wat vogels in de kruinen van de bomen zwak zonlicht speels door 't aarzelende groen een windvlaag over 't water en de hemel gehuld in stijf gesteven blauw katoen
wat kinderen zingend door de straten de schooltas dansend op de smalle rug een spel van onbevangenheid en gratie wat slootjes dromend bij een lange brug
wat mensen lachend door een warme wereld een spel van kleur en vreugde op 't gezicht een windvlaag over 't water en de hemel in declamatie van een speels gedicht
verlangen en geluk in licht en lachen 't gevoel een nieuw mens, een nieuw seizoen je stapt er toch weer in, met al je dromen om aan 't spel van 't leven mee te doen
Afgelopen weekend een kleine 1000km gereden naar 't noorden van Marokko om daar voor een halve dag de Spaanse grens over te steken en dus een nieuwe stempel in mijn paspoort te krijgen : ik kan opnieuw voor 3 maanden in 't land blijven ! Geen enkele vraag werd gesteld, een groot verschil toen ik dit ook in augustus 2010 deed. Toen stapte ik alleen de grens over, nu het hele gezin en de auto en dus voerde Hassan het woord...leuk om zo menselijk behandeld te worden. Al blijft die grensovergang toch 'akelig' hoor, je lijkt wel in een grote kooi te zitten en die douaniers hebben toch wel enige macht en stralen dat ook uit. In Sebta Europese winkels aangedaan : de voorraadkast is aardig gevuld met koeken en snoep uit de Lidl (heb ook 't een en 't ander verstopt of alles zou meteen opgegeten zijn door de kids) ...sommige van die producten vind je bij ons ook wel in de supermarkt (Haribo bv) maar 2 of zelfs 3 maal duurder....In de C&A hebben we voor de kids en Hassan wat t-shirts gekocht, iedereen content. 's Avonds sliepen we op Marokkaans grondgebied in Fnideq en de avond zelf hebben we doorgebracht in M'diq. De schelpen lagen voor te rapen op 't strand : grote exemplaren, de kids waren in extase. Die schelpen liggen al in de tuin. Zondagochtend liepen we om 8.30 al op 't strand (ook hier militairen aan de grens en verboden om te zwemmen omdat je anders al zwemmend Europa kan bereiken) en nu namen we mooie platte keien mee om later te schilderen.
Op tijd vertrokken naar Casa, want de kids hadden nog al hun huiswerk te maken en vandaag (de start van de lente) start hun toetsenperiode ! Het weekend afgesloten in Bouskoura, waar we net als vorige week een heerlijke tagine hebben gegeten en nu ook de (plaatselijke) boeren hebben gesteund door bij hen aardbeien, appelsienen, wortels, komkommers en patatten te kopen, vaak maar een derde of de helft van de supermarktprijs betaald. Opnieuw iedereen content.
Afgelopen maand al bezoek gehad : 2 vrouwen (familielid en haar collega) die Casa wilden leren kennen. We hebben het samen zeer goed gehad, gelachen en plezier gemaakt. Ze leken met alles wat we deden tevreden en lieten uitschijnen terug te keren. Op zondag naar El Jadida gereden, maandag en woensdag Casa gedaan en dinsdag naar Rabat. Niet slecht om op slechts een paar dagen al iets te zien van 't land . 's Nachts altijd regen en het had misschien wat warmer mogen zijn, maar toch een stralend weertje gehad - wisselen met gilet en t-shirt overdag....
Nu is het aftellen naar 9 april, want dan komen familie en vrienden (15 in totaal) en gaan we mee met hen de woestijn in ! Ik hou jullie op de hoogte.
Amai, wat een helse maand heeft de Arabische wereld achter de rug, met vallende en wisselende regeringen en hun leiders. Gisteren was Marokko aan de beurt : via het internet wordt er 'oorlog' gevoerd tussen voor- en tegenstanders van het Marokkaanse regime. Koning Mohamed VI op zich is wel geliefd, maar de beloofde veranderingen in zijn bewind gaan te traag vooruit en zelf blijft hij toch (té) sterk de touwtjes in handen houden. De roep naar echte democratie werd ingezet, om dat op 20 februari duidelijk te maken op straat. Nu een dag later, is de Marokkaanse media fier over hoe deze protesten verliepen, enkel in het noorden (Tanger, Al Hoceima) werd er traangas gebruikt door de politie en in Marrakech moesten er enkele winkels en restaurants wat schade opmeten. Maar geen taferelen te zien zoals in Tunesië, Egypte, Algerije, Jemen, Bahrein of Libië ....Hier in Casa zijn we eventjes gaan kijken gisteren op het Mohamed V plein : heel vreedzaam, zonder erg. Zien en afwachten hoe dat hier verder evolueert.
