tussen de lunchen, 4-uurtjes, wandelingen met de dames turnlessen voor Sara en Driss bloembollen planten en verjaardagsfeestjes geven door....
zijn we alweer een paar weken verder !
Nog 2 keer slapen en we zijn thuis... van 18° naar lekker koud, dat zegt toch iedereen en wij hopen op een wit tapijt (maar dan liefst na zaterdag zodat we zonder problemen kunnen landen ;)
Al bijna een maand terug in Casablanca en de blog nog niet aangevuld...van overal komen er reacties en vragen binnen...toont wel aan dat jullie dit volgen en dat doet me veel plezier ! 2 weken op de sukkel geweest met de pc en geen internet, tv of telefoon...Maroc Telecom kan er wat van ! Uiteindelijk bleek de MT-box aan vervanging toe : toen deed de tv het één dagje. Afgelopen weekend ging Hassan naar de Maroc Telecomwinkel en eiste een andere oplossing ...met op je strepen te staan, kan er hier veel : ineens werkt alles opnieuw zoals het hoort ;) De eerste week hadden we meteen bezoek : zus Veerle en collega Martine kwamen citytrippen in Casa. Ganse dagen buiten sightseeing, lekker uit eten, hele veel gelachen...de zon was van de partij, toffe compagnie ! Sara en Driss bleven op school natuurlijk, 's middags haalden we ze af om met ons te lunchen, dat breekt ook de sleur van hun hele lange middagpauze : vrij van 11.30 tot 14.30 en het is hen verboden te spelen ...rusten of een filmpje kijken...hoe hou je daar de kids mee bezig ? Kijken ze naar Mr Bean (!), dan wordt de film stopgezet bij een naaktscène..hmm Nu goed, maandag 15 november was de enige schooldag van de 2de week : de rest van de week vrij voor l'Aïd (offerfeest) en Feest van de Onafhankelijkheid. Dinsdagmiddag was Hassan ook al vrij op 't werk en reden we dus naar Meknes. Ter hoogte van Rabat, kochten we voor de 2de keer dit seizoen een notensoort, waarvan de lekkere smaak heel erg op die van kastanjes lijkt. Alleen de extra vuiligheid die dat met zich meebrengt in de auto, is nadelig . Onderweg zag je 't vervoer van schapen op allerlei mogelijke manieren : in de kofferbak, op de motor, op de rug van moedige dragers... Woensdag moesten de schapen dood, de familie zelf doodde er 3...Slager en zoon deden dat voortreffelijk en op minder dan 2 uur hingen er 3 schapen in de sinaasappelboom omhoog. Vuurke stoken in de tuin om de koppen te barbecuen en de vleesbrochetten gingen de echte bbq op. Driss smulde lekker mee, Sara en ik zijn niet zot van schapenvlees en lieten dat aan ons vorobij gaan. Als je dit leest vandaag, beleven jullie in België een vroege koudegolf, maar neem het van mij aan dat het in Meknes ook koud was (naar Marokkaanse normen) : 's middags zat ik nog in topje in de tuin in Casa bij 23°, 's avonds reden we Meknes binnen bij 9° ! Overdag was het best goed te doen in 't flauw zonnetje buiten, maar binnen in huis was het echt koud....de dikke dekens werden gretig aangenomen en waar ik de eerste nacht nog de moed haalde om pyjama aan te trekken, de volgende nachten kropen we met onze kledij onder de dekens om 's ochtends iets anders aan te trekken..brr, berekoud ..;er wordt gedacht om een haardvuur bij schoonmoeder te installeren, geen slecht idee ;) De 3de week een gewone lesweek, niets bijzonders. Elk weekend een verjaardagsfeestje voor de kinderen : ofwel avn 't nichtje ofwel van schoolvriendjes... Zondag 28/11 was het hier nationale betoging in Casa : verschillende bronnen spreken tussen anderhalf en 3 miljoen betogers. Hassan en ik gingen een kijkje nemen. Marokko was eensgezind alleszins : de Sahara blijft van ons ! Deze week hebben we natte voeten in Casa...elk droog moment hopen we dat de regen zal stoppen, maar een half uurtje later is 't weer van dat : de sluizen van de hemel worden opengezet en de regen valt hier met bakken uit de lucht. Zelf houden we de keuken en de living niet droog, maar amai, de beelden van een ondergestroomd Casa staan op het netvlies gegrift. . Dinsdag 30 november lag het openbaar leven hier stil : alle scholen dicht, geen treinen, autosnelwegen afgesloten, elektriciteitspanne alom...Een extra vrije dag op Driss' verjaardag, een betere timing kon haast niet !
mentaal zijn we al een tijdje aan het aftellen (niet aftakelen) naar 25 oktober, vanaf vandaag beginnen we ook praktisch te denken : wat moet bij wie in de valies en / of handbagage... nog 3 keer slapen en we komen jullie 'lastig' vallen
see you maandag of in de loop van de komende 2 weken !
Net het bij jullie mooi nazomert, moeten wij het hier stellen met verschrikkelijk nat weer. Voor Marokko als landbouwland een goede zaak, maar ik zeg tegen de kinderen dat we hier wonen 'voor papa en voor de zon'...Als dat laatste dan echt een heel weekend ontbreekt, heb je maar 50% kans op geslaagde dagen...
