Vous qui cherchez l'etoile Vous qui vivez un reve Vous heros de l'espace Au coeur plus grand que la terre Vous donnez moi ma chance Emmenez-moi loin d'ici
Ne partez pas sans moi laissez-moi vous suivre Vous qui volez vers d'autres vies laissez-moi vivre La plus belle aventure les plus beaux voyages Qui menent un jour sur des soleils sur des planetes d'amour
Zouden we 22 jaar geleden gedacht hebben dat we inderdaad ver van huis zouden zitten met man en kinderen ? Maar ik vind het nog steeds een mooi liedje...
lied schoolfeest Sara : Dalida : laissez-moi danser
Monday, Tuesday Day after day life slips away Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Moi je vis d'amour et de danse Je vis comme si j'étais en vacances Je vis comme si j'étais éternelle Comme si les nouvelles étaient sans problèmes Moi je vis d'amour et de rire Je vis comme si y'avait rien à dire J'ai tout le temps d'écrire mes mémoires D'écrire mon histoire à l'encre bleue
Refrain Laissez-moi danser, laissez-moi Laissez-moi danser, chanter en liberté tout l'été Laissez-moi danser (Monday), laissez-moi (Tuesday) Aller jusqu'au bout du rêve
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Moi, je vis d'amour et de risque Quand ça ne va pas, je tourne le disque Je vais, je viens, j'ai appris à vivre Comme si j'étais libre et en équilibre Moi, je vis d'amour et de rire Je vis comme si y'avait rien à dire J'ai tout le temps d'écrire mes mémoires D'écrire mon histoire à l'encre bleue
Refrain
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Dancing along with every songs
Day after day life slips away
Refrain
Monday it's just another morning Tuesday I only feel like living Day after day life slips away new day.
waw, het is hier warm in Casablanca..;we halen opnieuw 33° en dat hebben we te danken aan één of andere warme wind die onze richting blaast. Gelukkig staat het zwembad op en kunnen we er voluit in ravotten, gisteren ook met de waterpistolen. Ik vermoed dat ik gisteren trouwens voor de eerste keer te lang te veel in de zon gelegen heb, want ik heb vandaag nog steeds hoofdpijn. De kinderen naar school brengen, Sara met de taxi terwijl Driss alleen thuis blijft en dan Driss met de fiets wegbrengen, is genoeg om 's ochtends om 8.00 al te zweten...Ik zou eigenlijk een boodschap moeten doen, maar zie tegen de warmte op om naar de stad te gaan met de taxi. Vooraan op de passagierszetel kan je je ruitje naar beneden draaien, op de achterbank zijn die hendels jammer genoeg overal verwijderd en dan is het puffen geblazen...
Net een week geleden haalde ik Astrid, Ine en Niels op aan de luchthaven ; 3 dolenthousiaste tieners die Casa kwamen onveilig maken. Ik was moe gelopen en ook mentaal moe van het afdingen - dat ze gepasseerd zijn in de soeks, zullen de handelaars geweten hebben : hun buit was enorm ! Het traditionele programma met bezoekers werd afgewerkt : partijtje voetbal op het immense plein van de moskee, bezoekje Mac Do, tagine eten in Bouskoura en zaterdagmiddag zandtijd een hele middag op het strand, inclusief muntthee en pannenkoekjes. Verkopen ze hier geen beignets zoals in Agadir ? Je vraagt, je krijgt (in de mate van het mogelijke), beignets werden afgehaald...een ander had zin in watermeloen, die werd gekocht...chicken nuggets als 5de maaltijd, tante maakte die...Ook voor mij genieten, als je bezoek zegt dat ze nogal verwend werden. 3 nachten, een kort bezoek, ook zo weer voorbij...Als het van ons afhangt, mag jullie schooljaar nog zulke verlengde weekends hebben...eventjes vakantiegevoel tussendoor !
