Een verschrikkelijke week achter de rug, op mobiliteitsgebied ! 's Middags bleef ik met de kinderen in de stad om geen 8 keer heen en terug te moeten rijden : eens eten in Venezia Ice, pick-nicken in 't park (jawel, met dekentje en al, op vraag van Driss want het moet echt zijn, hé mama), boodschappen doen...Maar 's avonds was het vreselijk : nooit voor 19.30 thuis en vrijdagavond sloeg het werkelijk alles : we zijn te voet naar huis gegaan. Ik had nochtans een taxi gereserveerd (voor de eerste keer !), natuurlijk kwam die niet opdagen , we hebben ons 3 maal verplaatst en uiteindelijk zei ik tegen de kids om de boekentas op de rug te heffen en we zouden gaan stappen...Een uur later en bijna thuis, belde Hassan met de vraag waar we zaten...het was toen 19.50 en we zaten op 2 kruispunten van huis. Een dikke pluim voor Sara en Driss !
Vandaag 2 september, start het schooljaar voor Sara en Driss. De eerste keek er al een tijdje naar uit om alle vriendjes terug te zien, Driss daarentegen kan maar niet geloven dat ie al naar het eerste leerjaar gaat. Gisterenavond was de spanning te snijden in zijn bed : te warm, niet moe, nog dorst, toch een traantje, peptalk van zus, de mama er nog eens bij...Deze morgen allebei fris en monter meteen klaargemaakt om naar school te gaan. De website vermeldde alleen 'rentrée à 9.00', niets meer, dus we hadden er het raden naar. Op de poort een groot medelingenblad : elke dag maar halve dagen les van 9.00 tot 12.00, maandag 6/9 al een vrije dag en volgende donderdag en vrijdag thuis omwille van Aïd El Fitr (lees suikerfeest, einde ramadan). Ouders mochten de poort niet binnen, Sara stapte flink weg, Driss moest de ogen eens uitwrijven, maar kon me daarnet geruststellen dat de traantjes snel weg waren... Toen we ze om 12.00 gingen halen, keerde Driss al terug bij een vriendje om 'tot morgen' te zeggen. Op onze vraag hoe dat kindje heet, kon hij niet antwoorden, want het waren allemaal Marokkaanse namen in de klas, maar deze jongen is mijn vriend....Hij is ook niet meer bang om naar de grote school te gaan...oef ! Sara gewoon met de glimlach : iedereen van haar vriendjes in de klas, mét 2 nieuwelingen, een totaal van 27. Ze mocht kiezen naast wie te zitten en koos voor Qamar, haar lieve juf (njamnjam, spreekt ze haar naam uit, zal ik toch eens moeten navragen ;)) heeft meteen gescoord.
En zo lijkt het of de vakantie al lang vergeten is, maar niets is minder waar ! De laatste 2 weken was zus Veerle hier met haar 2 boys en we hebben tot 31 augustus genoten van het samenzijn en van de zon, hoewel de temperaturen hier véél te hoog lagen...zelfs van niets doen moest je zweten. We hebben het programma wat moeten aanpassen en dus minder kunnen bezoeken, maar wel andere strand-en zwembadplaatsjes opgezocht. Begonnen met 3 dagen Cabo Negro in Noord-Marokko en dus gelegen aan de Middellandse Zee, waar we een appartementje gehuurd hadden mét zwembad en op 150m wandelen van 't strand ! Zalig...Van hieruit een daguitstap naar Chefchaouen, klein fantastisch gelegen blauw dorpje...Hassan heeft zijn grenzen verlegd om met de auto door te rijden naar Akchour (de normale wegen waren herleid tot pistes wegens werken...). In Ceuta mijn paspoort verlengd, ik was nl al sinds 8 juni illegaal in Marokko met een visumverlenging tot 7 september. Toch een heel gedoe om eerst Marokko te verlaten te voet 'in kooien', dan een stuk door niemandsland te lopen, Spanje binnen en terugkeren in omgekeerde volgorde met de juiste stempels...nu kan ik blijven tot 23 november. Terug in Casablanca hebben we de must-seen adresjes aangedaan, maar door de ramadan is het toch wel een ander leven : bakker pas open om 9.00 en niet alle lekkere ontbijtkoekjes klaar, ook geen stokbrood of Marokkaanse broden - andere openingstijden voor winkels en bezienswaardigheden, geen terrasjes buiten (dus stiekem binnen drinken) en 's middags eten zoeken was al helemaal moeilijk..;dus veel gepicknickt met koeken en flessen water. Grote boulevards worden afgezet voor het gebed, toch wel indrukwekkend om die gelovigen allemaal tegelijk te zien knielen. Ook zo toen we 's avonds de moskee bezochten : met duizenden tegelijk buiten op het plein, mannen gescheiden van de vrouwen...Ze verwachtten afgelopen weekend 250.000 moslims aan de moskee. Eén daarvan is zeker de koning, Mohamed VI, die de ramadan graag in Casa doorbrengt en waarvan we een glimp hebben opgevangen op de Corniche...le roi en civil, zei de politie, echt onopvallend was het niet door de hele omkadering. En net omdat hij in zijn paleis in Casa is, moeten de kinderen een ander schoolpoort gebruiken....straffe verhalen toch zenne
Man, het is hier warm...Al 2 weken vraagt Driss om regen en jammergenoeg krijgen we die niet. Hoge temperaturen als deze zijn leuk voor maximaal een paar dagen, maar als dit lang duurt, is de pret eraf. Misschien bij jullie het nieuws niet gehaald, maar ook hier meerdere bosbranden ofwel door de hitte, ofwel door onoplettende mensen die vuurtjes stoken in droge gebieden.