Een druk weekend achter de rug met een heen en weer gerij van hier naar daar. Vrijdagavond hebben we de kids getrakteerd op Mac Do, omdat ze de voorbije week zonder zagen en morren op school bleven eten. 's Avonds vinden we niet altijd even snel een taxi terug naar huis en ook dan blijven ze meestal flink. Dus een kleine traktatie.
Zaterdagochtend werden we bij de juf van Driss verwacht, die gezamenlijk voor alle ouders, uitleg gaf bij de manier van werken : hoe worden nieuwe klanken en letters aangeleerd, de schrijfwijze enz...heel interessant. Sara bleef alleen thuis, Driss ging met ons mee en net zoals de andere aanwezige kindjes werd hij betrokken bij de uitleg. Deze bijeenkomst was informatief en welkom ! Volgende week staat dit voor Sara op de kalender (om 8.30 al!)...we voelen hier toch de aanstelling van die nieuwe Franse pedagogische directeur. Vorig jaar kregen we deze info niet en dan blijf je als ouder achter met heel wat vragen.
Om 16.00 moesten ze op de turnles zijn, 5 minuten te laat aangekomen door de boodschappen die langer duurden dan verwacht. Ze lopen wat af als opwarming en dan in kleinere groepjes (Hassan telde 37 meisjes en 24 jongens) wordt er geoefend ...geen tijd om iets te drinken : steeds opnieuw, de oefeningen worden er ingedrild. Sommige lesgevers hebben een speciaal oog voor die kindjes die iets meer zouden kunnen : ze halen de kids er even uit, leggen ze in split op de mat, duwen eens hard door, voelen de leingheid...Ondertussen zie je de meer getrainde kinderen zichzelf oefeningen opleggen en dan op 't paard, aan de ringen, op de balk bezig...indrukwekkend. Toekomstige Marokkaanse kampioenen worden hier gevormd. Sara en Dris smoeten vooral plezier hebben in het turnen ;)
's Avonds ben ik voor de eerste keer hier, alleen weggeweest : het Harlem Gospel Choir was voor 3 concerten in Marokko en ik vond geen kandidaten om mee te gaan luisteren. Hassan zal gedacht hebben 'dan gaat ze niet', maar foert, de uitstapjes hoeven niet altijd voor de kids te zijn. Met de taxi op en af naar Megarama, op de Corniche. De zaal was volledig uitverkocht, mensen moesten zelfs rechtstaan, maar tijdens het concert deed je dat bijna vanzelf, want hun muziek was zo meesleurend en opbeurend dat je moeilijk kon blijven ziten. Wel grappig dat het publiek, voor 80% toch uit moslims bestaand, meejuichte, zong en danste op 'praise the lord, Jesus Christ, he's our man...' Zij zongen 'Jesus', wij moesten 'Christ' antwoorden...en dat deden de Marokkanen dus ook mee....2 uur lang gaven de entertainers het beste van zichzelf, zonder pauze...ook dat moeten getrainde atleten zijn, om zo tekeer te blijven gaan. Ze brachten een muzikale hulde aan Michael Jackson en dan kan je geen beter publiek hebben dan Marokkanen, vermoed ik...
Op zondag moesten de kinderen nog heel wat huiswerk verrichten : allebei een gedichtje uit hun hoofd leren en Sara heeft deze week een evaluatieperiode en moet dus (bijna) alles van 't begin af herhalen...een hele boterham. Gelukkig zijn ze allebei gedreven voor hun schoolwerk en dat is wel te bewonderen. Ik leer nieuwe woorden mee : le foin, le poing, un évier....allemaal diersoorten in 't Frans, ovipare et vivipare...toch niet makkelijk en ze doen dat met de glimlach 's Middags zijn we naar de tentoonstelling geweest 'ICI' : 400 jaar economische banden tussen Nederland en Marokko worden dit jaar in kaart gebracht (24 dec 1610 - 2010). Afgelopen maandag is deze tentoonstelling plechtig geopend in aanwezigheid van de burgemeesters van Rotterdam en Casa. 6 jonge Nederlandse kunstenaars hebben hier 2 maanden vertoefd en zich laten inspireren door wat ze in Casa op straat zagen. Dit resulteerde in een aantal objecten die ze tentoonstelden, samen met filmmontages over het tot stand komen van en ondersteund met mooi fotomateriaal. Sara en Driss waren geïnteresseerd ! Sommige van de meubelstukken (houten stoelen en Marokkaanse zetelbedden) wil ik gerust een plaatsje geven...mooie fabricaties ! Nog wat boodschappen op de terugweg (al een nieuwe boekentas voor Driss : handvat van de trolley afgebroken) en thuis kwamen Fatine en Yacine nog spelen. Na 't avondeten en doucheritueel nog wat lessen nagekeken en teksten gelezen...om 20.30 pas 't bed in...dat is slechts een half uur later dan 'normaal', maar dat heb ik deze ochtend dus kunnen voelen bij hen...Vanavond gaan ze er vroeger in !
Eerste week oktober al ingezet en nu tellen we echt wel af naar de herfstvakantie van Sara en Driss, een weekje vroeger dan die in België...want dan nemen we 't vliegtuig naar huis ! Driss denkt nu al aan zijn suizende oren, maar hé, je moet er iets voor over hebben !
