Is het jullie al opgevallen welke google-ads er boven een blog staan? Mij wel.
Boven mijn blog stond daarnet een advertentie "snel en makkelijk scheiden, voor 675 euro in 5 weken". Gisteren was het een advertentie voor een datingsite. Dit was naar mijn gevoel niet echt chronologisch zoals het zijn moet. Maar hei...laat ons nu niet moeilijk doen over details.
Ik ben benieuwd welke er nog allemaal gelinkt zullen worden aan de titel van mijn blog. Zou er boven een blog over honden een advertentie voor WOEF verschijnen? Misschien wel van de nieuwe hondenboutiek Baziel en Blanche van Phaedra Hoste... En zou er boven commerciële blogs misschien een advertentie van de concurrentie verschijnen, getriggerd door gemeenschappelijke produkten of diensten? Je zal het maar voorhebben...
In elk geval, uit nieuwsgierigheid heb ik gisteren geklikt op de advertentie van een datingsite. Even windowshoppen in vrijgezellenvlaanderen zeg maar... Winkelen is nou eenmaal een langbeproefde methode om zwarte gedachten te verdrijven.
Het scheelt natuurlijk wel dat de persoon tegen wie ik nu neen zeg, erna niet meer in mijn living zit met een zuur gezicht en voldoende argumenten om een paar uur vol te praten. Dat scheelt een stuk, dat moet ik eerlijk toegeven.
Neen! Saluutjes, tot morgen, deur dicht, stilte.
Voilà, zo moeilijk is dat.
Dont worry, morgen krijg ik de lading wel opnieuw over me.
Daar ben ik ferm gerust in.
We zien dan wel wat we ermee doen.
Tegen dan zijn mij batterijen opgeladen, en ga ik de confrontatie aan.
Nu even niet.
Neen.
Mijn eigen planning opstellen. Volgende dinsdag praten we. De eerste keer "samen" rond de tafel om alles af te handelen. Ik ben benieuwd.
Een emotionele zwangerschap. Een vermoeiende zwangerschap.
24h/24h slapen leek me een heerlijk vooruitzicht.
Een gekke zwangerschap: bijna 6 maand zwanger, en nog geen gram bijgekomen. Integendeel...hét middel om af te vallen: zwanger zijn!
Een hevig buikkind, heftig schoppend en protesterend.
Elk bezoek bij de vroedvrouw een bezorgde blik: rust je wel genoeg?
Na elk bezoek een beetje meer opstand: ik heb rust nodig! Ons kind heeft rust nodig!.
Na elk bezoek wat meer ruzie en controle: het moet gebeuren, jij moet het doen, het is jouw werk
Het is ons kind?
Na 8 maanden was T. er.
Vliezen gebroken na een hevige binnenbuikse stammpartij. Een snelle en vlotte thuisgeboorte. In een paar uur, onverwacht en 4 weken te vroeg. Maar gezond en sterk...schattig en lief.
Na 8 maanden en 1 dag zat ik de hele nacht aan de pc. Er was niets afgewerkt, en de openbare aanbesteding moest af, en ik moest dat doen, hij kon dat niet. Het moest gebeuren.
Vanaf dan terug regelmatig aan het werk. Kind op de rug, stands gaan opbouwen op de beurzen, tanden bijten, s nachts zelf voeden, overdag werken en zelf voeden, ruzie omdat het nooit genoeg was.
Weekend, weekdag, een zelfstandige telt zijn uren niet.
Ik weet niet waar het gebeurd is, en wanneer het gebeurd is, maar mijn lijf wou niet meer mee. Al een hele tijd niet.
En op een gegeven moment wou mijn geest ook niet meer mee.
Nee.
Ik doe dit niet.
Ik wil dit niet meer.
Ik kan het niet meer.
Ruzie.
Wie ben jij dat je gaat bepalen wat iemand anders doen moet?
Waarom kan je niets overnemen, waarom ben je er niet als ik je nodig heb maar duw je me nog wat dieper?
Afstand, zelfbescherming. Luide woorden en eindeloze stilte. Hoge muren.
Ze ordenen in mijn hoofd, intikken en nog eens herlezen.
Voor ik ze doorstuur, maar ook de dag erna. Ik heb alles nog eens herlezen, en ik besef dat de spanning er - puur door dit neer te pennen - al een stuk af is.
Woorden zo neerschrijven dat ze accuraat tonen wat ik voel en denk, omdat anderen meelezen..
Ik geef het toe, het is een uitdaging.
Het dwingt me te herlezen en te corrigeren, want wat ik in een oogwenk hier in dit bakje stop, is in eerste instantie niet altijd wat ik echt bedoel..
De boosheid en de furie er af te halen, en een poging te doen het zo neer te pennen zoals ik het bedoel.
Woorden schrijven en ze dan achter me te laten, samen met wat ze beschrijven.
Het besef dat veel van wat ik neerschrijf eigenlijk, eindelijk achter de rug is, doet me goed.
Gedaan, met een glimlach. Wat voorbij is komt niet meer terug.
Dat luisterend oor, een sterke schouder om mijn hoofd tegen te leunen, als is het maar voor een even. Een uitgestoken hand die me meeneemt, zachte handen vol tederheid, sterke handen vol hartstocht, een bemoedigende knik, haast onzichtbaar maar toch zo duidelijk. Begrip zonder woorden, warmte, letterlijk en figuurlijk.
Te mogen zijn wie ik ben, en daar ook voor geapprecieerd worden.
Thuis was dit al lang niet meer te vinden, erbuiten zoeken mocht niet. Honger, ...
Nu mag het wel, ik ben vrij.
Waarom klinkt dat vrij zo wrang. Vrij is een positief woord, toch?
Zou het niet leuk zijn, mocht dat luisterend oor hier gewoon even binnenwippen, mocht die sterke schouder hier toevallig passeren, mochten tederheid en hartstocht uit de lucht komen vallen. De begrijpende knik hier in de kast lag, waar hij altijd al was, wachtend om gevonden te worden. En mocht ik de warmte gewoon even kunnen oppoken in de kachel.
