Eigenlijk hoort het bij de Verenigde Staten maar 't is zo heel anders dat ik er ook apart iets wil over schrijven. Alaska dat was voor mij 't einde van de wereld, overdekt met een dik pak sneeuw en waar het zowat altijd vroor.
35°C was het toen we de grens Yukon/Canada naar Alaska overstaken en onze klok nogmaals één uur terugzetten. Na een paar uren rijden stoppen we in Tok en ontmoeten er Luc Soetaert een rasechte vlaming die op zijn fiets van Alaska naar Ushaia wil. Toen we na onze rondrit door Alaska en voor we de Top of the World wilden aanvangen in Tok op 't Visitor center langs gingen voor verdere informatie over de toestand van de baan lag daar een bericht op ons te wachten. Jos en Germaine, onze beste vrienden, waren met hun MH in de buurt. Wat een weerzien.
't Eind van de wereld (?) waar Vlamingen en vrienden mekaar ontmoeten onder een brandende zon. Tok is dus een plaatsje op de kruising van routes met info, hulppost, benzinestations/garages, school en kerkje en een paar blokhutten. Alaska is nog steeds één grote wildernis en er zijn slechts weinig wegen. De grote baan Tok - Fairbanks - Anchorage en terug naar Tok is geasfalteerd maar steenslag is een groot probleem. De rest zijn gravel roads en de toestand voornamelijk afhankelijk van 't weer. De gravelbaan Fairbanks naar Prudhoe bay waar olie gewonnen wordt is nu ook voor 't publiek opengesteld. De baan diende voor aanleg en 't onderhoud van de pipeline. Waar ge ook kijkt ziet ge met eeuwige sneeuw en gletsjers bedekte bergen. Beren en elanden steken regelmatig de baan over en 't is dus oppassen bij 't vallen van de avond. Rivieren en meren zijn er in overvloed en er is geen dag voorbij gegaan zonder dat ons verse zalm werd aangeboden. Op vele plaatsen wordt nog gevist met viswielen op de rivier. Overal wordt ook heel secuur de zalmen geteld die in de paaitijd de rivier op zwemmen.Op Homer Spit ziet men vissers met heilbotten die groter zijn dan zijzelf. Een pick-up is de familiewagen die voor alles dient... vooraan op de motorkap zijn 4 tot 6 vishengels te zien, achteraan hangt meestal een boot, een 5th wheel=een camper er bovenop gebouwd of zelfs een helicopter. Vele plaatsen zijn over de weg niet te bereiken - vliegtuigjes zijn er dus een veel gebruikt vervoersmiddel. Op vele plaatsen hebben ze zelfs voorrang op de openbare weg om te landen. Valdez de grote overslaghaven die bij ons bekend werd door het ongeval met de Exxon Valdez Skagway en de Chilkoot pas- de route voor de avonturiers van de legendarische Klondike Goudkoorts van 1898 en de zovele plaatsen die aan die periode herinneren. De eerste trein - de eerste nederzettingen. De nationale parken Wrangell maar vooral Denali lieten een zeer diepe indruk na. Een hele strook Alaska ligt tussen Canada en de Pacific en is over land bijna niet te bereiken - daar is het glacier bay NP dat wij spijtig genoeg niet konden doen. De grootste attraktie voor ons was Hyder helemaal in 't zuiden. Alleen te bereiken vanuit Meziadin Junction in Canada. Hier komt half augustus de zalm binnengezwommen en de beren komen uit de bergen om zich te vetten voor de winter. National Geographic in levende lijve als ge die machtige beesten ziet zalm vangen. Meestal wordt alleen het vel en het daaronderliggend vet verorberd de rest laten ze liggen. De steden hebben weinig charme. Gebouwen hebben vooral een beschuttende functie en hebben weinig kleur. Anchorage is groot in oppervlakte maar lijkt een provinciestadje. Fairbanks heeft wel een paar mooie oude gebouwen. Veel dorpen hebben gewoon een houten keet die dienst doet als gemeentehuis, post en school. Maar overal is wel internettoegang... De mensen: Er wonen nog heel veel native-people en afstammelingen van de Russen. De meesten zijn heel vriendelijk maar wel wat terughoudend - eens het ijs gebroken kan het niet op. Ze leven eigenlijk wat naast mekaar. Opvallend is ook de vele dorpen die onder hun eigen recht functioneren. Het zijn ook gokkers. In Talkeena wordt jaarlijks een driepoot met vlag op 't ijs gezet en er wordt grof gegokt op de tijd dat het ijs zal breken en de driepoot sneuvelen. Als de eerste barsten verschijnen is er dag en nacht volk en worden er grote lampen aangestoken want 't gaat om heel veel geld. Het andere grote evenement zijn de sleehondenraces waarvan de beroemdste en langste de Iditarod Trail. Honden worden er dan ook zeer goed verzorgd en vele kennels kan men bezoeken.
