Onze laatste etappe... Deze morgen heerste een uitgelaten sfeer, ook de zenuwen en de vermoeidheid werden vergeten. Even dachten we dat we ons einddoel niet zouden bereiken, want na amper 3km op onze fiets werden we al tegengehouden door de Carabinieri. Die konden niet lachen en waren allesbehalve vriendelijk. Gelukkig bleef het bij een waarschuwing, maar Geert mocht ons niet meer volgen omdat hij het verkeer ophield. Kürt en Rudi bespraken het parcours en stopplaatsen met Geert vooraleer we weer op onze fiets sprongen. Ook onze laatste rit ging nog goed op en neer, maar we zagen algauw wegwijzers met de aanduiding 'Roma', dit gaf moed om de beentjes rond te krijgen . De zon vergezelde ons vandaag ook weer, we hebben deze 10 dagen al heel wat gezweet... De dames en Marnix en Marijke hadden voor ons een schitterende plek bij het meer gevonden voor onze middagstop! (ze hadden hier heel wat moeite moeten voor doen, want ze hadden tot 2x toe hun boeltje terug moeten inpakken wegens boze buurtbewoners) De boterhammen smaakten des te meer met het prachtige zicht. Na de middag reden al onze volgers door naar het hotel in Rome, voor ons was het kilometers aftellen begonnnen, nog 50 te gaan... Die verliepen gelukkig zonder ongelukken en zonder problemen. Op 10km van Rome hielden we nog even halt om onze droge kelen te smeren.
De laatste kilometers was het opletten geblazen in het drukke verkeer naar het Sint-Pietersplein toe. Daar werden we opgewacht door onze volgers en onze nagereisde supporters die ons al van ver toejuichten! Het werd een blij (en voor sommigen een emotioneel) weerzien met vrouw/kinderen/ouders! En er was natuurlijk ook de ontlading dat we ons doel hadden bereikt! Een onbeschrijfelijk gevoel, bijna niet te geloven dat we in Rome aangekomen waren! De supporters hadden een medaille voor onze prestatie bij, die we trots omdeden, een mooi aandenken aan onze belevenissen naar Rome toe. Na de fotosessie werd er een goed glas cava op onze magnifieke fietstocht gedronken.
Rome Veni Vidi Vici, een geslaagd fietsavontuur waar we allen trots op zijn.
Vele groetjes,
Rudi, Kurtie, Vincenzo, Alano, Jes, Marco, Freaky, Didi, Rik, Nelle en Lieze Hilde, Annie en Lindsey Geert Marnix en Marijke
De dagen vliegen voorbij, nog 2 ritten te gaan, Rome komt dichterbij! We vertrokken in warm weer, maar het was bewolkt vandaag, dat vonden we zeker niet erg! We vertrokken richting Siena, waar we het plein bezochten. Daarna fietsten we verder naar de beroemde Strade Bianci, waarvan we enkele stroken deden. Eventjes voelden we ons echte 'coureurs' op de grindwegen. Wanneer we deze koers volgend jaar zullen zien, zullen we zeker aan deze trip terugdenken. Na onze lunchpauze ging het richting hotel. Dieter zorgde nog voor wat vertier onderweg, maar kreeg ook de eerste prijs voor pech, hij viel 4 keer plat vandaag. Het kwam even heel donker en in de verte hoorden we de donder rommelen, wij hadden enkel wat druppels, maar dat deerde ons zeker niet! Ons hotel genaamd Eden is inderdaad een waar paradijs, een prachtig zicht op het Bolsena meer. Het zwembad was zo aanlokkelijk dat sommigen onder ons er met hun koersekleren in sprongen, heerlijk verfrissend!