Zaterdag zijn we met Driss opnieuw naar het ziekenhuis geweest om de oogwonde te laten verzorgen. Driss was de nacht van woensdag op donderdag uit bed getuimeld en verloor flink wat bloed aan zijn linkeroog. Ze wilden niet naaien, maar de wonde werd met 4 steristrips dichtgetrokken..'s Anderendaags heel wat gestold bloed daaronder te vinden en ik durfde er niet aan te komen (beter een vreemde die dat doet dan de eigen mama). Nu de strips verwijderd zijn, kan je zien dat hij daar geen litteken zal aan overhouden, gelukkig maar !
Zowel Sara als Driss zijn in de ban van hun schoolfeest. Bij Driss is het volgende zaterdag al; hij moet dansen en een versje voordragen, elke dag wordt er zwaar gerepeteerd. Ik kan niet anders, zegt zijn juf, vele kindjes kennen er nog niets van. Hij heeft 3 verschillende tenues nodig, waarvoor ik nog een hawaïhemdje en een vlinderdas moet aanschaffen... Sara weet de datum (communicatie grr...)nog niet , maar zij moet tegen maandag een tekstje uit haar hoofd kennen. Diegene die het het beste kan, mag het dan ook tijdens het spektakel doen...Dat zij hiervoor gaat, vind ik op zich al een prestatie...Hier werd vriendelijk gevraagd om 200DH mee te geven aan je kind omdat de school de kledij aankoopt (zouden wij dan de kledij achteraf krijgen ?)
We tellen af naar zaterdagavond, dan komt Hassan terug uit Parijs...
Dit had een makkelijke blog moeten zijn, eventjes bijschrijven tussen 2 Belgische bezoeken door, maar het is nu vooral bang afwachten dat de nieuwe lading bezoekers hier wel zal geraken ... Vandaag (dinsdag 11 mei) was Marokko immers als eerste Maghrebland getroffen door de aswolk en waren er 5 luchthavens gesloten. Ik wacht met spanning het nieuws van de komende dagen af : de ontgoocheling van hier niet te geraken zou aan beide kanten (hier en het thuisfront) groot zijn. Zij willen hier geraken en dan liefst wat langer moeten blijven, door dat natuurfenomeen...we zien wel wat er gebeurt.
Ondertussen het routineleven hervat : kids naar school. Hoewel, routine kan je het deze keer niet noemen : Hassan werkt immers sinds 16 april in Rabat en nu sta ik er dus alleen voor om de kids met de taxi naar en van school te brengen. Ik ben daar al gauw 3 uur mee zoet elke dag, dat kan tellen hé ! Deze ochtend om 7.30 vertrokken en ik was om 9.10 terug thuis - 's avonds om 16.20 de deur uit en pas om 18.30 thuis...Of we dit lang zullen / kunnen volhouden, weet ik niet goed. Morgen krijgen de kinderen van Sara's klas een briefje mee van ons, met de vraag of er niemand aan het station passeert en haar dan kan meenemen naar school, 's avonds in de tegenovergestelde richting uiteraard. Als hier geen antwoord op komt, heb ik ook al het telefoonnummer gevraagd en gekregen van een hele vriendelijke taxichauffeur die dat wel wilt doen...in het begin zou ik dan met hem meerijden, maar nadien zou hij Sara alleen meenemen...Ik mocht meteen ook al een kopie van zijn identiteitskaart hebben en onthou het nummer van mijn taxi, madam. Ik heb hem gezegd dat mijn man zou contact opnemen - Hassan staat er echter niet om te springen om dat te doen. Nu moet ik echt wel werk maken van mijn rijbewijs, want leven in Casa zonder Hassan als chauffeur wordt een ware nachtmerrie. Gelukkig zullen ze vanaf september naar dezelfde school gaan, als Driss wordt toegelaten natuurlijk.
De vakantie was hier goed gevuld : we zijn 4 dagen naar Meknès geweest, bij de familie én als toerist (wat hadden jullie anders gedacht ? ) de stuwdam tussen Meknès en Fez bezocht, iets dat manlief nog nooit had gezien en toch onder de indruk kwam van de mooie natuur. Sara en Driss stonden in een bloemenzwembad, zoals ze hetzelf benoemden. Onderweg een leuk adresje leren kennen om in de zomer eens naartoe te gaan : een verademing achter een druk tankstation : een mooi aangelegde tuin met zwembad, speeltuin en zelfs wat dieren ...Hier keren we terug !
