Ik ben Michael Andries
Ik ben een man en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Monteur Bovenleiding.
Ik ben geboren op 19/08/1982 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
11/02: Trail des Bosses 25km 26/02: (W) Lennik 30km 04/03: (W) Stekene 30km 11/03: (W) Aarschot 30km 25/03: (W) Antwerpen 20km 01/04: (W) Scherpenheuvel 42km 07/04: (W) Kasterlee 30km 15/04: Spa-Olne 33km 07/05 => 18/05: Trekking La Palma 20/05: La Grimace du grand George 25km 02/06: (W) Gelrode 50km 15/07: Les Crêtes de l'eau Noire 30km 05/08: Trail de Val d' Heure 36km
Nu even de tijd maken om een verslagje te maken van de dodentocht. Ik zal dan maar beginnen bij het begin. We hadden ons voorgenomen om te trachten niet te vroeg te gaan slapen de donderdag, zodat we goed konden uitslapen vrijdag. Vrijdag had ik verlof op het werk. Rond 01u30 gaan slapen. Toen was ik echt wel moe, want ik was donderdag nog gaan werken. Vrijdag werden we beiden wakker rond 7u00.... oei oei dat was nog wel wat vroeg Toch nog even de ogen gesloten. Rond 9u30 terug wakker dan maar opgestaan. En een goed ontbijt genomen. Ik voelde mij precies toch nog wat moe en na het ontbijt ben ik nog even gaan snoezen op het bed. Rond 11u30 terug opgestaan. Michael was al bezig met een lekker middagmaal te bereiden: spek met eieren. Dat smaakte. Ook had hij ons avondmaal dat we meenamen aan de start klaar gemaakt en verdeeld in wegwerppotjes. Na het middagmaal hebben we ons klaar gemaakt. De zakken ingeladen voor in de volgwagen (mijn schoonvader) met koekjes, sapjes, drinken, ... Rond 15u00 vertrokken we richting Bornem. Toch wel een ritje van een goed uurtje, zelfs iets langer. Onderweg kregen we al telefoon van mijn schoonouders om te vragen of we al waren we vertrokken en spraken we een afspreekpunt af. 16u30 waren we ter plaatse. Van afhaling van onze chips moesten we ons geen zorgen maken, want mijn schoonvader was dit al enkele weken voordien gaan ophalen. Handig. We hadden ons nog even op een grasveldje aan de auto gezet. We hadden goede kussens bij om op te zitten. Even gezeten en gelezen. Het was al snel tijd om ons verder klaar te maken. Schoenen aan, chips bevestigen, ... Als we daarmee klaar waren zette mijn schoonvader ons af aan de start. Daar zatten al enkele groepjes mensen te wachten. We hadden ons geplaceerd in de schaduw op een matje dat we na de start weg konden gooien, want dit was kapot. Nog even ons neergelegd. Wanneer onze maagjes begonnen te grommen hebben we ons avondmaal dat Michael 's middags had gemaakt opgegeten. Rond 18u30 gingen de hekken open en konden we richting start. Dit maal was het later open, want ze moesten de gele bandjes nog afscheuren. Een probeersel om aan de posten te kunnen zien wie er meedoet en recht heeft op drinken en eten. We stonden mooi aan de start, maar het was natuurlijk nog 2u30 wachten tot we van start gingen. We hadden ons dan maar verbroerderd met de mensen rondom ons. Dan gingen we van start. Ik nam afscheid van Michael en zijn mama, want we gingen elk ons tempo. Ik had voorgenomen om in begin te lopen zodat ik al uit de eerste drukte was. Al gauw had ik een rustig tempo gevonden en liep ik naast een oudere dame. Al gauw raakte we aan de praat. Na een 40 minuutjes te hebben gelopen had ik even beslist te wandelen. Al gauw kwam ik aan de eerste post. Een goede beker water was snel binnen. Nog even doorgewandeld en dan terug beginnen lopen. Ondertussen had ik al enkele smsjes met succeswensen van familie en vrienden gehad. Dat vond ik wel heel leuk. Toen ik terug een tijdje aan het lopen was, kwam ik een bekende blogger tegen: dirk. Al gauw was spontaan beslist dat we een hele tijd samen zouden lopen. Ik was toch blij dat ik kompaan had, want ik had geen lichtje bij en dirk wel en dit konden we echt wel op de donkere stukken gebruiken. Anders hadden er ongelukken gebeurd vrees ik. Want net voor we een donker stuk begonnen, zaggen we een vrouw serieus vallen. Dirk snelde haar ter hulp. Bleek later dat het de vrouw was waar ik in begin bij liep. Zij was stevig op haar gezicht gegaan en is noodgedwongen moeten stoppen. Het was wel leuk om iemand te hebben waar je een tettertje met kon doen. Ik heb vooral geluisterd naar Dirk's straffe verhalen Toen we al even samen op pad waren hoorden we in de verte een dame zeggen: " Dat zullen wel vader en dochter zijn" Dat vonden we beide wel grappig, het kon nog e. Na een 22km denk ik besliste we om verder te wandelen. Eigenlijk had ik al verder gelopen dan dat ik voorop had gesteld, maar ik zou het spijtig hebben gevonden om dirk te laten gaan dus ben ik braaf bij hem gebleven. Het was nog zo gezellig en het leidt wel af van de lange stukken Aan de controleposten nam Dirk meestal wel even rust en ging ik rustig door. Hij haalde me altijd wel terug bij. Aan de palm rond 5u nam Dirk een lange pauze. Ik had me ook even gezet, at een sandwich en wat druifjes en ging er weer van door. Dan heb ik een heel stuk alleen doorgegaan. Algauw kwam ik weer in gezelschap en dat verzette mijn gedachte wel wat. Al die verhalen vond ik wel leuk te horen. Vaak kreeg ik veel lof over mijn prestatie enz. dat deed wel deugd om te horen en motiveerde me weer om door te zetten. Tussen Merchtem en Buggenhout was het echt afzien. Zo'n lang stuk van bijna 10km... Op een gegeven moment zat ik echt met tranen in de ogen. Ik weet nog altijd niet hoe dit kwam... waarschijnlijk het afzien, het lange stuk, de vermoeidheid, ... Ik was dan ook blij dat mijn schoonvader aan Buggenhout stond. Even gepraat en op de foto, dat was een hele klus, want uiteindelijk bleken de batterijen plat en moesten deze nog vervangen worden. Eens op de foto kon ik weer van start. Nog 30km te gaan. Ik was blij dat nu de controleposten meer op elkaar volgde. Het lijkt dan toch dat het sneller gaat Tussendoor kreeg ik ook Michael aan telefoon om te horen hoe het ging, hoe ver hij en ik zat, ... Dat was toch wel fijn, even die afleiding. Eens in Sint - Amands kwam het stuk van de dijk. Dat was nog een heel stuk in de zon. Pff en mijn tempo was toch al een pak trager. Onderweg kreeg ik toch nog wat aanmoediging van de andere deelnemers die me voorbij gingen. Weer wat extra boost. Na een tijdje alleen op de dijk te hebben vertroefd hoorden ik opeens iemand achter mij. Dirk stond er weer. Hij dacht dat ik al lang binnen zou zijn geweest... maar dat was niet zo, want mijn tempo was toch wat trager geworden. Ik was echt blij dat hij de laatste 5 kilometers mij er door kon sleuren, want ik had dat toch wel nodig. Moest ik deze alleen hebben gedaan, zouden ze zeker lang hebben geduurd. In Branst stond mijn schoonvader nog een keertje, maar Dirk raadde aan om gewoon door te gaan, want we waren er toch bijna. De laatste kilometers was ik blij dat er mensen naast de kant sproeiers, emmers, ... hadden gezet, zodat we ons even konden verfrissen. Amai die laatste kilometers duurde echt lang........... En dan de laatste 500 meter..... en dan waren we er. Om 14u30waren we aangekomen !! Ik was echt zo blij. Mijn schoonvader stond al klaar met het fototoestel en Michael zat half slapend te wachten in de tent. De temperatuur in tent was me iets te warm, want ik begon op eens wat te draaien en had het gevoel flauw te vallen Even op een stoel, dan naar buiten. Nog niet goed. Dan ben ik gewoon op de grond gaan liggen, maar dat was niet zo slim, want was in de zon. Michael had al snel een plekje uit de zon gevonden en daar konden we dan gaan zitten met een lekkere koude Cola, want die kon ik echt gebruiken en dat deed echt deugd!! Iets dat de weinig aanwezig was op de controleposten. Na even te wachten was om 16u15 Michael's mama er en konden we richting Hoboken. We hadden wijselijk besloten daar te overnachten en niet meer naar Herselt te rijden.
Voïla, mijn verhaal van de den dodentocht. Dat van Michael zal weldra wel verschijnen.