vandaag waren we zeker niet alleen op de weg, we zagen veel wielertoeristen onderweg deze voormiddag. Daar heeft de zondag waarschijnlijk wel mee te maken. We reden eerst nog wat op en neer, de bomen en de ochtend ervoor zorgden dat het nog wat fris was. Daarna arriveerden we aan de kust, waar we een flink aantal kilometers de kustlijn volgden. Het was een druk heen en weer gerij van de dagjestoeristen. (@ Sven, idd opletten geblazen). Onze fiets bracht ons verder naar het stadje Lucca waar de dames een mooi parkje gevonden hadden waar we ons middagmaal konden verorberen. We reden nog een rondje op de vestingsmuren rond de stad vooraleer we de rest van ons parcours verderzetten. Dat ging richting Pisa, ondertussen was het weer verschroeiend heet geworden. We waren dus zeer content om aan de toren van Pisa een koude cola te drinken, onze drinkbussen worden vlug warm. Na een uitgebreide fotosessie en hydratatie terug de fiets op naar San Giminagno. Vooraleer we daar geraakten moesten we nog een flinke hoogte overwinnen, de spieren stonden nog even strak gespannen! Maar het was zeker de moeite waard! We kwamen in een charmant middeleeuws stadje terecht. Toen we met onze bende en de camionette het plein op kwamen gereden, hadden we veel bekijks. Er waren ook enkele Belgen aanwezig die nieuwsgierig waren naar onze reisverhalen, ook de Italianen waren geïnteresseerd in onze ervaringen. Met een schitterend zicht op de vallei onder ons, konden we weer eens genieten van een smakelijke maaltijd.
Vandaag hadden we wat schrik voor het parcours dat ons te wachten stond, maar dit was niet echt nodig, we hebben het allemaal goed doorstaan. We mochten eerst wat afdalen vooraleer we weer aan het echte werk begonnen. Opnieuw geen metertje plat vandaag, ofwel omhoog, ofwel omlaag . 's Voormiddags veel tussen de bomen gefietst, zalig, wat koelte, want het is hier nog steeds bloedheet! Naar het schijnt is het hier de warmste week van het jaar... Na wat kilometers kwamen we in de Apennijnen, wat ons schitterende zichten op het dal gaf. Rondom ons zijn overal bergen te zien. We kwamen ook door enkele dorpjes, waar Geert soms door zeer smalle straatjes moest manoevreren. Onze pitstop was deze keer voorzien aan een toren zonder kerk, dit zorgde al voor wat discussie bij de volgende dames en Marnix en Marijke. Een toren zonder kerk, of een kerk zonder toren. Na het vullen van onze magen en weer flink wat kilometers, kwamen we aan zee, van ver zagen we die lonken. We daalden terug af tot zeeniveau en gingen net niet pootje baden. Er liepen enkele Italiaanse schones en natuurlijk moesten die ook op de foto. (mannen é ) Er restte ons nog een laatste lange beklimming van 15 km. Geert bracht ons af en toe wat afkoeling door in het passeren wat water over onze nek te gieten. Daarna mochten we ongeveer evenveel kilometers dalen, ook leuk natuurlijk, voor we aan ons hotel aankwamen. Daar werd de tuinslang van het hotel misbruikt om elkaar nat te spuiten, wat natuurlijk veel lol gaf in dit warme weer. We werden natuurlijk ook weer serieus en kuisten onze fiets en troffen de nodige voorbereidingen voor morgen.