Voor mij was Alaska een openbaring met een enorm gevoel van vrijheid en rust. Er was heel wat te beleven en de geschiedenis boeide.
De Dempster Hway - geschiedenis - ons verhaal - permafrost
De Dempster Hway - ons verhaal van de baan - permafrost
De Dempster Hway verbindt Dawson City, Yukon Canada met Inuvik ;de Northern Territories.
Hij werd genoemd naar WJ Duncan Dempster. Tijdens de Klondike Gold Rush kwam hij in 1898 naar de Yukon. Hij meldde zich bij de RCMP (Royal Canadian Mounted Police) en kreeg al vlug de bijnaam "iron man of the trail" Gwitchin indianen hadden het pad geëffend tot de Peel river waar ze hun lading waren overlaadden op driehoekige vlotten. Later werd het ook de route van trappers en pelshandelaren. Dempster deed met zijn hondenslee tientallen malen deze 760km lange trail, van Dawson City naar Fort Mc Pherson, in de winter, soms bij -40°C. Hij bracht niet alleen de wet maar ook brieven en nieuws naar 't noorden door diepe sneeuw en over bevroren rivieren. Van trail tot Hway De olie en gas exploitatie was aan explosie toe. In 1958 besliste het Canadese gouvernement een verbindingsbaan aan te leggen tussen de Mackenzie delta en het zuiden. De beslissing stond op papier en dit papier verdween in een schuif. Toen in Augustus 1959 in de Eagle plains de eerste olie werd bovengehaald gaf de regering steun aan de olieindustrie en werden ze zich bewust dat ze vlug moesten zijn om die olie ook over land binnen te halen. De pipeline volgde zowat het oude trail en er werd begonnen met de aanleg van een baan. Aangezien de ondergrond permafrost is moest er een dikke laag (tot 2,5m) steenslag worden aangebracht zodat ze bij dooi niet zou wegzakken. Het kostte tijd en geld en in 1961 was slechts een deel van de baan klaar en werden de werken stilgelegd. Toen in 1968 de Amerikanen in Prudhoe Bay in Noord Alaska begonnen olie te winnen kwam iedereen weer in aktie. Het werd een dollar wedstrijd op hoog niveau tussen de VS en Canada. Er waren zelfs nog geen claims gelegd voor de winning aan de Beaufort Sea en verder in de arctische wateren. Geen geld of moeite werden nu gespaard om de weg verder af te werken. Het leger bouwde bruggen over de Ogilvie en Eagle rivier; veerponten kwamen er op de MacKenzie rivier en over de Arctic Red River. Inuvik was ondertussen uitgegroeid tot een ferme nederzetting. Op 18 Aug. 1973 werd in Flat Creek de eerste "all weather" baan in de Northern Territories ingehuldigd
Ons verhaal
Zouden we of zouden we niet - 1300km over een gravelbaan die, volgens horen zeggen, soms goed, soms bar slecht is? Onze nieuwsgierigheid wint het. We hebben immers tijd zat. In Dawson city gaan we errst langs het warenhuis en de benzinepomp. Het zal immers duren tot Eagle Plains voor we enige voorraad kunnen indoen. Wat er onderweg allemaal te zien is zou me te ver brengen en 't is allemaal al eens geschreven in vele reisgidsen. Aan de afslag naar de Dempster is het druk. We ontmoeten er zwitsers die een oude ziekenwagen hebben omgevormd tot kampeerauto. De helft van hun huishouden ligt in de graskant en de wagen zelf staat in de car wash stof en modder is het verhaal maar we moeten het zeker doen. Onze eerste halte is het visitor interpretation center. We ontmoeten er een jonge dame die hier als parkranger werkt. Ze woont, daar....achter de berg. Ze doet 14 dagen dienst en gaat dan weer naar huis. Als wij zeggen dat we blij zijn met het mooie zomerweer kijkt ze ons meewarig aan. Hier komt haar verhaal. De zomer, dat zijn muggen en nog eens muggen. Er is hier nergens iets te zien. De kinderen moeten thuisblijven want ze kunnen niet naar hun vriendjes omdat de rivieren open zijn en men vele kilometers om moet met de slee. Vlees kunnen ze niet bewaren. Zij moet hier 14 dagen blijven omdat van de parkeerplaats van haar auto tot hun blokhut een rit met de hondenslee ligt van bijna 18u. En ze is gelukkig dat ze hier kan komen werken want verder valt er niks te doen. De winter, dat is de zaligheid. De lucht is helder en door de sneeuw is er altijd wel klaarte. Mannen hebben werk in de bosbouw; er kan gejaagd worden want tegen de sneeuw steekt het wild goed af; kinderen kunnen elk met hun eigen hondenslee naar school, zij kan gaan buurten. Elk WE trekken ze er met vrienden op uit in de natuur