Deze keer na twee keer te hebben over geslagen na een mislukte poging in 2006, waar we gestrand zijn op 69km in Buggenhout, gingen we nog eens een keertje proberen om m'n moeder na te doen. Het grootste doel was uitlopen, voor mij liefst voor de middag en als het even kon misschien wel binnen de 12 uur. Het hele pre-start gebeuren kun je wel lezen in Carmen's verslag, bij mij liep dat nagenoeg hetzelfde. Juist, vanf de start scheiden onze wegen. Ik had mezelf voorgenomen zo veel mogelijk te lopen, van wandelen gaan m'n voeten namelijk snel pijn doen..... Aanvankelijk de eerste tientallen kilometers ging dat erg vlot, veel volk langs de weg, een aangename sfeer onder de lopers, af en toe een babbeltje met de collega's, wat verhalen en ambities uitwisselen. Kortom, van de eerste 40 kilometer tot aan den Duvel niet echt iets gevoelt. Vanaf dan, zoals ik blijkbaar altijd heb, begon het eten wat moeilijker te gaan. Ik bleef precies altijd met een brokje zitten in m'n maag, dan ben ik maar stillaan overgeschakeld van het vaste naar het vloeibare voedsel. Wat toch niet alles is vind ik, al die smaakjes, pfff, geef mij maar een sandwichje... neutrale smaak en boordevol koolhydraten, zeker wanneer je er honing tussen smeert. Maar ja, dat verteerde dus moeilijk, dus werd het sportdrank, compotsapjes en af en toe waar ik wat chocolade (mars) kon krijgen speelde ik dat ook naar binnen. Al bij al viel dat etensprobleem op dat moment nog heel goed mee. Van de Duvel (40km) naar de Palm (50km) geen probleem eigenlijk, alleen begon het publiek langs het parcours stilletjes aan uit te dunnen en werd het wel wat eenzamer. Dan van Palm naar Merchtem (57,5) nog eens een lang stuk, was het echt stil, tussen de velden, zelfs een paar lichte hellingen. Hier moest ik echt wel opletten om niet verkeerd te lopen wat had weinig collega's in m'n buurt. Dan van Merchtem naar Buggenhout (67km) kwam een zwaar stuk, dat wisten we nog van onze vorige deelname. Ik zat echter nog goed, en zag er niet echt tegenop om de 10km tussen die twee posten te overbruggen. Het was nu echter wel heel donker en het was goed opletten geblazen, die concentratie vergt dan ook wel wat energie. En dat stuk bleef maar duren, enkele malen dat we een pijl Buggenhout zagen, sloegen wij af naar de andere kant, echt demotiverend. Daar heb ik toch een lichte mentale tik gekregen, geen erg, maar ik begon toch te beseffen dat alles niet zo gemakkelijk kon blijven gaan. De stukken die ik wandelde om m'n proviand binnen te krijgen begonnen ook langzamerhand groter te worden en het werd steeds moeilijker om terug m'n ritme te vinden in het lopen. Dan na een lang interval toch in Buggenhout aangekomen om weer verder te trekken richting Lippelo (75km). Op dit stuk heb ik enkele stukken, die echt slecht lagen om te lopen voor m'n eigen veiligheid gewandeld, door de vermoeidheid ging de concentratie namelijk naar omlaag. Het was dan ook al rondom 6 uur in de morgen, het koudste punt van de tocht. Dan wordt alles zwaar, je begint je te ergeren aan van alles en nog wat. Dan aan de post stond m'n vader, dat was dan wel een plezante afwisseling. Voor hem misschien niet zo, als ik met een wedstrijd bezig ben, ben ik meestal niet om aan te spreken wanneer het moeilijk gaat. Ik ben dan redelijk kortaf en heb dan weinig geduld. Na wat gezaag van mijn kant en de goede intenties van m'n vader terug op pad met vers proviand. Nu richting Puurs (81km), ik zag op m'n horloge dat 12uur heel moeilijk begon te worden. Ik had dan ook geen zin mezelf in de vernieling te lopen om daar net buiten te eindigen. Dan heb ik maar beslist om van hieruit de resterende 25km te wandelen, om toch mezelf niet te veel te beschadigen. Aanvankeleijk ging dit zeer goed, het eerste stuk zelfs aan 5,5km/h! een goed tempo na 75km lopen denk ik dan. Alleen koelde ik wel wat af en moest ik m'n armstukken (afgeknipte voetbalkousen) aandoen. Het bleef echter nog altijd wat koud aanvoelen, vooral aan m'n handen. Misschien iets om te onthouden voor een volgende keer. De moraal kwam echter terug en na de bijgestelde ambities zag ik het allemaal weer rooskleurig voor me. In Puurs stond m'n vader er dan weer, wat ik eigenlijk niet verwachte, had hem eerder bij m'n moeder of bij carmen verwacht. Enfin, hem dan gezegd dat het goed ging en hem naar de "meisjes" gestuurd. Ik dan vertrokken richting Oppuurs (86km) Eigenlijk een stuk dat redelijk vlot ging, ja het begon wel te wegen maar het ging nog altijd. Dan van Oppuurs naar St-Amands (90km), dit stuk liep achteraf bekeken ook niet zo slecht, maar het voelde in ieder geval niet zo aan. De rug begon enorm stijf aan te voelen en het werd zoeken naar de juiste positie. Als snel schoot me een ingeving te binnen: "een corset geeft toch ook steun.... zou ik m'n heuptasje niet al geïmproviseerd corset kunnen gebruiken? ...... m'n tasje dan heel hard aan gespannen..... en ja het hielp, de pijn was minder!" Vanaf dan begon ook elk beetje afleiding een enorm blij afwisseling te worden. Een gesprekje met een toeschouwer, een collega wandelaar die me aanmoedigt, mezelf bezig houden met drinken en eten, eens bellen naar Carmen, m'n moeder of m'n vader. Alles was welkom om de aandacht van het afzien af te lijden. St-Amands was dan de voorlaatste post, maar het einde was zeker nog niet in zicht. Onderweg hadden ervaren mannen me verteld dat d'n dijk richting Branst (95km) ook nog een ferm stuk afzien is. Het was spijtig genoeg niets overdreven, de zon kwam er volop door, ik kreeg met moeite nog iets binnen, en de benen bleven gaan, maar niet op de manier dat het in het begin ging hoor.... Na de post kwam ik m'n vader nog eens tegen en heb hem m'n overtollige baggage afgegeven. Dan verder gestrompeld richting Branst. Op dit lastige stuk zag ik stuk voor stuk deelnemers passeren die ik al uren niet meer gezien had, maar die in tegenstelling tot ik wel een gelijkmatig tempo hadden kunnen aanhouden. Ik had echt last van de warmte en was dan ook blij dat de laatste controlepost aan de horizon verscheen. Bij het aankomen daar had ik geen problemen, maar ik neem er een paar slokken water en dan plots begint m'n wereld te draaien..... Ik kreeg het warm en koud tegelijk, buikkrampen, misselijk..... Ik ga zitten..... M'n vader komt me aanmoedigen.... Niet blijven zitten, Je bent er bijna, Het gaat je wel lukken, Kom op man!...... Ik hoor hem praktisch niet...... Ik denk bij mezelf...... Het gaat toch niet waar zijn....... Op 5km? nee toch....... Ik steek m'n vinger in m'n keel.......... Bweurk, dat lucht al op, pffff, nog een keer, dat doet pijn...... Blijven zitten, beetje op adem komen........ Krampen zijn nog niet weg ............ Strompel naar de WC............. Half slapend........ Zeker 10min tot 15min op de WC gezeten......... M'n vader aan de deur: "Niet in slaap vallen hé!" ........... Er terug vanaf geraakt............ Slapende voeten, niet plezant na 95km, speciaal gevoel hoor.......... Terug een wat beter gevoel........... Nog wat twijfel.......... Terug op pad. Dit was de zwaarste slag die ik in m'n sportleven heb moeten overwinnen, als dit 10km vroeger gebeurd was weet ik niet of ik de 100km gehaald had. Ik had m'n buff afgedaan en bij vertrek goed nat gemaakt om me op het laaste stuk wat te kunnen verfrissen. Het was nodig, ik zag af, ik kreeg een echte dégou van de zon. Al bij al was m'n tempo nog aannemelijk hoor 11min voor 1km valt toch nog mee na zo'n inzinking. Onderweg nog eens m'n hoofd kunnen nat maken bij twee vriendelijk toeschouwers. Wat men voordien zei over Branst klopt dus echt niet hé, Als je op die laatste post bent dan voel je niks meer en loop je in een roes uit. Vergeet dat dus hé, dat waren voor mij de moeilijkste meters. Behalve de laaste 500 misschien, dan weet je pas dat je er zeker gaat komen. Wat men dan nog zei, op het laaste word je echt vooruit gestuwd door de massa.... niks massa te zijn bij mij hoor. Die komen pas als de echte lijken binnenkomen, dan staan ze rijen dik. Bij mij echter de echte sympathisanten, die echt gemeend vol bewondering in hun handen klappen. Er komen tranen in m'n ogen en ik geneer me er niet voor. Ik ben diep gegaan en kom aan. 11u44 was het, een tocht van 100km volbracht in 14u44, een nieuw PR.......
Dan is het zover, het moment waar we een jaar lang naartoe geleefd hebben. Morgen om 21uur starten we met onze tocht van 100km door de velden van Bornem en omstreken. Ik moet zeggen dat ik er de laatste dagen weer meer moed in begin te krijgen, het kopje begint veel positiever te denken. Het komt eigenlijk doordat het scheen been echt wel beter aanvoelt nu, na hele tudes zalf en een halve apotheek aan pilletjes mocht cat dan ook wel. Het is te hopen dat ze zich koest houdt onderweg, maar pijn doen gaat het zowieso. Het plan bij mij, overleven.... Traag beginnen, bij elke post een 5tal minuutjes doorwandelen en proviand opnemen. Proberen om zo veel en zo lang mogelijk aan een rustig tempo te kunnen lopen. Véél drinken, regelmatig eten, niet verkeerd lopen..... Het doel blijft uitlopen, hetgeen al een hele prestatie zou zijn, maar stiekem blijf ik toch hopen om het te kunnen klaren onder de 12uur. Dat is namelijk de limiet die je moet lopen voor Torhout, als ik dat kan weet ik dat ik echt wel toch het selecte clubje van de ultralopers behoor. Carmen ziet het ook volledig zitten, haar kuit heeft dit weekend nog wel eens geprotesteerd, maar tijdens de training heeft ze er geen greintje last van ondervonden. Dus zou zij normaal gezien ook in staat moeten zijn om ver te komen, wat zeg ik, om uit te lopen. Bij haar geen illusies over aankomsttijden, gewoon zien dat ze aankomt. Ze is van plan in het begin korte stukjes te lopen en af te wisselen met wandelen. Gewoon omdat je dan verschillende spiergroepen aanspreekt en je daardoor de belasting op je gestel wat verdeelt. Door haar kuitperikelen heeft ze echter niet al te veel kilometers in de benen en heb ik haar geadviseerd niet veel meer dan 2uur te lopen. Als ze dat doet in stukjes van 15min dan kan ze toch 8 periodes lopen en dan zit ze toch al gauw tussen de 30km en 35km. Als ze dan vanaf daar een mooi wandelritme kan vinden is ze waarschijnlijk vertrokken om mooi te eindigen. Ze heeft bewezen in Duitsland dat ze ver kan gaan, dus mag er eigenlijk geen twijfel zijn. Ik denk dat we allebei mentaal sterk staan, we geloven er terug compleet in, dus dat ze ginder in Bornem maar oppassen want morgen staan we er!
