 |
|
|
| Stand van zaken over mijn verblijf in Nepal |
|
|
| 01-11-2008 |
 Een en ander over het verkeer in Nepal |
|
Dit bericht komt sneller dan verwacht. Maar in Nepal kan je dan ook vanalles verwachten. Lees misschien toch maar eerst het vorige bericht.
We hadden afgesproken te vertrekken naar chitwan om 7 uur s`ochtends met de bus. Onderweg zouden we stoppen een stuk raften en dan zou de bus ons terug oppikken en afzetten op onze bestemming. Wel, niet dus...
Na ongeveer 45 minuten gewacht te hebben kwam de bus uiteindelijk opdagen om 7.45 uur. Nepalezen nemen het begrip tijd niet zo nauw. Na ongeveer 20 minute gereden te hebben moest er ineens iemand naar de motor kijken. Nu geen gejamer, dat hoort er nu eenmaal bij denk je dan, en na nog gee 10 minuten was het gefixt en reden we door.
Ongeveer 20 minuten verder, stonde we ineens in de file. Een van de 3 autostrades ( het woord autostrade in nepal betekent een weg gelijk de koebaan , zonder witte lijnen, juist genoeg plaats voor 2 bussen naast elkaar, geen verkeersborden, geen snelheidsdrempels en minstens aan 1 kant een gapende afgrond, kort gezegd een hobbelig slingerweggetje door de bergen) die Nepal rijk is was volledig geblokkeert vanwege een bus die de berg niet meer opkon. Na ongeveer 2 uur in de file gestaan te hebben konden we onze trip toch verderzetten.
30 minute later begint de motor van de bus ineens een vreemd geluid te maken en zien we wat rook uit de motor komen, in onze bus zat de motor onder de zetel van de chauffeur. Een vreemd zicht en tekenen van enige ongerustheid bij mij en de medepassagiers. Het buspersoneel behield echter het volledige vertrouwen in de strijdvaardigheid van de bus en beslist te doen of er niets aan de hand is. Zo rijden we nog ongeveer 30 minuten verder, waarna het toch begon door te dringen tot de chauffeur dat hij misschien de motor aan het opblazen was.
De bus stopt aan de kant van de weg en iedereen mag rustig uitstappen, een van de bemannngsleden schept wat wateruit een beekje naast de weg (bruin) en giet het in de koeling en over de ventilator, waardoor de bus eerder op een sauna begin te lijken. Nadat de motor een beetje afgekoeld is en wij een theetje gedronken hebben in een cafeetje iets verderop gebaart de chauffeur dat alles inorde is en dat we kunnen voortgaan. De passagiers stappen terug en hier en daar worden weddenschappen afgesloten over hoelang de motor het zou volhouden.
20 minuten later hetzelfde liedje. Nu begint het geval nog erger te stomen als voorheen en de chauffeur belt eens naar zijn baas die prompt een reservebus inschakelt die ons komt oppikken. 25 minuten later is de bus er, aleen is deze wel maar half zo groot als de bus waar we inzaten. We besluiten de bagage dan maar achter te laten aangezien het buspersoneel belooft dat ze het wel na zullen brengen naar de raftplaats. zo gezegd zo gedaan en nog eens 25 minuten later komen we aan op de raft instapplek.
Het Raften is dikke fun, leuke stroomversnellingen en iedereen is kletsnat op he einde.
Gelukkig is de bagage zoals afgesproken ter plaatse waneer we om 17 uur uit het water komen zodat iedereen zich kan omkleden.
We zijn nu `nog maar` 4 uur verwijderd van ons hotel en het begint stilaan donker te worden. De vervangbus heeft ons in de steek gelaten. Maar geen probleem ( iedereen in Nepal kent in ieder geval de woorden No problem in het engels). onze begeleiders zetten zich aan de kant van de weg en doen teken naar elke bus dat deze moet stoppen. Maar het is al laat en de meeste bussen zitten vol of nemen een andere afslag. Uiteindelijk krijgen we toch iets te paken. Je raad nooit wat het is ... een camion.
Iedereen kan in de laadbak, de bagage incluis en we vertrekken weer. Na ongeveer 4 uur gereden te hebbenkomen we eindelijk geradbraakt aan op een kruispunt waar een busje van het hotel ons staat op te wachten.
Omstreeks 10 uur komen we aan in het hotel. We zijn 15 uur onderweg geweest en hebben al bij al een 150 km afgelegd.
Jawadde
01-11-2008, 08:20 geschreven door robbe 
|
|
|
|
|
|
| hehe hier ben ik weer |
Ik zit nu eindelijk waar ik moet zitten (chitwan), dus werd het weer eens tijd voor een nieuwe update.
Ik heb jullie al vertreld over het weeshuis in Kathmandu en dat we gevraagd hadden om de tweede voorbereidingsweek iets te vervroegen. Wel, dat was geen probleem. Maar uiterlijk de dag voor ons vertrek uit het weeshuis kreeg een van de twee nederlandse meisjes een ernstige voedselvergiftiging dus hebben we ons vertrek toch nog eventjes moeten uitstellen. Maar goed we zijn dan uiteindelijk toch kunnen vertrekken met een redelijk grote groep vrijwilligers (10) eerst naar Lamatar, een dorpje in de heuvels aan de rand van de Kathmandu vallei om wat meer te leren over de cultuur, vele wandelindelingen te maken, en om te leren Nepalees te koken.
