Het is ondertussen al even geleden.

Een tijd geleden dat hij zei: “ik ga bij je weg, ik heb er lang en diep over nagedacht”

Dertien jaar en drie maand geleden stonden we uiteindelijk samen voor het altaar (nadat hij voor een volle kerk even terug naar buiten naar de auto rende, omdat hij het trouwboekje vergeten was mee te nemen...)

1 april.
13 jaar...
... wat een datum, wat een aantal...

Een aprilgrap vraag je me?

Ach wat, toen konden we nog samen lachen om een aprilgrap...

Ik heb me afgevraagd of ik het eventueel anders gedaan had.

Had ik toen, 13 jaar geleden,  in de toekomst kunnen kijken, had ik dan andere beslissingen genomen?

Had ik maar dit, had ik maar dat, had ik hem maar nooit ontmoet, had ik maar naar mijn ouders geluisterd... had ik maar beter nagedacht...had ik maar, had ik maar, ...had...ik ...maar...

Ik moet tot de conclusie komen dat ik niets anders had gedaan.

Helemaal absoluut niets.

Ik was wie ik was.

Hij was wie hij was.

De wereld was zoals ze was.

Geen andere beslissingen, geen andere gebeurtenissen, alles liep zoals het moest lopen.

Meer nog, ik heb geen spijt van mijn leven zoals het dertien jaar geleden liep.
 

Nu ben ik wie ik ben.

Hij is wie hij is.

Iedereen is zoals hij is en iedereen en alles is veranderd.

En het loopt zoals het moet lopen ... ?

Dat zal ik je wellicht later kunnen vertellen.

”Later”
Ik vraag me af wie we zullen zijn, binnen nog eens 13 jaar.

Dan is L. 20, dan is T. 15, mijn twee meiden in de fleur van hun leven, op de drempel van hun eigen leven.

Ik ben dan hun  moeder van 50 .

Grinnik, ...SCARY...!

Dan is hij...who cares...wie weet is hij dan al niet meer in mijn leven, hoewel de kans daarvoor klein is.

Wanneer zij allemaal  hun eigen weg gaan,  ben ik echt alleen.

Een alleenstaande vrouw van 50.

Of niet. Wie zal het zeggen...

Nog 13 jaar te gaan tot ik 50 ben. Nog maar 13 jaar. Jezus ik word oud.

Dat is de helft van 100, en bijna niemand wordt 100.

Het besef kwam al gauw dat ik niet rouwde om hem. Hoewel het toch een tweetal weken duurde voor ik dat durfde uitspreken.

Neen, rouwen om hem,  daar ben ik jaren geleden reeds aan begonnen.

Na elke ruzie, na elke discussie een beetje meer afstand. Een beetje meer zelfbescherming. Een beetje meer afscheid.

Een beetje dieper rouwen...om hem, om mezelf.

Om wie we waren en nu niet meer zijn.

Nu rouw ik om het afscheid van een droom.

Een toekomst die ik uitgestippeld zag. Samen zorgen om en voor de kids, samen oud worden, samen zijn als iemand ziek is, samen op reis, samen genieten op een terrasje met een glas wijn, als de kinderen het huis uit waren...

Geef toe, het klinkt anders dan:  je alleen zorgen maken om de kids, alleen oud worden, alleen ziek zijn, alleen op reis, in je ukkie op een terrasje met een glas wijn...
Hier moet ik toch nog iets op vinden, want bij dit toekomstbeeld voel ik met niet ok.
Ik zou het al een beetje anders kunnen formuleren, dan klinkt het al helemaal anders: "met een boekje en een goeie trappist in een hoekje,  begeleid op de achtergrond door een stemmig muziekje" . Dat klinkt al niet meer zo "alleen"...maar het is het wel.

Iemand voor vinden?
Diepe zucht...dit zegt even genoeg.
Denk ik.

Alleen kan ook wel best ok zijn.
Denk ik.

Verdriet om wat niet heeft mogen zijn...niet om wie er niet meer is.

Huisje boompje tuintje hondje kindje paardje kindje ...
Ergens tussen tuintje en hondje liep het mis.
Of was het tussen hondje en kindje?
Wat doet het er ook toe, niets eigenlijk.

Moe, ik ben zo moe. Ik ben moegevochten...

Ik had ons huwelijk zelf nooit opgegeven, besef ik nu. 
Al ging ik er zelf helemaal aan kapot. 
Daar ben ik een te grote vechter voor.
Alleen, ... een mens wordt zo moe van al dat vechten.

Gekozen voor iets, dus dan ga je ervoor. Doorzetten en doorbijten en dan kom je er wel...de opvoeding van onze vader zit er toch nog altijd in. Altijd maar voort en verder, altijd maar recht naar je doel toe.

Maar een huwelijk zou geen gevecht moeten zijn... zelfs geen doel. Het zou een "zijn" moeten zijn, en  ik weet niet of dit iets is wat men kan bereiken. Het is of het is niet,  denk ik nu.

Als ik zie hoeveel energie anderen hebben, dan weet ik dat mijn energie naar het vechten ging.
Vechten om te overleven, hoop doet leven...en leven is hoop?

