Ik ben Joke Quintens
Ik ben een vrouw en woon in Genk (België) en mijn beroep is creatieve katalysator@dwarsdenkers.
Ik ben geboren op 21/06/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politiek, lezen, reizen, etentje.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
ROSKLEURIG
verhaaltjes met kleur
15-01-2011
Genk, stad van de shtijl
Genk, stad van de shtijl:
waar Rocco Granata en Martin Margiela zijn opgegroeid
waar je een echte cappuccino drinkt in iedere straat
waar je tijdens het WK voetbal altijd wint
waar je underground letterlijk kan nemen
waar alle jongeren een taaltje spreken
waar je naast dat taaltje ook Nederlands, Duits, Italiaans, Spaans, Turks, Portugees,..hoort
waar iedereen stokskes lust
waar je cosmopolitisme in het bronsgroen eikenhout vindt
Genk, stad van de shtijl is uiteraard een vriendelijke knipoog naar Hasselt dat zich graag hoofdstad van de smaak noemt. Maar er zit natuurlijk meer achter dan onze Hasseltse vrienden een beetje plagen. Genk is op een unieke manier tot stand gekomen. Na 100 jaar permanente inwijking, werd Genk tot wat het nu is: een bonte mengeling van mensen die roots hebben in heel Limburg, Antwerpen, Luik, Nederland, Duitsland, Polen, Italië, Spanje, Turkije enzovoort. Allen hebben ze aan Genk gewerkt als baken van industrie, ingenieurschap en tewerkstelling. Genk, is eigenlijk cosmopolitisme in het bronsgroen eikenhout.
âHet meest verkochte bordje in Vlaanderen is âhier waak ikâ, maar het zou ook âwelkomâ kunnen zijn.â
Aan het woord is Leo Bormans, auteur van de bestseller The World Book of Happiness en hoofdredacteur van Klasse. Voor deze man trotseerden donderdagavond 16 december zon tweehonderd mensen een Genkse sneeuwstorm richting Europlanetarium. Ze leerden er louter door hun aanwezigheid dat ze gelukkigere mensen zijn: omdat ze iets doen, buiten komen en iets willen veranderen.
Een man met een boek en een verhaal
Iedereen is er naar op zoek, velen vinden er stukken en brokken van, maar wat maakt ons precies gelukkig? Leo Bormans vroeg het aan 100 geluksprofessoren uit 50 landen. Geen dromers en filosofen maar onderzoekers en wetenschappers, van Amerika tot China, van Australië tot IJsland en Japan. Hun kennis en wijsheid verzamelde hij in het unieke boek en internationale project Geluk. The World Book of Happiness.
En met het verhaal van zijn boek landde hij donderdagavond bij de Genkse Humanisten. Hij nam het publiek op een verrassende en actieve manier mee naar de kern van geluk en een positieve levensstijl. Met heel wat tips die bijdragen tot een wereld van geluk, voor onszelf en voor de anderen. Optimisme kan je leren.
Zo leerden we onder meer dat:
de meeste mensen zich nu gelukkiger voelen dan 10, 20 of 30 jaar geleden.
het enige dat je kan veranderen jezelf is. Begin dus niet aan de ander.
50 procent van ons optimisme genetisch is, 10 procent bepaald wordt door omstandigheden en niet minder dan 40 procent aan onszelf ligt en onze manier van kijken naar onszelf en de wereld.
een gratitude journal waarin je elke dag van je leven drie dingen schrijft die je die dag de moeite waard vond, een goed middel is om te focussen op wat positief is.
Vlamingen oude zageventen zijn en we veel kunnen leren van de belastingbetalende Denen
dat geluk dus niets te maken heeft met aantal uren zonneschijn maar met vertrouwen in de ander.
de essentie van geluk samen te vatten is in twee woorden: andere en mensen, andere mensen dus.
ieders gelukkigste moment - en we deden de test - met vier elementen te maken heeft: het is onbetaalbaar, het gebeurde plots, andere mensen waren in het spel, het verliep in de sfeer van positieve feedback.
het allemaal draait rond enthousiasme
Genkse Humanisten, een enthousiaste club
De Genkse Humanisten startten einde augustus met hun werking als nieuwe Genkse socio-culturele vereniging. De Genkse Humanisten stellen de mensen centraal. Ze willen hen ontmoeten om samen vrij te denken, te zoeken, elkaar te informeren, in discussie te gaan én te groeien. Met plezante en interessante activiteiten willen de Genkse Humanisten de genkenaren verrassen met een andere kijk op het leven: het humanisme. Dat gebeurde in de eerste activiteiten met het standbeeld van de denker op de zondagsmarkt en met de opleiding filosoferen voor kids.