Onze eigen fysieke toestand is alleszins fel verbeterd tov het vorige blogbericht, gelukkig maar - bij bruusk bukken voel ik het soms nog wel en ook een jeasnbroek stoort me in de navelstreek, maar voor de rest zijn we goed gerecupereerd. Sinds de operatie hebben we een poetsvrouw op maandag en die is, terwijl ik dit neerschrijf, druk bezig.
Sara en Driss hebben nu 'wintervakantie', maandag 7 maart terug naar school. Deze eerste week gaan ze dagelijks op creatieve stage : percussie, circus, theater, beeldhouw- en schilderkunst - welke artiest schuilt er in hen ? Volgende week zal ik wat afspraken maken met vriendjes om ook die 2de week gevuld te krijgen.
Vorig weekend in Meknes geweest om vrienden te zien en afgelopen weekend hadden we hier een vriend op bezoek, die zit nu in de luchthaven op zijn vlucht naar huis te wachten. Leuk dat de kalender altijd zo vol raakt ;)
In Casa zitten er 4 circusolifanten vast van een Franse eigenaar die te lang met die beesten in N-Afrika getoerd heeft en nu mogen die beesten de Europese Unie niet meer binnen. Zij zijn nu letterlijk een attractie geworden ...dagelijks komen er honderden mensen naar die beesten kijken en gelukkig levert dat wat op (parking betalen, er wordt eten meegebracht), want de eigenaar heeft al 120.000 schulden om die beesten hier in leven te houden zonder dat er een cent binnenkomt, want ze treden niet op. We zijn zelf ook al een aantal keren gaan kijken, hopelijk wordt er hier snel een oplossing voor gevonden. Vorige week hadden we zelf een huisdier voor een dag : een puppy ;) de kids waren er ontzettend blij mee, gelukkig hield ik mijn been stijf en is dat beestje nu weg bij ons. Klein is dat inderdaad mooi, schattig, lief..maar dat wordt wel groot hé...Honden ? niets voor mij !
Net een week geleden lag in ik in 't operatiekwartier om galstenen te verwijderen. Ik had na 't bezoekje aan de spoedafdeling op vrijdag 7 januari nog gedacht dat ik 't vliegtuig naar België zou halen, maar helaas...die galstenen dachten er anders over. Wat vooraf ging.... Vrijdag had ik een 4de aanval op 8 maanden tijd, hoewel ik tot afgelopen vrijdag niet wist dat ik galstenen zitten had. Nu goed, de pijn was niet te harden en toen Hassan van 't werk thuiskwam, reden we naar de spoed (kids mee). Hier moet je eerst aan de kassa passeren of er wordt op de spoed zelfs niet naar je gekeken : dus dokter en echo vooraf tebetalen, na onderzoek krijg je terug wat je teveel betaald hebt ! De chirug zei dat ze me meteen konden houden in 't ziekenhuis want de operatie was toch nogal dringend. We besloten om dat niet te doen en naar huis te gaan, ik zou dan wel kijken voor een vlucht begin van de week of misschien zelfs wachten tot de volgende schoolvakantie van Sara en Driss. Helaas pindakaas, dat hebben we niet gehaald : zaterdagnacht heb ik Hassan opnieuw wakker gemaakt. Dacht ik vrijdag al te sterven van de pijn en niet weten waar te kruipen, zaterdag was het 10maal zo erg ! Dus opnieuw naar de spoed en deze keer om te blijven. Zondag kregen we de keuze : ofwel operatie met een grote snede ofwel wachten op maandagochtend om het dan via kijkoperatie te laten gebeuren. We verkozen de 2de optie.
Het verblijf in 't ziekenhuis was rustgevend : ik heb ontzettend veel geslapen. Veel bezoek krijg je hier immers niet en de bezoekuren waren beperkt tot 12.00-14.00 en 18.00-20.00. Hassan kwam telkens met de kids goeiedag zeggen, dat deed wel deugd. Vanuit België talloze sms'jes en telefoontjes van N'kerken met op woensdag het opbeurende nieuws dat meter een ticket had om 's anderendaags af te komen. Ik had er niet om gevraagd, maar was wel hééééééééééél blij dit te horen ;)
Woensdag rond 16.00 mocht ik naar huis, 't is te zeggen dat ik al 3 uur klaar zat op mijn kamer maar 't ziekenhuis wou zeker zijn van de Belgische betaling, dus kon ik de kamer nog niet verlaten ... Sara en Driss zijn goed opgevangen bij de familie Sefrioui, want papa Hassan loopt er dan verloren bij...Hij had wel 2 dagen verlof genomen om in Casa te zijn. Met heel veel pijn in de onderbuik en de schouder (allebei gevolg van 't gas dat gebruikt wordt om de buikholte te vullen tijdens de operatie) naar huis, meteen bed in...Schoonbroer Hicham is in Casa om de kids van en naar school te brengen, dus ik hoef me daar ook niets van aan te trekken... En dan donderdag 13 jan kwam de engel aan...Mama heeft me voor de eerste keer in een week tijd gewassen (gebeurt dus niet in 't ziekenhuis, zelfs na de bedpan moest ik zelf om een doekje vragen ) en ik voelde me toen stukken beter...Zitten, hurken, bukken ...allemaal heel pijnlijk maar nu, een week later, zijn we op de goede weg. De pijn in de onderbuik is fel verminderd, alleen deze ochtend hebben we in bed afgesloten met het kersenpittenkussen tegen de schouderpijn....toch een zwakke plek blijkbaar. Morgen op controle bij de behandelende arts en wondverzorging (ook nog niet gebeurd). Sara en Driss genieten ervan dat meter hier is : huiswerk wordt gedeeld, spelletjes gespeeld...straks verwent ze hen met balletjes in tomatensaus....hmmm ! En ik ? Ik kijk en geniet mee !
