Ondertussen wonen we al met ons 3 in het veel grotere huurhuis. Alleen N en E zijn mee verhuist. T bleef bij papa wonen, zo was het mooi verdeeld, zei hij, en aangezien we naast elkaar wonen kunnen we steeds bij elkaar binnenspringen wanneer we willen. En dat gaat ook prima. Je kan zeggen dat we onze draai stilaan wel hebben gevonden.
Jammer alleen dat W zich zodanig in de schulden heeft gewerkt dat er geen andere optie is dan ons huis te verkopen. We waren, toen W een dik jaar geleden bij ons wegging, overeengekomen dat we het huis nooit zouden verkopen. Degene van ons 2 die er woonde zou de lening verder afbetalen en alle andere kosten die daarbij hoorden. Vooral voor mij deed het eigenlijk wel pijn om er weg te gaan, maar ik had het idee dat ik er "op mijne oude dag" wel terug zou wonen.
Maar het draait dus anders uit... W is zelfstandig en heeft al een aantal maanden geen werk. Hij is ook nooit iemand geweest die met geld kon omgaan. Altijd meer uitgeven dan er was, de rode draad in ons huwelijk. Nu dat hij het alleen moet zien te redden is er dus geen opvangnetwerk in de vorm van een tweede loon. Ik heb geprobeerd die verkoop tegen te gaan, maar helaas... Heb me dan maar gefocused op wat ik met die centen zou kunnen doen in de toekomst.
