Groen! leverde gisteren felle kritiek op het huidige "activeringsbeleid" van onze overheid. Het beleid, dat als doel heeft om werklozen terug in de arbeidsmarkt in te schakelen door middel van o.a. beroepsopleidingen, heeft volgens Groen! eerder het doel om een aantal mensen uit te sluiten. De cijfers zouden er niet om liegen, want in 2006 werden maar liefst 50.000 personen gesanctioneerd. Soms voor het weigeren van werk, maar soms ook omwille van het niet-nakomen van afspraken in het activeringsbeleid.
Groen! besluit dan ook met de vraag of het activeringsbeleid niet eerder een uitsluitingsbeleid is.
Een terechte vraag, lijkt me. En dan kijk ik ineens naar de SP.a, waar de kreet om eens terug naar de basis en naar de militanten te luisteren luider is dan ooit en stel ik me de vraag: "Waarom stelt SP.a deze vraag niet?"
Op z'n minst verwacht ik dan ook een gepaste reactie, liefst bij monde van onze nieuwe partijvoorzitster. Het is een uitgelezen kans om eindelijk eens terug de kar voor een stukje op de rails te krijgen. Vooral wanneer men weet dat onze toekomstige oranje-blauwe regering volop aan het pleiten is voor het beperken van werkloosheidsuitkeringen in de tijd, wat toch één van de absolute taboes is voor SP.a.
Update : bij het schrijven van dit alles ben ik meteen eens op de site van de SP.a gaan kijken maar blijkbaar is de deelname van 3 Gentenaars aan "De Slimste Mens bij Erik Van Looy-TV" een belangrijker thema dan het uitrangeren van 50.000 mensen.
Is er nog iemand die naar de nieuwsberichtingen over onze federale regeringsonderhandelingen kan luisteren zonder, op z'n minst, even te grinniken? De heren De Wever, Vandeurzen en Somers alvast wel...maar voor het overige lijkt de geloofwaardigheid van onze nieuwe regering al serieus aangetast. En dit nog voor ze effectief zetelt!
Want na al deze tijd zijn een pak vage deelakkoorden het enige wat de onderhandelingen hebben opgebracht. Formateur Leterme doet er nog een beetje cynisch een schepje bovenop door aan te kondigen dat we morgen een regeerakkoord gaan hebben, maar dan wel eentje zonder B-H-V, begroting en een staatshervorming. Met andere woorden: net datgene waar het kartel CD&V/NVA voor de verkiezingen op hamerde. Een kiezer moet zich toch wel een beetje bij de neus genomen voelen. Maar geen nood, volgende week zijn er ook principiële akkoorden over deze zaken. Geloofwaardig is het allemaal al lang niet meer.
En wat te zeggen van de Ploeg Leterme? "Vervotteke Sjalotteke" bijvoorbeeld...iemand nog iets van haar gehoord na de verkiezingen? Ik niet, tot vorige week plots een interview met mevr. Vervotte verscheen. De dappere journalist stelde dezelfde vraag: "Waarom was ze eigenlijk zo stil?". Haar antwoord: "Het is niet omdat ik zwijg dat ik geen mening heb." Op zo'n politica zitten we allemaal te wachten...iemand die niet voor z'n mening durft uit te komen. Jo Vandeurzen is nog zo'n geval. Want Leterme zou hem maar al te graag een ministerportefeuille geven maar Vandeurzen lijkt iedere maand 2 jaar ouder te worden en kan enkel een beetje communotaire prietpraat verkopen momenteel.
Dit alles leidde tot een aantal hallucinante situaties in kranten en op TV. Tijdens een uitzending van "De Zevende Dag" zaten De Wever en Vandeurzen tegenover Gerolf Annemans en Bruno Tobback. Een sos naast iemand van het VB...op zich al een pijnlijk beeld. Maar vooral wanneer een Annemans zit mee te knikken met de kritiek van Tobback jr. op de onderhandelaars...het is haast pijnlijk. Ook voor Tobback jr, want indien ik hem was geweest, had ik me eerder naast de bevallige moderator (Goedele Devroy) genesteld in plaats van naast "Zwartbaard van het Belang".