we zijn weer een nieuw jaar in gegaan we gaan er weer helemaal tegenaan vergeet het verleden en maak een nieuwe start volg je eigen paden en luister naar je hart
geniet van de leuke dingen ga dansen, springen en zingen voel je vrolijk en blij en luister naar de vogels die zingen in mei
geniet van de kleine gezellige momenten en leef van herfst tot lente wees lief en aardig voor mensen die je steunen en waarop je altijd kunt leunen
denk aan de mensen die van je houden en die je eeuwig de hand wilt vasthouden die altijd op jou kunnen leunen maar die jou als je het moeilijk hebt ook willen steunen
denk na voordat je iets zegt of doet dan komt het vast wel weer goed laat je tranen niet langer meer lopen en ga op goede dingen hopen !
't allerbeste voor 2011 ! Sara Driss Hassan Hilde
eerste week van januari 2011 zit er al op...
al 5 dagen terug in Casa (met zonneschijn !) al 4 dagen terug school voor de kids
straks weekend voor iedereen en volgende dinsdag al een vrije dag (Manifeste de l'independance)....
tussen de lunchen, 4-uurtjes, wandelingen met de dames turnlessen voor Sara en Driss bloembollen planten en verjaardagsfeestjes geven door....
zijn we alweer een paar weken verder !
Nog 2 keer slapen en we zijn thuis... van 18° naar lekker koud, dat zegt toch iedereen en wij hopen op een wit tapijt (maar dan liefst na zaterdag zodat we zonder problemen kunnen landen ;)
Al bijna een maand terug in Casablanca en de blog nog niet aangevuld...van overal komen er reacties en vragen binnen...toont wel aan dat jullie dit volgen en dat doet me veel plezier ! 2 weken op de sukkel geweest met de pc en geen internet, tv of telefoon...Maroc Telecom kan er wat van ! Uiteindelijk bleek de MT-box aan vervanging toe : toen deed de tv het één dagje. Afgelopen weekend ging Hassan naar de Maroc Telecomwinkel en eiste een andere oplossing ...met op je strepen te staan, kan er hier veel : ineens werkt alles opnieuw zoals het hoort ;) De eerste week hadden we meteen bezoek : zus Veerle en collega Martine kwamen citytrippen in Casa. Ganse dagen buiten sightseeing, lekker uit eten, hele veel gelachen...de zon was van de partij, toffe compagnie ! Sara en Driss bleven op school natuurlijk, 's middags haalden we ze af om met ons te lunchen, dat breekt ook de sleur van hun hele lange middagpauze : vrij van 11.30 tot 14.30 en het is hen verboden te spelen ...rusten of een filmpje kijken...hoe hou je daar de kids mee bezig ? Kijken ze naar Mr Bean (!), dan wordt de film stopgezet bij een naaktscène..hmm Nu goed, maandag 15 november was de enige schooldag van de 2de week : de rest van de week vrij voor l'Aïd (offerfeest) en Feest van de Onafhankelijkheid. Dinsdagmiddag was Hassan ook al vrij op 't werk en reden we dus naar Meknes. Ter hoogte van Rabat, kochten we voor de 2de keer dit seizoen een notensoort, waarvan de lekkere smaak heel erg op die van kastanjes lijkt. Alleen de extra vuiligheid die dat met zich meebrengt in de auto, is nadelig . Onderweg zag je 't vervoer van schapen op allerlei mogelijke manieren : in de kofferbak, op de motor, op de rug van moedige dragers... Woensdag moesten de schapen dood, de familie zelf doodde er 3...Slager en zoon deden dat voortreffelijk en op minder dan 2 uur hingen er 3 schapen in de sinaasappelboom omhoog. Vuurke stoken in de tuin om de koppen te barbecuen en de vleesbrochetten gingen de echte bbq op. Driss smulde lekker mee, Sara en ik zijn niet zot van schapenvlees en lieten dat aan ons vorobij gaan. Als je dit leest vandaag, beleven jullie in België een vroege koudegolf, maar neem het van mij aan dat het in Meknes ook koud was (naar Marokkaanse normen) : 's middags zat ik nog in topje in de tuin in Casa bij 23°, 's avonds reden we Meknes binnen bij 9° ! Overdag was het best goed te doen in 't flauw zonnetje buiten, maar binnen in huis was het echt koud....de dikke dekens werden gretig aangenomen en waar ik de eerste nacht nog de moed haalde om pyjama aan te trekken, de volgende nachten kropen we met onze kledij onder de dekens om 's ochtends iets anders aan te trekken..brr, berekoud ..;er wordt gedacht om een haardvuur bij schoonmoeder te installeren, geen slecht idee ;) De 3de week een gewone lesweek, niets bijzonders. Elk weekend een verjaardagsfeestje voor