Voor de eerste keer in 13 jaar heb ik in Marokko in de trein gezeten : gereserveerde plaatsen in eerste klasse, in een afgescheiden compartiment met 6 personen, airco...heel mooi en aangenaam. Wel geleerd om volgende keer voor Driss ook te betalen : aangezien de stoelen genummerd zijn, kon ik meneertje 4 uur lang op mijn schoot houden en dat begon, zélfs met airco, zweterig te worden ...
Terug in Casa, hadden we net genoeg tijd om ons klaar te maken voor de komst van zus, schoonbroer en Viktor. Die hebben wel goed geboekt hé mama, wanneer wij vakantie hebben, zei Driss. De waarheid komt zoals zo vaak uit een kindermond. Bij momenten moest ik slikken als ik zag hoe die 2 jongens zich samen uitleefden en amuseerden...we ontnemen hen dat samen-zijn door hier te wonen. Zij vonden elkaar en wij in overleg ook, we konden de dagen goed vullen : heel relaxed, op kindertempo Casa doorwandeld, genoten van de zee, het pretpark, lekker eten. Een bezoek is altijd te kort, maar na 5 dagen heb je alles in Casa wel getoond (al of niet gedetailleerd) en het is gewoonweg goed geweest...merci om af te komen ! Wij komen in oktober speciaal voor jullie naar België, can hardly wait...
Afgelopen zaterdag hebben we dan het grootste zwembad gekocht dat we in de tuin kunnen zetten : 3.05m diameter, 76 cm hoog...de kids hebben er al voluit in gespeeld, ik wacht op de luchtmatras (of beter een bootje, suggereerde een zus - dat vergemakkelijkt het lezen van een boek).
De zomer is begonnen, het schooljaar kent hier geen (aangekondigde) onderbrekingen meer, ze gaan door tot vrijdag 2 juli...maar met Marokkaanse tijd weet je nooit : we hebben eerder al berichten gekregen dat het de volgende dag (!) geen school was ...
9 maanden weg ...een nieuw leven duurt ook 9 maanden...een mens verwacht soms veel in al die weken - we zoeken nog, met vallen en opstaan, maar het komende schooljaar zoek ik hier in Casa nog wat verder...
Als je ervoor kiest naar iets op zoek te gaan kun je je maar beter voorbereiden op wat je zult vinden, want dat hoeft niet per se overeen te stemmen met wat je verwacht (mooie zin uit 'het verdwenen meisje' van Jodi Picoult, bedankt schenkers !)
De paasvakantie is afgelopen in België, maar mijn bezoekers breien er noodgedwongen nog een weekje aan. De stofwolk die Europa teistert, zorgde ervoor dat ze hier niet konden vertrekken zaterdag. De eerste vlucht werd omgewisseld voor eentje op maandag naar A'dam, maar ook die werd geannuleerd. Volgende beschikbare plaatsen op donderdag 29 april. Dus gingen zij op zoek naar een (zwaar) alternatief : zij hebben deze morgen hier in Casa de trein genomen naar Tanger, 7 uur noordelijker. daar schepen ze om middernacht in op een ferry naar Barcelona, waar ze donderdag rond 7.00 zullen arriveren. In Spanje splitsen hun wegen, want er zijn geen 9 plaatsen meer vrij op dezelfde bus naar Perpignan...In Zuid-Frankrijk worden ze opgepikt door familieleden die hen naar huis zullen brengen of eerst naar Charleroi-luchthaven waar hun auto staat...jaja, deze vrienden weten wanneer ze vandaag in Casa vertrokken zijn, maar hebben geen idee wanneer ze hun eigen bed zullen zien...
