Vandaag heb ik het boek van John Green uitgelezen. De laatste hoofdstukken van dit boek zitten vol onverwachte wendingen. Ik dacht heel de tijd dat het boek zo zou gaan: Hazel en Augustus leren elkaar kennen en worden verliefd, op het einde sterft Hazel door haar ziekte. Maar ik zat er naast... Ik heb al veel verklapt, maar het einde zullen jullie toch zelf moeten lezen. Wat ik je wel kan zeggen is dat ik bij het lezen van het laatste 50-tal pagina's bijna non-stop heb gehuild... Het is zó mooi geschreven. In mijn vorige blogpost voorspelde ik dat de traantjes nog zouden kunnen komen en dat was dus zeker het geval. In overvloed.
Maar weet je wat ik net bedacht? Ik heb enkel nog maar over de inhoud van het boek geschreven maar nog niet over het taalgebruik. Dus bij dezen: ik vond het boek eigenlijk nogal moeilijk geschreven, ik moest zeer regelmatig een zin of zelfs een alinea nog een keer lezen. Er waren veel woorden waarvan ik de betekenis niet kende. En als ik zo lekker in mijn zetel aan het lezen ben, heb ik eerlijk gezegd niet echt veel zin om een computer of woordenboek erbij te halen om de betekenis op te zoeken. Daardoor wist ik niet altijd wat er bedoeld werd, maar meestal maakte dat niet ze veel uit omdat het woord of de zin niet zo belangrijk was.
Tot slot, na het hele boek gelezen te hebben, mijn mening over "Een weeffout in onze sterren" door John Green:
De eerste helft van het boek vond ik eerder saai, maar dat is misschien iets te "heftig" uitgedrukt. Er miste iets, laat ik het zo zeggen. Maar wanneer ze naar Amsterdam gaan, verandert dat. Het verhaal wordt boeiender en verrassender. Het laatste deel vind ik, zoals gezegd, echt heel mooi.(Ik heb geprobeerd een ander woord te gebruiken dan telkens "mooi", iets specifieker, maar dat is me niet gelukt. "Mooi" beschrijft voor mij het beste wat ik er van vond.) Ik had het er graag voor over om eerst het iets minder boeiende begin te lezen om dan bij het emotionele einde uit te komen. Het boek las niet zo vlot maar dat vind ik niet zo erg, ik heb er geen probleem mee om een stukje twee keer te moeten lezen.
Dit was mijn laatste blogpost. Ik zou het boek zeker aanraden, maar je moet er wel voor zijn, een emotioneel boek.
Groetjes Silke
PS: Ik wil jullie nog even wijzen op mijn bescheiden, maar toch bewust gebruik van alliteraties in mijn blog. Ik begon telkens met "Lieve lezers" en ik sloot af met "GroetjesSilke" wat geen alliteratie is, maar wel mooi, toch? "Ik had het er graag voor over om eerst het iets minder boeiende begin te lezen om dan bij het emotionele einde uit te komen." Prachtige zin, al zeg ik het zelf.
Ik heb vandaag tot bladzijde 172 gelezen. Augustus, Hazel en haar moeder zijn nog steeds in Amsterdam. Augustus en Hazel zijn bij de schrijver op bezoek geweest, dit liep echter niet zoals gepland. De schrijver was dronken en zeer onbeleefd en heeft niet op de vragen van Hazel geantwoord, wat toch wel de bedoeling was want dat was het doel van hun tripje. Ik vond het boek tot hier toe eerder voorspelbaar maar dit had ik niet zien aankomen. Ik vond het wel leuk dat er zo iets onverwachts is gebeurd. Daarna zijn ze naar het Anne Frank Huis gegaan, waar ze voor het eerst hebben gezoend. Ik heb het gevoel dat heel het boek een aanloop was naar dit hoogtepunt, de kus, de climax. Het voelt als een opluchting dat het nu eindelijk is gebeurd.
Bij het kiezen van dit boek dacht ik dat het zeer emotioneel zou zijn en dus veel zou moeten wenen, maar dat is nog maar 1 keer het geval geweest. Maar dat kan natuurlijk nog altijd komen.