Er is weer veel te vertellen vandaag. De rit startte al met een flinke opwarming. Met ons ontbijt achter de kiezen mochten al meteen Colle de Sestriere beklimmen. Na de afdaling kwamen we op de Po-vlakte en kregen we wat plattere wegen. We reden tussen de maïsvelden afgewisseld met nu en dan een dorpje. Toch een totaal verschil met Frankrijk, de typische huizen en kerkjes laten weten dat we ons op Italiaans grondgebied bevinden. Wel wat anders dan de Franse mentaliteit, waar we vele supporters hadden langs de weg, hier hebben we minder respons. Na de middag verliep het nog wat golvend en kwamen we tussen de wijnranken terecht. Tijdens een klim passeerde ons enkele keren een wit autootje met een blonde dame, bleek dat zij Belgische is.Deze vriendelijke dame nodigde ons uit voor een drink bij haar thuis, spijtiggenoeg moesten we nog heel wat kilometers afleggen naar onze B&B en moesten we deze uitnodiging weigeren. Na een mooie beklimming tussen fruitbomen kregen we nog een serieuze beklimming op onze boterham, 23% alstublieft! Net toen we dachten dat dit toch niet meer steiler kon, kregen onze beentjes nog zo'n klim te verwerken, ditmaal was het stijgingspercentage 26%! Niet van de poes, maar de beentjes trapten dapper verder tot boven. Na een afdaling gingen we even te snel zodat we terug moesten keren, terug omhoog dus. Dit gaf ons wel een prachtig zicht eenmaal boven, waar de wijnboeren tussen de wijnranken aan het werken waren. Ook vandaag hadden we pech, Alain zijn spaak brak. Vincent raakte het achterwiel van Dieter en tuimelde de gracht in, gelukkig had hij enkel wat schaafwonden. Zijn zadel moest wel vervangen worden. We kwamen daarna goed aan bij onze B&B, waar ze zelf wijn maken. Bij onze aankomst stond de fles met onze naam al klaar op tafel... Santé!
Deze avond in Italië aangekomen! Er stond een klimdag op het programma vandaag, en wat voor één, met de beklimming van de Col du Telegraphe en Col du Galibier en Col Montgenevre. Na een golvende 70km kwamen we aan de voet van de Telegraphe en begonnen we aan het zware werk. Ieder reed op zijn tempo naar boven, waar de dames een pitstop voorzien hadden bovenop de Telegraphe, na een klim van 11km. Daarna volgde een afdaling van 4km naar Valoir, waarna we de Galibier beklommen, we hadden deze keer een klim van 16km voor de boeg. Doseren was hier de boodschap. Tijdens de klim konden we genieten van prachtige uitzichten links, rechts, boven en onder ons, de slingerende baantjes die we reeds fietsten. Hoe hoger we kwamen, hoe frisser het werd, zeker niet erg, want de zon brandde op onze huid, ondanks de zonnecrème. Langs de weg stonden mijlpalen die aangaven hoeveel km we van de top verwijderd waren en het gemiddelde stijgingspercentage, dit gaf moed om verder te gaan. De dames passeerden ons meer dan eens met de auto en moedigden ons aan, deed deugd! Ook aan de aankomst riepen en zongen ze uit volle borst, ze hadden zelfs een spandoek gemaakt, gewoonweg prachtig! De voldoening aan de top is enorm, een onbeschrijfelijk gevoel dat je deze hebt bedwongen... Na een uitgebreide fotosessie was het tijd voor de afdaling, er werden geen onnodige risico's genomen en iedereen volgde achter elkaar op zijn tempo, daar sommigen onder ons nog nooit zo'n beklimming/afdaling hadden gedaan. Ik moet zeggen dat die afdaling toch ook wel de moeite waard is, ik had wat schrik, maar heb er echt van genoten. Onze dag zat er dan nog niet op, want na 40km dalen volgde opnieuw een beklimming van 10km, Col Montgenevre. De beentjes deden het nog goed, maar de klim moest toch niet veel langer meer duren. Nog een welkome afdaling van 4km leidde ons naar het hotel.
Verslag van gisteren is blijkbaar niet volledig op blog verschenen, veel problemen met internetverbinding gehad, het wordt nog aangevuld later deze week. Bewogen dag vandaag, lange rit en veel pech gehad waardoor we laat maar toch goed in ons hotel arriveerden. Mijn excuses, maar meer info volgt later...
