Rapper dan gedacht en ik weet niet echt zeker hoe ik me erbij voel.
Na zijn weekje Spanje ging ik hem met onze dochter E halen op de vlieghaven.
E heeft haar best gedaan om het hele gedoe te negeren en te doen alsof er niets aan de hand is. Na 19 jaar kent ze haar vader en ze wil er van uit gaan dat dit weer de zoveelste bevlieging is van hem.
De 1e seconde dat ik hem zie door de deuren van de douane komen, weet ik al dat er van alles gebeurd is in Spanje maar dat ik nooit zal te weten komen wat.
In de auto onderweg naar huis, begint hij al heel gauw over het feit dat hij eens goed heeft nagedacht en hij beslist heeft om toch zeker te verhuizen. Hij zegt het zo vrolijk alsof hij net met fantastisch nieuws is afgekomen. En ik word zo pissig op hem omdat hij geen moment rekening houd met E die erbij zit en waarvan hij weet dat ze het zo moeilijk heeft met dit alles.
De latere gesprekken gaan over een aantal praktische zaken, en ik probeer hem te doen inzien dat dit een redelijke impact heeft op E en T en ook wel op mij. Maar het dringt niet door. W blijft plannen maken en erover praten alsof hij een leuke vakantie-trip aan 't plannen is.
Het troosten en uitleggen en opvangen van de kids komt totaal op mijn schouders.
Tussendoor probeer ik nog steeds te achterhalen wat ik nu voel...
De enige bijdrage van W aan het hele verwerkingsproces van de kids is dat hij hen belooft had om niet halsoverkop te vertrekken en hij zou zeker hier in de buurt blijven. De feestdagen gingen we ook zeker nog samen doorbrengen.
Maar op een tijdspanne van amper 2 weken had hij een appartement gevonden. En het was niet echt in de buurt...
Ondertussen had hij ook al 2x afgesproken met "een vriendin die hij daar in Spanje had leren kennen". Meer dan dat ze de vriendin was van de vrouw van zijn vriend, zei hij niet.
Ken je dat... plots had hij om de zoveel dagen nieuwe kleren aan, week de gsm geen seconde van zijn zijde en was hij geregeld met telefoontjes bezig die absoluut moesten gedaan worden vanachter in de tuin.
Vandaag is dus de verhuis en ook al staat er nog geen bed, hij ging al in zijn nieuwe appartement blijven slapen...
Na bijna 6 weken "beeld zonder klank" van ons beide, krijg ik een sms van W : "word het niet eens tijd dat we babbelen? Heb gereserveerd voor vanavond om te gaan eten". Verbaasd ben ik, da's het enige waar ik zeker van ben. Verder weet ik het niet. Ben opgelucht dat hij de stilte verbreekt, maar er klinkt een alarmbelletje ergens in mijn hoofd. Niet van zijn gewoonte; na een ruzie wacht hij gewoon zolang tot er genoeg tijd is voorbij gegaan, zodat ik blij ben dat zijn koppige periode ein-de-lijk voorbij is en het te lang geleden vind om het onderwerp van ruzie terug aan te kaarten. Zonder te weten waarom ben ik er zeker van dat hij deze keer zal afkomen met "zouden we niet beter uit elkaar gaan?". En het nu daadwerkelijk zal doen. Niet de eerste keer dat W langere tijd wegblijft na een ruzie, of dat hij begint over scheiding, uit elkaar gaan of me doodgewoon niet meer graag zien. Maar na 20 jaar zijn we nog steeds samen. Iets zegt me dat het nu anders is. Misschien omdat ik zelf vind dat het welletjes is, en eigenlijk in mijn hoofd al stilaan afscheid ben aan't nemen van ons huwelijk. Ik zou het zelfs zolang niet volgehouden hebben, was het niet voor de kinderen, of de centen, of de praktische zaken, of... of durfde ik gewoon de stap niet zetten? Wou ik niet degene zijn die die woorden uitsprak?
Het avondje is voorbij... En jawel, na wat zenuwachtig gedraai en gebabbel , kwam het eruit: W wil verhuizen, alleen gaan wonen, ziet het niet meer zitten in ons huwelijk en heeft genoeg van mij. Ik denk dat hij verbaasd was over mijn reactie.