en gaan kamperen (met tenten!) en vissen en jagen. Als ze thuiskomen kunnen ze villen en invriezen. Ze wonen in een grote blokhut. De keuken is gebouwd boven een riviertje zodat ze altijd drinkbaar water hebben. Verwarmen doen ze met hout. Electriciteit maken ze met de generator. Verbinding met de buitenwereld met de radiozender/ontvanger en.....via de satelliet zijn ze verbonden met het WWW. Ze hebben zelfs een aparte bungalow voor gasten en we zijn hartelijk uitgenodigd. Ze blijft vertellen. Ze verwondert zich dat het ons allemaal interesseert want de meeste Dempster reizigers willen zo vlug mogelijk noordwaarts, willen alleen roadmaps en info over de toestand van de baan. Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden, eigenaar van een huisje met al erop en eraan wat ik kan dromen, snakkend naar de zon en bibberend als het -5°C is thuis.... In de late namiddag begint het te regenen.Eagle Plains - het regent nog steeds.- tanken en even in het enige hotelletje gaan rondneuzen. 't Zit er vol stoere mannen die instaan voor het onderhoud van de weg. De afdaling is smal maar vooral spekglad. Zo willen we niet in de duisternis rijden en zoeken ons een plekske uit waar we wat van de baan af staan (zagen later dan het een verbreding was van de baan daar waar vliegers mogen landen) Een jong koppel kletsnatte fietsers uit Nova Scotia komen naast ons hun tentje opslaan. Ze zijn doodop en wilden Eagle plains halen maar dat is nog vele kmers. We kikkeren ze een beetje op met een kom hete soep. Geen regen meer en de zon probeert er door te komen. We rijden rustig en stoppen veel om te genieten of om te bekomen en de banden te controleren als we weer een stuk zeer slechte baan overwonnen hebben. We verwonderen ons over de stilte en hoe hard onze stemmen klinken in deze zuivere lucht.. gek gevoel. Fort McPherson - een kleine nederzetting met een klein visitor center en een grote winkel waar ze vooral "tenten" maken en verkopen.- echte trapperstenten - met klanten over heel de wereld. Sommigen kennen misschien het boek/de film "the lost patrol" waarbij een patrouille van de RCMP in de sneeuw de richting verloor en weken ronddoolde en de leden later dood aangetroffen werden op een boogscheut van het fort. Hadden ze nog de kracht gehad om te roepen, ze zouden ze in het fort hebben gehoord. Inuvik. De omgeving was vroeger enkel bewoond door Inuit. Het stadje zelf is nu een mix van Inuit, gastarbeiders en Canadezen uit andere regionen die de toeristische industrie draaiende houden. De Inuit houden niet zo van de comfortabele huisjes die de Canadese regering hier heeft ingeplant. De buizen voor aan- en afvoer van water liggen boven de grond om breuken te voorkomen en lijken wel op de buizen van 't atomium. Er is een groot verwarmd "greenhouse" waar ieder een eigen lapje grond kan bewerken. Men zou denken dat ze hier de zo dure groenten zouden kweken..niks van, zelfs geen tomaat, maar wel heel veel bloemen. De kerk is gebouwd in de vorm van een iglo. In het visitor center is veel handwerk te koop van de indiaanse kunstenaars maar peperduur. De artiest zelf krijgt hier echter weinig van - ze zijn verplicht een bepaald aantal werken per seizoen te maken en die voor een habbekrats af te staan aan de cooperatieve. Er is ook een paal met sensor in de grond gedreven zodat men kan aflezen hoe dik de permafrost laag is...En ja, ook in deze uithoek kan men als toerist in de public library gratis gaan internetten. Verder rijden tot Tuktoyatuk is een hele opgave over een baan met een laag zand van 5cm. Na een paar km geven we het op ... Nu nog 671km terug. We kunnen nog alleen door de voorruit en de kleine zijvensterkens van de kabine zien- de rest draagt een korst slijk. Nabij het monumentje van de poolcirkel zien we plots een familie grizly's, ook deze dag kan weer niet meer stuk. Als we aan 't einde van onze Dempster Hway rit zijn doen we lijk de Zwitsers....stof vegen en auto wassen - onszelf goed inzepen en afspoelen...een mooi plekske zoeken, de zetels buiten en nagenieten van 6 dagen hoge noorden.
Permafrost
Huis in Dawson City gebouwd tijdens de goldrusch. In dit stadje zijn buiten het centrum heel veel van deze voorbeelden te zien. Het centrum zelf is gerenoveerd en grotendeels heropgebouwd als pioniersdorp.