Met Bormans organiseerden de Genkse Humanisten hun eerste grote activiteit. En het was meteen een schot in de roos. Phaedra Rousselle, voorzitster: Met Bormans haalden we een belangrijk spreker en vooral een belangrijk thema naar Genk. Weten dat je als mens je geluk zelf in handen kan nemen en niet overlaat aan één of andere god of situatie is de kern van het humanisme. We willen allemaal gelukkig zijn. Bormans gaf tientallen tips om dat zelf in de hand te nemen! En dat doen we ook met onze jonge organisatie. Op naar de volgende activiteit: Darwindag op 12 februari.
Mina Asabbane is een fantastische vrouw die ik een tijd geleden ontmoette. Een Genkse van Marokkaanse origine. Een gedreven vrouw die weet wat ze wil: hulpbehoevende mensen een zo menswaardig mogelijke verzorging aan huis geven. Mina is een zelfstandig thuisverpleegkundige. En nu ben ik haar boek aan het lezen dat donderdag aan de wereld wordt gepresenteerd. "Hand in hand naar Morgen - zorgen voor zorgen" is een bundel verhalen over haar wedervaren in al die gezinnen de afgelopen vijftien jaar. De gevoelens die ze telkens opnieuw voelt: dankbaarheid, opluchting en tevredenheid, maar ook onverschilligheid, angst en verdriet. Het zijn pakkende verhalen uit het leven gegrepen. Als een gewone verpleegster als Mina haar verhalen in een boek schrijft, dan is het onze plicht hieruit te leren. Mina is multiculturele zorgverlening in de praktijk: Marcel, Fatima, Ann, ze worden allemaal verzorgd door Mina, aangepast aan hun gewoonten, pijnbeleving, verbale en non-verbale taal. Ik hoop dat het boekje van Mina het één en ander zal doen bewegen. Dat de eenvoudige verhalen leren dat we naar de toekomst moeten kijken van onze mooie gekleurde samenleving. Ik duim voor Mina!
Deze week heb ik reisplannen gemaakt. Ik weet nog niet of het eerst Brighton wordt of iets anders. De reden van die goesting ligt bij een aantal gepassioneerde vrouwen. Afgelopen maanden verzamelde ik de verhalen van twaalf vrouwen met een minstens zo hevige passie voor een stad als die van mij voor Marseille. Zo brachten hun verhalen me een stap dichter bij Vancouver (Canada), Brighton (Verenigd Koninkrijk), Middelburg (Nederland), Kigali (Rwanda), Salamanca (Spanje), Skala Eressou (Griekenland), Outat El Haj (Marokko), Krakow (Polen), Canobbio (Italië), San Francisco (Verenigde Staten), Townsville (Australië) en Istanbul (Turkije).
De banden van die vrouwen met die steden hadden verschillende aanleidingen: er geboren zijn, er gestudeerd of gewerkt hebben, er je kind aan een liefde verloren zijn, er aan ontwikkelingshulp doen, er gewoon graag vaak op vakantie gaan, noem maar op. Maar de verhalen zijn allemaal even boeiend.
Zo vernam ik dat Valerie in Brighton wel eens een praatje maakte met Nick Cave, dat Aga serieus de bloemetjes heeft buitengezet in haar studententijd in Krakow en er de leukste adresjes kent, dat er een dakloze in Vancouver rondloopt die alles kent van onze Belgische staatsstructuur, dat een Turkse gynaecologe in Istanbul een nationale heldin is op vlak van vrouwenrechten en Feray er op de wereld heeft gezet in een stad die nooit gaat slapen.
Ik ben zeker geen professioneel verhalenschrijver, dat is eerder iets voor mijn partner die er zijn job van gemaakt heeft. Maar het plezier dat je hebt aan het beluisteren van een verhaal, het opschrijven en het verder vertellen is overweldigend. Verhalen helpen ons het leven te begrijpen. Ze kleuren ons bestaan. Iedereen heeft en verhaal en iedereen kan het vertellen.