de kinderen : ofwel avn 't nichtje ofwel van schoolvriendjes... Zondag 28/11 was het hier nationale betoging in Casa : verschillende bronnen spreken tussen anderhalf en 3 miljoen betogers. Hassan en ik gingen een kijkje nemen. Marokko was eensgezind alleszins : de Sahara blijft van ons ! Deze week hebben we natte voeten in Casa...elk droog moment hopen we dat de regen zal stoppen, maar een half uurtje later is 't weer van dat : de sluizen van de hemel worden opengezet en de regen valt hier met bakken uit de lucht. Zelf houden we de keuken en de living niet droog, maar amai, de beelden van een ondergestroomd Casa staan op het netvlies gegrift. . Dinsdag 30 november lag het openbaar leven hier stil : alle scholen dicht, geen treinen, autosnelwegen afgesloten, elektriciteitspanne alom...Een extra vrije dag op Driss' verjaardag, een betere timing kon haast niet !
mentaal zijn we al een tijdje aan het aftellen (niet aftakelen) naar 25 oktober, vanaf vandaag beginnen we ook praktisch te denken : wat moet bij wie in de valies en / of handbagage... nog 3 keer slapen en we komen jullie 'lastig' vallen
see you maandag of in de loop van de komende 2 weken !
Net het bij jullie mooi nazomert, moeten wij het hier stellen met verschrikkelijk nat weer. Voor Marokko als landbouwland een goede zaak, maar ik zeg tegen de kinderen dat we hier wonen 'voor papa en voor de zon'...Als dat laatste dan echt een heel weekend ontbreekt, heb je maar 50% kans op geslaagde dagen...
Een druk weekend achter de rug met een heen en weer gerij van hier naar daar. Vrijdagavond hebben we de kids getrakteerd op Mac Do, omdat ze de voorbije week zonder zagen en morren op school bleven eten. 's Avonds vinden we niet altijd even snel een taxi terug naar huis en ook dan blijven ze meestal flink. Dus een kleine traktatie.
Zaterdagochtend werden we bij de juf van Driss verwacht, die gezamenlijk voor alle ouders, uitleg gaf bij de manier van werken : hoe worden nieuwe klanken en letters aangeleerd, de schrijfwijze enz...heel interessant. Sara bleef alleen thuis, Driss ging met ons mee en net zoals de andere aanwezige kindjes werd hij betrokken bij de uitleg. Deze bijeenkomst was informatief en welkom ! Volgende week staat dit voor Sara op de kalender (om 8.30 al!)...we voelen hier toch de aanstelling van die nieuwe Franse pedagogische directeur. Vorig jaar kregen we deze info niet en dan blijf je als ouder achter met heel wat vragen.
Om 16.00 moesten ze op de turnles zijn, 5 minuten te laat aangekomen door de boodschappen die langer duurden dan verwacht. Ze lopen wat af als opwarming en dan in kleinere groepjes (Hassan telde 37 meisjes en 24 jongens) wordt er geoefend ...geen tijd om iets te drinken : steeds opnieuw, de oefeningen worden er ingedrild. Sommige lesgevers hebben een speciaal oog voor die kindjes die iets meer zouden kunnen : ze halen de kids er even uit, leggen ze in split op de mat, duwen eens hard door, voelen de leingheid...Ondertussen zie je de meer getrainde kinderen zichzelf oefeningen opleggen en dan op 't paard, aan de ringen, op de balk bezig...indrukwekkend. Toekomstige Marokkaanse kampioenen worden hier gevormd. Sara en Dris smoeten vooral plezier hebben in het turnen ;)
's Avonds ben ik voor de eerste keer hier, alleen weggeweest : het Harlem Gospel Choir was voor 3 concerten in Marokko en ik vond geen kandidaten om mee te gaan luisteren. Hassan zal gedacht hebben 'dan gaat ze niet', maar foert, de uitstapjes hoeven niet altijd voor de kids te zijn. Met de taxi op en af naar Megarama, op de Corniche. De zaal was volledig uitverkocht, mensen moesten zelfs rechtstaan, maar tijdens het concert deed je dat bijna vanzelf, want hun muziek was zo meesleurend en opbeurend dat je moeilijk kon blijven ziten. Wel grappig dat het publiek, voor 80% toch uit moslims bestaand, meejuichte, zong en danste op 'praise the lord, Jesus Christ, he's our man...' Zij zongen 'Jesus', wij moesten 'Christ' antwoorden...en dat deden de Marokkanen dus ook mee....2 uur lang gaven de entertainers het beste van zichzelf, zonder pauze...ook dat moeten getrainde atleten zijn, om zo tekeer te blijven gaan. Ze brachten een muzikale hulde aan Michael Jackson en dan kan je geen beter publiek hebben dan Marokkanen, vermoed ik...