Eind september waren mijn ouders, tante en nonkel hier, voor een weekje Casa en Marrakech gecombineerd. Heerlijk genietend van de zon, 't gezelschap, de bezienswaardigheden (nog maar eens, jaja). In Marrakech voor de eerste maal de leerlooierijen gedaan en de stoffensouks. Als we er voor onszelf iets nieuws aan toevoegen, blijft het interessant om te bezichtigen ;)
Ook die week moeilijkheden met de taxi 's ondervonden, maar wel een pluspunt bij thuiskomst : peter hielp Sara bij 't huiswerk en tante leerde Driss 'lezen'. Ze hanteren hier toch een ongelofelijk systeem in dat eerste leerjaar. Driss moet echt bijbenen om goed te schrijven, gelukkig heeft hij een prima geheugen en kan ie vele zinnen onthouden. Af en toe hapert hij tijdens het 'lezen' en valt hij door de mand naturlijk. Hij is heel leergierig en komt er wel, maar we moeten er 's avonds mee bezig zijn ;) De week met de 'oukes' is heel goed meegevallen : veel gezien, relaxed, lekker uit gegeten maar ook thuis, er even tussenuit in Marrakech...Mensen rondleiden en beperkte uitleg geven is echt mijn ding....af en toe voelde ik mijn chirohart kloppen, zo van : yes, dit is het, het voelt goed aan (hetzelfde gevoel als ik voor een klas sta trouwens..)...We zijn blij de oudere generatie van de familie hier te mogen hebben ontvangen ;) Merci !
Vanaf woensdag beginnen de kids nu ook 2 maal in de week te turnen, op woe en zaterdag telkens van 16.00 tot 17.30. Nog wat taxiritten erbij dus !
Vorige zaterdag zijn we uit eten geweest in een Belgisch restaurant in Casa meteen ander Belgisch koppel van wie de dochter slechts 2 dagen in Sara's klas gezeten heeft. De 'klik' was er, ook tussen de mannen, dus hopelijk zien we dat koppel nog. Sara bleef meteen bij hen slapen, leuk voor de beide gezinnen ! Mijn tagine van mosselen was heerlijk pikant, de mosselen van Hassan waren klein en niet bijzonder lekker. Weet niet of we die nog zullen bestellen, bij een volgend bezoek.
De media berichtten hier over de komst van een Belgische school, startend sept 2011. Ik heb reeds geschreven naar het consulaat en naar het departement onderwijs van de franstalige gemeenschap, voorlopig zonder resultaat. Mocht ik kunnen werken, zal ik het leven in Marokko anders ervaren en pas dan kan ik echt een beslissing nemen over 'blijven of terugkeren', vermoed ik. Het 2dejaar loopbaanonderbreking loopt dus nu...
We tellen af naar 25/10...eerst nog naar de nakende geboorte in de familie, dan onze thuiskomst, het terugzien...het programma van die weken (en ook de kerstvakantie al) krijgt stilaan vorm...bring it on !
Een verschrikkelijke week achter de rug, op mobiliteitsgebied ! 's Middags bleef ik met de kinderen in de stad om geen 8 keer heen en terug te moeten rijden : eens eten in Venezia Ice, pick-nicken in 't park (jawel, met dekentje en al, op vraag van Driss want het moet echt zijn, hé mama), boodschappen doen...Maar 's avonds was het vreselijk : nooit voor 19.30 thuis en vrijdagavond sloeg het werkelijk alles : we zijn te voet naar huis gegaan. Ik had nochtans een taxi gereserveerd (voor de eerste keer !), natuurlijk kwam die niet opdagen , we hebben ons 3 maal verplaatst en uiteindelijk zei ik tegen de kids om de boekentas op de rug te heffen en we zouden gaan stappen...Een uur later en bijna thuis, belde Hassan met de vraag waar we zaten...het was toen 19.50 en we zaten op 2 kruispunten van huis. Een dikke pluim voor Sara en Driss !
Vandaag 2 september, start het schooljaar voor Sara en Driss. De eerste keek er al een tijdje naar uit om alle vriendjes terug te zien, Driss daarentegen kan maar niet geloven dat ie al naar het eerste leerjaar gaat. Gisterenavond was de spanning te snijden in zijn bed : te warm, niet moe, nog dorst, toch een traantje, peptalk van zus, de mama er nog eens bij...Deze morgen allebei fris en monter meteen klaargemaakt om naar school te gaan. De website vermeldde alleen 'rentrée à 9.00', niets meer, dus we hadden er het raden naar. Op de poort een groot medelingenblad : elke dag maar halve dagen les van 9.00 tot 12.00, maandag 6/9 al een vrije dag en volgende donderdag en vrijdag thuis omwille van Aïd El Fitr (lees suikerfeest, einde ramadan). Ouders mochten de poort niet binnen, Sara stapte flink weg, Driss moest de ogen eens uitwrijven, maar kon me daarnet geruststellen dat de traantjes snel weg waren... Toen we ze om 12.00 gingen halen, keerde Driss al terug bij een vriendje om 'tot morgen' te zeggen. Op onze vraag hoe dat kindje heet, kon hij niet antwoorden, want het waren allemaal Marokkaanse namen in de klas, maar deze jongen is mijn vriend....Hij is ook niet meer bang om naar de grote school te gaan...oef ! Sara gewoon met de glimlach : iedereen van haar vriendjes in de klas, mét 2 nieuwelingen, een totaal van 27. Ze mocht kiezen naast wie te zitten en koos voor Qamar, haar lieve juf (njamnjam, spreekt ze haar naam uit, zal ik toch eens moeten navragen ;)) heeft meteen gescoord.
