Twee maanden geleden dat ik geblogd heb...een hele tijd, en er is veel veranderd.

Vele gesprekken, moeilijk en hard, dreigende woorden en blufpolitiek.

Maar alles lijkt rond en staat op papier, nu nog officialiseren.

En dan zien hoe alles in praktijk verloopt.

Het is een groot pak dat van me afvalt, ik ben duidelijk niet gemaakt voor dit soort situaties, het vreet energie...

Er zijn wat oude vrienden opgedaagd.

Gemeenschappelijke vrienden - ach het cliché is waar vermoed ik; die blijven weg.

Of neen, het zou eerlijker zijn te zeggen dat ik er weg blijf.

Hoe kan je met je verhaal terecht, dat toch vaak subjectief gekleurd is door emotie, bij mensen die je allebei kennen.

Zonder dat zij zich tussen twee vuren gezet voelen.

Niet...of toch heel moeilijk.

Dus oude vrienden.

Of zoals een heel dierbare vriendin me zei: op dit ogenblik heb je je eigen vrienden nodig.

En ze zijn er ...

Ik weet dat ze er zijn, ze hebben zich allemaal laten horen, via email, via telefoon...van de eerste tot de laatste.

Ik ga er niet heen, kruip nog steeds in mijn schelp, recupereren in mijn eigen cocon, da's mijn ding.

Ze hoeven mijn deur niet plat te lopen en ik moet echt niet urenlang aan hun telefoon hangen.

Maar de wetenschap dat ze er zijn, doet zo goed, doet zo veel deugd...

Ze vragen niets, staan ook niet klaar met ongevraagde raad.

Je ziet elkaar jaren niet, volgt elkaar wel van ver, en dan plots zijn ze er, op de achtergrond, discreet, niet opdringerig, een uitgestoken hand voor als je die wilt grijpen.

Ongelooflijk.
Ze zijn er.

Net alsof we terug 16 zijn...een voor allen, allen voor een.

Dikke knuffel, voor jullie allemaal...

Nieuwe vriendschap is er ook...