De nacht van zaterdag 7 op zondag 8 augustus hebben we de klok een uurtje teruggedraaid en nu hebben we opnieuw 2 uur verschil met België. Economische uitleg ten spijt, wordt dit vooral gedaan om te kunnen profiteren van een vroeger tijdstip om te eten tijdens de ramadan, inderdaad de ftour is zo een uurtje vroeger. Ramadan is dit jaar 12 augustus gestart, we koken dus opnieuw met een tijdschema op de frigo...Harira, dadels, gekookt ei, glas melk...alles staat klaar tot het sein (lees 'minaretgeluiden') gegeven wordt.
Vorig weekend heb ik voor de eerste keer in 13 jaar op hotel geslapen in Meknès, de stad waar de schoonfamilie woont. We arriveerden om 21.00 en toen was het nog 32° - buiten in de tuin gezeten tot 1.30 want binnen te warm om een oog dicht te doen. Driss, een beetje ziekjes en koortsig sliep wel, Sara huilde want ze was moe maar kon niet slapen. Elk kwartier heb ik die nacht de klok gezien, om dan ongedekt nat van 't zweet wakker te worden. De volgende dag via 't internet (goedkoper dan aan de balie !) Ibishotel geboekt voor de kids en mezelf : 1 nacht op hotel en 2 dagen zwemplezier inbegrepen...een goede deal. Zwemmen is in Marokko immers een dure aangelegenheid : 10 per volwassenen, 6-8 voor een kind.
2 dagen ook de Belgische vrienden (op familiebezoek in Meknès) gezien...bijgepraat en na een onwennig kwartiertje speelden de kids weer voluit met elkaar zoals vroeger...That's what friends are for ;)
In Casa hadden we opnieuw gasten : een zoon van een collega kwam met zijn vriendin overnachten. Ook zij hadden eventjes genoeg van de warmte, wat een rondreis en het bezichtigen van al het moois niet makkelijk maakt - eventjes uitblazen in de tuin, iets drinken en de kids entertainen...mooie momenten samen.
En nu tellen we af naar de volgende bezoekers, nog 4 keer slapen ! Maar eenmaal zij vertrokken, is de vakantie ook gedaan...3/4 schoolspullen is al aangekocht, Driss heeft zijn bureau gekregen (een grote dag voor mij, hé mama)...Af en toe al eens zenuwen, benieuwd wat dat zal brengen.
We schrijven 12 augustus 2009, 's ochtends vroeg...Met mijn ouders naar Charleroi om te vliegen naar Fez, een nieuw hoofdstuk met Hassan, Sara en Driss beginnend
Ik sta op de grens van vroeger en later voor mij een ruimte die ik nog niet ken achter mij alles wat ik achter moet laten ik sta hier met niets meer dan alleen wie ik ben
ik kan nog niet breken met dat wat voorbij is ik woon in mijn dromen nog steeds waar ik was ik sta op de grens van vroeger en later en achter mij ligt daar...
Als ik nu omkijk blijf ik hier stilstaan toch lukt het me niet het verleden te laten en al zou ik ook teruggaan er is dan niets meer over ik weet en toch ligt de twijfel nog dwars al vind ik niets meer het laat me niet los...
Stef bos verwoordt haast perfect -mits enige aanpassing van mijn kant- wat ik voel : de verleiding om vast te houden aan wat was en het gevecht om niet om te kijken terwijl ik dat eigenlijk wil. Bang voor de ruimte die voor ons ligt en niets liever willen dan teruggaan naar de veiligheid van wat ik ken. Een moment in het leven is het.
Een jaar is voorbij, het eerste jaar in Marokko en nog elke dag vecht ik met mezelf : blijven of terugkeren ? Maar de kids doen het hier goed, als gezin hebben we de juiste beslissing genomen...En nu, voor mezelf...Dit komende jaar gaan denken wat ik wil doen of bereiken : kan huisvrouw spelen de rol van mijn verdere leven zijn ? Hopelijk niet, een nieuw jaar op zoek naar zinvolle tijdsbesteding, waar ligt nu mijn toekomst ?
Misschien zeg ik over een jaar de volgende Stef Bos-woorden tegen Hassan en dan weet ik dat we hier goed zitten : maar jouw land is mijn land jouw volk is mijn volk jouw taal is mijn taal jouw God is mijn God jouw droom is mijn droom jouw pad is mijn pad jouw toekomst is mijn toekomst jouw hart is mijn hart
Voorlopig struikelen we en vallen, staan op en doen verder we zijn mensen van vlees en bloed ...