Op zondag moesten de kinderen nog heel wat huiswerk verrichten : allebei een gedichtje uit hun hoofd leren en Sara heeft deze week een evaluatieperiode en moet dus (bijna) alles van 't begin af herhalen...een hele boterham. Gelukkig zijn ze allebei gedreven voor hun schoolwerk en dat is wel te bewonderen. Ik leer nieuwe woorden mee : le foin, le poing, un évier....allemaal diersoorten in 't Frans, ovipare et vivipare...toch niet makkelijk en ze doen dat met de glimlach 's Middags zijn we naar de tentoonstelling geweest 'ICI' : 400 jaar economische banden tussen Nederland en Marokko worden dit jaar in kaart gebracht (24 dec 1610 - 2010). Afgelopen maandag is deze tentoonstelling plechtig geopend in aanwezigheid van de burgemeesters van Rotterdam en Casa. 6 jonge Nederlandse kunstenaars hebben hier 2 maanden vertoefd en zich laten inspireren door wat ze in Casa op straat zagen. Dit resulteerde in een aantal objecten die ze tentoonstelden, samen met filmmontages over het tot stand komen van en ondersteund met mooi fotomateriaal. Sara en Driss waren geïnteresseerd ! Sommige van de meubelstukken (houten stoelen en Marokkaanse zetelbedden) wil ik gerust een plaatsje geven...mooie fabricaties ! Nog wat boodschappen op de terugweg (al een nieuwe boekentas voor Driss : handvat van de trolley afgebroken) en thuis kwamen Fatine en Yacine nog spelen. Na 't avondeten en doucheritueel nog wat lessen nagekeken en teksten gelezen...om 20.30 pas 't bed in...dat is slechts een half uur later dan 'normaal', maar dat heb ik deze ochtend dus kunnen voelen bij hen...Vanavond gaan ze er vroeger in !
Eerste week oktober al ingezet en nu tellen we echt wel af naar de herfstvakantie van Sara en Driss, een weekje vroeger dan die in België...want dan nemen we 't vliegtuig naar huis ! Driss denkt nu al aan zijn suizende oren, maar hé, je moet er iets voor over hebben !
Eind september waren mijn ouders, tante en nonkel hier, voor een weekje Casa en Marrakech gecombineerd. Heerlijk genietend van de zon, 't gezelschap, de bezienswaardigheden (nog maar eens, jaja). In Marrakech voor de eerste maal de leerlooierijen gedaan en de stoffensouks. Als we er voor onszelf iets nieuws aan toevoegen, blijft het interessant om te bezichtigen ;)
Ook die week moeilijkheden met de taxi 's ondervonden, maar wel een pluspunt bij thuiskomst : peter hielp Sara bij 't huiswerk en tante leerde Driss 'lezen'. Ze hanteren hier toch een ongelofelijk systeem in dat eerste leerjaar. Driss moet echt bijbenen om goed te schrijven, gelukkig heeft hij een prima geheugen en kan ie vele zinnen onthouden. Af en toe hapert hij tijdens het 'lezen' en valt hij door de mand naturlijk. Hij is heel leergierig en komt er wel, maar we moeten er 's avonds mee bezig zijn ;) De week met de 'oukes' is heel goed meegevallen : veel gezien, relaxed, lekker uit gegeten maar ook thuis, er even tussenuit in Marrakech...Mensen rondleiden en beperkte uitleg geven is echt mijn ding....af en toe voelde ik mijn chirohart kloppen, zo van : yes, dit is het, het voelt goed aan (hetzelfde gevoel als ik voor een klas sta trouwens..)...We zijn blij de oudere generatie van de familie hier te mogen hebben ontvangen ;) Merci !
Vanaf woensdag beginnen de kids nu ook 2 maal in de week te turnen, op woe en zaterdag telkens van 16.00 tot 17.30. Nog wat taxiritten erbij dus !
