Zelf weet ik nog niet zoveel over dit onderwerp. Ik heb zelf nog niemand verloren die me heel dierbaar was. Anderzijds vind ik het belangrijk dat je als persoon en als kleuterjuf aandacht besteedt aan kinderen die worden geconfronteerd met het verlies van iemand of iets. Daarnaast wil ik graag dat de kleuters in mijn klas zich goed voelen, zich welkom voelen, zeker als ze te maken krijgen met een verlies. Door met hen te praten over hun verdriet, hen de tijd te geven hun verdriet te verwerken en hun emotionele beleving een plaats te geven, hoop ik dat de kleuters zich goed voelen, mij gaan vertrouwen en dat ze leren om met anderen over hun gevoelens te spreken.
Ik denk dat vele kleuterjuffen niet goed weten hoe dat ze met het rouwen van kinderen moeten omgaan. Misschien menen vele juffen dat kinderen daar nog niet mee bezig zijn. In onze cultuur hebben we ook de neiging om verdriet dood te zwijgen. Mensen met verdriet gaan we ontlopen - in plaat van te ondersteunen - omdat velen zich hierbij onwennig voelen. (Uit: Keirse, M. (2005-2006) Het vertrouwen dat tranen worden gedroogd, niet voor altijd, maar altijd weer. Kleuters & Ik. jrg 22 (nr 3). p 5 - p 11)
Een andere reden kan zijn dat er mensen zijn - net zoals ik- die zelf nog nooit een groot verlies hebben ervaren en hierdoor niet goed weten hoe dat men dan in de klas moet omgaan met kinderen die dat wel meemaken.
Met dit onderzoek hoop ik ideeën te verkrijgen over hoe men met rouwen en verdriet in de kleuterklas kan omgaan, om zo mezelf, en eventuele andere kleuterjuffen te inspireren. Ik ben ook geïnteresseerd om te weten hoe men rouwt in andere culturen en of je dit kan verwerken in je eigen kleuterklas om de kleuters bij het rouwproces te helpen.