Hieronder een beeld van wat ons te wachten staat, bijna 10000 deelnemers aan de start, dat wordt wringen in het begin......
Jaja, het begint te korten, ons grote doel van dit jaar! Bijna is het zover en we kunnen na vier jaar nog eens een kansje wagen om de dodentocht (100km) uit te lopen. Dat zal toch de grootste betrachting blijven voor ons. We zijn immers alletwee niet echt in topvorm. Zoals in eerdere blogs te lezen is kampen we allebij met onze eigen kwaaltjes. Ik zit nog met een souvenietje uit Duitsland, een ontsteking op m'n grote teen en voetwreef, plus dat m'n scheentjes ook regelmatig protesteren onder de druk van het trainingsschema. Dat ondertussen toch ook al heel wat kilometers minder bevat als eerst gepland. Carmen blijft nog altijd een beetje op de sukkel met haar kuit, hoewel het stilletjes aan toch begint te gaan. Alleen heeft ze bij gevolg daarvan niet genoeg kilometers kunnen trainen om optimaal voorbereid te zijn. Nu een voordeel van 100km te willen volbrengen is dat het 40% training is en 60% mentaal. Als het hoofdje niet goed zit dan mag je nog zoveel getraind hebben dan loop of wandel je dat toch niet uit. Nu zijn we er wel redelijk zeker van dat we dat in de benen hebben, we hebben immers een heel jaar onszelf voor bereid. We zijn regelmatig lange wandelingen gaan doen, hebben goed getraind op loopvlak, zijn toch wel min of meer fit, alleen niet in top-conditie. Je hoeft natuurlijk niet in de vorm van je leven te zijn om aan zoiets te beginnen hé, alleen weten hoe het te doseren, dat gaat de grote opdracht worden. De meeste trainingsarbeid zit er voor mij op, sinds Bärenfelds ben ik eigenlijk al aan het afbouwen. Nu nog om de dag een keertje niet en dan wel trainen en ik moet er normaal klaar voor zijn. Zoveel mogelijk recupereren en niet te veel onnodige inspanningen doen en het zal wel goed komen met ons.
Bijgevoegd: Fotootjes van de Bärenfeldslauf, in het begin kon ik nog lachen maar als je de laatste foto ziet na de aankomst....
Ik ga gewoon een "kort" verslagje plaatsen over m'n ultra-trail ervaring. De andere bezigheden tijdens ons weekendje Hünsruck komen misschien later nog wel eens aan bod. Het hoofddoel van ons reisje was immers de Bärenfelds ultra-trail en marathon (voor Carmen dan). Zoals eerder gezegd was het doel tussen de 7:00 en 7:30 en zien dat ik nog overheb op het laatst, ik zat zelfs met een tijd van minder dan 7uur in gedachte. Dromen mag niet. Wel de dag zelf voelde ik me niet slecht, zeker niet eigenlijk. Alleen de gebrekkige voorbereiding de twee weken ervoor, steunde m'n zelfvertrouwen niet zo. Ik zat zo niet in m'n ritme, had enkel twee uurloopjes gedaan de week zelf en daarvoor 5 dagen niets. Het scheenbeen voelde wel weer beter aan. Dus dat was wel een lichtpunt, de rest moest ik er maar bij nemen. De dag zelf was eigenlijk weer niet zo slecht. Een beetje een miezerig weertje, niet ideaal voor op vakantie, maar eigenlijk wel voor een goed loopavontuur. En een avontuur zal het worden. Om acht uur 's morgens stonden we dan klaar voor het vertrek. Bij een lichte motregen werden we dan op gang geschoten. De eerste kilometers gingen redelijk bergop, nog niet te stijl. Alles ging goed, dan een kleine kilometer bergaf om dan aan de beklimming van de Bärenfelds te beginnen. Linksop, naast een uit hout gekervde beer. Gedaan met lopen, dat was hier onmogelijk, zeker als ik er nog twee keer extra over zou moeten. Dosering zou het kernwoord van de dag worden, 64,8km is een heel eind en zeker met een goede 1500m stijgen en dalen. Bovenop de berg had ik dan de eerste hulppost. Die waren bedeeld met de raarste bevoorading, gummibeertje? misschien iets om in de sfeer te blijven.... In ieder geval het was in orde! Daarna weer terug een scherpe afdaling. Eens daar beneden was het weer enkele kilometers die goed liepen, echter niets echt vlak. Er zaten nog enkele "wandel"-helling in het parcours maar geen zo lang als die eerste. Behalve op kilometer 19, daar had je nog een serieuze kuitenbijter. Hoewel dat nog licht uitgedrukt is, eigenlijk meer een kuitenbreker. Als finale na die enorme hindernis kregen we nog een enorm drassig stuk, gevolgd door een waar hindernissenparcours. Bruggetjes, balkjes, trapjes, niets ontbrak. Eens daarvoorbij kon bgon de volgende ronde. Na de eerste rond voelde ik al dat het zwaar ging worden, de hartslag was hoger dan ik bedoeld had en ik was ietsjes trager doorgekomen dan ik had gehoopt 2:18. Als ik dat tempo ging kunnen volhouden zou ik al zeer content geweest zijn. Mezelf steeds goed blijven bevooraden, veel drinken, goed eten... het lukte allemaal zeer goed. De tweede ronde ging eigelijk ook nog wel goed. Ik haalde af en toe wat mensen bij en kon een goed tempo onderhouden. Alleen naar het einde van de ronde toch wat moeten afzwakken. Er kwam immers nog een ronde. De tweede ronde ook al wat meer gewandeld, vooral de stukken bergop dan.Tweede ronde in 4:47. De derde ronde beloofde wat te worden, ik zag het eigenlijk niet goed zitten. Ik durfde echter niets te zeggen tegen m'n ouders, bang dat ze gingen zeggen van zie je wel. Jij met je extremiteiten..... Dus doorgebeten, en doorgegaan zonder te klagen. Het duurde niet lang voor ik weer aan het wandelen was. De beklimming die inde eerste ronde nog zo goed ging moest ik nu in stukken doen. Telkens m'n hartslag boven de 160 ging, begon ik te wandelen. Dan wanneer ik onder de 150 ging begon ik terug te lopen, dat zou het verhaal van de laaste ronde worden. Er waren stukken bij waar ik echt crashte, die wandel hellingen waar ik het over had werden strompel hellingen, gewone hellingen wandel hellingen, dan nog gezwegen over de afdalingen. Afdalen ging eigenlijk nog goed de eerste twee ronden, maar de laatste werd dat een echte marteling. Geloof me ik ging liever bergop. Ik zag ook een voor een de mannen die ik de ronde voordien had bijgehaald terug voorbij komen. Ik bleef dapper volhouden aan iets dat op lopen leek, maar was eigenlijk leeg. Afzien zoals dit heb ik nog niet veel gedaan, nog nooit eigenlijk. Ik was blij wanneer ik eens een zeldzaam stukje "maccadam" tegenkwam. Op de koop toe begon m'n rechter grote teen pijnscheuten te vertonen.... pfff, toch weer geen blessure? De laaste kilometers begon de teleurstelling wat op te spelen, m'n trots kon het niet echt halen van m'n schaamte gevoel. Ik had echt beter willen doen, maar willen is niet kunnen... Aangekomen, totaal leeg, perte totalle, ganz veruckt... in een tijd van 7:51:37. Traag? Ik denk nog steeds van wel, maar kan ondertussen al wel beseffen dat het een zeer uitzonderlijke prestatie is. Trail-lopen is ook geen baanlopen, dat weet ik nu ook. Ik heb hieruit in ieder geval veel geleerd en neem dat mee naar m'n volgende uitdaging.
Michael
Nadat Michael een verslagje heeft getypt, is het nu mijn toer om een beetje te schrijven over mijn beleving van de trail. Na de kuitproblemen van de afgelopen weken was ik nog aan het twijfelen of ik wel zou starten. De laatste dagen voelde mijn kuit beter aan dus besliste ik om mijn kans toch te wagen. Tijdens de loop vroeg ik me wel af waaraan ik was begonnen. Ik had me voorgenomen om te lopen en te wandelen. Zeker na de stille periode en ook was ik niet voorbereid op een 'marathon'. Ik zag dit eerder als voorbereiding op de dodentocht. Om iets na 8u gingen we van start. Al gauw blijkt al dat het geen simpel loopje gaat zijn... Ik beslis al snel om bergop te wandelen en de afdalingen te lopen. Op sommige stukken was het gewoon niet mogelijk om te lopen Na zijn 10km krijg ik een raar gevoel in mijn buik. aiaiai dat is niet goed. Ik hoopte dat er aan de posten een toilet zou zijn, maar spijtig genoeg was daar geen sprake van. Even na de tweede post beslis ik dan toch om de bosjes op te zoeken, want anders zal het zeker niet goed komen... daarna gaat het beter. Eens de eerste ronde bijna voorbij is, was ik toch aan het twijfelen om het bij één ronde te houden. Ik vond dat het mooi was geweest en was tevreden met mijn tijd. Ik wist zeker dat de tweede toer zoveel trager zou zijn... Ik wist nu wat er ging komen dus kon ik beter inschatten op welke punten ik nu zou lopen en welke wandelen. Ik moet bekennen dat ik meer heb gewandeld. Op sommige punten ging het niet meer om te lopen. Bergaf ging vanzelf, maar voor de rest... De tijd (6u) die we voorop hadden gesteld was te hoog gegrepen. Uiteindelijk is het 6u50 geworden. Met een iets betere voorbereiding zou het mss wel beter zijn. Ook heb ik niet echt getraind voor een marathon te lopen dus dat zal er ook wel met te maken hebben. Bij aankomst moet ik wel zeggen dat ik te kampen had met een grote teleurstelling. Naar mijn gevoel moest ik beter hebben gekund... Al goed waren mijn trouwe supporters, mijn schoonouders en mama, er om mij te troosten, want ik had het echt wel nodig. Na bemoedigende woorden, ... kon ik alles wel weer relativeren. Als ik me nog eens waag aan een trail weet ik waaraan ik me kan verwachten en hoe ik me beter kan voorbereiden. Toch vraag ik me af waarom ik zo negatief ben, want uiteindelijk was ik meer om te wandelen dan om te lopen... Het parcourverslag kan je lezen bij Michael. Al bij al was het een leuke ervaring en zou ik me wel weer willen wagen aan een nieuwe trail. Misschien een kortere afstand?