365 dagen , een dagboek vol herinneringen van mooie en triestige dagen, met vele vrienden en familie rondom ons die ons van dichtbij of vanop afstand steunen, ne dikke merci dat jullie en internet er zijn
Terwijl ik dit schrijf, hou ik mijn ogen gericht op de website van Brussels South Airport, want Astrid en co moeten elk moment landen in België, ik volg het graag op de voet...5 18-jarigen die hier een weekje verbleven en genoten van de zon, zee, strand, water en...de soeks ! Hun verblijf zal de Marokkaanse economie een boost gegeven hebben ! Enkele kilootjes meer in de koffers naar huis, wat een buit : oorbellen, sjaals, zonnebrillen, sandalen, sjakossen...een plezier om te zien dat zij die spulletjes appreciëren. Sara en Driss waren telkens blij als hen gevraagd werd om mee te gaan naar Mac Do, het zwembad, Habous...De tafel- en praatmomenten , plonsen in 't zwemabd, het samen tv-kijken...het zal hen allemaal bijblijven. Vandaag dus weer : even slikken bij het afscheid en gewoon weer doorgaan : machinen was draaien, drogen, opplooien...de strijk hou ik voor maandag als Hassan terug werken is.
Nog geen mededeling van 'vertraging', maar ze hadden wel al 10 minuten geleden geland moeten zijn..toeme, dat is vervelend volgen.
Ondertussen al 3 weken vakantie en de eerste vakantiegangers zijn gisteren huiswaarts gekeerd : broer en gezin kwamen 10 dagen naar Marokko en dus opnieuw de gelegenheid voor mij om toerist te spelen, hier in Casa, El Jadida en een weekendje weg naar Marrakech. Daar was het bloedheet : om 00.35 was het nog 35° en overdag hebben we de thermometer tot 49° (in de zon) zien gaan. Gelukkig bracht het zwembad afkoeling. Jemna el Fnaa plein blijft zelfs na zovele bezoeken tot de verbeelding speken : apen, slangenbezweerders, eet- en drinkkraampjes, muziek, vertellers...We hebben ervan genoten ! Sara en Driss beleefden 10 dolle dagen met Celien en Thomas : samen naar de ipod luisteren, iemand anders om mee in zee te gaan, gaan shoppen, ijsjes eten...bij momenten zag je hen gewoonweg glunderen...heel leuk. Eén valies gevuld met spulletjes voor ons : keukenkasten voller, stickers voor de kids, crocs voor Driss én.....Leffe voor Hassan ! Dank dank dank...
Voor de vakantie was het natuurlijk het einde van het schooljaar en zaterdag 3 juli moesten we het rapport van Sara op school gaan bespreken. Zij heeft het schooljaar met inzet en interesse afgesloten en mag met hele mooie punten over naar het tweede leerjaar. Vanaf 2 september zitten Driss en Sara op dezelfde school, dat zal het heen- en weerrijden met de taxi's vergemakkelijken.
De vakantie schiet goed op, juli loopt naar zijn einde toe : zaterdag komen nichtje Astrid en 5 vriendinnen voor een weekje bij ons....de Belgische jeugd op zoek naar zon en zee, of liever het vertier op de Corniche ? Veel jeugd in huis, ben benieuwd...
Internet valt af en toe nog weg, maar ik heb me precies al neergelegd bij de nieuwe situatie en maak me er niet dagelijks meer druk om...Met momenten zit het me heel hoog en wil ik het van de daken schreeuwen, maar een mens relativeert en deze week heb ik Sara 's middags thuis, dus weet ik ook wat te doen... Zij heeft deze week toetsen en is zoals de echte studenten 's middags dus lesvrij..precies echt. Driss heeft morgen zijn allerlaatste schooldag in de kleuterklas, in september mee naar de grote school met zus. Hij geeft morgen een kaartje aan zijn juf, ik heb een compilatie gemaakt met zinnetjes uit zijn gedichten en liedjes die hij dit jaar geleerd heeft. Ik stelde Sara voor om ook al een kaartje voor te bereiden voor haar juf. Waarom, zei ze...ik heb niets nieuws geleerd dit jaar - straffe uitspraak van mijn 7-jarige dochter !
Vorige week had ik schoonzus en - broer op bezoek, ik kon hen gidsen in Casa. Nazha heeft hier nochtans 2 jaar gewoond, maar de toerist uithangen zit niet in het Sefrioui's bloed, dus moet ik hen dat wat bijbrengen. Mohamed heeft er alleszins van genoten en we hebben samen 4 leuke opnieuw goedgevulde dagen doorgebracht. Nu verblijven ze nog een weekje bij de mama in Meknès en op 1 juli vertrekken ze terug naar Engeland. Wij gaan dit weekend afscheid nemen in Meknès en hen nog wat geschiedenis (Volubilis) en cultuur / landschap (Moulay Idriss) laten bewonderen...