En zo lijkt het of de vakantie al lang vergeten is, maar niets is minder waar ! De laatste 2 weken was zus Veerle hier met haar 2 boys en we hebben tot 31 augustus genoten van het samenzijn en van de zon, hoewel de temperaturen hier véél te hoog lagen...zelfs van niets doen moest je zweten. We hebben het programma wat moeten aanpassen en dus minder kunnen bezoeken, maar wel andere strand-en zwembadplaatsjes opgezocht. Begonnen met 3 dagen Cabo Negro in Noord-Marokko en dus gelegen aan de Middellandse Zee, waar we een appartementje gehuurd hadden mét zwembad en op 150m wandelen van 't strand ! Zalig...Van hieruit een daguitstap naar Chefchaouen, klein fantastisch gelegen blauw dorpje...Hassan heeft zijn grenzen verlegd om met de auto door te rijden naar Akchour (de normale wegen waren herleid tot pistes wegens werken...). In Ceuta mijn paspoort verlengd, ik was nl al sinds 8 juni illegaal in Marokko met een visumverlenging tot 7 september. Toch een heel gedoe om eerst Marokko te verlaten te voet 'in kooien', dan een stuk door niemandsland te lopen, Spanje binnen en terugkeren in omgekeerde volgorde met de juiste stempels...nu kan ik blijven tot 23 november. Terug in Casablanca hebben we de must-seen adresjes aangedaan, maar door de ramadan is het toch wel een ander leven : bakker pas open om 9.00 en niet alle lekkere ontbijtkoekjes klaar, ook geen stokbrood of Marokkaanse broden - andere openingstijden voor winkels en bezienswaardigheden, geen terrasjes buiten (dus stiekem binnen drinken) en 's middags eten zoeken was al helemaal moeilijk..;dus veel gepicknickt met koeken en flessen water. Grote boulevards worden afgezet voor het gebed, toch wel indrukwekkend om die gelovigen allemaal tegelijk te zien knielen. Ook zo toen we 's avonds de moskee bezochten : met duizenden tegelijk buiten op het plein, mannen gescheiden van de vrouwen...Ze verwachtten afgelopen weekend 250.000 moslims aan de moskee. Eén daarvan is zeker de koning, Mohamed VI, die de ramadan graag in Casa doorbrengt en waarvan we een glimp hebben opgevangen op de Corniche...le roi en civil, zei de politie, echt onopvallend was het niet door de hele omkadering. En net omdat hij in zijn paleis in Casa is, moeten de kinderen een ander schoolpoort gebruiken....straffe verhalen toch zenne
Man, het is hier warm...Al 2 weken vraagt Driss om regen en jammergenoeg krijgen we die niet. Hoge temperaturen als deze zijn leuk voor maximaal een paar dagen, maar als dit lang duurt, is de pret eraf. Misschien bij jullie het nieuws niet gehaald, maar ook hier meerdere bosbranden ofwel door de hitte, ofwel door onoplettende mensen die vuurtjes stoken in droge gebieden.
De nacht van zaterdag 7 op zondag 8 augustus hebben we de klok een uurtje teruggedraaid en nu hebben we opnieuw 2 uur verschil met België. Economische uitleg ten spijt, wordt dit vooral gedaan om te kunnen profiteren van een vroeger tijdstip om te eten tijdens de ramadan, inderdaad de ftour is zo een uurtje vroeger. Ramadan is dit jaar 12 augustus gestart, we koken dus opnieuw met een tijdschema op de frigo...Harira, dadels, gekookt ei, glas melk...alles staat klaar tot het sein (lees 'minaretgeluiden') gegeven wordt.
Vorig weekend heb ik voor de eerste keer in 13 jaar op hotel geslapen in Meknès, de stad waar de schoonfamilie woont. We arriveerden om 21.00 en toen was het nog 32° - buiten in de tuin gezeten tot 1.30 want binnen te warm om een oog dicht te doen. Driss, een beetje ziekjes en koortsig sliep wel, Sara huilde want ze was moe maar kon niet slapen. Elk kwartier heb ik die nacht de klok gezien, om dan ongedekt nat van 't zweet wakker te worden. De volgende dag via 't internet (goedkoper dan aan de balie !) Ibishotel geboekt voor de kids en mezelf : 1 nacht op hotel en 2 dagen zwemplezier inbegrepen...een goede deal. Zwemmen is in Marokko immers een dure aangelegenheid : 10 per volwassenen, 6-8 voor een kind.
2 dagen ook de Belgische vrienden (op familiebezoek in Meknès) gezien...bijgepraat en na een onwennig kwartiertje speelden de kids weer voluit met elkaar zoals vroeger...That's what friends are for ;)
In Casa hadden we opnieuw gasten : een zoon van een collega kwam met zijn vriendin overnachten. Ook zij hadden eventjes genoeg van de warmte, wat een rondreis en het bezichtigen van al het moois niet makkelijk maakt - eventjes uitblazen in de tuin, iets drinken en de kids entertainen...mooie momenten samen.
En nu tellen we af naar de volgende bezoekers, nog 4 keer slapen ! Maar eenmaal zij vertrokken, is de vakantie ook gedaan...3/4 schoolspullen is al aangekocht, Driss heeft zijn bureau gekregen (een grote dag voor mij, hé mama)...Af en toe al eens zenuwen, benieuwd wat dat zal brengen.