Of hoe zeg je dat in het Engels? Ja, m'n scheen gedraagt zich niet zoals ze zich zou moeten gedragen. Na m'n verlof in Slovenië ben ik last beginnen krijgen en met wat betere en wat mindere trainingen achter de rug. Dan vorige week maar beslist een rust periode van 5 dagen in te lassen, zodat m'n been wat kan herstellen. Met het oog op komend weekend zal ik dat wel kunnen gebruiken, ik ga me nog eens wagen aan een ultra. Dit keer een trail van 65km in Duitsland. De recuperatiekousen helpen wel, maar verrichten uiteraard geen wonderen. Evenals de ontstekingsremmers en het ijsen. Ik ben na 5 dagen moeten stoppen met pilletjes te nemen omdat m'n maag het niet meer aankon en ben daarna dan maar met die rustperiode begonnen. Achteraf gezien had ik beter bij het begin van de pillenkuur een rustperiode ingelast maar ja. Nadien weet je het altijd beter hé, bovendien als je goed bezig bent heb je de neiging niet snel toe te geven aan een blessure. Nu heb ik gisteren na vijf dagen nog eens een uurtje gaan lopen en moet zeggen dat het geholpen heeft, maar m'n scheen blijft toch nog altijd signalen doorsturen dat niet alles in orde is. Dus zal er waarschijnlijk na dit weekend nog een periode volgen waar ik niet kan lopen. Ik hoop dat alles goed verteerd wordt, maar vrees er echter voor. Zolang alles maar op z'n pootjes terecht komt voor 14 augustus, want dan staat m'n hoofddoel van het jaar op het programma: de dodentocht. Voor dit weekend stel ik mezelf geen al te grote eisen. Het is immers de eerste keer dat ik aan dergelijke wedstrijd deelneem. Ik denk dat het parcours qua zwaarte misschien wel te vergelijken gaat zijn met de zondag van Kluisbergen eerder dit jaar, maar dat was echter geen wedstrijd. Als alles dit weekend evengoed gaat als ginder dan ben ik ferm content. Ik hoop op een tijd tussen de 7:00 en 7:30, ik zou in principe sneller moeten kunnen maar ga vooral voor de ervaring. Met de blessure in het achterhoofd ga ik ook niet al te onozel doen. Het parcours is trouwens ook niet al te bevorderlijk voor m'n scheen, 1500m klimmen en dalen over ongelijk terein en trapjes.... Ik zal het voelen.
Bijgevoegd: nog enkele foto's vanuit Slovenië, De blonde mevrouw op de foto's is trouwens m'n moeder, ze gaat dit jaar proberen haar 4de dodentocht op rij uit te lopen.
We zijn al een weekje terug van ons reisje seg. Wat een warmte was het hier. Uit het vorige berichtje zal blijken dat we niet hebben stil gezeten. Wandelen hebben we veel gedaan. Daarom heb ik op vakantie beslist om mijn kuit niet nog extra te belasten met lopen. dus heb ik niet gaan lopen. Bij terugkomst was mijn kuit nog niet helemaal beter. Daarom beslist om het afgelopen week toch nog rustig te houden. 3 keer 40 minuten. Donderdag was het de eerste keer dat ik mijn kuit niet meer heb gevoeld tijdens het lopen. Ook 's nachts geen krampen meer gehad. Vrijdag bij decathlon langs geweest. Zowel Michael als ik heb daar van die recovery sokken gekocht. Vandaag aangehad en het doet toch wel wat ze. Zeker geen miskoop. Ondertussen sukkelt Michael een beetje met zijn scheen. Daarom past hij voor de marathon in rijkevorsel (training). Hij heeft wel 35km gaan lopen vandaag. Vanaf volgende week worden mijn trainingen weer wat opgedreven qua tijd. Hopelijk blijft het zo met mijn kuit en blijft de ellende weg!
Zoals je al gemerkt zult hebben aan de stilte op ons blogje, zijn we een weekje er tussenuit geweest. We zijn op vakantie geweest naar Slovenië, maar niet om te rusten.... Hoewel we mentaal wel uitgerust zijn nu, zo'n verzetje doet toch altijd goed, nietwaar? We zijn vooral naar ginder getrokken om te gaan wandelen, dit met het oog op de dodentocht en ook wel gewoon omdat het plezant is. Door het wandelen is m'n schema wel wat overhoop geraakt, maar dat lost zichzelf wel op. We hebben in totaal vier wandelingen gedaan: °1 Ukanc naar Savica waterval en terug, °2 Savica- Rudnica(942m)- Stara Fuzina- Ribcev Laz- Bohinska Bistrica- Savica, °3 Savica- Srednja Vas- Uskovnica- Vodnikov(1840m)- Voje- Ribcev Laz- Savica, °4 Rudno Polje- Lipanca- Visevnik(2050m)- Rudno Polje. De eerste wandeling naar de Savica waterval was eigenlijk een opwarmertje voor de week en hebben we een kleine drie uur over gedaan. Was eigenlijk meer sightseeing. De tweede was al iets wat pittiger, maar nog niet te veel hoogte meters en klimwerk. Juist de Rudnica beklommen, een bergje/heuvel, waar we vanuit ons appartemetje op kijken en dan zo terug afgedaalt naar het dal om zo rond te trekken langs het plateau van Dobrava. In totaal met rustpauzes en alles meegerekend zo'n 6uurtjes weg geweest De derde was echter al wel serieus de moeite! We zouden ons vanaf ons appartementje in Savica naar Vodnikov dom begeven, een berghut opweg naar Triglav peak. We vertrokken vanop 600m hoogte en begaven ons naar punten boven de 1900m en dit soms langs uitdagende en gevaarlijke passages, zelfs door de sneeuw. Om van bovenaf dan terug te keren langs een steile afdaling die meer dan 3uur in beslag nam. Dan nog wat kilometers in de valei en we waren terug thuis om 21u30 's avonds. Dat terwijl we vertrokkenwaren om 9 uur 's morgens. Gelukkig hadden we genoeg proviand mee! De laatste wandeling was misschien niet zo lang maar misschien wel de mooiste. Met de wagen naar Rudno Polje op het Poklijuka plateau en dan van daaruit naar een Berghut (Lipanca) om vandaaruit verder te trekken naar de top van Visevnik (2050m). Wat ik daar boven heb gezien was immens... Echt het mooiste uitzicht dat ik al gezien heb. 360° rond prachtige natuurlandschappen, bergen, plateau's, vlaktes, velden, dorpjes, meren, dalen... enz. Je stond er op een van de hoogste uitlopers van de Triglav formatie en hebt zo een zicht over al de omringende lagere bergen. Van daaruit dan weer terug naar de auto.... 700m afdaling op zo'n anderhalf uurtje. Toch zo niet mijn meug, die afdalingen, veel te belastend voor de gewrichten. De dagen tussendoor hebben we ook niet geluierd en hebben we Bled met Vintgar bezocht, Ljublijana aangedaan en eens naar het zeetjes geweest in Piran en Portoroz. Moeilijk te geloven dat we maar een weekje weg zijn geweest. Nu wat het lopen betreft tijdens die week.... 2 keer heb ik het kunnen opbrengen. Zondag een goede 13km rond het meer van Bled (2 ronden), trouwens een echte aanrader als je eens in de buurt bent, ideaal voor een duurloopje. Dan Dinsdag ook nog eens erop uit voor we naar Lublijana trokken, dan heb ik langs bijde zijden van de Rudnica door de twee dalen van Bohinj gelopen, normaal gezien zo'n 15km. Spijtig dat het er niet meer van gekomen is maar wandelen is ook training denk ik dan. Ik hou er in ieder geval een stijf linker scheenbeen aan over. Wat te veel belast bij het afdalen, een beweging die ik niet echt gewoon ben. Dan Zondag een dag na thuiskomst nog even snel beslist om een "snelle" duurloop te doen tijdens de 20km van Westerlo, 1u38m, leuk rondje, maar warm, pffff
Na enkele weken wat last te hebben van mijn kuit, vooral tijdens het lopen, heb ik gisteren na een training in mineur beslist om de dokter te bezoeken.Verdict: RUST!!! En ontstekingsremmers en magnesium. Wandelen en fietsen mag. Oef, want we gaan in Slovenië ook wel wandelen.
Het sukkelen is eigenlijk begonnen nadat ik midden in de nacht eens ben wakker geschoten met een kramp in mijn kuit. Tijdens het lopen soms wel last, maar niet overdrevenn. Dus rustig verder getraind. Gisteren echter voelde mijn kuit echt niet goed aan. Ook het spurtje voor mijn trein te halen voelde niet goed aan. Nadat ik na 20 minuten mijn lopen heb gestaakt, voelde ik nog steeds pijn er in. Soms voelde ik dat ook eerder tijdens het werk.