De naam permafrost wordt gegeven aan het verschijnsel waarbij de ondergrond meer dan 2 jaar bevroren blijft. Dit verschijnsel ziet men rond de polen en in 't hooggebergte. Men schat dat 20% van het aardoppervlak permafrost is. 's Winters is de grond volledig en zeer diep bevroren in Barrow, Alaska, heeft men ooit een diepte van 400m gemeten. In de zomer smelt de bovenste laag. Door het ijs kan het water niet weg en vormt een moerassige bodem. Dit wordt de actieve laag genoemd en daar kunnen mossen in groeien. De dikte van deze laag wisselt elk jaar, naargelang temperatuur en andere externe factoren en kan van 50cm tot 350cm bedragen. Bouwen op deze gronden is dan ook niet evident. Vroeger ten tijde van de goldrush en lang daarna werd er geen rekening mee gehouden en binnen de kortste keren waren de huizen en wegen verzakt. Voor de aanleg van wegen voorziet men nu een heel dikke laag grind die een paar meters dik kan zijn. Gebouwen plaatst men op palen, vooral ook omdat door de warmte uitstraling het ijs vlugger gaat smelten. Er worden ook huizen op een grindlaag gebouwd waar permanente verwarming doorloopt zodat deze niet bevriest en stabiel blijft. De grootste kost bij de aanleg van de Alaska pipeline waren dan ook de stabiliseringswerken
Anders dan in de VS rijden de Canadezen absoluut niet gedisciplineerd. De maximum snelheid is een must en liever nog even het gaspedaal verder indrukken. De politie doet er blijkbaar ook veel minder controle. Door Canada loopt slechts 1 grote Hway de trans canadian met hier en daar een paar kleine aftakkingen. Waar de banen in de VS meestal perfect onderhouden zijn, zijn die in Canada, buiten de grote centra, echte slagvelden met gaten en uitgespoelde voegen. In Noord Quebec, Britisch Columbia, Yukon en hogerop rijden vooral veel log-trucks en ook die gevaartes willen vlug ter plaatse zijn. Op 2 vaksbanen zijn dan ook iuitwijkplaatsen. Van zodra er 3 wagens achter u rijden wordt ge geacht u op de eerst mogelijke plaats aan de kant te zetten. Claxoneren kunnen ze zo goed als de Italianen en velen gebruiken héél vlug hun middenvinger. Nochtans zijn het doorgaans zeer gemoedelijke mensen als ze niet in hun wagen zitten. Als wij in onze achteruitkijkspiegel zo'n mastadont zagen aankomen maakten we dat we vlug zo'n plaatske vonden en zo ver mogelijk aan de kant voor de opspattende stenen. Er zijn nog heel veel onverharde banen en na de winter op veel plaatsen roadworks. Getuigenissen van de toestand van de wegen: om de haverkap ziet ge uithangborden met windshield repair... tires.... en de afbraakproducten liggen in stapels rond de ateliers en in hun achtertuin. Veel kleinere banen zijn er gekomen door de houitindustrie en worden nog intens daarvoor gebruikt. Soms staat aan 't begin van zo'n baan een bord met een telefoonnummer om zich te informeren of de baan vrij is of dat er geen mastodont als tegenligger is... er geen rekening mee houden is levensgevaarlijk .. wie geen mobile bij heeft rijdt best met gedraaide venster en met oog op alle uitwijkplaatsen... Een ander gevaar op de baan is het plots overstekende wild: caribou's, mooses en beren... vooral als de duisternis valt en men met lichten gaat rijden. Wij deden het slechts één maal uit noodzaak en 't was heel spannend. Denk nu niet dat het vervelend rijden is in Canada. Integendeel, er is veel minder verkeer dan hier en de natuur is prachtig. Ze zijn alleen wat minder heer in het verkeer dan hun zuiderburen.
Meer dan 1000km noordelijker dan Winnipeg, hoofdstad van de provincie Manitoba in Canada, ligt een onooglijk maar wereldbekende nederzetting aan de Hudson Bay: Churchill. Reeds meer dan 250 jaar geleden werd er een buitenpost van de Hudson Bay Company opgezet. De eerste settlers kwamen dan ook via deze weg uit het westen. Er werd een fort gebouwd om de pelshandel van de company te beschermen. Inuit en pelsjagers gingen zich immers korter bij de buitenpost vestigen. In 1929 werd de spoorweg aangelegd en opende zo een kortere weg voor het vervoer van de graanteelten uit centraal Canada. De haven ligt korter bij Europa dan Montreal. Tijdens de oorlog werd een legerbasis aangelegd. De haven is nog steeds van zeer groot belang - de militaire basis werd een luchthaven en raketbasis Er is een studiecentrum en er worden proeven gedaan om satellieten in de ruimte te krijgen.- het spoor heeft wat aan belang ingeboet toen de graanteelt instortte maar is ondertussen fel in trek bij toeristen. Er wonen een 1000 tal mensen in dit noordelijke oord waar slechts Juli en Augustus sneeuwvrij zijn. De meesten werken in de haven, luchthaven, openbare instellingen en het toerisme. De meeste Inuit zijn er langzaamaan vertrokken of zijn door huwelijken met trappers zuidelijker getrokken. De voornaamste attractie in deze uithoek is dan ook de natuur, zowel toendra en flora als de fauna. Ze noemen zich de ijsberenhoofdstad ter wereld, de walvishoofstad , de stad van the northern lights enz. Genoeg dus om vele toeristen te trekken vooral omdat de plek relatief gemakkelijk te bereiken is.