Slaapwel, Annelies en co
Hier vervolg: Vandaag een bewogen lange rit! 's Morgens veel door de bossen gefietst, zalig! Wel heel wat klauteren en klimmen gans de dag! Dat klauteren mag letterlijk genomen worden, want het parcours vandaag liep af en toe eens door de 'jungle'. We hadden Kürt onze parcoursuitstippelaar gevraagd indien mogelijk drukke wegen te omzeilen. Wel, we kregen binnenwegen, het was de fiets op de rug nemen en langs/door een stroompje het bos in. Geert zocht een alternatieve route met de camionette. De afdalingen die soms volgen op de beklimming, geven wel een spectaculair gevoel, de concentratie op de weg, de zoevende wind,... Na 3 dagen zonder grote problemen, hadden we nu heel wat pech te verwerken: kettingen die afvielen van Marc en ik, problemen met versnellingsapparaat van Vincent, Nelle pions van zijn wiel afgekraakt, Rudi's derailleur kabel kapot, die moest verder met de reservefiets (komt toch van pas!) en Rik viel nog plat. Op deze hoogte slaan de gps'en soms tilt, waardoor we soms moesten stoppen om de weg te zoeken. Na de middag kwamen we de drukke stad Annecy binnen. Met het vele verkeer vorderden we maar langzaam. We hadden ondertussen wel een schitterend zicht op het adembenemende diepblauwe meer. Verder hadden we gans de weg te kampen met wegenwerken, ze smijten hier werkelijk alles open! Tijdens de laatste kilometers moesten we nog eens van het zadel (de poep vindt dit niet erg!) voor een alternatief baantje vol met keien. Bij de middagpauze kregen we het gezelschap van Marnix en Marijke die ons achterna reisden. Zij zullen ons de verdere dagen meevolgen.
Deze morgen moesten we na ons ontbijt nog even op de foto met de maître d'hotel. Er zal een artikel verschijnen in de plaatselijke krant over onze trip. Een sympathieke kerel die ons zeer genegen was! De 3de rit leidde ons doorheen weidse korenvelden met nu en dan wat zonnebloemen. De laatste 5 km's veranderde het landschap en begonnen we een beklimming naar ons hotel tussen de wijnranken. Schitterend zicht eenmaal we boven aankwamen. Het was weer een prachtige zomerdag met tropische temperaturen tot 38°C. 's Voormiddags was het weer ambi in de keet (lees: op onze velo) met het liedje 'Guus kom naor huus'. De middaglunch werd weer geserveerd door onze lieftallige dames, we worden goed gesoigneerd! Na de middag was het af en toe bewolkt zodat de hitte wat draaglijker was, ook de bosjes zorgden opnieuw voor wat koelte. Onze tenuetjes staan al mooi afgetekend! We reden door het dorpje Vincent, naar het schijnt is dit het dorp van de onnozele kindertjes Na een vlotte rit kwamen we in een pittoresk hotelletje aan waar we gezellig buiten dineerden. Jes en Alano masseerden nog enkelen onder ons.
Vandaag opnieuw alles goed verlopen. We vertrokken deze morgen opnieuw onder een stralende hemel, de zonnecrème werd deze morgen rijkelijk gesmeerd. De eerste kilometers reden we tussen de Champagnehuizen en even buiten de stad fietsten we tussen wijnranken. Na een 10-tal km kregen we al een stevige beklimming van 5km van gemiddeld 10% te verwerken, de beentjes waren meteen opgewarmd. Ook vandaag ontpopte Didi zich als waterdrager, daarnaast zorgde hij ook voor de ambiance. Deze voormiddag vormden we even een fietsend koor, onder leiding van dirigent Didi, de sfeer zat er goed in! 's Middags pauzeerden we aan het Lac du der Chantecoq, indrukwekkend, we hadden hier graag rond gefietst, maar de camionette kon hier helaas niet volgen. In de schaduw van enkele bomen aten we onze broodjes. De temperatuur liep verder op tot 40°, bloedheet, gelukkig liep het parcours af en toe door een bosje zodat we toch even van een momentje schaduw konden genieten. In het voorjaar smeekten we om de zon, wel ze houdt ons nu zeker gezelschap! Een buitje zou voor een welkome verfrissing zorgen, hoopten we heimelijk, wel onze wens werd verhoord... De laatste 15km kregen we een stortbui over ons heen, verfrist waren we zeker! Tegen dat we in het hotel arriveerden, waren we al een beetje gedroogd.
.
)