We schrijven 12 augustus 2009, 's ochtends vroeg...Met mijn ouders naar Charleroi om te vliegen naar Fez, een nieuw hoofdstuk met Hassan, Sara en Driss beginnend
Ik sta op de grens van vroeger en later voor mij een ruimte die ik nog niet ken achter mij alles wat ik achter moet laten ik sta hier met niets meer dan alleen wie ik ben
ik kan nog niet breken met dat wat voorbij is ik woon in mijn dromen nog steeds waar ik was ik sta op de grens van vroeger en later en achter mij ligt daar...
Als ik nu omkijk blijf ik hier stilstaan toch lukt het me niet het verleden te laten en al zou ik ook teruggaan er is dan niets meer over ik weet en toch ligt de twijfel nog dwars al vind ik niets meer het laat me niet los...
Stef bos verwoordt haast perfect -mits enige aanpassing van mijn kant- wat ik voel : de verleiding om vast te houden aan wat was en het gevecht om niet om te kijken terwijl ik dat eigenlijk wil. Bang voor de ruimte die voor ons ligt en niets liever willen dan teruggaan naar de veiligheid van wat ik ken. Een moment in het leven is het.
Een jaar is voorbij, het eerste jaar in Marokko en nog elke dag vecht ik met mezelf : blijven of terugkeren ? Maar de kids doen het hier goed, als gezin hebben we de juiste beslissing genomen...En nu, voor mezelf...Dit komende jaar gaan denken wat ik wil doen of bereiken : kan huisvrouw spelen de rol van mijn verdere leven zijn ? Hopelijk niet, een nieuw jaar op zoek naar zinvolle tijdsbesteding, waar ligt nu mijn toekomst ?
Misschien zeg ik over een jaar de volgende Stef Bos-woorden tegen Hassan en dan weet ik dat we hier goed zitten : maar jouw land is mijn land jouw volk is mijn volk jouw taal is mijn taal jouw God is mijn God jouw droom is mijn droom jouw pad is mijn pad jouw toekomst is mijn toekomst jouw hart is mijn hart
Voorlopig struikelen we en vallen, staan op en doen verder we zijn mensen van vlees en bloed ...
365 dagen , een dagboek vol herinneringen van mooie en triestige dagen, met vele vrienden en familie rondom ons die ons van dichtbij of vanop afstand steunen, ne dikke merci dat jullie en internet er zijn
Terwijl ik dit schrijf, hou ik mijn ogen gericht op de website van Brussels South Airport, want Astrid en co moeten elk moment landen in België, ik volg het graag op de voet...5 18-jarigen die hier een weekje verbleven en genoten van de zon, zee, strand, water en...de soeks ! Hun verblijf zal de Marokkaanse economie een boost gegeven hebben ! Enkele kilootjes meer in de koffers naar huis, wat een buit : oorbellen, sjaals, zonnebrillen, sandalen, sjakossen...een plezier om te zien dat zij die spulletjes appreciëren. Sara en Driss waren telkens blij als hen gevraagd werd om mee te gaan naar Mac Do, het zwembad, Habous...De tafel- en praatmomenten , plonsen in 't zwemabd, het samen tv-kijken...het zal hen allemaal bijblijven. Vandaag dus weer : even slikken bij het afscheid en gewoon weer doorgaan : machinen was draaien, drogen, opplooien...de strijk hou ik voor maandag als Hassan terug werken is.
Nog geen mededeling van 'vertraging', maar ze hadden wel al 10 minuten geleden geland moeten zijn..toeme, dat is vervelend volgen.
Ondertussen al 3 weken vakantie en de eerste vakantiegangers zijn gisteren huiswaarts gekeerd : broer en gezin kwamen 10 dagen naar Marokko en dus opnieuw de gelegenheid voor mij om toerist te spelen, hier in Casa, El Jadida en een weekendje weg naar Marrakech. Daar was het bloedheet : om 00.35 was het nog 35° en overdag hebben we de thermometer tot 49° (in de zon) zien gaan. Gelukkig bracht het zwembad afkoeling. Jemna el Fnaa plein blijft zelfs na zovele bezoeken tot de verbeelding speken : apen, slangenbezweerders, eet- en drinkkraampjes, muziek, vertellers...We hebben ervan genoten ! Sara en Driss beleefden 10 dolle dagen met Celien en Thomas : samen naar de ipod luisteren, iemand anders om mee in zee te gaan, gaan shoppen, ijsjes eten...bij momenten zag je hen gewoonweg glunderen...heel leuk. Eén valies gevuld met spulletjes voor ons : keukenkasten voller, stickers voor de kids, crocs voor Driss én.....Leffe voor Hassan ! Dank dank dank...
Voor de vakantie was het natuurlijk het einde van het schooljaar en zaterdag 3 juli moesten we het rapport van Sara op school gaan bespreken. Zij heeft het schooljaar met inzet en interesse afgesloten en mag met hele mooie punten over naar het tweede leerjaar. Vanaf 2 september zitten Driss en Sara op dezelfde school, dat zal het heen- en weerrijden met de taxi's vergemakkelijken.
De vakantie schiet goed op, juli loopt naar zijn einde toe : zaterdag komen nichtje Astrid en 5 vriendinnen voor een weekje bij ons....de Belgische jeugd op zoek naar zon en zee, of liever het vertier op de Corniche ? Veel jeugd in huis, ben benieuwd...
