Wat een week is me dat zeg. De hele week was mijn maag niet zo goed. Soms een halve dag iets beter en dan weer niet. Vandaag gaat het voor de eerste keer weer goed (voorlopig). Ik denk dat het eten in mijn gstgezin niet echt voor mijn maag geschikt is. Het eten is heel erg gekruid. Maar het gezin is ooo zo lief, dus ik vergeef het hen. Vanavond mijn laatste avond bij hen en vanaf morgen naar een app. Ik ga mijn familie wel missen, maar mijn vrijwilligerswerk ligt niet zo ver van hen, dus voor mijn vertrek naar Belgie ga ik hen zeker nog eens een bezoekje brengen. Ik heb gemerkt dat het echte snoepdozen zijn, dus heb ik heel wat chips en chocolade gehaald om hen te bedanken voor de goede zorgen en de warmte waarmee ze mij omringd hebben. Een hele winkelzak vol snoep voor nog geen 3.00, dat mag wel. Deze middag ben ik naar mijn app gaan kijken. Het ziet er goed uit, echt waar. Morgen kan ik erin en gaan 2 Belgische meisjes eruit. Waarschijnlijk ga ik een week alleen zijn in het app en daarna gaat er nog iemand anders komen. Hopelijk valt het leven in een app in Cusco even goed mee als in het gastgezin. Ik houd jullie op de hoogte.
Intussen ben ik ook aan ijn vrijwilligerswerk begonnen. Het is wennen. Er is geen taakomschrijving, heel weinig plaats en bijna geen middelen en het maakt niet uit wanneer ik kom en ga. Er zijn nog 2 andere vrijwilligers. Ze praten enkel met elkaar en hangen maar wat rond met de kinderen.Ze zijn nog heel jong denk ik en hebben het vooral over uitgaan en wat ze gaan aandoen. Niet echt mijn bezigheden dus. Maar ik probeer wat te spelen met de kinderen, tot er 3 lkrn komen. Dan kan ik de kinderen wat helpen, in de mate van het mogelijke natuurlijk, want zo goed is mijn spaans niet adt ik de ouderen kan helpen. Ik houd me vooral bezig met de jongere kinderen en probeer wat woordenschat op te vangen. Het is fijn om met deze kinderen te zijn, maar ik moet echt wel ne knop omdraaien om niet de hele tijd te denken aan de hygiene, anders kan ik beter wegblijven. Maar het is natuurlijk wel opletten. Ik ga elke dag van ongeveer 3u tot ongeveer half 6 naar het kindertehuis. Vandaag was er een meisje, Fabiola, dat begon te wenen omdat ik naar huis ging en pas maandag terug kom. Dat is zoooo vertederend. Dan zou ik haar zo mee willen nemen naar Belgie. Gisteren wou Katharina (idd mama) me niet laten gaan. Tja...
Mijn lessen Spaans zijn nu voorbij. Jammer, want ik wil nog zoveel leren. Maar nu ga ik wel eens alles kunnen inoefenen, want er werd elke dag een hele brok leerstof gegeven. Dan ken ik dat tegen dat ik volgend jaar terug kom, hihi... Mijn lkr heeft me al onderdak aangeboden. Interessant, niet waar? Ze wil ook contact houden via mail, dus da's ook wel interessant.
Morgen ga ik nog eens den echte toerist uithangen en wat tempels bezoeken, of toch wat ervan overblijft. We laten ons naar de verst gelegen plaats brengen en komen dan te voet terug. Lijkt me de moeite. Zondag gaan we nog twee andere tempels bezoeken em misschien naar een leuk lokaal marktje waar niet veel toeristen komen. Dat kan ook fijn zijn.
Maar jullie merken het, alles ok met mij (en hopelijk wil mijn maag het ook zo houden) en geen tijd voor verveling. Er is wel 1 ding dat ik jullie moet bekennen: het is hier KOUD! Al 3 dagen dat het de hele dag koud is ipv enkel 's avonds. Het lijkt hier een beetje op Belgie in de herfst Maar er zou verandering op komst zijn. Ik hoop het... Maar voor de rest, geen probleem. Ik geniet nog altijd met volle teugen!
Blijkbaar houden jullie van straffe verhalen? Wel, dan heb ik er nog eentje, of twee... Vrijdag met de klas naar de zoo geweest. TRiestig hoe die dieren daar in kleine kooien zitten. 's Avonds salsales gehad en dan bailarrrrrrrr (dansen)!!!! Het was fijn! de volgende dag met mijn toeristenticket naar een museum geweest, maar ik had last van mijn maag, dus regelmatig naarhet toilet. Mr diarree had mr overgeven gestuurd. Niet fijn dus. Dus deden we het kalm aan. 's Zondags was een echte rampdag! de hele tijd overgeven en dat terwijl we een uitstap hadden. Telkens ik uit debus kwam, was het rennen naar het toilet om over te geven. Plezant is dus anders! Toen ik thuiskwam, ben ik dadelijk mijn bed ingegaan. Gisteren besloot mijn moeder met mij naar het hospitaal te gaan. Een indigestie, iets verkeerds gegeten of gedronken. Medicatie en morgen moet ik terug om te zeggen of het al beter is. Ik voel me vandaag wel wat beter, dus geen probleem. Dat was spannend verhaal 1. Voor jullie misschien niet zo spannend, maar in een peruaans ziekenhuis zijn, was toch wel spannend, voor mij dan toch. Vandaag wou ik terug naar de les gaan en ook starten met mijn vrijwilligerswerk, want adt was gisteren ook niet doorgegaan. Maar... er zijn blokkades, dus geen bussen en bijna geen taxi's. Gevolg, 1 uur staqppen naar de klas en geen vrijzilligerswerk vandaag. wat er juist scheelt, ik weet het niet, zo goed is mijn spaans nog niet. Maar het zou iets te maken hebben met een nieuwe wet waar de buschauffeurs het niet mee eens zijn. Op straat liggen stenen, zodat niemand door kan. Overal is politie paraat. Iedereen gaat te voet over de straten. Jaja, het leven zoals het is. Het is nu in heel Peru, maar wanneer het stopt, dat kan van streek tot streek afhangen. Hopelijk is het hier morgen voorbij... Zo, ik ga aan mijn wandeling richting huis beginnen.
Maar er zou verandering op komst zijn. Ik hoop het...
