samen voelt het sterker, vandaar deze blog. Voor het 'samen' gevoel, en tegen de vereenzaming.
Om te vermijden dat ik uren aan de telefoon hang om meermaals hetzelfde te vertellen, lijkt een blog me een uitweg.
Zo heb je ineens info over me, en kunnen telefoontjes of bezoekjes persoonlijker en gemoedelijker.
Wat er aan de hand is ?
Slecht nieuws:
diagnose: 1 juli kreeg ik de diagnose 'uitgebreid tumoraal proces in linkerborst' .....
* botscan deelde mee dat het niet is uitgezaaid. * morgen petscan om te kijken of ook mn bloedvaten nog gevrijwaard zijn.
mogelijke behandeling: ligt nog niet helemaal vast, maar oncoloog vermelde ondertussen dit al:
*18 weken chemo, ttz 6 keer chemo (3 x Fec en 3 x Taxotère) en telkens 3 weken rust * als tumor dan voldoende verkleind is: borstamputatie * daarna 5 weken straling * daarna 5j antihormoonbehandeling of 1 j Herceptin
--> een heldere beschrijving van dit uitputtende behandelingsproces vond ik in het boek 'Mijn partner, mijn kind, mijn kanker' auteur Freya Van den Bossche, uitgeverij Lannoo, isbn 978-90-209-7625-0
hoe dat voelt.... Ik heb de afgelopen dagen getwijfeld.... Getwijfeld of ik dit proces aankan... Een mens heeft in feite wat anders nodig: dat alles naar wens loopt, dat het leven rustig kabbelt en zich ontplooit.... Ik droom al lang van een cohousings huisje met tuintje, kippetjes en leuke buren, een ontplooiiende job, een partner waarmee het snor zit, en een fijne schoonfamilie....
Helaas is de realiteit wat anders...
ook al ben ik vaak enthousiast, smeet ik me vaak ambitieus in het leven, en ben ik trots op wat ik ooit allemaal heb gerealiseerd toch eist één en ander zijn tol, en is het nu in mineur:
het reeds aanwezige familierootsgemis, naweeën van posttraumatische werkervaring 2003 en stressy ervaringen nadien, met als gevolg jobvraagtekens financiële stress, een trits verhuizen, en woononzekerheid
En daar nu nog dit ziekteproces bij.
De kloof tussen de gesettelde mens en de overlevende mens wordt steeds groter.... vriendennetwerken brokkelen eveneens onder al deze stress...., sommigen kennen me alleen in stressy tijden, en zien de frisse lieve sandra niet meer... helaas
Dus ja, een moment denk je dan: zou ik er niet gewoon het bijltje bij zou neerleggen, dmv euthanasie-aanvraag ?
Maar: het leven houdt teveel mooie dingen in petto. De levensgoesting is er !! de creatieve kriebels, de dansgoesting, het genieten van natuur, van fijngevoelige sociale contacten, etc !!!
Het is gewoon een kwestie van niet te vereenzamen, van me verbonden te blijven voelen met medemensen om me heen !!!
wat jij voor me kan betekenen: vele schouders maken het leven aangenamer
een aantal voorbeeldjes:
* vertellen hoe jouw dag was, zodat mijn horizon niet vernauwt * hier gewoon aanwezig zijn: vb. je kan hier een boek komen lezen * me es naar/van kliniek voeren * es langskomen en samen kokerellen * es binnenspringen met een trits kinderen, zodat mn leefruimte gevuld wordt met energie ! (als ik niet te ziek ben) * es horen of ik mn dagelijks leven nog georganiseerd krijg * es met jou ergens heen rijden, frisse neus halen aan zee of in jouw tuin, onder andere mensen zijn
Het kan overzichtelijk zijn wanneer iemand bvb aanbiedt dat ie om de 14 dagen die weekdag es binnenspringt, feel free.... ik vraag maar..
verloop : tot nu toe loop ik nog fit rond dinsdag 19 juli zijn alle onderzoeken achter de rug, en heb ik multidisciplinaire bespreking met de artsen
dikke kus
Sandra
die binnenkort nog es wil gaan tango dansen vooraleer de vermoeidheid dat misschien niet meer toelaat.