We schrijven begin juni 2010 en Maroc Telecom vindt geen oplossing voor het probleem dat ons al 10 dagen gijzelt : geen of een trage internetverbinding, zodat ik soms hele dagen niet op het internet kan en dus ook niet skypen. Deze dagelijkse gesprekjes houden me nochtans al die maanden al bezig en overeind...Hoe hielden mensen vroeger contact ? Amai, telegram en brieven schrijven..wij zijn deze moderne communicatie zo gewoon en als het er dan niet is, valt het tegen...grr. Gelukkig beschikt Hassan over ene usb-stick met satellietinternet zodat ik die in tijden van nood kan gebruiken. Vorige week viel de schade nog enigszins mee, omdat mama hier op bezoek was en ik dus altijd iemand had om mee te praten. Hoewel we toch ook enkele keren per dag probeerden om contact te zoeken met het thuisfront, vaak tevergeefs. De kids wisten pas maandagavond dat meter 1 juni zou landen en Driss was daar blij om : anders zou ik te lang te zenuwachtig zijn, zei hij. Meter bleef tot maandag 7 juni, zodat we woensdagmiddag en het hele weekend samen hadden. Heet heter heetst, soms bleven we liever wat binnen een boekje lezen of onder de vjgenboom want die 30° en meer kosten heel wat energie. Gelukkig zwommen de kids, konden we eens naar zee, genieten van de zeebries of naar een bowlingzaal met airconditioning ;) Haar koffer was goed gevuld met Belgische lekkernijen, voor elk van ons wat we graag lusten...Dat is dan genieten met een grote G !
De schoolfeesten zijn ook achter de rug. Dat van Sara leek eerder op een generale repetitie : het vlotte niet zo goed, hoewel de dansjes op zich wel goed waren en ook de kostuums ! Sara houdt er een mooi kleedje aan over dat die 200Dh meer dan waard is ...Op de uitndoiging stond 'enkel voor 2 volwassenen', ik schat dat er meer kids in de zaal zaten dan ouders...hoe rijm je dat ? Bij Driss was het genieten van begin tot einde, hoewel er tussen de verschillende nummertjes ook soms wat tijd zat. Hier keek je naar een anderhalf uur durend optreden alleen van zijn klasje : alles wat ze gedurende het jaar geleerd hebben, werd getoond ! De verschillende tenues waren goed uitgekozen door de juf, prachtig werk ! Driss was heel enthousiast op het podium, maar nu hoeft hij geen zenuwen meer te hebben ,want het feest is gedaan...
Het schooljaar loopt hier naar zijn einde : Driss heeft al op 24 juni gedaan ! Van Sara's school hierover nog geen communicatie ontvangen, wat had je anders gedacht ?
Vous qui cherchez l'etoile Vous qui vivez un reve Vous heros de l'espace Au coeur plus grand que la terre Vous donnez moi ma chance Emmenez-moi loin d'ici
Ne partez pas sans moi laissez-moi vous suivre Vous qui volez vers d'autres vies laissez-moi vivre La plus belle aventure les plus beaux voyages Qui menent un jour sur des soleils sur des planetes d'amour
Zouden we 22 jaar geleden gedacht hebben dat we inderdaad ver van huis zouden zitten met man en kinderen ? Maar ik vind het nog steeds een mooi liedje...
lied schoolfeest Sara : Dalida : laissez-moi danser
Monday, Tuesday Day after day life slips away Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Moi je vis d'amour et de danse Je vis comme si j'étais en vacances Je vis comme si j'étais éternelle Comme si les nouvelles étaient sans problèmes Moi je vis d'amour et de rire Je vis comme si y'avait rien à dire J'ai tout le temps d'écrire mes mémoires D'écrire mon histoire à l'encre bleue
Refrain Laissez-moi danser, laissez-moi Laissez-moi danser, chanter en liberté tout l'été Laissez-moi danser (Monday), laissez-moi (Tuesday) Aller jusqu'au bout du rêve
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Moi, je vis d'amour et de risque Quand ça ne va pas, je tourne le disque Je vais, je viens, j'ai appris à vivre Comme si j'étais libre et en équilibre Moi, je vis d'amour et de rire Je vis comme si y'avait rien à dire J'ai tout le temps d'écrire mes mémoires D'écrire mon histoire à l'encre bleue
Refrain
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Day after day life slips away
Refrain
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Day after day life slips away new day.
waw, het is hier warm in Casablanca..;we halen opnieuw 33° en dat hebben we te danken aan één of andere warme wind die onze richting blaast. Gelukkig staat het zwembad op en kunnen we er voluit in ravotten, gisteren ook met de waterpistolen. Ik vermoed dat ik gisteren trouwens voor de eerste keer te lang te veel in de zon gelegen heb, want ik heb vandaag nog steeds hoofdpijn. De kinderen naar school brengen, Sara met de taxi terwijl Driss alleen thuis blijft en dan Driss met de fiets wegbrengen, is genoeg om 's ochtends om 8.00 al te zweten...Ik zou eigenlijk een boodschap moeten doen, maar zie tegen de warmte op om naar de stad te gaan met de taxi. Vooraan op de passagierszetel kan je je ruitje naar beneden draaien, op de achterbank zijn die hendels jammer genoeg overal verwijderd en dan is het puffen geblazen...