Ik leg de laatste hand aan een verhalenreeks die ik heerlijk vond om te maken. Het idee was simpel: laat vrouwen spreken over de steden waarvoor ze gepassioneerd zijn. Waarom alleen vrouwen? Uiteraard kunnen mannen even mooie verhalen vertellen, maar het kader was hier een opdracht voor de Limburgse Vrouwenraad, vandaar. Het resultaat mag er zijn: dertien vrouwen die hun liefde verklaren aan Vancouver, Brighton, Middelburg, Kigali, Salamanca, Skala Eressou, Outat El Haj, Krakow, Canobbio, San Francisco, Townsville, Istanbul en Marseille. Of ze er nu steeds weer op vakantie gaan, er geboren zijn, een zoon of dochter hebben die er de liefde gevonden heeft, er gestudeerd hebben of er werkten, de rode draad is de wereld overtuigen dat je iets mist als je er niet bent geweest. Over deze vrouwen en hun verhalen later nog meer, maar sta me toe in dit stukje even te vertellen waarom Marseille de stad van mijn leven is (buiten Genk...uiteraard).
Ik ben eerder toevallig in Marseille terechtgekomen in het jaar 2000. Ik wou er nog eens even uit naar de zon. Mijn reispartner ging liefst met de trein en ik dacht "Waarom niet met de tgv naar Marseille?" Het was toen een grote onbekende. We logeerden in een hotelletje, uitgebaat door Algerijnen vlakbij de Cours Julien. En dan ben je onmiddellijk ondergedompeld in wat deze fantastische stad is: authentiek, multicultureel, eigenzinnig met de openheid van elke havenstad. Tien jaar later ben ik er net een vijftiende keer geweest. Want veel deed me terugkeren: de immer aanwezige zon, het sappige Frans van het zuiden, de vijf uurtjes afstand met een snel en duurzaam vervoermiddel, de gastvrijheid van Josselyne en Jean - vrienden geworden in de loop van de jaren - het terras van Les Danaïdes, de smeltkroes, de haven en de zee, de dorpen in de stad en het écht grootstadgevoel.
Trendwatchers hebben de mond vol over "slow tourism". Traag (in de Nederlandse betekenis) is Marseille niet, maar als "slow" gelijk is aan authentiek, vergeet dan Parijs en blijf drie uurtjes langer op de trein zitten. En stap af in St Charles, het prachtige station van Marseille, de meest Franse van alle Franse steden.
Postkaarten. Ik vind het de leukste hebbedingen ter wereld. Je kan ze overal kopen, je kan ze gebruiken om te versturen of om tegen je muur te hangen, om een boodschap te geven (ik kijk nu naar eentje op mijn koelkast met de woorden: "het is rood en denkt aan jou") of om in een doos te bewaren als een waardevol souvenir. Ik koop ze en gebruik ze om in te zetten in brainstorms. Geen fijnere inspiratiebron dan postkaarten: je associeert met de beelden, de slogans, de humor, de look & feel. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden.
Op een postkaart is dat meer dan waar. Voor mij is een postkaart als een krant of een boek: je kan er niet zonder. Vroeger kregen we ze van overal op reis. Nu krijg je smsjes. Het klinkt ouderwets, maar ik mis de postkaartjes in mijn brievenbus. Dit weekend las ik ergens iets over www.postcardsfromthefuture.be, een project in Brussel dat de stad in beeld brengt en ook droomt van hoe die eruit zou kunnen zien. Het is een schitterend project omdat het de stad toont door de ogen van inwoners. Het toont een beeld van hoe mensen hun stad willen in de toekomst. Op postkaartjes.
Postkaarten geven een klein kader waarin je heel veel mag en kan zeggen. Het dwingt je om je tot de essentie komen met één beeld, met één slogan. Daarom heb ik veel gewerkt met de postkaart met het beeld van het "ros kopje" op deze blog met de slogan "de toekomst is roskleurig". Daarin staat alles wat ik te vertellen heb in één beeld en één zin. Ik hou van kleur, want kleur staat voor vernieuwing, geloven in de toekomst, creativiteit, verandering en vooruitgang. Kleur is mooier dan zwart/wit en zeker meer inspirerend dan grijs. De toekomst is roskleurig gaat over geloven dat je kansen kunt grijpen om de toekomst van de mensen te verbeteren. Dat creativiteit nu meer dan ooit nodig is. Het gaat over de keuze om in een open, verdraagzame samenleving te leven. Daarom ben ik deze blog begonnen. Om kleine en grote ideeën op te posten. Om te delen en te inspireren en geïnspireerd te worden.