Vorige zaterdag zijn we uit eten geweest in een Belgisch restaurant in Casa meteen ander Belgisch koppel van wie de dochter slechts 2 dagen in Sara's klas gezeten heeft. De 'klik' was er, ook tussen de mannen, dus hopelijk zien we dat koppel nog. Sara bleef meteen bij hen slapen, leuk voor de beide gezinnen ! Mijn tagine van mosselen was heerlijk pikant, de mosselen van Hassan waren klein en niet bijzonder lekker. Weet niet of we die nog zullen bestellen, bij een volgend bezoek.
De media berichtten hier over de komst van een Belgische school, startend sept 2011. Ik heb reeds geschreven naar het consulaat en naar het departement onderwijs van de franstalige gemeenschap, voorlopig zonder resultaat. Mocht ik kunnen werken, zal ik het leven in Marokko anders ervaren en pas dan kan ik echt een beslissing nemen over 'blijven of terugkeren', vermoed ik. Het 2dejaar loopbaanonderbreking loopt dus nu...
We tellen af naar 25/10...eerst nog naar de nakende geboorte in de familie, dan onze thuiskomst, het terugzien...het programma van die weken (en ook de kerstvakantie al) krijgt stilaan vorm...bring it on !
Een verschrikkelijke week achter de rug, op mobiliteitsgebied ! 's Middags bleef ik met de kinderen in de stad om geen 8 keer heen en terug te moeten rijden : eens eten in Venezia Ice, pick-nicken in 't park (jawel, met dekentje en al, op vraag van Driss want het moet echt zijn, hé mama), boodschappen doen...Maar 's avonds was het vreselijk : nooit voor 19.30 thuis en vrijdagavond sloeg het werkelijk alles : we zijn te voet naar huis gegaan. Ik had nochtans een taxi gereserveerd (voor de eerste keer !), natuurlijk kwam die niet opdagen , we hebben ons 3 maal verplaatst en uiteindelijk zei ik tegen de kids om de boekentas op de rug te heffen en we zouden gaan stappen...Een uur later en bijna thuis, belde Hassan met de vraag waar we zaten...het was toen 19.50 en we zaten op 2 kruispunten van huis. Een dikke pluim voor Sara en Driss !
Vandaag 2 september, start het schooljaar voor Sara en Driss. De eerste keek er al een tijdje naar uit om alle vriendjes terug te zien, Driss daarentegen kan maar niet geloven dat ie al naar het eerste leerjaar gaat. Gisterenavond was de spanning te snijden in zijn bed : te warm, niet moe, nog dorst, toch een traantje, peptalk van zus, de mama er nog eens bij...Deze morgen allebei fris en monter meteen klaargemaakt om naar school te gaan. De website vermeldde alleen 'rentrée à 9.00', niets meer, dus we hadden er het raden naar. Op de poort een groot medelingenblad : elke dag maar halve dagen les van 9.00 tot 12.00, maandag 6/9 al een vrije dag en volgende donderdag en vrijdag thuis omwille van Aïd El Fitr (lees suikerfeest, einde ramadan). Ouders mochten de poort niet binnen, Sara stapte flink weg, Driss moest de ogen eens uitwrijven, maar kon me daarnet geruststellen dat de traantjes snel weg waren... Toen we ze om 12.00 gingen halen, keerde Driss al terug bij een vriendje om 'tot morgen' te zeggen. Op onze vraag hoe dat kindje heet, kon hij niet antwoorden, want het waren allemaal Marokkaanse namen in de klas, maar deze jongen is mijn vriend....Hij is ook niet meer bang om naar de grote school te gaan...oef ! Sara gewoon met de glimlach : iedereen van haar vriendjes in de klas, mét 2 nieuwelingen, een totaal van 27. Ze mocht kiezen naast wie te zitten en koos voor Qamar, haar lieve juf (njamnjam, spreekt ze haar naam uit, zal ik toch eens moeten navragen ;)) heeft meteen gescoord.