Net een week geleden haalde ik Astrid, Ine en Niels op aan de luchthaven ; 3 dolenthousiaste tieners die Casa kwamen onveilig maken. Ik was moe gelopen en ook mentaal moe van het afdingen - dat ze gepasseerd zijn in de soeks, zullen de handelaars geweten hebben : hun buit was enorm ! Het traditionele programma met bezoekers werd afgewerkt : partijtje voetbal op het immense plein van de moskee, bezoekje Mac Do, tagine eten in Bouskoura en zaterdagmiddag zandtijd een hele middag op het strand, inclusief muntthee en pannenkoekjes. Verkopen ze hier geen beignets zoals in Agadir ? Je vraagt, je krijgt (in de mate van het mogelijke), beignets werden afgehaald...een ander had zin in watermeloen, die werd gekocht...chicken nuggets als 5de maaltijd, tante maakte die...Ook voor mij genieten, als je bezoek zegt dat ze nogal verwend werden. 3 nachten, een kort bezoek, ook zo weer voorbij...Als het van ons afhangt, mag jullie schooljaar nog zulke verlengde weekends hebben...eventjes vakantiegevoel tussendoor !
Zaterdag zijn we met Driss opnieuw naar het ziekenhuis geweest om de oogwonde te laten verzorgen. Driss was de nacht van woensdag op donderdag uit bed getuimeld en verloor flink wat bloed aan zijn linkeroog. Ze wilden niet naaien, maar de wonde werd met 4 steristrips dichtgetrokken..'s Anderendaags heel wat gestold bloed daaronder te vinden en ik durfde er niet aan te komen (beter een vreemde die dat doet dan de eigen mama). Nu de strips verwijderd zijn, kan je zien dat hij daar geen litteken zal aan overhouden, gelukkig maar !
Zowel Sara als Driss zijn in de ban van hun schoolfeest. Bij Driss is het volgende zaterdag al; hij moet dansen en een versje voordragen, elke dag wordt er zwaar gerepeteerd. Ik kan niet anders, zegt zijn juf, vele kindjes kennen er nog niets van. Hij heeft 3 verschillende tenues nodig, waarvoor ik nog een hawaïhemdje en een vlinderdas moet aanschaffen... Sara weet de datum (communicatie grr...)nog niet , maar zij moet tegen maandag een tekstje uit haar hoofd kennen. Diegene die het het beste kan, mag het dan ook tijdens het spektakel doen...Dat zij hiervoor gaat, vind ik op zich al een prestatie...Hier werd vriendelijk gevraagd om 200DH mee te geven aan je kind omdat de school de kledij aankoopt (zouden wij dan de kledij achteraf krijgen ?)
We tellen af naar zaterdagavond, dan komt Hassan terug uit Parijs...
Dit had een makkelijke blog moeten zijn, eventjes bijschrijven tussen 2 Belgische bezoeken door, maar het is nu vooral bang afwachten dat de nieuwe lading bezoekers hier wel zal geraken ... Vandaag (dinsdag 11 mei) was Marokko immers als eerste Maghrebland getroffen door de aswolk en waren er 5 luchthavens gesloten. Ik wacht met spanning het nieuws van de komende dagen af : de ontgoocheling van hier niet te geraken zou aan beide kanten (hier en het thuisfront) groot zijn. Zij willen hier geraken en dan liefst wat langer moeten blijven, door dat natuurfenomeen...we zien wel wat er gebeurt.
Ondertussen het routineleven hervat : kids naar school. Hoewel, routine kan je het deze keer niet noemen : Hassan werkt immers sinds 16 april in Rabat en nu sta ik er dus alleen voor om de kids met de taxi naar en van school te brengen. Ik ben daar al gauw 3 uur mee zoet elke dag, dat kan tellen hé ! Deze ochtend om 7.30 vertrokken en ik was om 9.10 terug thuis - 's avonds om 16.20 de deur uit en pas om 18.30 thuis...Of we dit lang zullen / kunnen volhouden, weet ik niet goed. Morgen krijgen de kinderen van Sara's klas een briefje mee van ons, met de vraag of er niemand aan het station passeert en haar dan kan meenemen naar school, 's avonds in de tegenovergestelde richting uiteraard. Als hier geen antwoord op komt, heb ik ook al het telefoonnummer gevraagd en gekregen van een hele vriendelijke taxichauffeur die dat wel wilt doen...in het begin zou ik dan met hem meerijden, maar nadien zou hij Sara alleen meenemen...Ik mocht meteen ook al een kopie van zijn identiteitskaart hebben en onthou het nummer van mijn taxi, madam. Ik heb hem gezegd dat mijn man zou contact opnemen - Hassan staat er echter niet om te springen om dat te doen. Nu moet ik echt wel werk maken van mijn rijbewijs, want leven in Casa zonder Hassan als chauffeur wordt een ware nachtmerrie. Gelukkig zullen ze vanaf september naar dezelfde school gaan, als Driss wordt toegelaten natuurlijk.