Nja dus nu zal ik rust nemen op loopvlak, maar ik hoop toch dat ik in Slovenië toch nog rond het mooie meer kan lopen. Ook de wandelingen wil ik zeker niet missen en ik zou ook niet willen dat ze worden overgeslagen. Hopelijk helpt de rust, want anders zal het kiné worden.... De dokter moest ik beloven om zeker rust te nemen, want anders zal de overbelasting / verkramping wel eens erger kunnen worden en dan zijn we verder van huis.
Echte wedstrijden zijn er niet meer, wel een trail in duitsland (ergens in het weekend van 17 - 21 juli) maar die ga ik wandelen en misschien ook lopen, maar dat is afwachten hoe alles loopt. En ook de dodentocht wil ik dit jaar wel niet voorbij laten gaan, maar die is nog wel even weg.
Morgen zijn we voor een weekje naar Slovenië. Alleen zijn de weersvoorspellingen niet al te best. Toch zullen we er van genieten.
Zoals in het vorige berichtje beloofd, nu dus het verslag van mijn prestatie in Voorne. Het begon allemaal eigenlijk al wat twijfelachtig, op weg naar ginder heel de tijd regen. Daar dan aangekomen, een heuse zoektocht naar de inschrijving. Dat beloofde al niet al te veel goeds. Uiteindelijk na een uurtje toch gevonden waar we moesten zijn. Mezelf kunnen inschrijven en vanaf dan mezelf kunnen bezig houden met m'n wedstrijd. Ik zat nog altijd met twijfels, rond vanalles en nog wat. Nu had ik weer een kemel geslagen... De dag voordien was het een BBQ samen met de collega's van m'n werk en ik had daar wat overdreven met de hoeveelheid vlees dat ik tot mij genomen heb. Van de drank ben ik gelukkig kunnen afblijven. Dat had anders helemaal niet goed gekomen. Dus door te veel te eten op het feestje zat ik 's morgens voor m'n wedstrijd nog altijd met een zwaar gevoel op m'n maag. Ik hoopte dus dat m'n motiliumetje zou helpen. Dan was er nog jet feit dat m'n moeder en Carmen zouden volgen/begeleiden met de fiets. Ook iets dat we nog nooit geprobeerd hadden. Veel om het hoofd dus.
Dat verdween dan weer snel met de start. Alle zorgen weg en lopen, doen wat ik het best kan. De eerste kilometers waren vrij druk, er was immers ook een estafette-race en een duoloop. Die wisselden dus vrij wanneer ze wilden en dat zorgde nogal eens voor frustratie. De niet-lopende/rustende estafette lopers moesten dan volgen met de fiets en zo verder door rijden om te wisselen. Je kan je voorstellen dat dat een drukte van jewelste geeft op een fietspad van twee meter breed. Kwam er nog bij dat die lamstralen het blijkbaar een tof idee vonden om te wissel om de kilometer. Enfin, al bij al niet heel veel last van gehad, maar toch het vermelden waard dacht ik. Na 10km zat ik nog opmerkelijk goed en bleek dat ik wel ver boven m'n beöogt schema aan het lopen was. Ik dacht richting 4:15 als eindtijd, maar als ik m'n tussen tijd van iets minder dan 50min kon volhouden ging ik naar een tijd van -4:10. Zolang het goed gaat blijven gaan, dacht ik. Het volgen met de fiets ging tegen dan ook al beter, het deelnemersveld viel wat uit elkaar en dat maakt het makkelijker om dingen aan te rijken. Wat overigens wel enorm handig was. Wanneer je iets nodig hebt, hoef je het maar te vragen en binnen enkele minuten hoogstens had ik wat ik wou. Ik ga dit zeker wel meer doen in de mate van het mogelijke. Ik kon zelf bepalen wanneer ik at en dronk en hoefde geen rekening te houden met de drankposten. Dan op naar de 20km en ook dan was alles nog dik in orde. Alleen was Carmen eens op haar totter gegaan bij het aanrijken van wat drinken. Ze is haar klikpedaaltjes op haar fiets niet meer gewoon en heeft dat tot tweemaal toe moeten ondervinden die dag. Trouwens heb ik ginder in voorn nog eens iets nieuws geprobeerd op vlak van bevoorading onderweg. Sanwiches met honing.... Mijn redenering hier achter is dat honing boordevol koolhydraten zit en het broodje ook een behoorlijke hoeveelheid daarvan bevat. Een combinatie van snelle en trage suikers. Kon toch nooit slecht zijn? Veel goedkoper dan al die gelletjes en energybars, allemaal voor niets nodig. Dat dan gecombineerd met de zachte speculoos waar ik in Antwerpen mee kennis heb gemaakt en het zou moeten lukken. Als vloeibare bevoorading heb ik in het begin vooral water genomen en vanaf halfweg overgeschakeld op sportdrank. Moet zeggen dat dit prima gelukt is. Dan naderde we het 25km punt ter hoogte van Hellevoetsluis en daar had ik wel een serieuze tegenslag. De BRUG stond OPEN, het deed me direct denken aan een editie van Parijs-Roubaix van enkele jaren terug. Er was geen ontkomen aan, je kon niet rondlopen, je moest wachten. Eerst dacht ik, tja hier haal ik wel wat voordeel uit. Ik had namelijk in een klap 3 voorliggers bijgehaald. Achteraf zou blijken dat ik daardoor een plaats in de eindstand verspeeld heb. Na zo'n dikke vijf minuten verplichte pauze en een broodje met honing gegeten te hebben terug op weg. Vandaar uit ging het stilletjes aan richting strand. Het strand begon juist na het 30km-punt, en het ging nog verbazend goed. Ik haalde net de eerste in van de "herstart" aan de brug en liep zo als eerste van de pechvogels. Achteraf nog te weten gekomen dat die indrukwekkende atleet (beer van een vent), ook blogt http://vanderklis.punt.nl/ Ik hoopte eigenlijk dat we samen afwisseld op kop zouden kunnen lopen op het strand. De verhalen daarover deden het ergste vermoeden en dus dacht ik we pakken het samen aan. Ik begon op kop en na een goede kilometer zat er al een kloof van een 50-tal meter tussen ons. Dus ja, dan heb ik het maar helemaal alleen geklaard. Moet wel toegeven dat het een taaie was, want hij kraakte niet en bleef het hele strand lang op zo'n 100meter van me hangen. Bij het verlaten van het strand begon ik te beseffen dat ik wel extreem goed bezig was, ik zat nog goed, lag voor op schema, ik had zelfs kans om onder de 4 uur te lopen. Dus ben ik versneld. Gek hé, na 41km even beslissen om een tandje bij te steken en er nog in geloven ook. Ik vroeg aan Carmen hoe snel ik liep, 13,5km/h was het antwoord. Pfff, gekkenwerk dacht ik. Dan begon ik de kilometers wel te voelen hoor, de verzuring in de benen kwam echt in hoog tempo opzetten. Toch kwam een tijd van minder dan 4uur kilometer na kilometer dichterbij en begon ik er steeds meer in te geloven. Ik begon ook deelnemers in te halen die niet depech gehad hadden om voor de brug te staan. Ik had m'n achterstand goedgemaakt, heb er zeker nog een viertal ingehaald. Op kilometer 48 zat ik op schema voor 4uur, ikstond net op 3:50, dus 12km/h aanhouden en het "klusje" was geklaard. Zonder er nog een ultieme versnelling eruit te persen dan aangekomen in 3:59:05. Onwaarschijnlijk, nooit durven dromen dat ik dat al ging kunnen. Op de wedstrijdklok stond wel een andere tijd, maar voor mij telt de tijd op mijn chrono, zonder verplichte pauze. Op die manier een 5e plaats verspeeld en me tevreden moeten stellen met een 6e. Het had wel mooi geweest, we hadden anders met 5 Belgen in de top 5 gestaan! We hebben die Hollanders toch weer wat laten zien.
Een klein blitz-verslagje over m'n prestatie van vandaag. Ik heb het rondje Voorn dus gelopen, een wedstrijd van 50km met een ferm stuk strand erin van zo'n 10km. Nu het belangrijke nieuws, mijn tijd..... 3u59m05s TOTAAL niet verwacht dat ik dat ging kunnen. Uitgebreid verslag volgt morgen of alleszinds zo snel mogelijk.
Bijgevoegd: Een fotootje na aankomst met m'n twee fietsende begeleiders, ons moeder en m'n allerliefste vriendinnetje Carmen.
Ik snap het niet hoe ik diene tijd tijdens de rivierenhofloop in Deurne heb kunnen lopen... Vandaag was het tijd voor de 5km van Blauberg. Ik had er goede moed en zin in. Ik was wel een beetje moe na dagje werken en mijn nieuw werk is toch niet te onderschatten (fysiek zwaarder als hiervoor, hele dag rechtstaan, rondlopen, ...) Toch begon ik met een goed gevoel... alhoewel dat ik de laatste tijd vaak last heb van krampen in mijn kuiten en dit zowel 's nachts en soms ook in dag... Rond 18u was ik thuis van het werk, rap wat droge spaghetti gegeten en een banaan en dan rond 18u30 de fiets op richting blauberg. Michael had vooraf aan mij gezegd hoe ik de start moest nemen, omdat het na 100m smal wordt. Ook op het einde had hij mij gewaarschuwd voor de put. De start dan. Die nam ik zoals Michael had gezegd. Misschien iets te snel willen blijven lopen? Maar ja het ging goed. Even toch. Toen kreeg ik kuchjes in mijn keel en dat was wel knap vervelend. Mijn ademhaling had ik deze keer toch onder controle. Na een tijdje kreeg ik wat last van de maag. Wanneer ik tegen de 4km aankwam, wou ik nog versnellen. Ik deed het, maar mijn maag verbeterde er echt niet op Pff, die droge spaghetti voor de wedstrijd was dan toch niet goed??? Hoe korter de finish dichter kwam, hoe meer ik wist dat mijn maag dat niet was.... Aangekomen en ineens richting kant gegaan en dan.... details zal ik maar besparen... Mijn tijd was 26m02s. Niet slecht, maar ook niet grandioos als je dan kijkt naar de 10km toen in deurne. Misschien was het niet exact 5km, je weet dat niet altijd met kleinere wedstrijden. Of gewoon is een vrijdagavondloop niets voor mij, want meestal loop ik er dan niet zo goed. Wat zal het zijn? Ik denk er toch eens aan om eens naar de dokter te gaan. Rond de ademhaling, die maag die sputterend nadat ik er alles wil uithalen (versnelling) en soms met nare gevolgen en dan die krampen in de kuiten...