Nu goed, we hebben opnieuw fantastische dagen beleefd in Casablanca, lekker relaxed met le petit taxi (kan dat ?) van en naar de plaatsen die we wilden bezichtigen...dagje strand met de kinderen, de 'verplichte' tagine in Bouskoura, heerlijk tafelen in Sqala... Bij mij thuis sliepen de kinderen, dus altijd huisje vol, maar ik heb niets liever Het laatste weekend stond in het teken van 'les journées du patrimoine de Casablanca' en konden we dus - volledig gratis - enkele monumenten bezichtigen die anders voor het publiek gesloten zijn (of sommigen tegen betaling het gehele jaar door te bezichtigen). We maakten hier dankbaar gebruik van en hadden meteen een gevuld dagprogramma. Zondag voetbalderby tussen de 2 teams en toevallig ook nr 1 en 2 in het klassement. De geïnteresseerde jongens en mannen gingen daarheen en de omkadering heeft indruk gemaakt : 80.000 man in een gevuld stadion die allemaal de clubkleuren droegen (rood-wit of groen-wit) en veel lawaai maakten. Het spel 'voetbal' kwam weinig aan bod door gestresseerde en agressieve spelers op het veld.
En nu, - tijd nemen om mijn dagboek aan te vullen - zoveel mooie herinneringen die ik moet bewaren : op papier , in mijn hoofd, in mijn hart....Ik krijg van zovele van jullie warme reacties, daar kikkert een mens van op - tijd om nog wat bij te zonnen - tijd om mijn kot te kuisen en af te tellen naar vrijdagavond...de start van de vakantie voor mijn 2... - tijd vullen tot de volgende bezoekers er zijn ...can hardly wait !
en vandaag inderdaad weer alleen, de collega's zijn vroeg vertrokken naar Essaouira en keren donderdag terug bij ons. De afgelopen dagen opnieuw de toerist uitgehangen in Casablanca, maar telkens voeg ik er iets bij dat ik de vorige keren nog niet gezien / bezocht had. In huis een gezellige drukte, met 13 aan tafel (of 2 shiften)...met een glas in de hand 's avonds buiten zitten en van het gezelschap genieten...
Er zit iets in de lucht, ik weet niet wat
misschien wel liefde of misschien wel lente.
Het leven kent zo vaak van die momenten
die moeilijk kunnen worden ingeschat.
(Nico Scheepmaker)
Sara en Driss hebben nog 2 weken les : Sara morgen een 2de sportdag en woensdag komt de schoolfotograaf langs. Ze hebben het afgelopen weekend ook genoten van de andere kinderen. De jaloezie is soms groot dat zij naar school moeten en de bezoekers niet, maar als we er dan voor zorgen dat de weekends kindgericht zijn, aanvaarden ze dat makkelijker ! En tijdens hun komende schoolvakantie komt Viktor langs, tijd genoeg dan om te spelen...
Hoewel ze nog lang geen vakantie hebben (nog 3 weken les), was er wel oudercontact voor Sara en haar beide juffen applaudiseerden en bejubelden 'mademoiselle' Sara - ze heeft het prima gedaan dit 2de trimester. Arabisch valt wat uit de boot, hoewel ze ook hier 4 keer A behaalde, maar volgend schooljaar wordt ze als niet-Arabisch beschouwd en dan gaat het allemaal wat makkelijker worden : niet het klassieke Arabische, maar de Marokkaanse spreektaal in een groepje van max. 5 leerlingen...iets om naar uit te kijken ! Bij het rapport zat ook de uitnodiging om het derde trimester te betalen voor 30 april
Driss fietst er met plezier op los en is heel blij dat ie -eindelijk- op 2 wielen kan fietsen. De fiets gaat 's ochtends mee naar school en dan ga ik hem per fiets halen, met een tussenstop bij de bakker (waar ik hem met plezier trakteer op zijn favoriete koek).
Vorig weekend zijn we naar Meknès gereden, een familieweekend zeg maar. Sara en Driss hebben voluit met de honden (mormels) gespeeld en ook daar hadden we de fietsen bij om dan naar de ooievaars te kijken, die traditioneel in de juiste bomen en nesten zaten te wachten op ons. Hassan en ik waren ook 'ramptoeristen' : we zijn een kijkje gaan nemen naar de ingestorte minaret, die op vrijdag 19 februari het leven kostte aan een 40-tal mensen (20 uit dezelfde straat!). Eén van de oudste minaretten van Meknès, 400 jaar oud - de ondersteuning- en herstelwerken zijn al gestart. Heel raar dat ik op dat moment mijn fototoestel niet bij me had, dus daar geen beelden van. Jammer, want die moskee ligt in een wijk waar je echt een beeld krijgt van het authentieke Marokko : kleine straatjes, mensen leven hier nog zoals misschien 400 jaar terug. Volgende keer neem ik zeker mijn camera mee om die beelden vast te leggen.