Hoe er naartoe?
Van Winnipeg kan men vliegen. Met de trein (VIA rail) komt men er vanuit Winnipig (1600km) in 2 nachten en 1 dag . Over land met de auto kan men ten hoogste tot Thompson vanwaar men nog 1 nachtje trein te gaan heeft. Hoe verder men met de auto gaat hoe goedkoper de tickets niet alleen omdat de afstand korter is maar vooral omdat hoe noordelijker men gaat alleen de lokale bevolking er gebruik van maakt en er geen andere openbare mogelijkheden zijn. Tickets die 7 dagen tevoren besteld worden geven grote reductie en de trein zit nooit vol...Tot Thompson rijden er ook bussen. Dat maakt het dus zo betaalbaar om ijsberen te gaan kijken in Noord Canada in verhouding met de peperdure georganiseerde trips die men in Europa kan doen. (allé als men ginder in de omgeving is) Ijsberen kijken: Oktober- November zijn de piekmaanden en is het er zeer druk - ze laten uitschijnen dat ge een jaar op voorhand moet bestellen om een bed te vinden. Is gewoon praat van de touroperatoren die tevoren vluchten en couchettes willen bestellen... September zijn er ook veel mogelijkheden, veel goedkoper, maar zult ge misschien een dagske langer moeten wachten op een onvergetelijke encounter. De ijsbeer spotting wordt meestal gedaan met tundrabuggy's een soort cabine op rupsbanden. Te voet op pad gaan is absoluut af te raden. In Winnipeg Visitor center zijn reductie coupons voor accommodatie en "polar bear watching"
Het ganse jaar door is er wel wat te beleven in Churchill
Noorderlicht: september tot April Zeehonden: half Maart tot eind Augustus Migrerende vogels (tot 50 verschillende soorten) Mei en Juni Beluga walvissen: half Juni tot half Augustus Caribou's: Juli en Augustus Ijsberen: Juli tot November.
Voor wie het interesseert:
een Nederlandse site waar veel uitleg te vinden is over ijsberen: http://www.ijsbeer.info/nieuws/201005.htm
Elk jaar tijdens de maanden Oktober en November is in churchill de webcam aan en kan je van achter uw peceke de ijsberen migratie volgen: http://www.polarbearcam.com/
Ijsberen migreren in de zomer zuidelijk. Ze voeden zich vooral met zeehonden/robben, soms walvisresten en een beetje zeewier. Op land zijn ze nogal log maar in water bewegen ze zich heel gemakkelijk en elegant. Een vrouwtje weegt gemakkelijk 300kg een mannetje 600kg. Zich bevoorraden gaat dus best in de winter wachtend aan een gat in 't ijs of verscholen achter een ijsblok waarbij ze hun met hun poten hun zwarte neus bedekken om zo min mogelijk op te vallen. Ze eten niet de hele prooi maar vooral de huid en het daaronder liggend vet. De ijsbeer is ook het enige dier dat mensen "eet". Als het kouder wordt trekken ze weer noordwaarts en wachten op 't land tot het bevriezen van de zee. Zo komt het dat ze naar de winter toe te zien zijn in Churchill. Daar ze honger hebben omdat er aan land voor hen niet veel eten te rapen valt begeven ze zich regelmatig richting bewoonde wereld met een voorkeur voor afvalbelten. Er is in Churchill een beeralarm opgesteld. Ze worden in vallen of netten gevangen en naar een "berengevangenis" gebracht waar ze zonder eten en zonder verder menselijk kontakt verblijven tot de Hudson Bay begint te bevriezen. Dit om te voorkomen dat ze er een gewoonte gaan van maken om naar het stadje te komen en zich gemakkelijk te bevoorraden. IJsberen azen op zeehonden en mensen maar alleen de mens aast op ijsberen... wij zijn hun enige predator...