De vakantie was hier goed gevuld : we zijn 4 dagen naar Meknès geweest, bij de familie én als toerist (wat hadden jullie anders gedacht ? ) de stuwdam tussen Meknès en Fez bezocht, iets dat manlief nog nooit had gezien en toch onder de indruk kwam van de mooie natuur. Sara en Driss stonden in een bloemenzwembad, zoals ze hetzelf benoemden. Onderweg een leuk adresje leren kennen om in de zomer eens naartoe te gaan : een verademing achter een druk tankstation : een mooi aangelegde tuin met zwembad, speeltuin en zelfs wat dieren ...Hier keren we terug !
Voor de eerste keer in 13 jaar heb ik in Marokko in de trein gezeten : gereserveerde plaatsen in eerste klasse, in een afgescheiden compartiment met 6 personen, airco...heel mooi en aangenaam. Wel geleerd om volgende keer voor Driss ook te betalen : aangezien de stoelen genummerd zijn, kon ik meneertje 4 uur lang op mijn schoot houden en dat begon, zélfs met airco, zweterig te worden ...
Terug in Casa, hadden we net genoeg tijd om ons klaar te maken voor de komst van zus, schoonbroer en Viktor. Die hebben wel goed geboekt hé mama, wanneer wij vakantie hebben, zei Driss. De waarheid komt zoals zo vaak uit een kindermond. Bij momenten moest ik slikken als ik zag hoe die 2 jongens zich samen uitleefden en amuseerden...we ontnemen hen dat samen-zijn door hier te wonen. Zij vonden elkaar en wij in overleg ook, we konden de dagen goed vullen : heel relaxed, op kindertempo Casa doorwandeld, genoten van de zee, het pretpark, lekker eten. Een bezoek is altijd te kort, maar na 5 dagen heb je alles in Casa wel getoond (al of niet gedetailleerd) en het is gewoonweg goed geweest...merci om af te komen ! Wij komen in oktober speciaal voor jullie naar België, can hardly wait...
Afgelopen zaterdag hebben we dan het grootste zwembad gekocht dat we in de tuin kunnen zetten : 3.05m diameter, 76 cm hoog...de kids hebben er al voluit in gespeeld, ik wacht op de luchtmatras (of beter een bootje, suggereerde een zus - dat vergemakkelijkt het lezen van een boek).
De zomer is begonnen, het schooljaar kent hier geen (aangekondigde) onderbrekingen meer, ze gaan door tot vrijdag 2 juli...maar met Marokkaanse tijd weet je nooit : we hebben eerder al berichten gekregen dat het de volgende dag (!) geen school was ...
9 maanden weg ...een nieuw leven duurt ook 9 maanden...een mens verwacht soms veel in al die weken - we zoeken nog, met vallen en opstaan, maar het komende schooljaar zoek ik hier in Casa nog wat verder...
Als je ervoor kiest naar iets op zoek te gaan kun je je maar beter voorbereiden op wat je zult vinden, want dat hoeft niet per se overeen te stemmen met wat je verwacht (mooie zin uit 'het verdwenen meisje' van Jodi Picoult, bedankt schenkers !)
De paasvakantie is afgelopen in België, maar mijn bezoekers breien er noodgedwongen nog een weekje aan. De stofwolk die Europa teistert, zorgde ervoor dat ze hier niet konden vertrekken zaterdag. De eerste vlucht werd omgewisseld voor eentje op maandag naar A'dam, maar ook die werd geannuleerd. Volgende beschikbare plaatsen op donderdag 29 april. Dus gingen zij op zoek naar een (zwaar) alternatief : zij hebben deze morgen hier in Casa de trein genomen naar Tanger, 7 uur noordelijker. daar schepen ze om middernacht in op een ferry naar Barcelona, waar ze donderdag rond 7.00 zullen arriveren. In Spanje splitsen hun wegen, want er zijn geen 9 plaatsen meer vrij op dezelfde bus naar Perpignan...In Zuid-Frankrijk worden ze opgepikt door familieleden die hen naar huis zullen brengen of eerst naar Charleroi-luchthaven waar hun auto staat...jaja, deze vrienden weten wanneer ze vandaag in Casa vertrokken zijn, maar hebben geen idee wanneer ze hun eigen bed zullen zien...
Nu goed, we hebben opnieuw fantastische dagen beleefd in Casablanca, lekker relaxed met le petit taxi (kan dat ?) van en naar de plaatsen die we wilden bezichtigen...dagje strand met de kinderen, de 'verplichte' tagine in Bouskoura, heerlijk tafelen in Sqala... Bij mij thuis sliepen de kinderen, dus altijd huisje vol, maar ik heb niets liever Het laatste weekend stond in het teken van 'les journées du patrimoine de Casablanca' en konden we dus - volledig gratis - enkele monumenten bezichtigen die anders voor het publiek gesloten zijn (of sommigen tegen betaling het gehele jaar door te bezichtigen). We maakten hier dankbaar gebruik van en hadden meteen een gevuld dagprogramma. Zondag voetbalderby tussen de 2 teams en toevallig ook nr 1 en 2 in het klassement. De geïnteresseerde jongens en mannen gingen daarheen en de omkadering heeft indruk gemaakt : 80.000 man in een gevuld stadion die allemaal de clubkleuren droegen (rood-wit of groen-wit) en veel lawaai maakten. Het spel 'voetbal' kwam weinig aan bod door gestresseerde en agressieve spelers op het veld.