Vandaag lag de 'witte' goudvis dood in de bokaal. De huisdieren sneuvelen hier nogal. Vorige vrijdag waren er meer dieren in huis dan bewoners : 5-4. 2 vissen, de schildpad en 2 gekleurde kuikens (een roze en groene, naar 't schijnt wordt de kleurstof al in het ei gespoten en die kuikens blijven klein, worden nooit kip)...Nu zijn de bewoners weer in de meerderheid : 2-4, want de kuikens zijn inderdaad niet groot geworden : het roze lag dood toen we zondagavond van Meknès terugkeerden en het groene zat 15 minuten later in de bek van een poes...
Amai, mijn stem terug : ik was hees gebabbeld tijdens het bezoek van vriendin An. Zoveel bijgepraat en genoten van dit bezoek...met ons tweeën rustig door de soeks, alles bekijken en commentaar geven, genieten van vers geperst fruitsap met zicht op zee, schelpen gezocht met Sara en Driss, uitwaaien aan de moskee, tagine eten in Bouskoura. Alles kon en mocht voor haar, dit was immers al haar derde bezoek aan Marokko, dus ze weet wel waar ze aan toe was...4 mooie dagen om te bewaren...
Ondertussen zijn we alweer gewend aan de mooie temperaturen, 24° de laatste dagen en wij genieten volop ! Zondag met Hassan en de kids naar zee geweest (leverde mooie schelpenoogst op) en gisteren zat ik gewoon alleen in de tuin te genieten van de zalige zon...Sara en Driss leren over 'le printemps' en dat maakt van hen blije kindjes, of zou het toch de Marokkaanse zon zijn ?
Deze 7 maanden voelen niet zo lang vandaag, want we zijn nog maar net terug natuurlijk, maar telkens wanneer ik 'de 12de' zeg of denk, gaat er toch een belletje.
Vandaag wat ziekjes, keelpijn en een snotneus ; ik moet nu uitzieken want dinsdag komt mijn vriendin Anneken voor 4 dagen...wij 2 op schok in Casa en gewoon doen wat we willen. Zij heeft Marokko reeds in 2003 bezocht, dus ze weet waar ze naartoe komt. Vanuit België alleen maar goed nieuws deze keer : vriendin bevallen van 4de kindje en met tati gaat het de goede kant op. Dinsdag is ze verhuisd naar een rusthuis. Ik heb al grote enveloppen gekocht om de tekeningen van Sara en Driss op te sturen (ik zal ze dit weekend eens aan het werk zetten). Elke dag herstelt tati wat meer en maakt ze fysieke vorderingen. We krijgen haar niet meer terug zoals ze was, maar als we nog met elkaar kunnen praten...een lichtpunt !
Marokko wordt getroffen door zware regenval die al 17 levens eiste deze week. Straten lopen onder, 'huizen' spoelen weg. In Casa regent het vooral 's nachts (laat ze maar doen) en 's ochtends (liever niet), maar 's middags is het aangenaam warm. Dit weekend geven ze 20-21° aan, dus zullen we wat in de tuin werken...
Gisteren 'thuis' gekomen, in een nat, een zéér nat Casablanca. De piloot had 2 pogingen nodig om ons (hard) op de grond te zetten. Gelukkig sliepen de kinderen en hebben zij dus niets gevoeld. Als laatste van het vliegtuig gestapt, als laatste dus ook door de douane met één groot voordeel : je hoeft niet te wachten op de bagage, want die is er dus al (ook nat). Vandaag echter schijnt het zonnetje alweer en hangt de was buiten te drogen. Morgen zal ik wel moeten strijken, want door 2 weken afwezigheid zit manlief bijna door alle hemden heen...Het was niet nodig dat ik hem uitlegde hoe het wasmachine werkte Het waren vreemde omstandigheden om in Aalst te zijn, maar ik heb me geen minuut beklaagd dat we de vlieger naar huis genomen hadden, vandaag 2 weken geleden. We hebben tante en haar (soms kleine) vorderingen zelf gezien, ook voor Sara en driss waren dat hele mooie momenten in het ziekenhuis. Weliswaar blijven we met vele vragen achter, maar 'de toekomst' (ook de naam van haar rusthuis) zal raad geven. In Leuven hebben we opnieuw 3 toffe dagen beleefd - hoewel koud buiten in België , is mijn hart verwarmd.