En zo lijkt het of de vakantie al lang vergeten is, maar niets is minder waar ! De laatste 2 weken was zus Veerle hier met haar 2 boys en we hebben tot 31 augustus genoten van het samenzijn en van de zon, hoewel de temperaturen hier véél te hoog lagen...zelfs van niets doen moest je zweten. We hebben het programma wat moeten aanpassen en dus minder kunnen bezoeken, maar wel andere strand-en zwembadplaatsjes opgezocht. Begonnen met 3 dagen Cabo Negro in Noord-Marokko en dus gelegen aan de Middellandse Zee, waar we een appartementje gehuurd hadden mét zwembad en op 150m wandelen van 't strand ! Zalig...Van hieruit een daguitstap naar Chefchaouen, klein fantastisch gelegen blauw dorpje...Hassan heeft zijn grenzen verlegd om met de auto door te rijden naar Akchour (de normale wegen waren herleid tot pistes wegens werken...). In Ceuta mijn paspoort verlengd, ik was nl al sinds 8 juni illegaal in Marokko met een visumverlenging tot 7 september. Toch een heel gedoe om eerst Marokko te verlaten te voet 'in kooien', dan een stuk door niemandsland te lopen, Spanje binnen en terugkeren in omgekeerde volgorde met de juiste stempels...nu kan ik blijven tot 23 november. Terug in Casablanca hebben we de must-seen adresjes aangedaan, maar door de ramadan is het toch wel een ander leven : bakker pas open om 9.00 en niet alle lekkere ontbijtkoekjes klaar, ook geen stokbrood of Marokkaanse broden - andere openingstijden voor winkels en bezienswaardigheden, geen terrasjes buiten (dus stiekem binnen drinken) en 's middags eten zoeken was al helemaal moeilijk..;dus veel gepicknickt met koeken en flessen water. Grote boulevards worden afgezet voor het gebed, toch wel indrukwekkend om die gelovigen allemaal tegelijk te zien knielen. Ook zo toen we 's avonds de moskee bezochten : met duizenden tegelijk buiten op het plein, mannen gescheiden van de vrouwen...Ze verwachtten afgelopen weekend 250.000 moslims aan de moskee. Eén daarvan is zeker de koning, Mohamed VI, die de ramadan graag in Casa doorbrengt en waarvan we een glimp hebben opgevangen op de Corniche...le roi en civil, zei de politie, echt onopvallend was het niet door de hele omkadering. En net omdat hij in zijn paleis in Casa is, moeten de kinderen een ander schoolpoort gebruiken....straffe verhalen toch zenne
Man, het is hier warm...Al 2 weken vraagt Driss om regen en jammergenoeg krijgen we die niet. Hoge temperaturen als deze zijn leuk voor maximaal een paar dagen, maar als dit lang duurt, is de pret eraf. Misschien bij jullie het nieuws niet gehaald, maar ook hier meerdere bosbranden ofwel door de hitte, ofwel door onoplettende mensen die vuurtjes stoken in droge gebieden.
De nacht van zaterdag 7 op zondag 8 augustus hebben we de klok een uurtje teruggedraaid en nu hebben we opnieuw 2 uur verschil met België. Economische uitleg ten spijt, wordt dit vooral gedaan om te kunnen profiteren van een vroeger tijdstip om te eten tijdens de ramadan, inderdaad de ftour is zo een uurtje vroeger. Ramadan is dit jaar 12 augustus gestart, we koken dus opnieuw met een tijdschema op de frigo...Harira, dadels, gekookt ei, glas melk...alles staat klaar tot het sein (lees 'minaretgeluiden') gegeven wordt.
Vorig weekend heb ik voor de eerste keer in 13 jaar op hotel geslapen in Meknès, de stad waar de schoonfamilie woont. We arriveerden om 21.00 en toen was het nog 32° - buiten in de tuin gezeten tot 1.30 want binnen te warm om een oog dicht te doen. Driss, een beetje ziekjes en koortsig sliep wel, Sara huilde want ze was moe maar kon niet slapen. Elk kwartier heb ik die nacht de klok gezien, om dan ongedekt nat van 't zweet wakker te worden. De volgende dag via 't internet (goedkoper dan aan de balie !) Ibishotel geboekt voor de kids en mezelf : 1 nacht op hotel en 2 dagen zwemplezier inbegrepen...een goede deal. Zwemmen is in Marokko immers een dure aangelegenheid : 10 per volwassenen, 6-8 voor een kind.
2 dagen ook de Belgische vrienden (op familiebezoek in Meknès) gezien...bijgepraat en na een onwennig kwartiertje speelden de kids weer voluit met elkaar zoals vroeger...That's what friends are for ;)
In Casa hadden we opnieuw gasten : een zoon van een collega kwam met zijn vriendin overnachten. Ook zij hadden eventjes genoeg van de warmte, wat een rondreis en het bezichtigen van al het moois niet makkelijk maakt - eventjes uitblazen in de tuin, iets drinken en de kids entertainen...mooie momenten samen.
En nu tellen we af naar de volgende bezoekers, nog 4 keer slapen ! Maar eenmaal zij vertrokken, is de vakantie ook gedaan...3/4 schoolspullen is al aangekocht, Driss heeft zijn bureau gekregen (een grote dag voor mij, hé mama)...Af en toe al eens zenuwen, benieuwd wat dat zal brengen.
We schrijven 12 augustus 2009, 's ochtends vroeg...Met mijn ouders naar Charleroi om te vliegen naar Fez, een nieuw hoofdstuk met Hassan, Sara en Driss beginnend
Ik sta op de grens van vroeger en later voor mij een ruimte die ik nog niet ken achter mij alles wat ik achter moet laten ik sta hier met niets meer dan alleen wie ik ben
ik kan nog niet breken met dat wat voorbij is ik woon in mijn dromen nog steeds waar ik was ik sta op de grens van vroeger en later en achter mij ligt daar...
