Na bijna 6 weken "beeld zonder klank" van ons beide, krijg ik een sms van W : "word het niet eens tijd dat we babbelen? Heb gereserveerd voor vanavond om te gaan eten". Verbaasd ben ik, da's het enige waar ik zeker van ben. Verder weet ik het niet. Ben opgelucht dat hij de stilte verbreekt, maar er klinkt een alarmbelletje ergens in mijn hoofd. Niet van zijn gewoonte; na een ruzie wacht hij gewoon zolang tot er genoeg tijd is voorbij gegaan, zodat ik blij ben dat zijn koppige periode ein-de-lijk voorbij is en het te lang geleden vind om het onderwerp van ruzie terug aan te kaarten. Zonder te weten waarom ben ik er zeker van dat hij deze keer zal afkomen met "zouden we niet beter uit elkaar gaan?". En het nu daadwerkelijk zal doen. Niet de eerste keer dat W langere tijd wegblijft na een ruzie, of dat hij begint over scheiding, uit elkaar gaan of me doodgewoon niet meer graag zien. Maar na 20 jaar zijn we nog steeds samen. Iets zegt me dat het nu anders is. Misschien omdat ik zelf vind dat het welletjes is, en eigenlijk in mijn hoofd al stilaan afscheid ben aan't nemen van ons huwelijk. Ik zou het zelfs zolang niet volgehouden hebben, was het niet voor de kinderen, of de centen, of de praktische zaken, of... of durfde ik gewoon de stap niet zetten? Wou ik niet degene zijn die die woorden uitsprak?
Het avondje is voorbij... En jawel, na wat zenuwachtig gedraai en gebabbel , kwam het eruit: W wil verhuizen, alleen gaan wonen, ziet het niet meer zitten in ons huwelijk en heeft genoeg van mij. Ik denk dat hij verbaasd was over mijn reactie.