Met het einde van mijn huwelijk, is geen einde aan het gevecht gekomen...jammer genoeg.
Alleen de focus is veranderd. Plots moet ik vechten voor mezelf, en voor mijn kinderen, ipv voor “ons”.  

De verleiding is zo groot om alles maar z’n gang te laten gaan, ik heb er gewoon geen zin in...zelfs lichamelijk ben ik moe na eendiscussie, of hoe mijn geest mijn lichaam meedirigeert.
Ik moet mijn grenzen leren duidelijk stellen...voor mezelf.
Goed zorgen voor mezelf, een raad die ik nota bene kreeg van iemand waarvan ik vermoed dat ze mijn plaats naast hem ingenomen heeft, of zal innemen. Hoewel ze dat misschien zelf nog niet weten. Zo af en toe kan ik behoorlijk accuraat in de toekomst kijken...

Mijn – eigen -  grenzen - duidelijk  - stellen...

‘tja, “grenzen”, prachtig woord natuurlijk.
Maar laat me  nu eerst maar even tijd om mijn eigen grenzen te herontdekken.

De laatste jaren zijn mijn grenzen zo vaag geworden, een voetbalveld waarvan de krijtlijnen zo vaak vertrappeld zijn, door mezelf incluis by the way,  dat ik nu zelf niet meer weet waar die grenzen liggen, wat ze zijn, waaruit ze bestaan.

Hoewel ... qua ruimte, letterlijke grenzen zijn ze duidelijker aan het worden. Ik wil  privacy, ik wil rust, mijn privacy, mijn rust. Terwijl ik dit schrijf, voel ik me al niet goed. Ik wil het, ik verlang ernaar, maar ik ben niet alleen op de wereld.
Die grens is nog niet duidelijk genoeg, ik kan ze niet ondubbelzinnig uitlijnen en krachtdadig zeggen: stop, je gaat te ver, dit is mijn terrein en mijn leven, hier blijf je buiten. Ik wil het misschien nog niet graag genoeg.

Ik wil kunnen recuperen zonder telkens geconfronteerd te worden met dit vorig stuk van mijn leven. Ik wil kunnen rouwen zonder me daar schuldig over te voelen, ik wil rust in mijn eigen huis  of beter in mijn eigen thuis, gezien alles nog van hém en mij is ligt de term "mijn huis" nogal gevoeldig hier.
Ik wil afstand, vooral figuurlijk maar letterlijk zou dat af en toe ook wel eens deugd doen.

Ik wil mezelf terugvinden en leren iets te doen zonder tegelijk te denken: “wat zal hij er straks van zeggen”.

Maar die grenzen, dat ligt toch moeilijk.

Alles is nog van ons beiden, huis, geld, bedrijf...

Hij woont elders, maar vindt dit nog zijn huis (wat – let’s face it - ook zo is, alleen is het niet meer zijn thuis).
Dus komt hij binnen,  trekt hij de kasten open, kopje koffie zetten, zit plots ’s morgens in de zetel TV te kijken, neemt geld dat ik klaargelegd had vanop de kast ( want hij had geld nodig en het is toch van ons allebei) , en midden in de nacht hoor ik hem zijn was doen beneden.

Dit ligt moeilijk, zeer moeilijk. Wanner ik hier over begin, krijg ik te horen ‘wil je mij weg dan?”en krijg zo in 5 woorden de hele lading schuld bovenop mij gegooid.
Nochthans heb ik die grens nodig , ik wil die letterlijke grens om rust te vinden, om mezelf te vinden zonder steeds maar met hém geconfronteerd te worden. Ik wil het, schrijf het neer, het zeggen lukt, het doorvoeren veel minder...

Ik stuur namelijk ook de vader van mijn kinderen weg, en dat knaagt. Heb ik het recht dat te doen? Ik weet dat ik ze ermee verdriet doe, zij hebben om dit alles niet gevraagd.

Ik zou hem niet moeten wegsturen. Hij zou zelf de afstand moeten bewaren. Zodat ik niet in deze positie tov de meiden geplaatst wordt. Maar het lijkt wel of dat net is wat hij uitlokt. Zoals hij passief in de zetel komt zitten, afwachtend , TV kijkend tot er een reaktie van me komt.

Ach mijn kinderen, onze kinderen, de kindjes, de meisjes, mijn twee allergrootste schatten op deze hele, enorm grote wereld.

Onze L., net 7 geworden, een supergevoelige en hoogintelligente meid die haar klein hartje wegstopt onder lawaaierig stoerdoenerij. Die de spanning tussen hem en mij vertaalt in haar eigen lijf en houding. Die veel in zich gevangen houdt, en  het moeilijk heeft op school, met vriendjes, met de juf en met de leerstof. Die verwonderd vraagt: “Mama moet jij niet werken” als ik vorige zaterdag met haar knutsel.
Die  als een wijze zevenjarige de raad geeft “Mama je zou beter werken, want als papa binnenkomt, en hij ziet dat je knutselt, wordt hij boos omdat je niet werkt”.

