dat ik deze post schrijf verkozen terug te hebben, om weer aan andere lezers te kunnen uitlenen enzoverder.
Gestimuleerd door de attente mail van de bib, heb ik het boek opengeslagen, en het verhaal nestelde zich algauw in mijn brein. Twee nachten lezen tot de vermoeidheid mijn ogen dichttrok later waren de 351 pagina's verslonden, en ik moet toegeven, het heeft me geboeid.
Het is een opbouwend boek, het verhaal begint zo zorgeloos, dat je als lezer met je ogen over de zinnen vol banaliteit racet in de hoop de verandering die de zorgeloze Ned Maddstone te wachten staat tegen te komen. Het hele schrijven voorspelt dat er iets staat te gebeuren. Ned wordt door zijn vrienden, die niet echt vrienden zijn maar eerder zielige, ziekelijk jaloerse schooljongens, verlinkt bij de narcoticabrigeda en opgepakt. En opeens dringt het bij de lezer door dat dit het is, de omwenteling waarop al heel het verhaal wordt gebroed, en toch heeft ze mij verrast. De gevolgen va ndeze omwentelijng, lezen we later in het boek, zijn niet te schatten. Prtia trouwt met Gordon, Ned kwijnt weg in een instelling en zijn vader sterft aan de emoties. Nu komt zowat mijn favoriete deel uit het hele boek, namelijk Neds behandeling in Zweden door artsen en hulpverleners ie hun uiterste best doen zijn geheugen uit te wissen en hem zichzelf gek doen wanen. Maar daar steekt Babe, een andere inwoner van het hospitaal, handig een stokje voor. Deze evolutie, van een gecrashte Ned die zichzelf Thomas begint te noemen, naar een leergierige Ned die kennis, door Babe overgebracht gretig absorbeert. De schakel tussen het contact van Ned en Babe is het schaakbord, en de evolutie die Ned maakt op het bord, loopt parallel met de evolutie in zijn geestelijke gezondheid. Maar als hij genezen is van de onzin die het hospitaal jarenjang in zijn verstand heeft geboord, gebeurt er een verandering in dit verstand. De vredelievende Ned van in het begn van het boek wordt een op wraak gezinde Ned, en niet zomaar op wraak gezind, hij raakt geobsedeerd door wraakgevoelens. Deze obsessie is zo sterk dat de oude Ned verdwijnt, en, wat later ook door Portia bevestigd wordt, een nieuwe Ned opstaat. Wat Ned in zijn nieuwe alter ego 'Simon Cotter' allemaal uitspookt, is zeer verrassend aangezien het beeld van goede aardige Ned nog in het geheugen van de lezer hangt. Hij voert zijn wraakplannen uit, verwerft roem en rijkdom door een succesonderneming op te starten, maar Portia terugwinnen is hem niet gelukt, een feit dat aan hem blijft knagen.
Vandaag ben ik het boek gaan binnendoen in de bibliotheek, en het lot was me deze keer gunstiger gezind, zodat 'De Zaak Torfs' nu op mijn nachtkastje ligt, wachtend om gelezen te worden. Hmm het zal voor deze avond zijn, hoewel een beetje nieuwsgierigheid zich meester aan het maken is van het topje van mijn neus, we zullen wel zien.