Politieke moed is geen zaak dat in het niets bestaat: er zijn strijdvaardige en vooral, eerlijke, mensen voor nodig. Jammer genoeg zitten er zo blijkbaar weinigen rond de onderhandelingstafel.
Ik luister 's ochtends altijd naar Radio 1. Ik hoor het nieuws wel eens graag en ik krijg het op m'n heupen van de mooie jonge god Peter Van De Veire.
Maar ondertussen heeft Radio 1 een "re-styling" ondergaan. Met andere woorden: sneller, hipper, meer toegankelijk. Gedaan met Bob Marley, The Beatles, Wilson Picket en Gloria Jones. Leve Tina Turner, Mika, Soft Cell en Eva De Roovere. Van 3 van de 4 krijg ik "het vliegend schijt", voor Eva maak ik een uitzondering. Ook mijn vlees is zwak.
Maar kom, meer en meer neem ik dus een goeie CD mee in de auto 's ochtends. Maar laat me dat niet tegenhouden van deze hilarische reklamespot hier op dit blog te zetten. Het onderwerp: de nieuwe plaat van Neil Young, genaamd "Chrome Dreams II". Vanwaar de II, vraagt u zich af. Wel, het is een opvolger van een plaat die nooit is uitgekomen. Indien u dit niet begrijpt, troost u...ik ook niet maar gelieve u te wenden tot de heer Young. Maar hier volgt dan de reklamespot...
(Start de verleidelijke mannenstem)
"Chrome Dreams twee.....het nieuwe meesterwerk van Neil Young......de langverwachte opvolger, van een album dat nooit verschenen is."
(Stop de verleidelijke mannenstem)
Ik ben nu niet van de slimsten, maar wie me kan uitleggen hoe een "opvolger" lang verwacht kan zijn als de oorspronkelijke plaat nooit verschenen is...wel, die wint mijn ticket van "The Police".
Over onze toekomstige regering kan je nu al veel zeggen: dat het godverdomme lang duurt, dat het cirkeltjes draaien is, en dat ze onderling amper weten wat communicatie is...dat alvast. Maar je kan ook al raden dat dit een regering van de "omfloerste" termen (volgend jaar in den Dikke van Daele het woordje 'Letermen') wordt.
Zo staat al vast dat er een "Klimaat-minister" gaat komen. Goed nieuws, zou je denken. Want dat betekent überhaupt DAT er een regering gaat komen, en dat die minister moet instaan voor het milieu. Maar ach, hoe cynisch kan een titel zijn? Wel, onder CD&V kan die erg cynisch zijn.
Zo staat alvast dat de uitstap uit de kernenergie gaat teruggedraaid worden. Met andere woorden: elke Groene verdienste van weleer moet eraan. Het lijkt een heilige missie van Leterme en zijn vazal K. Peeters. Een missie die ze tot een goed einde aan het brengen zijn...of het nu nefaste gevolgen voor ons klimaat, milieu of land gaat hebben of niet. De nieuwe minister van Klimaat zal dus als opdracht krijgen om de kernreactors open te houden. Het afval: dumpen in de zee. Geen probleem.
Ook de CO2-uitstoot gaan we niet beperken. Guy Verhofstadt, in een vorig paars leven nog een andere mening toegedaan, heeft alvast in de Europese gemeenschap voor een versoepeling van de maatregelen gepleit. Eerder deed de heer Peeters dat al in Vlaanderen in minder poëtische termen: hij zei gewoon dat we die norm niet willen behalen. En als we ze willen halen, moet iedereen een nieuwe, milieu-vriendelijke auto kopen. Dat hij uit een "liberaal" milieu komt, is wel vrij duidelijk.
