Vandaag staat er in het groot: LYRA Natuurloop 2 genoteerd in mijn agenda én verwacht ik bezoek van mede-dreamteamer Geert Moens.Samen schrijven we ons in voor de 10 mijl en op weg naar de start, merken we uit felicitaties dat heel wat lopers de voorstelling van het Dream Team in Runners World bekeken hebben.
We kiezen we een compromis-tempo: rustig voor Geert, iets pittiger voor mezelf (hetzelfde tempo welliswaar ;-).
Gezellig babbelend komt het startschot vrij onverwacht en zet de massa zich in beweging.Vooraan verraden de snel deinende hoofden en schouders een moordend tempo, maar op onze positie (vrij ver achteraan het startvlak) is de snelheid nog eerder gezapig.
Hoewel de meeste lopers bij de splitsing tussen 10 mijl en 10km kiezen voor de langste afstand, komt langzaamaan meer ruimte en vormen zich tempo-groepjes.
Terwijl Geert rustig versnelt, doet hij me onwillekeurig aan Forest Gump denken.Bijna bij elk groepje dat hij voorbijgaat, blijven enkele lopers hem volgen.Zou hij twee dagen na het verschijnen van Runners World al zo veel fans hebben?Zelf verwijst hij echter naar de sterke tegenwind als oorzaak
Op een kleine drie km van de finish zwellen de commentaren vanop de piste langzaam aan en stelt hij voor te hazen en hoewel ik dacht aan het eind van mijn Latijn te zijn, is de versnelling nog net haalbaar.We lopen enkele groepjes voorbij en tijdens een stiekeme check in de volgende bocht, verraadt de Polar 430/km en een hoge hartslag.Nadien lijken we nog verder te versnellen, maar heb ik niet meer de energie om dit te controleren.Geert vliegt en op de één of andere manier volg ik er kort achter.
Na de rustige start zit er vandaag geen pr in, maar wel een mooie tijd en al finishend worden we aangekondigd als Dream Team leden.
Deze aankondiging leidt tot nieuwe vragen.
Pas na een verfrissende (of misschien beter verwarmende) douche en zonder wippend paardenstaartje voel ik me terug incognito en keert de rust terug om bij te babbelen met mede-lopers.Al blijven er opvallend veel twijfelende blikken gericht op ons tafeltje vandaag.
In de strijd om met een lagere hartslag te trainen is de stand 2-1.
Na vier jaar bij bijna elke training minuten of zelfs seconden te winnen op mijn vaste parcours, is de opdracht nu mijn loophartslag te verlagen en zo procentueel meer vet te verbranden.
Met de feestdagen in zicht, was dit eigenlijk op zich al een sterk argument, maar de echte reden is gelinkt met de beperkte koolhydraatvoorraad in je lichaam.
De theorie klinkt eenvoudig: trager lopen betekent een lagere hartslag en dus een procentueel hogere vetverbranding.
Ook in de praktijk lukt dit redelijk, alleen blijkt het qua cijfers geen exacte wetenschap en de door Rob opgegeven waardes benaderen, lukt de ene dag al iets beter dan de andere.
Na een op dat vlak succesvolle training vorige maandag en een minder gelukkige poging zaterdag, verliep deze week maandag weer alles volgens het boekje.
Bij deze moet ik mijn mening over de eerste dag van de week, grondig herzien