Internet valt af en toe nog weg, maar ik heb me precies al neergelegd bij de nieuwe situatie en maak me er niet dagelijks meer druk om...Met momenten zit het me heel hoog en wil ik het van de daken schreeuwen, maar een mens relativeert en deze week heb ik Sara 's middags thuis, dus weet ik ook wat te doen... Zij heeft deze week toetsen en is zoals de echte studenten 's middags dus lesvrij..precies echt. Driss heeft morgen zijn allerlaatste schooldag in de kleuterklas, in september mee naar de grote school met zus. Hij geeft morgen een kaartje aan zijn juf, ik heb een compilatie gemaakt met zinnetjes uit zijn gedichten en liedjes die hij dit jaar geleerd heeft. Ik stelde Sara voor om ook al een kaartje voor te bereiden voor haar juf. Waarom, zei ze...ik heb niets nieuws geleerd dit jaar - straffe uitspraak van mijn 7-jarige dochter !
Vorige week had ik schoonzus en - broer op bezoek, ik kon hen gidsen in Casa. Nazha heeft hier nochtans 2 jaar gewoond, maar de toerist uithangen zit niet in het Sefrioui's bloed, dus moet ik hen dat wat bijbrengen. Mohamed heeft er alleszins van genoten en we hebben samen 4 leuke opnieuw goedgevulde dagen doorgebracht. Nu verblijven ze nog een weekje bij de mama in Meknès en op 1 juli vertrekken ze terug naar Engeland. Wij gaan dit weekend afscheid nemen in Meknès en hen nog wat geschiedenis (Volubilis) en cultuur / landschap (Moulay Idriss) laten bewonderen...
We schrijven begin juni 2010 en Maroc Telecom vindt geen oplossing voor het probleem dat ons al 10 dagen gijzelt : geen of een trage internetverbinding, zodat ik soms hele dagen niet op het internet kan en dus ook niet skypen. Deze dagelijkse gesprekjes houden me nochtans al die maanden al bezig en overeind...Hoe hielden mensen vroeger contact ? Amai, telegram en brieven schrijven..wij zijn deze moderne communicatie zo gewoon en als het er dan niet is, valt het tegen...grr. Gelukkig beschikt Hassan over ene usb-stick met satellietinternet zodat ik die in tijden van nood kan gebruiken. Vorige week viel de schade nog enigszins mee, omdat mama hier op bezoek was en ik dus altijd iemand had om mee te praten. Hoewel we toch ook enkele keren per dag probeerden om contact te zoeken met het thuisfront, vaak tevergeefs. De kids wisten pas maandagavond dat meter 1 juni zou landen en Driss was daar blij om : anders zou ik te lang te zenuwachtig zijn, zei hij. Meter bleef tot maandag 7 juni, zodat we woensdagmiddag en het hele weekend samen hadden. Heet heter heetst, soms bleven we liever wat binnen een boekje lezen of onder de vjgenboom want die 30° en meer kosten heel wat energie. Gelukkig zwommen de kids, konden we eens naar zee, genieten van de zeebries of naar een bowlingzaal met airconditioning ;) Haar koffer was goed gevuld met Belgische lekkernijen, voor elk van ons wat we graag lusten...Dat is dan genieten met een grote G !
De schoolfeesten zijn ook achter de rug. Dat van Sara leek eerder op een generale repetitie : het vlotte niet zo goed, hoewel de dansjes op zich wel goed waren en ook de kostuums ! Sara houdt er een mooi kleedje aan over dat die 200Dh meer dan waard is ...Op de uitndoiging stond 'enkel voor 2 volwassenen', ik schat dat er meer kids in de zaal zaten dan ouders...hoe rijm je dat ? Bij Driss was het genieten van begin tot einde, hoewel er tussen de verschillende nummertjes ook soms wat tijd zat. Hier keek je naar een anderhalf uur durend optreden alleen van zijn klasje : alles wat ze gedurende het jaar geleerd hebben, werd getoond ! De verschillende tenues waren goed uitgekozen door de juf, prachtig werk ! Driss was heel enthousiast op het podium, maar nu hoeft hij geen zenuwen meer te hebben ,want het feest is gedaan...
Het schooljaar loopt hier naar zijn einde : Driss heeft al op 24 juni gedaan ! Van Sara's school hierover nog geen communicatie ontvangen, wat had je anders gedacht ?
Vous qui cherchez l'etoile Vous qui vivez un reve Vous heros de l'espace Au coeur plus grand que la terre Vous donnez moi ma chance Emmenez-moi loin d'ici
Ne partez pas sans moi laissez-moi vous suivre Vous qui volez vers d'autres vies laissez-moi vivre La plus belle aventure les plus beaux voyages Qui menent un jour sur des soleils sur des planetes d'amour
Zouden we 22 jaar geleden gedacht hebben dat we inderdaad ver van huis zouden zitten met man en kinderen ? Maar ik vind het nog steeds een mooi liedje...