Een minder cynische titel zou zijn : de minister van Vervuiling. Gezien het aantal azijnzeikers en windbuilen in de politiek heden ten dage, mag het geen probleem zijn om die post ingevuld te krijgen.
Soms vraagt een mens zich af hoe het komt dat sommige mensen geen schaamtegevoel kennen.
In Mechelen zijn het woelige tijden: schepen Stevens heeft ondertussen bekend dat hij "giften" heeft ontvangen van de signalisatiefirma Janssens in ruil voor enkele overheidscontracten. Met wat kwade wil kunnen we spreken over illegale geldstromen van de overheid naar de prive-sector, maar soit. Het gegeven op zich is al verbazend genoeg.
Maar dan zijn er nog anderen die een stapje verder gaan. Zo ene Mechelse aannemer genaamd Willemen. Ook hij heeft mr. Stevens ruim gesponsord in z'n verkiezingscampagne, met name 9.000, maar verklaart in de krant "dat hij in ruil nog niets heeft gekregen". Ik vraag me af wat zo'n mensen bezield om dit in de krant te verkondigen.
Is het dan "normaal" dat elke firma zo maar politici kan "kopen"? Blijkbaar voor sommigen, zowel politici als "entrepreneurs", wel. Bizar...
En toch lijkt geen haan er naar te kraaien. Geen spoor van verontwaardiging te vinden in de politiek of de publieke opinie. Geen brandstapels, geen publieke kruisiging...niets.
Het lijkt wel een periode waarin er geen schandalen meer bestaan. Misschien zegt het iets over het (a-)morele gehalte van de samenleving waarin we in Vlaanderen leven. Of misschien noemt men dit gewoon "goed bestuur".
Wat is er toch aan de hand met Bart De Wever? Of eerder, met het imago van Bart De Wever. Nog geen drie maanden geleden was hij de vleesgeworden Satan van het Vlaamsche land...nu is hij bijna Assepoester geworden. Over de vreemde mediastunten van de NVA...
Voor de verkiezingen kon De Wever niet hard genoeg tegen alles wat Waals was schoppen. Getuige enkele reclamefilmpjes met de hulp van Marc Reynebeau over de tamzakken en profiteurs uit de Walen. Het kon er niet hard genoeg aan toegaan. Zelfs uitspraken als "Ik zou de beste eerste minister van Belgie zijn want ik zou de laatste zijn" moesten door de beugel kunnen. Nu ja, al die stoere taal is aan mij niet besteed. Zo zijn er al genoeg...het Vlaams Belang, de narcist De Decker en ook de NVA. "Laat maar waaien", denk ik dan.
En het waaide tot in Wallonie waar De Wever het prototype werd van de ééndimensionele nationalist.
Tot enkele weken geleden...De Wever met verkeersbord en strikje (of is het met drietand and duivelstaart?)...die De Wever is plots weg. Het begon allemaal subtiel. Van Jan van Sus van de bakker tot Joséé van Mit van om den hoek hoorde je dat Bart De Wever "intelligent" was. Ok...mij was het nog nooit opgevallen dat De Wever intelligent was maar soit. En plots hoorde je die uitspraak van iedereen..."ze zeggen dat dat ne slimmen is". Nu ja, Vlamingen worden graag in het ootje genomen en goed, laat ons dus maar zeggen dat Bart De Wever "intelligent" is. Net als Jean-Marie De Decker, die is ook intelligent. Allemaal goed voor mij....
Maar nu wordt Bart De Wever zelfs MENSELIJK! De duivel die mens wordt. The Exorcist in Belgium! En wie leidt deze beweging? Niemand anders dan "Madame Non" Joelle Milquet! Want, ondanks het feit dat ze politiek "niet altijd op dezelfde lijn staan" (wat een eufemisme!), kan ze het persoonlijk heel goed met De Wever vinden.