Vroeger dan voorzien zijn we terug thuis bij de familie en echt om bij de familie te zijn. Ik heb gisteren al een bezoekje gebracht aan tante en sinds ze zondag wakker geweest is, is dit leven tussen hoop en vrees. 's Ochtends is ze wakker en helderder, maar naargelang de dag vordert, krijgen we geen reactie van haar. Ze sliep toen ik daar was. De komende dagen zullen we haar nog vele keren bezoeken, ook met Sara en Driss en hopen voor haar 't beste.
Er komen geen bezoekers volgende week, wij keren terug naar België om afscheid te nemen van onze lieve tante Gerarda, een zus van mama. Zij is gisteren getroffen door een hersenbloeding en het einde is nabij. Ik probeer morgen een vlucht te boeken om maandag of dinsdag thuis te zijn. Tati is hier in oktober bij ons geweest, samen met mijn mama ...
Sara en Driss zijn er ook het hart van in. Gelukkig valt nu hun vakantie en kunnen ze mee met mij terugkeren. 2010 is alleszins slecht ingezet...
vrienden zijn als bomen ze wachten tot je nog eens langskomt en ze zijn overstoorbaar als je wegblijft ook na maanden afwezigheid kan je de draad weer opnemen omdat ondertussen niets werd afgebroken
een waarheid als een koe ! We zien elkaar niet meer dagelijks, maar de aanwezigheid van mijn vriendinnen hier in Casa, deed me warm terugdenken aan de plezante tijden in Leuven ! Ik bof toch maar met zulke fijne collega's... 3 straffe madammen en baby op bezoek gehad en ik heb genoten van elk moment : een gezellige drukte in huis, afgewisseld met de stress om een taxi te zoeken...Een volle tafel en Sara en Driss die zichtbaar genoten van de aanwezigheid van Rieneke, Fleur, Lieve en Ellen. Ondanks het slechte weer en de gezondheidsperikelen zijn we bijgepraat, hebben we wat afgelachen...Zet ons samen en het is alsof we nooit zijn weggeweest, wat een opkikker ! Ik genoot evengoed in stilte als luid lachend...beelden die me altijd zullen bijblijven...met de kinderparaplu's door de soeks, donderwolken en zelfs een regenboog. Maar vooral die beelden die niet op foto vast te leggen zijn...de warmte en vriendschap die wij mochten ontvangen...
merciekes !
De vakantie van Sara en Driss begint morgenavond, eerst nog oudercontact bij dochterlief - blijkbaar had die deze week toetsen maar ik wist dat niet. Afwachten. Dan moet ik hen een halve week entertainen want donderdag 25/2 komen de volgende bezoekers al - weer iets om naar uit te kijken ! Met mijn ouders, tante en nonkel gaan we nog eens de toerist uithangen, ik doe niets liever
Je t'offre mon petit coeur qui bat, qui bat quand tu me dis je t'aime souvent, souvent
je t'offre des bisous des tas, des tas à toi maman, que j'aime à toi aussi papa j'envoie de gros je t'aime à mammy et papy je veux dire je t'aime à tous mes petits amis
12 op kalender, doet me altijd terugdenken aan die ochtend in augustus. Astrid die ook in Nieuwerkerken sliep, de sms'jes die ik stuurde 'vlieg met ons mee', alle toffe reacties daarop...En kijk, ineens zijn we 6 maanden verder en nu we 2010 goed begonnen zijn, staat de kalender goed gevuld met bezoekers (ik heb niets liever natuurlijk ).