Voïla, wedstrijden zijn er niet meer direct. Waarschijnlijk is de volgende uitdaging de dodentocht. Wandelen en sommige stukken lopen, ik weet het nog niet.
Volgende week vrijdag vertrekken we voor een weekje naar Slovenië!! Weer een leuk vooruitzicht
Hoe minder wedstrijden je loopt op het jaar, des te meer wil je ook presteren op die datums. Zoals gewoonlijk twijfel ik dan ook hoe dichter ik bij de grote dag kom. Dit weekend staat de 50km van het Rondje Voorn op het programma. Geen al te lichte karwei dus! Er komt nog eens bovenop dat het vrij warm en zonnig gaat worden en daar heb ik nog geen ervaring mee op die afstanden. Het stuk van 10km strand baart me ook wel wat zorgen. Aankomen zal wel lukken denk ik, maar m'n ambities rijken hoger dan dat. Ik zou graag 4u30m halen en als het kan zelfs zo dicht mogelijk naar 4u15m. Het zal echter van de omstandigheden afhangen, hoe goed ik het ga doen. Ik hoop dat ik het warme weer en de 10km strand goed verteer. Volgende week volgt het verslagje, zal er zo snel mogelijk m'n werk van maken. Oh ja, Carmen vliegt er vrijdag avond nog eens goed in. Ze doet mee aan een 5km in Blauberg, kom zeker eens kijken hoe ze het gedaan heeft!
Al enkele dagen had ik een fikse verkoudheid... Met een goede snotneus erbij. Gisteren had ik toch mijn twijfels of ik wel zou starten, omdat ik me niet zo fit voelde... Tijdens trainingen had ik ook al enkele keren met schenen en knieeën gevoeld. Uiteindelijk toch beslist om te gaan ook al was het een super kleine wedstrijd, want die doe ik niet zo graag. We waren met de fiets richting voortkapel, zodat Michael me tijdens mijn eenzame loopje toch gezelschap kon houden. Aan de start van de 10 mijl waren we met 24. Kleine groep dus Ik heb eerder de voorkeur om grotere wedstrijden te doen, omdat ik anders vaak bij kleine wedstrijden vannachter eindig... Na de start van de 16,1km handbiker was het na enkele minuten tijd voor de lopers. Eerst de 10 mijl, enkele minuten later de kortere afstanden. Al gauw spurten de snelle er van door. Ik blijf mooi achter samen met 2 heren. Uiteindelijk hebben we één heer moeten laten gaan en uiteindelijk heeft de 2de heer zich ook van mij gelost. Al gauw bleek dat het niet mijn topwedstrijd ging worden.... Ik probeerde toch een mooi tempo te lopen, maar het ging toch niet helemaal. Op sommige stukken stak er ook een fameuze wind op. We moesten 1 kleine en 3 grote ronden doen. Bij de voorlaatste rondes kwamen de lopers van 8km mij ook al voorbij gelopen. Ik liep gewoon mijn tempo verder. 11 km/h lukte niet. En ook een PR zou niet lukken. De laatste toer heeft Michael mij gelaten en heb ik getracht mijn tempo nog wat op te voeren. Dat is wel nog gelukt. Ik ben geëinigd met een tijd van 1u30m33s aan een tempo van 10,6km/h Ik kijk met gemengde gevoelens terug. Het was een mooie wedstrijd maar de verkoudheid heeft me toch parten gespeeld.... Komende vrijdag sta ik aan de start van 5km hier in blauberg. Daar hoop ik toch de vlammen! Ik ga het in ieder geval proberen.
De grootste vermoeidheid is nu wel al uit de benen, afgelopen week is goed verlopen. Dag na dag begon ik me weer fitter en frisser te voelen, altijd een goed teken. Goed kunnen trainen, altijd de beoogde doelstellingen kunnen halen, alleen met m'n lange duurloop er 20 minuutjes afgepitst. Gisteren had ik niet echt veel zin om nog maar eens rondjes te gaan draaien in de Beeltjens bij ons, ik zou er 3 uur aan een stuk bezig zijn aan iets meer dan 9 ronden. Niet zo'n prettig vooruitzicht. Dus zat ik met een ander idee in m'n hoofd, ik wou dat Carme zou afzetten aan het kanaal in Massenhoven en zo kon ik dan van daaruit huiswaarts lopen. Alleen zag Carmen dat zo niet zitten, dan maar het alternatief gevonden om me aan de Colruyt in Ramsel af te zetten en van daaruit te beginnen. Zo kon zij in een keer gaan winkelen. Vanuit Ramsel ben ik dan over fietspad tot in Herentals gelopen en daar dan toch langs het kanaal tot in Oevel gegaan om van daaruit richting Westerlo te lopen. Aan de fietsmaker ben ik dan gestopt, omdat we nog nieuwe banden voor Carmen haar fiets konden gebruiken. Zij is dan toch daar gekomen en zo heb ik dus 20 minuutjes valsgespeeld. Hoewel ik die achteraf toch wel een beetje goed gemaakt heb. We zijn 's avonds nog naar een wedstrijd geweest met de fiets. Een 18km heen en weer naar Voortkapel, waar Carmen nog eens een poging ging wagen 10 mijl op 11km/h te lopen. De wedstrijd zelf heb ik ook een stuk meegefietst, dus heb niet stil gezeten. Het waren echter geen grote inspanningen, maar het telt toch als beweging... Carmens verslag over haar wedstrijd volgt nog.
Een klein weekje na onze zware beproeving in Kluisbergen even de balans op maken. Bij mij (Michael) valt het nu wel mee, maar dat was maandag anders hoor! Toen kon ik amper normaal lopen, niet van de stijfheid, maar van blaren op m'n kleine tenen. De hele dag rondgepikkeld op m'n werk, schoenen aan, schoenen uit, pfff het was me wat. Ik kon niet in een schoen blijven zitten, maar op het werk zijn werkschoenen verplicht, dus afzien dan maar. Thuis kon ik gelukkig blootsvoets rondlopen en dan viel het wel mee. Zoals eerder gezegd viel de stijfheid verbazend goed mee, alleen het klassieke trappen afdalen, was wat moeilijker. Dinsdag al terug kunnen gaan trainen evenals woensdag en donderdag, wel telkens maar rustig op een recuperatie tempo gelopen. Ik voelde de kilometers in m'n benen wel hoor, echt vermoeide zware benen had ik. Nu vandaag viel dat al weer iets beter mee, hoewel het nog wel wat te voelen was. Nu heb ik dus net een duurloopje van 2 uurtjes achter de rug en buiten een licht vermoeid gevoel liep alles al terug vlot. Op het gemakje ben ik aan 21,5km geraakt, degelijk genoeg. Als ik op deze weg kan blijven herstellen en volgende week nog een klein snelheidstrainingetje kan inbouwen dan geraak ik zeker in topvorm voor http://www.rondjevoorne.nl/ Dat zou de laatste wedstrijd zijn van mijn eerste seizoenshelft. Daarna rust en vakantie. Ah, nog een opmerkelijk feit mee te delen, deze maand voor de eerste keer meer dan 400km gehaald. Eigenlijk wel veel hé? Als alles volgens plan verloopt met de training van morgen erbij zou ik aan ongeveer 440km moeten komen, toch iets om fier op te zijn! Bij Carmen viel de schade ook nog wel mee, de gewonen gebruikelijke kwaaltjes na een zware inspanning. Misschien ietsje zwaarder maar jekent dat wel: stijfheid, stramme gewrichten, moe, in haar geval ook nog zonnebrand en ook blaren. Ze begint er stilletjes aan ook weer bovenop te komen zodat ze volgende week weer kan knallen in Voortkapel. Het is nog niet zeker of ze daar aantreedt, maar het staat in de planning. Dan nog een weekje later zou ze zeker klaar meoten zijn voor haar laatste voorjaarswedstrijd in Blauberg. Duimen dat alles in orde komt!
Bijgevoegd: 2 foto's van Kluisbergen de eerste dag. Op de eerste ik met een compagnon, een dappere man die me een heel stuk heeft bijgehouden. Op de tweede Carmen met haren "touch" en als je goed kijkt zie je op de achtergrond achter Carmen mijn vader. Kijk goed want die staat niet veel mee op de foto. Samen met m'n moeder, onze trouwste supporter en begeleider.