Ik heb niets tegen Bart De Wever, niets tegen mevrouw Milquet, niets tegen J-M De Decker...maar laat me bij dit alles toch even een grijnslach plaatsen. Als Bart De Wever intelligent is, dan mag hij uitleggen wat hij met al het geld dat vloeit naar de Walen gaat aanvangen voor Belgie. Investeren in de sociale zekerheid blijkbaar alvast niet, aangezien het aantal ambtenaren fors zal worden teruggeschroefd en er meer zal worden uitbesteed aan de privé-sector.
Zie je wel: Fientje Moerman ambieert een nationale politieke carriere. Tijd om zelfstandige in bijberoep te worden om een adviserende functie te krijgen bij één of ander kabinet. Uiteraard niet als ambtenaar!
Er zijn nog zekerheden in het leven. De zwaartekracht, de traagheid van onze regeringsvorming en het eeuwige gelijk van Karel De Gucht.
Echt, dit is geen ironie. Of toch amper. Vraag het aan iedereen, zelfs Karel De Gucht. Ze zullen allemaal hetzelfde zeggen: "Karel De Gucht heeft altijd gelijk."
Hij heeft ook een manier om af en toe, meestal op ogenschijnlijk de verkeerde ogenblikken, tegen schenen te schoppen. Enkele weken geleden ook: "De NVA zal plat op z'n buik moeten gaan om een regeringsakkoord te bereiken." Een leuke boutade van De Gucht, en natuurlijk volgde daarop alweer wat spierballengerol van De Wever en "de lavabo" Van Deurzen. "De Gucht zou z'n mening beter voor zichzelf houden.", "Het getuigt van een gebrek aan team-spirit", en wat nog allemaal...De Gucht had het weer gedaan.
Nu kun je De Gucht veel verwijten maar niet dat hij dom is. Natuurlijk weet hij maar al te goed wat voor een uitspraak hij deed en vooral wanneer. En zie, na alle krasse taal en spierbalgerol van de NVA, gebeurde het volgende...
Bart De Wever zegt: "We zullen de Franstaligen toch een lepeltje suiker moeten geven." Hoe lief verwoord! Echt een schatje, die De Wever. Een lepeltje suiker. Het klinkt in ieder geval mooier dan "plat op de buik gaan". Mocht ik z'n communicatieverantwoordelijke geweest zijn, had ik waarschijnlijk gezegd: "Luister Bart, je weet dat je toegevingen gaat moeten doen en dat je je verkiezingsbeloftes niet kan nakomen. Anders verlies je je ministerpost. Dus geef dat nu toe en zeg dat je je broek zal afdoen voor de Fransen om zachtjes langs achter geneukt te worden. Benadruk "zachtjes". En zeg dat het zeker niet door Olivier Mangain zal gebeuren."
Gelukkig voor Bart De Wever ben ik z'n perschef niet...want zeg nu zelf: dat lepeltje suiker klinkt toch een pak schattiger.
En daarmee is weer bewezen: er zijn zekerheden in dit leven.
U leest het juist: dit staat in een rapport van de dienst Economie van de Federale Overheid.
Het doet me denken aan een uitspraak van mijn partijgenoot Jan Van Dijck in Herenthout: "Sommige mensen denken dat ze rijk zijn, maar zijn armer dan ze denken." En dat is ook zo.
Hebben we het slecht in België? Nee, verre van. Maar we moeten ook zorgen dat we onze sociale welvaart kunnen behouden en zelfs nog verbeteren. De liberale geesten huiveren uiteraard van de gedachte...laat ze maar huiveren.
Met argusogen volg ik dan ook de aanslepende gesprekken tussen christenen en liberalen bij de regeringsvorming. Mijn vrees is dat het sociale luik een mager beestje zal zijn. En dat mag geen verwondering zijn: een partij als de NVA staat nu eenmaal niet bekend voor z'n sociale opvattingen. Want laat ons eerlijk zijn: een partij die overweegt om een ultra-liberaal als De Decker op de lijst te zetten, zou hier liever zo snel mogelijk een Amerikaans model invoeren. En ook de CD&V heeft al lang dat soort ideëen naar de achtergrond verwezen.