En nu, - tijd nemen om mijn dagboek aan te vullen - zoveel mooie herinneringen die ik moet bewaren : op papier , in mijn hoofd, in mijn hart....Ik krijg van zovele van jullie warme reacties, daar kikkert een mens van op - tijd om nog wat bij te zonnen - tijd om mijn kot te kuisen en af te tellen naar vrijdagavond...de start van de vakantie voor mijn 2... - tijd vullen tot de volgende bezoekers er zijn ...can hardly wait !
en vandaag inderdaad weer alleen, de collega's zijn vroeg vertrokken naar Essaouira en keren donderdag terug bij ons. De afgelopen dagen opnieuw de toerist uitgehangen in Casablanca, maar telkens voeg ik er iets bij dat ik de vorige keren nog niet gezien / bezocht had. In huis een gezellige drukte, met 13 aan tafel (of 2 shiften)...met een glas in de hand 's avonds buiten zitten en van het gezelschap genieten...
Er zit iets in de lucht, ik weet niet wat
misschien wel liefde of misschien wel lente.
Het leven kent zo vaak van die momenten
die moeilijk kunnen worden ingeschat.
(Nico Scheepmaker)
Sara en Driss hebben nog 2 weken les : Sara morgen een 2de sportdag en woensdag komt de schoolfotograaf langs. Ze hebben het afgelopen weekend ook genoten van de andere kinderen. De jaloezie is soms groot dat zij naar school moeten en de bezoekers niet, maar als we er dan voor zorgen dat de weekends kindgericht zijn, aanvaarden ze dat makkelijker ! En tijdens hun komende schoolvakantie komt Viktor langs, tijd genoeg dan om te spelen...
Hoewel ze nog lang geen vakantie hebben (nog 3 weken les), was er wel oudercontact voor Sara en haar beide juffen applaudiseerden en bejubelden 'mademoiselle' Sara - ze heeft het prima gedaan dit 2de trimester. Arabisch valt wat uit de boot, hoewel ze ook hier 4 keer A behaalde, maar volgend schooljaar wordt ze als niet-Arabisch beschouwd en dan gaat het allemaal wat makkelijker worden : niet het klassieke Arabische, maar de Marokkaanse spreektaal in een groepje van max. 5 leerlingen...iets om naar uit te kijken ! Bij het rapport zat ook de uitnodiging om het derde trimester te betalen voor 30 april
Driss fietst er met plezier op los en is heel blij dat ie -eindelijk- op 2 wielen kan fietsen. De fiets gaat 's ochtends mee naar school en dan ga ik hem per fiets halen, met een tussenstop bij de bakker (waar ik hem met plezier trakteer op zijn favoriete koek).
Vorig weekend zijn we naar Meknès gereden, een familieweekend zeg maar. Sara en Driss hebben voluit met de honden (mormels) gespeeld en ook daar hadden we de fietsen bij om dan naar de ooievaars te kijken, die traditioneel in de juiste bomen en nesten zaten te wachten op ons. Hassan en ik waren ook 'ramptoeristen' : we zijn een kijkje gaan nemen naar de ingestorte minaret, die op vrijdag 19 februari het leven kostte aan een 40-tal mensen (20 uit dezelfde straat!). Eén van de oudste minaretten van Meknès, 400 jaar oud - de ondersteuning- en herstelwerken zijn al gestart. Heel raar dat ik op dat moment mijn fototoestel niet bij me had, dus daar geen beelden van. Jammer, want die moskee ligt in een wijk waar je echt een beeld krijgt van het authentieke Marokko : kleine straatjes, mensen leven hier nog zoals misschien 400 jaar terug. Volgende keer neem ik zeker mijn camera mee om die beelden vast te leggen.
Vandaag lag de 'witte' goudvis dood in de bokaal. De huisdieren sneuvelen hier nogal. Vorige vrijdag waren er meer dieren in huis dan bewoners : 5-4. 2 vissen, de schildpad en 2 gekleurde kuikens (een roze en groene, naar 't schijnt wordt de kleurstof al in het ei gespoten en die kuikens blijven klein, worden nooit kip)...Nu zijn de bewoners weer in de meerderheid : 2-4, want de kuikens zijn inderdaad niet groot geworden : het roze lag dood toen we zondagavond van Meknès terugkeerden en het groene zat 15 minuten later in de bek van een poes...
Amai, mijn stem terug : ik was hees gebabbeld tijdens het bezoek van vriendin An. Zoveel bijgepraat en genoten van dit bezoek...met ons tweeën rustig door de soeks, alles bekijken en commentaar geven, genieten van vers geperst fruitsap met zicht op zee, schelpen gezocht met Sara en Driss, uitwaaien aan de moskee, tagine eten in Bouskoura. Alles kon en mocht voor haar, dit was immers al haar derde bezoek aan Marokko, dus ze weet wel waar ze aan toe was...4 mooie dagen om te bewaren...