Als ik nu omkijk blijf ik hier stilstaan toch lukt het me niet het verleden te laten en al zou ik ook teruggaan er is dan niets meer over ik weet en toch ligt de twijfel nog dwars al vind ik niets meer het laat me niet los...
Stef bos verwoordt haast perfect -mits enige aanpassing van mijn kant- wat ik voel : de verleiding om vast te houden aan wat was en het gevecht om niet om te kijken terwijl ik dat eigenlijk wil. Bang voor de ruimte die voor ons ligt en niets liever willen dan teruggaan naar de veiligheid van wat ik ken. Een moment in het leven is het.
Een jaar is voorbij, het eerste jaar in Marokko en nog elke dag vecht ik met mezelf : blijven of terugkeren ? Maar de kids doen het hier goed, als gezin hebben we de juiste beslissing genomen...En nu, voor mezelf...Dit komende jaar gaan denken wat ik wil doen of bereiken : kan huisvrouw spelen de rol van mijn verdere leven zijn ? Hopelijk niet, een nieuw jaar op zoek naar zinvolle tijdsbesteding, waar ligt nu mijn toekomst ?
Misschien zeg ik over een jaar de volgende Stef Bos-woorden tegen Hassan en dan weet ik dat we hier goed zitten : maar jouw land is mijn land jouw volk is mijn volk jouw taal is mijn taal jouw God is mijn God jouw droom is mijn droom jouw pad is mijn pad jouw toekomst is mijn toekomst jouw hart is mijn hart
Voorlopig struikelen we en vallen, staan op en doen verder we zijn mensen van vlees en bloed ...
365 dagen , een dagboek vol herinneringen van mooie en triestige dagen, met vele vrienden en familie rondom ons die ons van dichtbij of vanop afstand steunen, ne dikke merci dat jullie en internet er zijn
Terwijl ik dit schrijf, hou ik mijn ogen gericht op de website van Brussels South Airport, want Astrid en co moeten elk moment landen in België, ik volg het graag op de voet...5 18-jarigen die hier een weekje verbleven en genoten van de zon, zee, strand, water en...de soeks ! Hun verblijf zal de Marokkaanse economie een boost gegeven hebben ! Enkele kilootjes meer in de koffers naar huis, wat een buit : oorbellen, sjaals, zonnebrillen, sandalen, sjakossen...een plezier om te zien dat zij die spulletjes appreciëren. Sara en Driss waren telkens blij als hen gevraagd werd om mee te gaan naar Mac Do, het zwembad, Habous...De tafel- en praatmomenten , plonsen in 't zwemabd, het samen tv-kijken...het zal hen allemaal bijblijven. Vandaag dus weer : even slikken bij het afscheid en gewoon weer doorgaan : machinen was draaien, drogen, opplooien...de strijk hou ik voor maandag als Hassan terug werken is.
Nog geen mededeling van 'vertraging', maar ze hadden wel al 10 minuten geleden geland moeten zijn..toeme, dat is vervelend volgen.
Ondertussen al 3 weken vakantie en de eerste vakantiegangers zijn gisteren huiswaarts gekeerd : broer en gezin kwamen 10 dagen naar Marokko en dus opnieuw de gelegenheid voor mij om toerist te spelen, hier in Casa, El Jadida en een weekendje weg naar Marrakech. Daar was het bloedheet : om 00.35 was het nog 35° en overdag hebben we de thermometer tot 49° (in de zon) zien gaan. Gelukkig bracht het zwembad afkoeling. Jemna el Fnaa plein blijft zelfs na zovele bezoeken tot de verbeelding speken : apen, slangenbezweerders, eet- en drinkkraampjes, muziek, vertellers...We hebben ervan genoten ! Sara en Driss beleefden 10 dolle dagen met Celien en Thomas : samen naar de ipod luisteren, iemand anders om mee in zee te gaan, gaan shoppen, ijsjes eten...bij momenten zag je hen gewoonweg glunderen...heel leuk. Eén valies gevuld met spulletjes voor ons : keukenkasten voller, stickers voor de kids, crocs voor Driss én.....Leffe voor Hassan ! Dank dank dank...
Voor de vakantie was het natuurlijk het einde van het schooljaar en zaterdag 3 juli moesten we het rapport van Sara op school gaan bespreken. Zij heeft het schooljaar met inzet en interesse afgesloten en mag met hele mooie punten over naar het tweede leerjaar. Vanaf 2 september zitten Driss en Sara op dezelfde school, dat zal het heen- en weerrijden met de taxi's vergemakkelijken.
De vakantie schiet goed op, juli loopt naar zijn einde toe : zaterdag komen nichtje Astrid en 5 vriendinnen voor een weekje bij ons....de Belgische jeugd op zoek naar zon en zee, of liever het vertier op de Corniche ? Veel jeugd in huis, ben benieuwd...