Als er nog een plaats is voor een linkse partij, dan is het voor zo'n thema's aktief te blijven volgen en de nodige maatregelen te nemen. Misschien dat de toekomstige partijvoorzitter/ster zich hier eens kan op concentreren.
De SP.A voorzittersverkiezingen: het einde van de tweedracht in zicht?
Over enkele dagen is het zover: de voorzittersverkiezingen van de SP.A zullen dan gehouden worden en de winnaar zal bekend gemaakt worden.
Nu ja, de winnaar, misschien zijn er in dit geval geen winnaars. Er is alvast 1 verliezer, en dat is de SP.A zelve. Een partij die staat voor samenhang, sollidariteit en openheid. Van dat alles was de laatste tijd erg weinig te merken, en de vraag blijft of deze partij terug de rangen zal kunnen sluiten.
Even kort terug overlopen: bij de vorige parlementsverkiezingen leed de SP.A een serieuze nederlaag. Voorzitter Johan Vandelanotte, tot voor de kiesdag nog een outsider voor de post van eerste minister, nam ontslag en de partij ging zich bezinnen over wat er was misgegaan. En dat er iets mis was gegaan, dat is duidelijk. Maar het potje paniekvoetbal was toen al vertrokken.
De oorzaken van de slechte uitslag zijn uiteraard bij de partij te zoeken. Maar toch werden een aantal "verzachtende" omstandigheden over het hoofd gezien. De winst van CD&V/NVA is voor een groot deel op het conto van NVA te schrijven. Bij het kartel SP.A/Spirit was het stemmenaandeel van Spirit onbestaande. En laat ons eerlijk zijn: het optreden van een aantal PS-kopstukken, met L. Onckelyncks op kop, deed heel wat linksgezinde Vlamingen de wenkbrauwen fronsen.
Maar goed...Vandelanotte nam ontslag, en dus moest er een frisse wind waaien. En die wind zou uit het Mechelse komen en naar de naam Caroline Gennez luisteren. De manier waarop de partijtop Caroline Gennez naar voor duwde, was al niet echt democratisch. Sommigen deden het vrij diplomatisch, anderen, zoals Freya Vandenbossche, vonden dan weer dat er geknuffeld moest worden. En eigenlijk had ik een beetje medelijden met Caroline Gennez, want nog voor ze eigenlijk voor zichzelf kon opkomen, werd ze al het nieuwe gezicht van de SP.a. Een beetje een nieuwe voorkant van een café, maar zonder het interieur al besteld te hebben.
Erik De Bruyn dan...de steunpilaar van SP.a-Rood, een linkse vleugel. Op zich was het al een teken aan de wand dat een linkse partij een linkse vleugel nodig heeft. Maar De Bruyn haalde in Antwerpen een goeie achterban door terug te keren naar de basis. Hij maakte van z'n democratisch recht gebruik en stelde zich verkiesbaar. En tot de grote verbazing van de partijtop haalde hij bijzonder goede resultaten in Antwerpen en Brugge.
En daarmee is de wonde pijnlijk blootgelegd: de partijtop die niet meer begrijpt wat er in de basis omgaat. En zo kon de verkiezingsstrijd losbarsten. Een strijd...een interne strijd. Een jammere maar één die moest gevochten worden. Een aantal scenes, en dan denk ik met name aan het voor de camera's promoten van Gennez door Freya Vandenbossche, waren pijnlijk en tonen nogmaals aan in wat voor een crisis de partij zit.
Het einde van de strijd is in zicht, en hopelijk worden de rangen dan terug gesloten, ongeacht wie nu wint. Het is immers niet echt geloofwaardig wanneer een partij die staat voor samenwerking en solidariteit intern zo verscheurd raakt.
