Ik weet in elk geval dat ik wel degelijk een deeltijdse werkhervatting mag zoeken bij een nieuwe baas. 

das al een opluchting dat ik aan men toekomst kan werken zonder onmiddelijk in het diepe gegooid te worden.

dus ondertussen ben ik begonnen met solliciteren. niet echt makkelijk gezien alle beperkingen waar ik mee rekening moet houden. al denk ik dat iedereen wel met bepaalde beperkingen zit?

Ikzelf ben al 4 jaar thuis op invaliditeit zoals ze dit noemen. in mijn geval heb ik geen klagen, toen ik bij mijn eerste huisarts enkel werd thuis geschreven heeft hij mij doorgestuurd naar een specialist en geen dag tevroeg. 

ik ben hem nog steeds dankbaar, neemt niet weg dat ik mensen ken die zeker nog niet genezen waren en toch geschorst werden, niet fijn als je al niet veel hebt en ze nemen dit ook nog af. misbruik bestaat in alle regio's en landen en is niet enkel van deze tijd maar daarom ineens het grootste deel van de zieke bevolking over dezelfde kam te scheren gaat een brug te ver vindt ik.

Zelf moet ik binnenkort opnieuw op controle, steeds opnieuw alle papieren opvragen en hopen op een arts die wil luisteren, hopend zich niet te baseren op het nieuws en de heksenjacht die ze op iedereen die niet productief is organiseren.

gelukkig heb ik een arts en specialist die me steunen en alles steeds opnieuw willen staven. 

Ik hoop op een positief gesprek en informatie om geleidelijk terug in het werkend leven te stappen, niet makkelijk en een angstaanjagende beslissing maar iets waar ik reikhalzend naar uitkijk.

Het thuisblijven geeft niet enkel een financiële dip maar mijn sociaal leven, en het gevoel iets bij te dragen aan de wereld is ook sterk afgezwakt. 

Ik wil productief zijn ook zal dit geen fulltime race zijn voor mij, ik wil iets nuttig betekenen voor mij en de wereld rond mij.

En net dit is belangrijjk voor mij het erkennen van gelijkwaardigheid, ieder doet wat hij kan zodat hij eigenwaarde en zelfrespect kan opbouwen.

Vanuit dit standpunt zullen veel mensen zich geroepen voelen om terug een deel uit te maken van de maatschappij. vaak worden de eisen zo hoog gesteld dat je steeds meer en sneller en langer ziek wordt tot je niets meer kan . Gewoon een manier te vinden om je leven en werken anders in te richten in samenwerking met de overheid ipv constant bang te moeten zijn dat je door de mazen van het net glipt en in de armoede eindigd. zo is het wettelijk gesteld dat je na langdurige ziekte in verschillende trappen terug kan beginnen werken. de ziekenkassen inter^preteren dit zeer nauw wat wil zeggen dat je of minder dan 50% terug werkt of fulltime. dat er nog veel verschil zit tussen 50% en 100% kan ieder kind zeggen maar regels zijn regels zeggen ze... een verkeerde vertaling van het feit dat je minstens 50% arbeidsongeschikt moet geweest zijn om hier recht op te hebben...

nu ja misschien krijg ik een beter inzicht na men controlegesprek, dan laat ik het wel weten