Dit weekend weer eens het zotteke uitgehangen. Als voorbereiding op de dodentocht deze zomer hadden we dit weekend de 100km van Kluisbergen in ons schema ingepland. De honderd kilometer wil echter niet zeggen aan één stuk maar maar verdeeld over twee dagen, 2x50km dus. Om niet telkens op een onmenselijk uur uit bed te moeten hadden we een appartementje ingehuurd in Zingem, een heel leuk stulpje. (http://www.lepuretlimpur.be) Echt een aanrader, wel iets meer voor sportieve uitjes. Niet echt iets voor een romantisch weekendje, omdat er vier apparte bedden stonden dan vooral. Toch een heel mooi en karaktervol slaapplaatsje. Vrijdag hebben we nog wat rondgetourd in de omgeving (Oudenaarde, Rijsel) en Zaterdag was het dan zover. De eerste keer 50km, Zoals altijd bij een wandeling was m'n moeder ook weer van de partij en samen met Carmen begonnen we er dan aan. Het weer was ons gunstig gezind, dus alles was aanwezig voor een mooie dag. Mijn bedoeling was om elke dag onder de 6uur te blijven, dit wou dus zeggen dat ik ferm wat moest lopen. Ik had me voorgenomen de stukken bergop en de moeilijk begaanbare paden te wandelen en de rest te lopen. Eigenlijk liep de eerste dag vrij vlot zonder al te veel last, wel een speciaal sfeertje die eerste dag. Aangezien er alleen maar mensen konden deelnemen die de 100 zouden doen, waren er slecht enkel de doorwinterde stappers aanwezig. Dus geen gelegenheids wandelaars, wat wel het niveau naar boven haalde. De eerste dag eigenlijk niet veel lopers tegengekomen. Even samen gelopen met een lokale held, maar verstond hem niet altijd even goed. Daar dan wel wat competitie met gedreven en hem kunnen afschudden na Kwaremont, op het laatse nog een paar man ingehaald. Aan de finish dan nog een gezellig babbeltje geslagen met enkele snellere mannen, wat ervaringen uitgewisseld. Het parcours van de eerste dag was vrij "vlak" te noemen, de eerste 10km en de laatse 10km waren pittig met daartussen een licht glooiend landschap, doenbaar dus. De schade van de eerste dag viel al bij al goed mee: beetje stijf en kleine blaartjes op m'n kleine teentjes. De tweede dag dan, terug op post. Veel drukker deze keer de eerste dag maar 400 deelnemers en nu zouden het er enkele duizenden worden. In het begin dan ook wat last gehad van de "trage" deelnemers maar na een uurtje lopen viel dat al goed mee. Wel had ik al vrij snel terug last van m'n blaren van de dag voordien. Dat moest ik dus maar verbijten. Na zo'n dikke 3 uur lopen net voor de koppenberg dacht ik dat het gedaan ging zijn met lopen. Ik had m'n blaren open gelopen en het begon enorm te pikken. De volledige helling heb ik dan gewandeld en wat gezocht naar de juiste positie van m'n voet in m'n schoen. Boven dan nog eens geprobeerd te lopen en dat lukte, dus was ik weer vertrokken. Dan op het laatste stuk nog een follieke uitgehaald...... Er was die dag ook een grote fietstocht georganiseerd (de gouden flandrien) en die mannen kwamen ons geregeld voorbij. Zo ook op de Oude Kwaremont, waar er een mij inhaalde. Toen dacht ik, die kan ik bijhouden en dus ben ik erachter gegaan. Die mens keek maar raar toen ik hem inhaalde, hij zal wel niet vermoed hebben dat ik op dat moment al 90km achter de kiezen had op twee dagen. Boven wel wat naar adem gehapt, hartslag 189, wat zot gedaan. Was toch content die courreurs eens te laten zien wat een loper allemaal kan. Daarna begon het wel zwaar te worden marr we waren er toch bijna. Het laatste stuk liep over exact hetzelfde parcours als de dag voordien. Dan goed aangekomen, maar wel moe en verdomd veel pijn aan de teentjes. Verschillende blaren, stijf en lichtjes verbrand. Het parcours de tweede dag was wel een heel pak zwaarder als de eerste, maar ook een heel stuk mooier. De doelstelling was ook bereikt, de eerste dag 5u34m en de tweede 5u45m, klaar voor de dodentocht dus!
Michael
Nu is het mijn beurt om over onze tocht te vertellen. Op de eerste dag was het mijn bedoeling om een stuk te wandelen en tussendoor ook te lopen. Na een eventjes te hebben gestapt, begon ik een stukje te lopen. Na een tijdje kreeg ik wat krampen en heb ik even een stop gehouden. Zo kwam mijn schoonmama bij mij en heb ik besloten om de hele tijd bij haar te blijven. Zo konden we elkaar op peppen, samen lachen, ... Het was een gezellig onder onsje. Amai sommige stukken waren echt wel om af te zien. In begin hadden ze ons niet gespaard, maar ook op het einde mochten we nog een hele beklimming doen. We hebben gepuft, gezucht, ... maar hebben de eerste dag overleefd. Ook had ik al met verschillende wandelende mannen kennisgemaakt. Ik had al touch Ja die mannen komen niet veel jonge meiden tegen op hun wandelingen De bevoorrading was er genoeg. Ook de zon was er aanwezig, want ik had al een schoon rood kleurtje en mijn t-shirt staat mooi in... precies nog een t-shirtje aan Na de eerste dag viel de pijn overal wel mee. Alleen mijn scheen pruttelde wel. Voor de zekerheid ijs gelegd. Na een goed nachtje te hebben geslapen waren we klaar voor dag 2. Ik had besloten om de hele tijd bij wiske te blijven. Zo konden we ook de heuvels op dag twee trotseren. Jaja en ook nu hadden ze ons niet gespaard. Op dag 2 was er ook wel wat meer volk aanwezig. Vooral het laaste stuk was het drummen om voorbij de taffelaars van de kortere afstanden (8,15 en 25) te geraken. Op het laatste stuk naar beneden heb ik denk mijn blein open gelopen, want die begon famous te pikken. Al goed was het einde in zicht. En hoe voel ik mij na 2 x 50 km? Super stijf, rood, pijnlijke voeten, maar super trots!!! Ohja de eerste dag heb ik gedaan in een tijd van 7u46 en dag 2 in 7u47. Dodentocht, here i come
Weer even sinds ik nog gepost heb, een goed weekje denk ik. Het is immers ook tamelijk druk geweest dit weekend. Eigenlijk is er van lopen niet al te veel in huis gekomen, een van de weinige keren dat ik op m'n schema gezondigd heb. Wel heb ik een geldig excuus, we zijn namelijk nog eens begonnen met wat breek en sloopwerk in huis. Men komt namelijk tijdens het weekend van Pinksteren onze nieuwe kachel plaatsen. Een inbouwcasette op pellets, daardoor moest ik echter een hoop voorbereidend werk doen. We hebben veel verwezenlijkt die twee dagen: schouw gesloopt, fundering voor kachel gegoten, elelkticiteit voorzien, vestiairekast gemaakt voor in de gang, waterton vervangen en nog wat kleinigheden. Maar.... Zoals Cruyff altijd zegt:" elk voordeel heb z'n nadeel" en had ik na al dat werk niet meer de fut om nog te gaan trainen. Daar komt nog bij dat ik zaterdag met Carmen naar Antwerpen moest voor haar wedstrijd en dan schiet er niet veel tijd meer over. Ze heeft er trouwens een knalprestatie geleverd, zoals je kan lezen in onderstaand bericht. Zo dus 2 uur minder getraind dan dat ik gepland had. Caloriën heb ik echter wel genoeg verbrand, het waren allen energieslopende klussen hoor! Nu terug over het belangrijke: Lopen. Vandaag dus m'n schema hervat met een rustig loopje van een uurtje. Hou er wel wisselde gevoelens aan over. Het lopen op zich verliep vlot en zonder probleem, alleen zit ik met een vermeoid gevoel en een vervelende kuch-hoest. Ik heb een beetje schrik dat ik iets aan het broeden ben en hoop dat het niet dit weekend uitbreekt. Dan gaan we (Carmen en ik EN m'n moeder) immers weer eens een specialleke doen. De 100km omloop Kluisbergen, een wandeltocht verdeeld over twee dagen (2x50km) in de Vlaamse Ardennen. We kijken er al lang naar uit, hebben zelfs een appartementje gehuurd samen met m'n ouders voor het weekend en het zou spijtig zijn moesten we er niet op volle kracht kunnen aantreden. M'n moeder sukkeld namelijk ook wat met enkele blessures, haar knie en een weerbarstige kalknagel. Carmen heeft ook nog wat last van de naweeën van haar knaller van zondag, maar dat zal wel goed komen, desnoods zal ik haar wel een massageke geven We hopen echter dat alles wel meevalt en gaan ons nog zo goed mogelijk proberen verzorgen om toch fris aan de start te staan.
Ik kan het nog steeds niet geloven: 48m19sop de 10km. Ik zou gewoon 12,4km/h hebben gelopen!
Na vorige week was ik er toch niet helemaal gerust in. Dat piepen baarde me een beetje zorgen. Tijdens de trainingen heb ik het wel niet meer gehad. Gisteren kreeg ik een precies beetje last van een verkoudheid. Het nachtje slaap deed al wonderen. Op tijd vertrokken richting antwerpen. Onze auto aan de parking van de Makro gezet en dan via het fietspad naar de ateletiekpiste van het sportpark gegaan. Mijn schoonvader was me al eerder gaan voorinschrijven dus moest ik enkel mijn nummer nog gaan afhalen. Heel makkelijk dus! Voor de start zag het er maar heel donker uit... Bij de start even wat regendruppels en dan waren de weergoden ons goed gezind en kwam het zonnetje af en toe eens piepen. Eerst deden we nog een extra toer op de atletiekpiste om dan het rivierenhof in te lopen. Er stonden wel geen kilometeraanduidingen dus was ik eerder op gevoel en hartslag aan het lopen. Ik had het gevoel dat het verbazend goed ging! Vele beter dan afgelopen vrijdag. Na de eerste 5 km zat ik nog heel goed. Ik heb wel niet kunnen drinken, omdat er andere lopers me voor waren en er niet genoeg aangevers stonden. Ik ging niet stoppen om te drinken dus ben ik gewoon maar verder gegaan. Wanneer ik voorbij mijn schoonvader kwam spoorde hij mij aan om te versnellen zo gauw ik terug op de baan was en ik heb zijn raad gevolgd. Mijn hartslag ging weer wat hoger, maar dat kon geen kwaad. Ik had nog marge. Terug aangekomen op de atletiekpiste heb ik er alles nog eens uitgeperst en heb ik een hele mooie tijd behaald! 48m19s -> 12,4km/h. We twijfelde even of het wel een juiste afstand was, maar volgens google earth zou het toch min of meer moeten kloppen hoor. Van mijn vorige PR heb ik dus 4min kunnen afdoen!!