De Oregon Trail is een meer dan 3400 km lange route die over land door de Verenigde Staten loopt van Missouri tot aan de monding van de Columbia Rivier aan de grens tussen Washington en Oregon
Het begin van de Europese kolonisatie van het Noord-Amerikaanse continent beperkte zich vooral tot de oostkust en het zuiden en extreem zuidwesten van wat nu de Verenigde Staten is. Na afloop van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog bezat de VS een uitgestrekt gebied van New England tot aan Georgia en westelijk tot aan de Mississippi. In 1803 kwam daar het Louisiana Territory bij die van Frankrijk werden gekocht. President Thomas Jefferson zond daarna in 1804 een expeditie onder leiding van Meriwether Lewis en William Clark uit om de nieuw verworven gebieden te verkennen en in kaart te brengen. Deze expeditie reikte tot aan de westkust van het continent en verstevigde de Amerikaanse aanspraken op het westelijk deel van het continent. Al vrij snel na de expeditie van Lewis en Clark begonnen pioniers naar het westen te trekken. Eerst waren het vooral ontdekkingsreizigers en zogenaamde Mountain Men die vooral op bevers jaagde in de Rocky Mountains. Ook wetenschappers trokken naar het grote onbekende. Later werd het gebied ook aantrekkelijk voor pioniers die zich in het westen wilde vestigen. De Prairies werden niet erg aantrekkelijk voor kolonisatie geacht maar de gebieden in wat toen Oregon Country heette trok wel de aandacht vanwege de gunstige omstandigheden, de grond en het klimaat waren bevorderlijk voor de landbouw. Rond 1830 begon de route die de Oregon Trail zou gaan worden meer en meer vast te liggen. William Sublette leidde de eerste huifkarren over de Rocky Mountains en andere pioniers volgde. Marcus Whitman organiseerde de eerste grote trek over de Oregon Trail. Op 22 mei 1843 ging een groep van zo'n 800 pioniers op weg vanuit Elm Grove, een plaatsje vlakbij Independence, Missouri. De groep verplaatste zich in karren getrokken door ezels alsmede ossen allereerst naar het huidige Topeka in Kansas. Daarna zette zij de tocht voort naar het westen waar in de herfst van 1843 ruim 700 pioniers veilig aankwamen in Oregon. Meer dan 30 pioniers hadden zich onderweg afgesplitst en trokken meer zuidwaarts richting Californië. In de jaren die volgde trokken honderd duizenden pioniers westwaarts via ruwweg dezelfde route. Er zijn nu nog op enkele plaatsten sporen te vinden die de huifkarren in de modder hebben achtergelaten. De tocht langs de Oregon Trail was niet makkelijk voor de meeste pioniers en de meeste vingen de tocht aan in min of meer georganiseerde groepen van tientallen tot soms wel honderden mensen. Sommige groepen trokken met de bekende Conestoga huifkarren getrokken door ossen westwaarts. Deze karren bleken echter weinig geschikt voor de tocht en vaak stierven de ossen met een derde van de tocht nog te gaan. De trek over de Rocky Mountains werden ook vele huifkarren fataal en in enkele gevallen bleven de pioniers in onherbergzaam gebied achter. De meeste bezittingen moesten dan worden achtergelaten en alleen wat gedragen of gesleept kon worden werd meegenomen terwijl het per voet verder ging. Al snel schakelde men over naar de Independence huifkarren, geproduceerd door dezelfde firma die de Conestogas maakte. Deze karren waren meer dan drie meter lang en één meter breed en veel lichter dan de Conestoga karren. Deze karren waren niet bepaald comfortabel tijdens de tocht en de meeste pioniers liepen langszij. Nadat in 1869 de transcontinentale spoorweg was voltooid nam de Oregon Trail in betekenis af hoewel het tot aan het eind van de 19e eeuw nog werd gebruikt. Tegenwoordig volgen snelwegen grotendeels dezelfde route die de pioniers hadden gevolgd.
