Er zijn nog zekerheden in het leven. De zwaartekracht, de traagheid van onze regeringsvorming en het eeuwige gelijk van Karel De Gucht.
Echt, dit is geen ironie. Of toch amper. Vraag het aan iedereen, zelfs Karel De Gucht. Ze zullen allemaal hetzelfde zeggen: "Karel De Gucht heeft altijd gelijk."
Hij heeft ook een manier om af en toe, meestal op ogenschijnlijk de verkeerde ogenblikken, tegen schenen te schoppen. Enkele weken geleden ook: "De NVA zal plat op z'n buik moeten gaan om een regeringsakkoord te bereiken." Een leuke boutade van De Gucht, en natuurlijk volgde daarop alweer wat spierballengerol van De Wever en "de lavabo" Van Deurzen. "De Gucht zou z'n mening beter voor zichzelf houden.", "Het getuigt van een gebrek aan team-spirit", en wat nog allemaal...De Gucht had het weer gedaan.
Nu kun je De Gucht veel verwijten maar niet dat hij dom is. Natuurlijk weet hij maar al te goed wat voor een uitspraak hij deed en vooral wanneer. En zie, na alle krasse taal en spierbalgerol van de NVA, gebeurde het volgende...
Bart De Wever zegt: "We zullen de Franstaligen toch een lepeltje suiker moeten geven." Hoe lief verwoord! Echt een schatje, die De Wever. Een lepeltje suiker. Het klinkt in ieder geval mooier dan "plat op de buik gaan". Mocht ik z'n communicatieverantwoordelijke geweest zijn, had ik waarschijnlijk gezegd: "Luister Bart, je weet dat je toegevingen gaat moeten doen en dat je je verkiezingsbeloftes niet kan nakomen. Anders verlies je je ministerpost. Dus geef dat nu toe en zeg dat je je broek zal afdoen voor de Fransen om zachtjes langs achter geneukt te worden. Benadruk "zachtjes". En zeg dat het zeker niet door Olivier Mangain zal gebeuren."
Gelukkig voor Bart De Wever ben ik z'n perschef niet...want zeg nu zelf: dat lepeltje suiker klinkt toch een pak schattiger.
En daarmee is weer bewezen: er zijn zekerheden in dit leven.
U leest het juist: dit staat in een rapport van de dienst Economie van de Federale Overheid.
Het doet me denken aan een uitspraak van mijn partijgenoot Jan Van Dijck in Herenthout: "Sommige mensen denken dat ze rijk zijn, maar zijn armer dan ze denken." En dat is ook zo.
Hebben we het slecht in België? Nee, verre van. Maar we moeten ook zorgen dat we onze sociale welvaart kunnen behouden en zelfs nog verbeteren. De liberale geesten huiveren uiteraard van de gedachte...laat ze maar huiveren.
Met argusogen volg ik dan ook de aanslepende gesprekken tussen christenen en liberalen bij de regeringsvorming. Mijn vrees is dat het sociale luik een mager beestje zal zijn. En dat mag geen verwondering zijn: een partij als de NVA staat nu eenmaal niet bekend voor z'n sociale opvattingen. Want laat ons eerlijk zijn: een partij die overweegt om een ultra-liberaal als De Decker op de lijst te zetten, zou hier liever zo snel mogelijk een Amerikaans model invoeren. En ook de CD&V heeft al lang dat soort ideëen naar de achtergrond verwezen.
Als er nog een plaats is voor een linkse partij, dan is het voor zo'n thema's aktief te blijven volgen en de nodige maatregelen te nemen. Misschien dat de toekomstige partijvoorzitter/ster zich hier eens kan op concentreren.
De SP.A voorzittersverkiezingen: het einde van de tweedracht in zicht?
Over enkele dagen is het zover: de voorzittersverkiezingen van de SP.A zullen dan gehouden worden en de winnaar zal bekend gemaakt worden.
Nu ja, de winnaar, misschien zijn er in dit geval geen winnaars. Er is alvast 1 verliezer, en dat is de SP.A zelve. Een partij die staat voor samenhang, sollidariteit en openheid. Van dat alles was de laatste tijd erg weinig te merken, en de vraag blijft of deze partij terug de rangen zal kunnen sluiten.
Even kort terug overlopen: bij de vorige parlementsverkiezingen leed de SP.A een serieuze nederlaag. Voorzitter Johan Vandelanotte, tot voor de kiesdag nog een outsider voor de post van eerste minister, nam ontslag en de partij ging zich bezinnen over wat er was misgegaan. En dat er iets mis was gegaan, dat is duidelijk. Maar het potje paniekvoetbal was toen al vertrokken.
De oorzaken van de slechte uitslag zijn uiteraard bij de partij te zoeken. Maar toch werden een aantal "verzachtende" omstandigheden over het hoofd gezien. De winst van CD&V/NVA is voor een groot deel op het conto van NVA te schrijven. Bij het kartel SP.A/Spirit was het stemmenaandeel van Spirit onbestaande. En laat ons eerlijk zijn: het optreden van een aantal PS-kopstukken, met L. Onckelyncks op kop, deed heel wat linksgezinde Vlamingen de wenkbrauwen fronsen.
Maar goed...Vandelanotte nam ontslag, en dus moest er een frisse wind waaien. En die wind zou uit het Mechelse komen en naar de naam Caroline Gennez luisteren. De manier waarop de partijtop Caroline Gennez naar voor duwde, was al niet echt democratisch. Sommigen deden het vrij diplomatisch, anderen, zoals Freya Vandenbossche, vonden dan weer dat er geknuffeld moest worden. En eigenlijk had ik een beetje medelijden met Caroline Gennez, want nog voor ze eigenlijk voor zichzelf kon opkomen, werd ze al het nieuwe gezicht van de SP.a. Een beetje een nieuwe voorkant van een café, maar zonder het interieur al besteld te hebben.
Erik De Bruyn dan...de steunpilaar van SP.a-Rood, een linkse vleugel. Op zich was het al een teken aan de wand dat een linkse partij een linkse vleugel nodig heeft. Maar De Bruyn haalde in Antwerpen een goeie achterban door terug te keren naar de basis. Hij maakte van z'n democratisch recht gebruik en stelde zich verkiesbaar. En tot de grote verbazing van de partijtop haalde hij bijzonder goede resultaten in Antwerpen en Brugge.
En daarmee is de wonde pijnlijk blootgelegd: de partijtop die niet meer begrijpt wat er in de basis omgaat. En zo kon de verkiezingsstrijd losbarsten. Een strijd...een interne strijd. Een jammere maar één die moest gevochten worden. Een aantal scenes, en dan denk ik met name aan het voor de camera's promoten van Gennez door Freya Vandenbossche, waren pijnlijk en tonen nogmaals aan in wat voor een crisis de partij zit.
Het einde van de strijd is in zicht, en hopelijk worden de rangen dan terug gesloten, ongeacht wie nu wint. Het is immers niet echt geloofwaardig wanneer een partij die staat voor samenwerking en solidariteit intern zo verscheurd raakt.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Vooruit met de geit! Caroline Gennez wint SP.A-voorzittersverkiezingen.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