Die alles maar al te goed snapt...

Die de laatstste twee maanden tot rust gekomen is, en plots een schitterend zomerrapport heeft.

En dan onze T., bijna 2,5.
Recht door zee, explosief, hevig en luidruchtig als een vulkaan, ongeduldig en zelfstandig babbeltreesje, ontwapenend eerlijk, schaterlachtend en heerlijk knuffelkonijn en zo typisch  “ik ben 2 jaar”-koppig.  

Die alles nog niet snapt, er ook weinig vragen over stelt, die zich waarschijnlijk nooit zal herinneren dat papa ooit bij ons woonde.

Ik merk dat ik lach als ik over hen schrijf. Voor het eerst sinds ik ben beginnen schrijven.
En ook huil.

Ze zijn een deel van mij. En ik moet hen  plots - veel te vroeg – een stuk loslaten. Toen ik mijn job opzegde om zelfstandige te worden, was dat om fulltime bij hen te kunnen zijn.

Een “fulltime werkende moeder” of ook nog een “werkende fulltime moeder”.

Straks halftime moeder...fulltime werkend ...

No comment.

Nog niet...dit doet pijn.
Teveel pijn.
 

Co-ouderschap. Nog zo’n woord uit de moderne tijden. Net zoals “nieuw samengesteld gezin” (hoewel we daar nog niet aan toe zijn, ik toch niet. Van zijn plannen ben ik niet op de hoogte).

Co-ouderschap. Een woord als een puzzel, en dat is het ook. Een puzzel die nog heel wat tijd zal vergen voor hij helemaal opgelost is. Als hij ooit opgelost geraakt!
Wie weet is dit wel zo’n science-fiction puzzel die verandert terwijl je hem aan het maken bent, zodat hij nooit helemaal opgelost raakt.

Er zal nog wel wat discussie komen rond engagement en verantwoordelijkheid. Weer een gevecht, ik word al moe als ik eraan denk en kijk er niet naar uit.

Ik wil ze hier niet weg, maar vind de relatie met hun papa ook belangrijk. En dat dat een “normale” relatie kan zijn, en geen “speeltuin en cadeautjes” relatie, als je begrijpt wat ik daarmee bedoel.
Dus moet ik ze loslaten...mijn hart krimpt ineen bij dat woord.
Ook al weet ik dat ze bij hem OK zijn, ik wil ze toch hier, rond mijn rokken, in mijn huis, in hun eigen bedje, aan mijn tafel, in mijn tuin...loslaten meisje!

Ergens onderweg ben ik mezelf verloren, wie ik was, wat ik was, wat ik wou, wat ik deed, wat mijn dromen zijn...

Ik zit al een tweetal weken te denken dat ik dingen wil gaan doen, terug Japans studeren,  met paarden werken, schrijven, lezen,  muziek maken, zingen, tekenen, spinnen, knutselen, budo, whatever: allemaal dingen die al ruim 10 jaar niet meer tot mijn leven behoorden, hoe is die tijd zo snel kunnen voorbijgaan? Maar dingen die voordien“mij” waren, mij gemaakt hebben tot wie ik nu ben.

“Ik” was die dingen en die dingen waren “mij”.

Gek eigenlijk, dat dingen die zo belangrijk voor me waren plots verdwenen zijn.

Alsof ze ergens onderweg in een kast opgeborgen zijn, in een mooi en kleurrijk zijdepapiertje.
Ver weggestopt bij andere herinneringen en souvenirs. Om af en toe melancholisch naar terug te blikken...en nu misschien terug uit te pakken.

Aan schrijven ben ik, zoals je ziet, al toegekomen.
De kast waar de andere dingen zitten, moet ik nog terugvinden...hopelijk is hij mee verhuisd.

Mijn leven staat “on hold”, op de pauzeknop.

Ik ben ongeduldig om verder te gaan. Weet nog niet waarheen.

Met handen en voeten hangen we nog aan elkaar. Ik kan nog niet verder.

Touwtjes snij je niet zomaar door, zeker niet als er ook  kinderen en een bedrijf bij zijn.
Als je niet weet hoe die opgevangen worden.

Iemand zei me dat je in de periode na de scheiding tijd hebt voor zelfreflexie.
Maar net zoals het rouwen en afscheidnemen voor mij al jaren aan de gang is, is dat ook zo met de zelfreflexie.
Ik kan de laatste jaren goed recapituleren, hoe ik deed, hoe ik reageerde, en ik weet dat ik door veel gegaan om dingen opgelost te krijgen: liefde, vriendelijkheid, afstandelijkheid, gloeiendkwade boosheid en aggressie, diep verdriet, en bodemloze wanhoop...een gevecht van jaren met mezelf en met hem.

De komende tijd wil ik de dingen van me af schrijven, omdat ze dan veel duidelijker worden. 
Net alsof geschreven woorden echter zijn dan wanneer ze alleen maar in je hoofd klinken.
Wie dat wilt mag meelezen.
Wie weet kan je met me meedenken en meegaan onderweg.

Een weg die ik - toch nog eventjes - alleen moet gaan.