lied schoolfeest Sara : Dalida : laissez-moi danser
Monday, Tuesday Day after day life slips away Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Moi je vis d'amour et de danse Je vis comme si j'étais en vacances Je vis comme si j'étais éternelle Comme si les nouvelles étaient sans problèmes Moi je vis d'amour et de rire Je vis comme si y'avait rien à dire J'ai tout le temps d'écrire mes mémoires D'écrire mon histoire à l'encre bleue
Refrain Laissez-moi danser, laissez-moi Laissez-moi danser, chanter en liberté tout l'été Laissez-moi danser (Monday), laissez-moi (Tuesday) Aller jusqu'au bout du rêve
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Moi, je vis d'amour et de risque Quand ça ne va pas, je tourne le disque Je vais, je viens, j'ai appris à vivre Comme si j'étais libre et en équilibre Moi, je vis d'amour et de rire Je vis comme si y'avait rien à dire J'ai tout le temps d'écrire mes mémoires D'écrire mon histoire à l'encre bleue
Refrain
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Day after day life slips away
Refrain
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Day after day life slips away new day.
waw, het is hier warm in Casablanca..;we halen opnieuw 33° en dat hebben we te danken aan één of andere warme wind die onze richting blaast. Gelukkig staat het zwembad op en kunnen we er voluit in ravotten, gisteren ook met de waterpistolen. Ik vermoed dat ik gisteren trouwens voor de eerste keer te lang te veel in de zon gelegen heb, want ik heb vandaag nog steeds hoofdpijn. De kinderen naar school brengen, Sara met de taxi terwijl Driss alleen thuis blijft en dan Driss met de fiets wegbrengen, is genoeg om 's ochtends om 8.00 al te zweten...Ik zou eigenlijk een boodschap moeten doen, maar zie tegen de warmte op om naar de stad te gaan met de taxi. Vooraan op de passagierszetel kan je je ruitje naar beneden draaien, op de achterbank zijn die hendels jammer genoeg overal verwijderd en dan is het puffen geblazen...
Net een week geleden haalde ik Astrid, Ine en Niels op aan de luchthaven ; 3 dolenthousiaste tieners die Casa kwamen onveilig maken. Ik was moe gelopen en ook mentaal moe van het afdingen - dat ze gepasseerd zijn in de soeks, zullen de handelaars geweten hebben : hun buit was enorm ! Het traditionele programma met bezoekers werd afgewerkt : partijtje voetbal op het immense plein van de moskee, bezoekje Mac Do, tagine eten in Bouskoura en zaterdagmiddag zandtijd een hele middag op het strand, inclusief muntthee en pannenkoekjes. Verkopen ze hier geen beignets zoals in Agadir ? Je vraagt, je krijgt (in de mate van het mogelijke), beignets werden afgehaald...een ander had zin in watermeloen, die werd gekocht...chicken nuggets als 5de maaltijd, tante maakte die...Ook voor mij genieten, als je bezoek zegt dat ze nogal verwend werden. 3 nachten, een kort bezoek, ook zo weer voorbij...Als het van ons afhangt, mag jullie schooljaar nog zulke verlengde weekends hebben...eventjes vakantiegevoel tussendoor !
Zaterdag zijn we met Driss opnieuw naar het ziekenhuis geweest om de oogwonde te laten verzorgen. Driss was de nacht van woensdag op donderdag uit bed getuimeld en verloor flink wat bloed aan zijn linkeroog. Ze wilden niet naaien, maar de wonde werd met 4 steristrips dichtgetrokken..'s Anderendaags heel wat gestold bloed daaronder te vinden en ik durfde er niet aan te komen (beter een vreemde die dat doet dan de eigen mama). Nu de strips verwijderd zijn, kan je zien dat hij daar geen litteken zal aan overhouden, gelukkig maar !
Zowel Sara als Driss zijn in de ban van hun schoolfeest. Bij Driss is het volgende zaterdag al; hij moet dansen en een versje voordragen, elke dag wordt er zwaar gerepeteerd. Ik kan niet anders, zegt zijn juf, vele kindjes kennen er nog niets van. Hij heeft 3 verschillende tenues nodig, waarvoor ik nog een hawaïhemdje en een vlinderdas moet aanschaffen... Sara weet de datum (communicatie grr...)nog niet , maar zij moet tegen maandag een tekstje uit haar hoofd kennen. Diegene die het het beste kan, mag het dan ook tijdens het spektakel doen...Dat zij hiervoor gaat, vind ik op zich al een prestatie...Hier werd vriendelijk gevraagd om 200DH mee te geven aan je kind omdat de school de kledij aankoopt (zouden wij dan de kledij achteraf krijgen ?)
We tellen af naar zaterdagavond, dan komt Hassan terug uit Parijs...
Dit had een makkelijke blog moeten zijn, eventjes bijschrijven tussen 2 Belgische bezoeken door, maar het is nu vooral bang afwachten dat de nieuwe lading bezoekers hier wel zal geraken ... Vandaag (dinsdag 11 mei) was Marokko immers als eerste Maghrebland getroffen door de aswolk en waren er 5 luchthavens gesloten. Ik wacht met spanning het nieuws van de komende dagen af : de ontgoocheling van hier niet te geraken zou aan beide kanten (hier en het thuisfront) groot zijn. Zij willen hier geraken en dan liefst wat langer moeten blijven, door dat natuurfenomeen...we zien wel wat er gebeurt.