De Yukon kreeg rond de eeuwwisseling ineens bekendheid omdat er goud gevonden werd. Jack London speelde daarin een grote rol door zijn boeken. Voor die tijd werd het gebied nauwelijks bezocht en wist vrijwel niemand wat er te halen viel. In korte tijd kwamen toen goudsteden op als Dawson City en Whitehorse. De combinatie van een spectaculaire maar rauwe natuur en de geschiedenis van deze Klondike Goldrush is het grootste aantrekkingspunt van deze provincie. Als de Tweede Wereldoorlog niet had geleid tot de aanleg van de Alaska Highway (om de continentale VS met Alaska te verbinden), zou het isolement van de Yukon nog steeds enorm zijn. Nu draait de hoofdstad Whitehorse, tevens het regionaal centrum van de provincie, steeds meer op toerisme. De natuur hier domineert de mensen. Zoals de provincie het zelf zegt: Yukon Territory heeft 50.000 elanden, 28.000 bosland-kariboes, ontelbare vogels, ten minste drie soorten vliegende eekhoorns, 40 tot 50 biologen en verder nog 32.000 bewoners. Kluane National Park, in de zuidwesthoek aansluitend op Alaska en op British Columbia, is het populairste park in de Yukon. In het park ligt het hoogste punt van Canada, Mt. Logan van ruim 5900 meter hoogte. De bergrug waar hij deel van uitmaakt, de Icefield Ranges, ligt in het zuidwesthoekje van het park, op slechts 65 kilometer van de Stille Oceaan. De backcountry, het gebied waar je alleen te voet kunt komen, is vrijwel leeg. De 60.000 mensen die ieder jaar stoppen bij de receptie van Kluane National Park gaan meestal snel verder op de Alaska Highway. In dit stuk wildernis zo groot als Zwitserland, kunt u werkelijk alleen zijn. Er zijn slechts 240 kilometer beschikbaar als wandelpaden of oude mijnweggetjes, de rest is echt wildernis. Voor beschikbare trails zie bijvoorbeeld The Outdoor Travelers Guide Canada, door David Dunbar (Stewart, Tabori & Chang, importeur Nilsson & Lamm). Wie serieus wil meemaken wat de goudzoekers ervoeren, kan het Chilkoot Trail wandelen. Het wandelpad begint in Dyea, Alaska, en voert over de Chilkoot Pass die voor veel goudzoekers een onoverkoombaar obstakel bleek. Het is nog steeds een tocht van drie tot vijf dagen, alleen voor geoefende wandelaars. Voor fietsers, die ook getraind moeten zijn, is er de Canol Road, een weg op (letterlijk) hoog niveau. In het onherbergzame en ontoegankelijke noordelijke gedeelte van de provincie wonen de First Nation-volkeren. In de zomer organiseren zij een aantal festivals om hun cultuur uit te dragen. De Yukon warmt nooit echt op. In juli, de warmste maand, is het er gemiddeld zon 15 graden en in januari ligt de temperatuur rond de min 20 (met uitschieters naar beneden van meer dan 50 graden Celsius beneden nul). Daar staat tegenover dat het s zomers, als de zon niet ondergaat, wel 35 graden kan worden.
Het spoor van de goudzoekers door Gé de Bot
Haines en Skagway vormden de toegangspoorten tot het legendarisch beloofde land: Eldorado. Het goudland aan de Yukon River en de Bonanza Creek, de Klondike. In deze vrij droge overslagplaatsen vonden de goudzoekers alles wat ze nodig hadden voor de gouddelving. Hier begon het grote ongemak van de gelukzoekers, nog voordat, in Canada de, 'Klondike Goldrush' (1897 - 1898) uitbrak. Alle gereedschappen, levensmiddelen en persoonlijke bezittingen, tot grote stukken meubilair en timmerhout toe, moesten met een pakpaard of op de rug gedragen, naar boven gezeuld worden. Vertrekpunt was toen Dyea, aan de overkant van de Skagway River. Dat ging via een steil indianenpad, de 'Chilkoot Trail' en dan door de Chilkoot Pass over de top naar Lake Bennett, en Carcross. Eén tocht volstond vaak niet en men moest terug om de achtergebleven goederen op te halen. Sommigen maakte de tocht vele malen. Vanuit Carcross ging het met vlotten of rivierboten over de Yukon naar de Dawson City en de 'Klondike'. Captain William Moore, een goutineerde rivierbootsman, handelaar, vervoerder en landmeter, paalde in 1888 een claim af aan de monding van de Skagway River. Van 'Mooresville' een eenmans-havenhoofd, groeide uit tot Skagwuay met 10.000 inwoners ten tijde van de goudkoorts. Het was een fascinerende ontwikkeling. Hij bouwde een kade en begon aan een eigen, 'gemakkelijke' trail naar Lake Bennett in Canada. Het spoor dat ook voor paarden begaanbaar moest worden, leidde over de White Pass. Vanaf dit punt ging een nauwelijks begaanbare route over het dak van de Coastal Mountains met aansluitend een gevaarlijk stuk moeras-achtig toendrabos. Vier jaar handelde de route al het verkeer van en naar de Yukon af. Deze route kostte het leven aan ongeveer 3000 paarden en het goudzoekersspoor kreeg de bijnaam 'Dead Horse Trail'. Van een rustieke