Na een paar dagen in Lamatar verbleven te hebben zijn we verder vertrokken richting Chitwan.
Chitwan was zeer leuk. Ik verbleef in een zeer schoon hotel, dat bestond uit allemaal kleine bamboe hutjes. De trip naar Chitwan had wel et een en ander om het lijf maar daar ga ik een apart hoofdstuk over maken :) Chitwan zelf is een nationaal park van ongeveer 900 vierkante km groot waarin allerlei soorten wild te vinden is. (tijgers, krokodillen, neushoorns, beren,wilde olifanten, 500 # soorten vogels, enkele ganges dolfijnen (rare snuiters zonder ogen), wilde kippen en nog veel meer. We hebben de jungle verkend op verschillende manieren, te voet, op een olifant, in een kao, ook hebben we enkele musea en plaatselijke dorpjes bezocht. In het park zelf hebben we heel dieren gespot de meest indrukwekkende waren de wilde neushoorn, gelukkig zat ik op dat moment op de rug van een olifant, en de krokodillen.
verder heb ik geholpen met het in bad zetten van een olifant. zeer cool letterlijk en figuurlijk. Je gaat gewoon op zijn rug zitten, en dan besprenkelt hij je eerst met water vanuit zijn slurf, dan gaat ie zitten en probeert je zoals een wilde stier van zijn rug af te schudden tot je in het water valt.
Na chitwan ben ik naar mijn vaste gastfamilie getrokken, deze ziet er ongeveer als volgt uit:
de pater familias is Prem bahadur lama. Hij en zijn vrouw wonen samen zijn zoon en de zoon zijn gezin. De zoon heeft een vrouw ( of misschien meer als 1) en 3 kinderen. 2 jongens en een meisje. De oudste is 14 en de jongste 7 jaar oud. Het huis valt nog best mee Op het eerste gezicht is het 1 van de betere huizen uit het dorp. Het heeft stenen muren en een stevig plat dak. Terwijl de meeste andere huizen uit de streek muren hebben uit bamboe en modder en een dak hebben dat bestaat uit aluminium golfplaat. We hebben geen badkamer of douche maar een pomp in de tuin, eentje zoals vroeger bij bomma en bompa buiten te vinden was. Verder hebben we 2 buffels (melk), 3 geiten (vlees) 2 a 3 honden (lawaai) en soms zie ik een kat (muizen).
Ik heb een eigen kamer in het huis met een klein tafeltje en een bed. Mijn bed hier is wel nog harer dan dat in het weeshuis. In plaats van een tuinkussen moet ik het hier doen met een mat en een plank op poten. Het eten daarentegen is hier wel beter dan dat van het weeshuis, veel meer verschillende verse groenten. Het dorpje is zeer landelijk gelegen. De dichtstbijzijnde stad is ca 1 uur rijden ( omgerekend rekening houdend met het verkeer in nepal moet dat ongeveer 25 tot 30 km zijn). Maar er naar het schijnt een kleiner dorpje in de buurt waar wat meer winkels zijn, internet cafe en een bakkerij met chocolade cake. Dat dorpje zou maar 20 minuten wandelen zijn vanaf ons huis.
Het werk valt redelijk mee. Ik werk hier in een zogenaamde tree species nursery. Maar je moet het eigenlijk zien als een soort moestuin buiten proportie. We kweken er vanalle soorten gewassen, zowel groenten , sierbloemen als bomen. De bomen kunnen worden gebruikt in community forests ( bossen aangeplant met snelgroeiende boomsoorten, die grote hoeveelheden brandout opleveren, waarmee de plaatselijke bevolking hier dan kan koken. En doordat ze dit brandhout gebruiken wordt de verdere kap van het nationaal park gespaard). Verder is er ook de moestuin. Hier worden allerlei groenten gekweeekt. Een deel van deze planten worden uitgeplant en geoogst en zo voorzien we het plaatselijk weeshuis van verse groenten en een ander deel van de planten wordt verdeeld onder de plaatselijke bevolking zodat ze bij hun thuis de groenten kunnen kweken. Ik werk van 10 tot 13 uur en daarna van 14 tot 17 uur. Vrij nemen is totaal geen probleem. Als je ergens heen moet of je wilt een paar dagen iets gaan bezoeken, dan zeg je het gewoon. Overdag werk ik dus in de grote tuin en s` ochtends en s` avonds help ik mijn familie bij het oogsten van de rijst en allerlei klusjes.
Verder heb ik nog een paar activiteiten op het programma staan..., Ik heb me ingeschreven om een 11 dagen durende strekking te doen naar annapurna basecamp. Annapurna is een berg van meer dan 8000 meter hoog een beetje te vergelijken met de everest, alleen moet je om de everest op trekken het vliegtuig nemen en is de annapurna makkelijk bereikbaar met de bus. De trekking begint de 10 de november, over een paar dagen dus. En verder heb ik afgesproken, met een paar vrijwilligers die ik al eerder heb ontmoet om een uitstap te maken naar Lumbini de plaats waar lord buddha geboren is.
Zo ik wens jullie allen nog het beste, want ik moet er nu vandoor. Het verhaal over de bus naar Chitwan ( met veel rook maar weinig vuur haha) volgt nog.
Groetjes,
Robbe
01-11-2008, 07:09 geschreven door robbe
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
