Ik zit ondertussen al aan bladzijde 136 van het boek "Een weeffout in onze sterren". Hazel en Augustus leren elkaar kennen en groeien naar elkaar toe. Ze zijn met haar moeder op een trip naar Amsterdam om de schrijver van Hazel's lievelingsboek te ontmoeten.

En ja hoor, de eerste traantjes zijn gevallen. Ik ben iemand die zich bijzonder makkelijk inleeft in een boek en dan ook eens een traantje moet wegpinken. De dood loert bij Hazel Grace om het hoekje, het is emotioneel om te lezen hoe zij en haar naasten daarmee omgaan. "'Ik ben net, net... Ik ben net een granaat, mam. Ik ben een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken.'"  Zo'n stukje hakt erin. Je ziet dan wat het betekent om ongeneeslijk ziek te zijn. Gelukkig kan ik ook wel eens lachen bij het lezen van dit boek, humor zit er op een fijne manier in verwerkt.

Hoewel het boek vlot leest, mis ik wel wat actie en spanning. Hopelijk gebeurt er iets bijzonders in Amsterdam.

Groetjes,

Silke