Ondertussen zijn we alweer gewend aan de mooie temperaturen, 24° de laatste dagen en wij genieten volop ! Zondag met Hassan en de kids naar zee geweest (leverde mooie schelpenoogst op) en gisteren zat ik gewoon alleen in de tuin te genieten van de zalige zon...Sara en Driss leren over 'le printemps' en dat maakt van hen blije kindjes, of zou het toch de Marokkaanse zon zijn ?
Deze 7 maanden voelen niet zo lang vandaag, want we zijn nog maar net terug natuurlijk, maar telkens wanneer ik 'de 12de' zeg of denk, gaat er toch een belletje.
Vandaag wat ziekjes, keelpijn en een snotneus ; ik moet nu uitzieken want dinsdag komt mijn vriendin Anneken voor 4 dagen...wij 2 op schok in Casa en gewoon doen wat we willen. Zij heeft Marokko reeds in 2003 bezocht, dus ze weet waar ze naartoe komt. Vanuit België alleen maar goed nieuws deze keer : vriendin bevallen van 4de kindje en met tati gaat het de goede kant op. Dinsdag is ze verhuisd naar een rusthuis. Ik heb al grote enveloppen gekocht om de tekeningen van Sara en Driss op te sturen (ik zal ze dit weekend eens aan het werk zetten). Elke dag herstelt tati wat meer en maakt ze fysieke vorderingen. We krijgen haar niet meer terug zoals ze was, maar als we nog met elkaar kunnen praten...een lichtpunt !
Marokko wordt getroffen door zware regenval die al 17 levens eiste deze week. Straten lopen onder, 'huizen' spoelen weg. In Casa regent het vooral 's nachts (laat ze maar doen) en 's ochtends (liever niet), maar 's middags is het aangenaam warm. Dit weekend geven ze 20-21° aan, dus zullen we wat in de tuin werken...
Gisteren 'thuis' gekomen, in een nat, een zéér nat Casablanca. De piloot had 2 pogingen nodig om ons (hard) op de grond te zetten. Gelukkig sliepen de kinderen en hebben zij dus niets gevoeld. Als laatste van het vliegtuig gestapt, als laatste dus ook door de douane met één groot voordeel : je hoeft niet te wachten op de bagage, want die is er dus al (ook nat). Vandaag echter schijnt het zonnetje alweer en hangt de was buiten te drogen. Morgen zal ik wel moeten strijken, want door 2 weken afwezigheid zit manlief bijna door alle hemden heen...Het was niet nodig dat ik hem uitlegde hoe het wasmachine werkte Het waren vreemde omstandigheden om in Aalst te zijn, maar ik heb me geen minuut beklaagd dat we de vlieger naar huis genomen hadden, vandaag 2 weken geleden. We hebben tante en haar (soms kleine) vorderingen zelf gezien, ook voor Sara en driss waren dat hele mooie momenten in het ziekenhuis. Weliswaar blijven we met vele vragen achter, maar 'de toekomst' (ook de naam van haar rusthuis) zal raad geven. In Leuven hebben we opnieuw 3 toffe dagen beleefd - hoewel koud buiten in België , is mijn hart verwarmd.
Vroeger dan voorzien zijn we terug thuis bij de familie en echt om bij de familie te zijn. Ik heb gisteren al een bezoekje gebracht aan tante en sinds ze zondag wakker geweest is, is dit leven tussen hoop en vrees. 's Ochtends is ze wakker en helderder, maar naargelang de dag vordert, krijgen we geen reactie van haar. Ze sliep toen ik daar was. De komende dagen zullen we haar nog vele keren bezoeken, ook met Sara en Driss en hopen voor haar 't beste.
Er komen geen bezoekers volgende week, wij keren terug naar België om afscheid te nemen van onze lieve tante Gerarda, een zus van mama. Zij is gisteren getroffen door een hersenbloeding en het einde is nabij. Ik probeer morgen een vlucht te boeken om maandag of dinsdag thuis te zijn. Tati is hier in oktober bij ons geweest, samen met mijn mama ...
Sara en Driss zijn er ook het hart van in. Gelukkig valt nu hun vakantie en kunnen ze mee met mij terugkeren. 2010 is alleszins slecht ingezet...
... Vandaag (dinsdag 11 mei) was Marokko immers als eerste Maghrebland getroffen door de aswolk en waren er 5 luchthavens gesloten. Ik wacht met spanning het nieuws van de komende dagen af : de ontgoocheling van hier niet te geraken zou aan beide kanten (hier en het thuisfront) groot zijn. Zij willen hier geraken en dan liefst wat langer moeten blijven, door dat natuurfenomeen...we zien wel wat er gebeurt.
) de stuwdam tussen Meknès en Fez bezocht, iets dat manlief nog nooit had gezien en toch onder de indruk kwam van de mooie natuur. Sara en Driss stonden in een bloemenzwembad, zoals ze hetzelf benoemden. Onderweg een leuk adresje leren kennen om in de zomer eens naartoe te gaan : een verademing achter een druk tankstation : een mooi aangelegde tuin met zwembad, speeltuin en zelfs wat dieren ...Hier keren we terug !