Morgen is 't zover : de eersten zijn daar ! 3 fantastische vriendinnen met baby'tje. Het lot bepaalde wel dat Hassan net in België zal zijn deze dagen (14-17 febr), dus ik sta er ook alleen voor om Sara en Driss van en naar school te brengen, maar met de hulp van die 3 feeën moet dat wel lukken. We hebben de auto ter onze beschikking, nu alleen nog een chauffeur vinden
Januari was al bij al toch een natte maand, natuurlijk gaan we niet te veel klagen en gelukkig regende het vooral 's nachts, maar af en toe was het toch frisjes buiten. Vandaag niet : de zon schijnt, de was hangt buiten en als er straks tijd over is, zet ik me met mijn smoel in de zon (kwestie van morgen nog wat af te steken tegen die witte sneeuwmensen ;)).
Deze ochtend al oudercontact gehad voor Driss en de juf heeft geen woorden genoeg om hem te bewieroken, leuk om dat als mama te horen, maar hij heeft hier thuis af en toe toch wel wat andere kantjes ...Sara had gisteren sportdag én de dag van haar schoolleven : ze was kapitein van haar ploeg en telkens haar ploegje won, werd ze de lucht ingegooid...ze straalde toen ze thuis kwam van school ! Ben blij dat ze eindelijk eens een activiteit deed in dat eerste schooljaar. Leren en steeds met de leerstof bezig zijn staan hier op de eerste plaats, voor de rest is er geen tijd of interesse. Zo anders is de (kleuter) school van Driss : pannenkoeken bakken, carnaval vieren, uitstapjes naar postkantoor en vandaag helemaal in 't rood gekleed om Saint-Valentin te vieren. Ik heb de klas van Driss uitgenodigd om eens op de trampoline te komen springen, benieuwd of ze hier gevolg zullen aan geven...
In België start straks de krokusvakantie - Sara en Driss hebben nog één week les en dan zijn ze zelfs 2 weken vrij (mijn ouders en tante en nonkel komen naar hier !). Met gemengde gevoelens lezen we de berichtjes op facebook : zoveel gekenden die zich klaarmaken voor Oilsjt carnaval, maar vele dichte familieleden gaan skiën, dus het zou toch niet hetzelfde zijn, mochten we erbij zijn. Aan iederen wens ik wel een denderende carnaval en ik ?
12 januari ben ik vergeten van iets te schrijven, hoewel dat de datum is dat ik in 't oog hou. Maar misschien doordat we net in België waren, deden die 5 maanden weg me niets.
Ondertussen hebben we hier al sneeuwpret gehad in Ifrane, op zo'n 300 km van Casablanca (maar op 60 km van Meknès, thuis van Hassan) : daar lag 40 cm sneeuw, de ergste sneeuwval in 5 jaar tijd. Ook Noord-Afrika werd getroffen door het koudefront dat jullie lastigviel. We hebben ons die week (8 jan) een elektrische chauffage gekocht, om 's avonds dat kille gevoel uit huis te krijgen. Toen we dat eerste weekend weggingen, hebben we dus een bewaker ingehuurd : een jongeman die 's nachts in de keuken (afgezonderd van de rest van het huis) kwam slapen en ...mooi meegenomen : hij is een tuinman en heeft dus meteen alle planten en hagen gesnoeid - tegen betaling natuurlijk maar handenarbeid kost hier niet veel...
En van noord naar zuid gereden : in Marrakech (op 210 km van Casa) hebben we al genoten van 26° ...zalig om die zomerse kledij aan te trekken, terwijl de Marokkanen met hun winterse outfit blijven rondlopen (januari zal in hun hoofd tot de wintermaanden behoren, zeker ?).
Sara en Driss gingen zonder probleem opnieuw naar school, ik had het anders verwacht want de vakantie was ook heel intens geweest met hun vriendjes en familie. Misschien een teken aan de wand dat ik de juiste beslissing nam om naar hier te komen en als gezin samen te zijn. 2010 mag voor mij wel een bezigheid brengen, daarom dat ik zooooo uitkijk naar alle bezoekers ! Over 3 weken zijn de eersten er al : joepiejee !