Hier achter de PC zit een heeeeeelll tevreden meid, als de afstand klopt natuurlijk!!!
Ik zal jullie nog eens up to date brengen over mijn trainingspraktijken.... Dus na het zware weekend twee weken geleden een weekje relatieve rust, dit wil zeggen een trainings week met "maar" 7 uurtjes training. Nu er moet wel bij vertelt worden dat ik dat weekje meer dan 80km gelopen heb en dat is wel boven m'n normale gemiddelde. Dus ik was vrij snel hersteld en het liep super, ik merk dat ik sneller loop aan een lage hartslag! Duidelijke progressie! Nu deze week zou ik normaal gezien 9 uur moeten halen, hoewel dat er nog van afhangt. Ik heb vandaag m',n tattoo laten bijwerken en dat wil zeggen dat ik toch zeker een dagje niet zal kunnen trainen, misschien wel twee. Ik heb al een kleine 5 uur gedaan deze week, waaronder een lange duurloop van 26km vanmorgen voor m'n tattoo-sessie. Dat viel al bij al nog wel mee, ik dacht dat ik tijdens m'n martelgang er meer last van zou hebben, maar dat viel dus best mee. Dus hopen dat het snel geneest en dat ik snel weer voluit kan gaan. Dit weekend staat er echter nog een zware beproeving op het programma..... Ze komen binnenkort een inbouwcassette plaatsen in onze schouw en we moeten nog het werk voor bereiden. Dit houdt een hele boel sloopwerk in, dus eens de kans mezelf goed uit te leven. Alé hup, tot de volgende!
Ik ben Keersmaekers Carmen
Ik ben een vrouw en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Productiecoördinator Mivas.
Ik ben geboren op 05/11/1985 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
Toch nog even de ogen gesloten. Rond 9u30 terug wakker dan maar opgestaan. En een goed ontbijt genomen. Ik voelde mij precies toch nog wat moe en na het ontbijt ben ik nog even gaan snoezen op het bed. Rond 11u30 terug opgestaan. Michael was al bezig met een lekker middagmaal te bereiden: spek met eieren. Dat smaakte. Ook had hij ons avondmaal dat we meenamen aan de start klaar gemaakt en verdeeld in wegwerppotjes. Na het middagmaal hebben we ons klaar gemaakt. De zakken ingeladen voor in de volgwagen (mijn schoonvader) met koekjes, sapjes, drinken, ... Rond 15u00 vertrokken we richting Bornem. Toch wel een ritje van een goed uurtje, zelfs iets langer. Onderweg kregen we al telefoon van mijn schoonouders om te vragen of we al waren we vertrokken en spraken we een afspreekpunt af. 16u30 waren we ter plaatse. Van afhaling van onze chips moesten we ons geen zorgen maken, want mijn schoonvader was dit al enkele weken voordien gaan ophalen. Handig. We hadden ons nog even op een grasveldje aan de auto gezet. We hadden goede kussens bij om op te zitten. Even gezeten en gelezen. Het was al snel tijd om ons verder klaar te maken. Schoenen aan, chips bevestigen, ... Als we daarmee klaar waren zette mijn schoonvader ons af aan de start. Daar zatten al enkele groepjes mensen te wachten. We hadden ons geplaceerd in de schaduw op een matje dat we na de start weg konden gooien, want dit was kapot. Nog even ons neergelegd. Wanneer onze maagjes begonnen te grommen hebben we ons avondmaal dat Michael 's middags had gemaakt opgegeten. Rond 18u30 gingen de hekken open en konden we richting start. Dit maal was het later open, want ze moesten de gele bandjes nog afscheuren. Een probeersel om aan de posten te kunnen zien wie er meedoet en recht heeft op drinken en eten. We stonden mooi aan de start, maar het was natuurlijk nog 2u30 wachten tot we van start gingen. We hadden ons dan maar verbroerderd met de mensen rondom ons. Dan gingen we van start. Ik nam afscheid van Michael en zijn mama, want we gingen elk ons tempo. Ik had voorgenomen om in begin te lopen zodat ik al uit de eerste drukte was. Al gauw had ik een rustig tempo gevonden en liep ik naast een oudere dame. Al gauw raakte we aan de praat. Na een 40 minuutjes te hebben gelopen had ik even beslist te wandelen. Al gauw kwam ik aan de eerste post. Een goede beker water was snel binnen. Nog even doorgewandeld en dan terug beginnen lopen. Ondertussen had ik al enkele smsjes met succeswensen van familie en vrienden gehad. Dat vond ik wel heel leuk. Toen ik terug een tijdje aan het lopen was, kwam ik een bekende blogger tegen: 
Toen we al even samen op pad waren hoorden we in de verte een dame zeggen: " Dat zullen wel vader en dochter zijn" Dat vonden we beide wel grappig, het kon nog e. Na een 22km denk ik besliste we om verder te wandelen. Eigenlijk had ik al verder gelopen dan dat ik voorop had gesteld, maar ik zou het spijtig hebben gevonden om dirk te laten gaan dus ben ik braaf bij hem gebleven. Het was nog zo gezellig en het leidt wel af van de lange stukken 
Aan de controleposten nam Dirk meestal wel even rust en ging ik rustig door. Hij haalde me altijd wel terug bij. Aan de palm rond 5u nam Dirk een lange pauze. Ik had me ook even gezet, at een sandwich en wat druifjes en ging er weer van door. Dan heb ik een heel stuk alleen doorgegaan. Algauw kwam ik weer in gezelschap en dat verzette mijn gedachte wel wat. Al die verhalen vond ik wel leuk te horen. Vaak kreeg ik veel lof over mijn prestatie enz. dat deed wel deugd om te horen en motiveerde me weer om door te zetten. Tussen Merchtem en Buggenhout was het echt afzien. Zo'n lang stuk van bijna 10km... Op een gegeven moment zat ik echt met tranen in de ogen. Ik weet nog altijd niet hoe dit kwam... waarschijnlijk het afzien, het lange stuk, de vermoeidheid, ... Ik was dan ook blij dat mijn schoonvader aan Buggenhout stond. Even gepraat en op de foto, dat was een hele klus, want uiteindelijk bleken de batterijen plat en moesten deze nog vervangen worden. Eens op de foto kon ik weer van start. Nog 30km te gaan. Ik was blij dat nu de controleposten meer op elkaar volgde. Het lijkt dan toch dat het sneller gaat 
Dan is het zover, het moment waar we een jaar lang naartoe geleefd hebben. Morgen om 21uur starten we met onze tocht van 100km door de velden van Bornem en omstreken. Ik moet zeggen dat ik er de laatste dagen weer meer moed in begin te krijgen, het kopje begint veel positiever te denken. Het komt eigenlijk doordat het scheen been echt wel beter aanvoelt nu, na hele tudes zalf en een halve apotheek aan pilletjes mocht cat dan ook wel. Het is te hopen dat ze zich koest houdt onderweg, maar pijn doen gaat het zowieso. Het plan bij mij, overleven.... Traag beginnen, bij elke post een 5tal minuutjes doorwandelen en proviand opnemen. Proberen om zo veel en zo lang mogelijk aan een rustig tempo te kunnen lopen. Véél drinken, regelmatig eten, niet verkeerd lopen..... Het doel blijft uitlopen, hetgeen al een hele prestatie zou zijn, maar stiekem blijf ik toch hopen om het te kunnen klaren onder de 12uur. Dat is namelijk de limiet die je moet lopen voor Torhout, als ik dat kan weet ik dat ik echt wel toch het selecte clubje van de ultralopers behoor. Carmen ziet het ook volledig zitten, haar kuit heeft dit weekend nog wel eens geprotesteerd, maar tijdens de training heeft ze er geen greintje last van ondervonden. Dus zou zij normaal gezien ook in staat moeten zijn om ver te komen, wat zeg ik, om uit te lopen. Bij haar geen illusies over aankomsttijden, gewoon zien dat ze aankomt. Ze is van plan in het begin korte stukjes te lopen en af te wisselen met wandelen. Gewoon omdat je dan verschillende spiergroepen aanspreekt en je daardoor de belasting op je gestel wat verdeelt. Door haar kuitperikelen heeft ze echter niet al te veel kilometers in de benen en heb ik haar geadviseerd niet veel meer dan 2uur te lopen. Als ze dat doet in stukjes van 15min dan kan ze toch 8 periodes lopen en dan zit ze toch al gauw tussen de 30km en 35km. Als ze dan vanaf daar een mooi wandelritme kan vinden is ze waarschijnlijk vertrokken om mooi te eindigen. Ze heeft bewezen in Duitsland dat ze ver kan gaan, dus mag er eigenlijk geen twijfel zijn. Ik denk dat we allebei mentaal sterk staan, we geloven er terug compleet in, dus dat ze ginder in Bornem maar oppassen want morgen staan we er!
Na bemoedigende woorden, ... kon ik alles wel weer relativeren. Als ik me nog eens waag aan een trail weet ik waaraan ik me kan verwachten en hoe ik me beter kan voorbereiden. Toch vraag ik me af waarom ik zo negatief ben, want uiteindelijk was ik meer om te wandelen dan om te lopen... Het parcourverslag kan je lezen bij Michael. 
Al bij al was het een leuke ervaring en zou ik me wel weer willen wagen aan een nieuwe trail. Misschien een kortere afstand? 
