Ik heb vandaag tot bladzijde 172 gelezen. Augustus, Hazel en haar moeder zijn nog steeds in Amsterdam. Augustus en Hazel zijn bij de schrijver op bezoek geweest, dit liep echter niet zoals gepland. De schrijver was dronken en zeer onbeleefd en heeft niet op de vragen van Hazel geantwoord, wat toch wel de bedoeling was want dat was het doel van hun tripje. Ik vond het boek tot hier toe eerder voorspelbaar maar dit had ik niet zien aankomen. Ik vond het wel leuk dat er zo iets onverwachts is gebeurd. Daarna zijn ze naar het Anne Frank Huis gegaan, waar ze voor het eerst hebben gezoend. Ik heb het gevoel dat heel het boek een aanloop was naar dit hoogtepunt, de kus, de climax. Het voelt als een opluchting dat het nu eindelijk is gebeurd.
Bij het kiezen van dit boek dacht ik dat het zeer emotioneel zou zijn en dus veel zou moeten wenen, maar dat is nog maar 1 keer het geval geweest. Maar dat kan natuurlijk nog altijd komen.
Ik zit ondertussen al aan bladzijde 136 van het boek "Een weeffout in onze sterren". Hazel en Augustus leren elkaar kennen en groeien naar elkaar toe. Ze zijn met haar moeder op een trip naar Amsterdam om de schrijver van Hazel's lievelingsboek te ontmoeten.
En ja hoor, de eerste traantjes zijn gevallen. Ik ben iemand die zich bijzonder makkelijk inleeft in een boek en dan ook eens een traantje moet wegpinken. De dood loert bij Hazel Grace om het hoekje, het is emotioneel om te lezen hoe zij en haar naasten daarmee omgaan. "'Ik ben net, net... Ik ben net een granaat, mam. Ik ben een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken.'" Zo'n stukje hakt erin. Je ziet dan wat het betekent om ongeneeslijk ziek te zijn. Gelukkig kan ik ook wel eens lachen bij het lezen van dit boek, humor zit er op een fijne manier in verwerkt.
Hoewel het boek vlot leest, mis ik wel wat actie en spanning. Hopelijk gebeurt er iets bijzonders in Amsterdam.
Ik heb de eerste 75 bladzijden van "Een weeffout in onze sterren" door John Green gelezen. Het boek gaat over een meisje, Hazel, dat ongeneeslijk ziek is, ze heeft kanker. In haar praatgroep ontmoet ze een jongen, Augustus. Hij heeft een been verloren, maar kanker overleefd.
Het eerste hoofdstuk was nogal religieus getint, er werden bijvoorbeeld gebeden van in de praatgroep geciteerd. Dit was voor mij overbodig. In de volgende hoofdstukken kwam religie minder aan bod.
Regelmatig waren er ook stukken waar wat te diep in detail werd gegaan. Zo krijg je bijvoorbeeld een heel gedetailleerde beschrijving van Augustus die een computerspelletje speelt, dat interesseert mij niet zo. Het verhaal mag van mij wat sneller gaan.
Dit zijn nu twee negatieve punten maar ik vind het boek zeker niet slecht. Ik vind het interessant om over de gedachtes en gevoelens van een ongeneeslijk ziek meisje van mijn leeftijd te lezen.