Zaterdag 2 januari namen we de vlieger terug naar Casablanca, na een meer dan geslaagde kerstvakantie ! Familie en vrienden deden er alles aan opdat we ons opnieuw 'thuis' zouden voelen bij hen : van groot tot klein, bij iedereen voelden we warmte en dat tijdens de koude dagen. We werden zelfs getrakteerd op sneeuw en dat maakte de 2-daagse in Malmédy tot een topper met langlaufen, sleeën en sneeuwbalgevechten. Maar ook de momenten in Leuven hebben ons verwarmd ! We boffen maar met zulke goede vrienden. Terug thuis kregen we een koude douche : bezoek van nachtelijke inbrekers. We reden onze straat in en zagen licht in de tuin, de sleutel kreeg het tuinpoortje niet open. Door de brievenbus zagen we alle deuren geopend en lichten aan (behalve in de living)...Hassan kroop over de garagepoort en deed tuinpoortje open (langs binnen vergrendeld). Stap voor stap binnen en telkens blij en opgelucht dat er niets weg was. 2 sloten doorgezaagd en één kastdeur geforceerd uitgetrokken...alle kasten en schuiven opengetrokken, maar niets meegenomen. De buurman heeft ze opgeschrikt de nacht van donderdag op vrijdag...gelukkig maar ! Vanaf nu huren we een bewaker , zoals de betere buren...Hun jeansjas en 2 zagen hebben ze als souvenir achtergelaten in de tuin. 2010 is al memorabel gestart...
Je kan hier ook overal kerstversiering kopen, dat had ik vooraf nooit zo kunnen inschatten. Bij Driss passeert donderdag zelfs de kerstman op school en hij moet volledig in 't rood gekleed zijn, dus heb ik de kids ook een kerstmuts gekocht (en dan te zeggen dat er thuis in Nieuwerkerken zoveel liggen !)... Een grote sneeuwpop staat op de poort van zijn school, stel je voor...mooi ineengeknutseld maar voor vele kinderen moet dat toch echt uit de lucht komen vallen (wat de bedoeling is bij sneeuw, zeker ?)
Nu goed, een echte boom kost hier 55, dus daar zou ik al eens goed moeten over nadenken en dan denk ik dat alle ballen in China of Vietnam geproduceerd zijn en hier dus spotgoedkoop zijn. Maar eerlijk, je voelt die sfeer hier niet...Te warm, nog steeds 22°, al voorspellen ze regen de komende dagen...Geef me dan toch maar de koude in België...we zullen ons moeten aanpassen, af en toe dragen we een gilet ('s ochtends vroeg bv) maar echte winterkledij hebben we nog niet aangehad. Driss en en ik hebben zelfs geen winterjas meer !
Nog 7 keer slapen en we zijn er...dit is het laatste weekend van 2009 op Marokkaanse bodem...het kort af !
een maand dat velen doet aftellen... - naar de komst van de Sint - naar het zetten van de kerstboom - naar het einde van de examens - naar de eerste sneeuw - naar de vakantie - naar de feestdagen - naar ...
Wij tellen mee af ....gewoon, omdat we naar België komen ! - om jullie (familie en vrienden) terug te zien - om die sfeer van Kerst en Nieuw vast te houden - om bij te praten - om....thuis te komen
... Vandaag (dinsdag 11 mei) was Marokko immers als eerste Maghrebland getroffen door de aswolk en waren er 5 luchthavens gesloten. Ik wacht met spanning het nieuws van de komende dagen af : de ontgoocheling van hier niet te geraken zou aan beide kanten (hier en het thuisfront) groot zijn. Zij willen hier geraken en dan liefst wat langer moeten blijven, door dat natuurfenomeen...we zien wel wat er gebeurt.
) de stuwdam tussen Meknès en Fez bezocht, iets dat manlief nog nooit had gezien en toch onder de indruk kwam van de mooie natuur. Sara en Driss stonden in een bloemenzwembad, zoals ze hetzelf benoemden. Onderweg een leuk adresje leren kennen om in de zomer eens naartoe te gaan : een verademing achter een druk tankstation : een mooi aangelegde tuin met zwembad, speeltuin en zelfs wat dieren ...Hier keren we terug !