Ondertussen het routineleven hervat : kids naar school. Hoewel, routine kan je het deze keer niet noemen : Hassan werkt immers sinds 16 april in Rabat en nu sta ik er dus alleen voor om de kids met de taxi naar en van school te brengen. Ik ben daar al gauw 3 uur mee zoet elke dag, dat kan tellen hé ! Deze ochtend om 7.30 vertrokken en ik was om 9.10 terug thuis - 's avonds om 16.20 de deur uit en pas om 18.30 thuis...Of we dit lang zullen / kunnen volhouden, weet ik niet goed. Morgen krijgen de kinderen van Sara's klas een briefje mee van ons, met de vraag of er niemand aan het station passeert en haar dan kan meenemen naar school, 's avonds in de tegenovergestelde richting uiteraard. Als hier geen antwoord op komt, heb ik ook al het telefoonnummer gevraagd en gekregen van een hele vriendelijke taxichauffeur die dat wel wilt doen...in het begin zou ik dan met hem meerijden, maar nadien zou hij Sara alleen meenemen...Ik mocht meteen ook al een kopie van zijn identiteitskaart hebben en onthou het nummer van mijn taxi, madam. Ik heb hem gezegd dat mijn man zou contact opnemen - Hassan staat er echter niet om te springen om dat te doen. Nu moet ik echt wel werk maken van mijn rijbewijs, want leven in Casa zonder Hassan als chauffeur wordt een ware nachtmerrie. Gelukkig zullen ze vanaf september naar dezelfde school gaan, als Driss wordt toegelaten natuurlijk.
De vakantie was hier goed gevuld : we zijn 4 dagen naar Meknès geweest, bij de familie én als toerist (wat hadden jullie anders gedacht ? ) de stuwdam tussen Meknès en Fez bezocht, iets dat manlief nog nooit had gezien en toch onder de indruk kwam van de mooie natuur. Sara en Driss stonden in een bloemenzwembad, zoals ze hetzelf benoemden. Onderweg een leuk adresje leren kennen om in de zomer eens naartoe te gaan : een verademing achter een druk tankstation : een mooi aangelegde tuin met zwembad, speeltuin en zelfs wat dieren ...Hier keren we terug !
Voor de eerste keer in 13 jaar heb ik in Marokko in de trein gezeten : gereserveerde plaatsen in eerste klasse, in een afgescheiden compartiment met 6 personen, airco...heel mooi en aangenaam. Wel geleerd om volgende keer voor Driss ook te betalen : aangezien de stoelen genummerd zijn, kon ik meneertje 4 uur lang op mijn schoot houden en dat begon, zélfs met airco, zweterig te worden ...
Terug in Casa, hadden we net genoeg tijd om ons klaar te maken voor de komst van zus, schoonbroer en Viktor. Die hebben wel goed geboekt hé mama, wanneer wij vakantie hebben, zei Driss. De waarheid komt zoals zo vaak uit een kindermond. Bij momenten moest ik slikken als ik zag hoe die 2 jongens zich samen uitleefden en amuseerden...we ontnemen hen dat samen-zijn door hier te wonen. Zij vonden elkaar en wij in overleg ook, we konden de dagen goed vullen : heel relaxed, op kindertempo Casa doorwandeld, genoten van de zee, het pretpark, lekker eten. Een bezoek is altijd te kort, maar na 5 dagen heb je alles in Casa wel getoond (al of niet gedetailleerd) en het is gewoonweg goed geweest...merci om af te komen ! Wij komen in oktober speciaal voor jullie naar België, can hardly wait...
Afgelopen zaterdag hebben we dan het grootste zwembad gekocht dat we in de tuin kunnen zetten : 3.05m diameter, 76 cm hoog...de kids hebben er al voluit in gespeeld, ik wacht op de luchtmatras (of beter een bootje, suggereerde een zus - dat vergemakkelijkt het lezen van een boek).
De zomer is begonnen, het schooljaar kent hier geen (aangekondigde) onderbrekingen meer, ze gaan door tot vrijdag 2 juli...maar met Marokkaanse tijd weet je nooit : we hebben eerder al berichten gekregen dat het de volgende dag (!) geen school was ...
9 maanden weg ...een nieuw leven duurt ook 9 maanden...een mens verwacht soms veel in al die weken - we zoeken nog, met vallen en opstaan, maar het komende schooljaar zoek ik hier in Casa nog wat verder...
Als je ervoor kiest naar iets op zoek te gaan kun je je maar beter voorbereiden op wat je zult vinden, want dat hoeft niet per se overeen te stemmen met wat je verwacht (mooie zin uit 'het verdwenen meisje' van Jodi Picoult, bedankt schenkers !)
... Vandaag (dinsdag 11 mei) was Marokko immers als eerste Maghrebland getroffen door de aswolk en waren er 5 luchthavens gesloten. Ik wacht met spanning het nieuws van de komende dagen af : de ontgoocheling van hier niet te geraken zou aan beide kanten (hier en het thuisfront) groot zijn. Zij willen hier geraken en dan liefst wat langer moeten blijven, door dat natuurfenomeen...we zien wel wat er gebeurt.
) de stuwdam tussen Meknès en Fez bezocht, iets dat manlief nog nooit had gezien en toch onder de indruk kwam van de mooie natuur. Sara en Driss stonden in een bloemenzwembad, zoals ze hetzelf benoemden. Onderweg een leuk adresje leren kennen om in de zomer eens naartoe te gaan : een verademing achter een druk tankstation : een mooi aangelegde tuin met zwembad, speeltuin en zelfs wat dieren ...Hier keren we terug !