vallei tot een door bandieten gerunde en vervuilde 'wildwest' onderneming, werd Skagway na 1900 de eerste stad van Alaska. De Canadese Mounties noemde het niet onterecht: "A place little better than hell on eart Deze 'hel' zakte na de goudkoorts terug in de vergetelheid van een paar honderd zielen, die hun kost verdienden met het vervoer over de spoorweg naar Canada. Ondertussen was er een smalspoorweg, met een spoorbreedte van 914 mm onder constructie. De trein nam in 1900 het vervoer van mens en dier over. Deze 'White Pass & Yukon Route' werd in eerste instantie door deskundigen voor onmogelijk gehouden, maar er ontpopte zich een plan voor een spoorweg over de White Pass bij Sir Thomas Tanerede. Deze, niet onbekende Britse geldschieter en belegger, sprak hierop de Canadese spoorwegingenieur Michael Heney aan. Onder zijn durf en enthousiasme werd begonnen met het in kaart brengen van de route en uiteindelijk startte men in 1898 vanuit Skagway. De eerste 20 mijl koste per strekkende mijl ongeveer $ 100.000. Bijna constant was er een werkploeg van rond de 2000 bezig met de bouw, maar wanneer de goudkoorts toesloeg, snelden de werkers met medeneming van pikhouwelen en schoppen naar de plaats waar ze dachten een fortuin te kunnen vinden. Aangezien de hele route van 179 km zowat met de hand werd gebouwd waren er gedurende de constructietijd af en aan ongeveer 35.000 mensen a het werk. Kun je dat tegenwoordig nog voorstellen? Het moet een ware mierenhoop zijn geweest. Het verzetten van grond, het opblazen van rotsen, het bouwen van een tunnel hoog in een steile bergwand en een grote brug boven een 80 m diep ravijn. Praktisch alles is met de hand en de toen bestaande technische middelen gedaan. Waarschijnlijk heeft het hele project $ 10 miljoen gekost! Een enorm bedrag voor die tijd. De Tweede Wereldoorlog bracht een opleving, hoewel de spoorweg door het leger genaast werd. De stad groeide naar 3000 inwoners, maar ook dat ging voorbij. Toegegeven, tot de sluiting in 1982 heeft de lijn op- en neergaand zonder subsidie voortbestaan en dat is in de spoorwegwereld een uitzondering. De route kwam echter te laat voor de grote toeloop van de Goldrush, maar paste perfect in de ontwikkeling van zowel Skagway, noordelijk British Columbia en het Yukon Territorium. Gedurende de oorlog werd de spoorlijn beheerd door 'The 770th Railway Operating Battalion', die enorme hoeveelheden vracht en voertuigen verscheepte naar de Alaska Highway Route. Soms moet het reizen met deze trein een verschrikking zijn geweest. Temperaturen naar en op de top van de White Pass van ver beneden het vriespunt voor de lange winterperiode. Sneeuwval en sneeuwstormen belemmerden het vervoer en treinen kwamen wel eens voor dagen vast te zitten. Toch heeft deze spoorweg enkele wereldprimeurs. Het was de eerste maatschappij die auto's en bussen vervoerde... de eerste in het containervervoer en de eerste die pijpleiding over 'the right of way' aanlegde en zich op transportgebied uitbreide tot ver in het achterland van Noordwest-Canada. Vanaf het begin in Skagway stijgt de spoorlijn vrijwel meteen en komt snel boven de boomgrens. De maximale stijging is 3.9 % en waar de route op plaatsen de natuur moet overwinnen zijn er bogen op krap 16 graden gelegd. Bij het bereiken van de White Pass, ontdekt nadat de Chilkoot Pass als route in gebruik was bij de goudzoekers, moet de spoorlijn een zijdal in om hoogte te winnen en een grote 'loupe' te maken. In 'Dead Horse Gulch' lag bij 'Mijl 19' de enige brug van betekenis. Voor de bouw ervan in 1901 zigzagden de treinen langs de kloofwand omhoog en omlaag. Deze brug werd op haar beurt in 1969 vervangen door een brug-tunnel-brug combinatie, en verkorte het traject. Op de top van de White Pass krijgen we de grensovergang bij 'Mijl 20.4' Op de daaropvolgende hoogvlakte van veengrond en gras strekken zich de meren uit in een zompig en ijzig landschap. Het hoogste punt van de lijn wordt hier bereikt en we steken de bronrivier van de Yukon over. Aan de zuidpunt van Lake Bennet is voor geoefende ogen de rou van de Chilkoot Trail nog waarneembaar. Er staat een markeringsbord met de tekst 'Log Cabin'. Aan het lange Lake Bennett lag, de voor de goudzoekers zo belangrijke plaats Bennet (Mijl 41). Nu staat er in het verlaten land een station, een kerkje en enkele huizen. In haar topdagen telde de plaats minstens 7000 inwoners en een enorme gevarieerde vloot van alles wat maar varen kon lag hier afgemeerd, voor de lange trek naar het noorden en de goudvelden. De dagelijkse treinen hadden hier hun wisselplaats. Gesitueerd aan de zuidelijkste arm van Lake Bennett, was het de toegang tot de Yukon River and beyond... to the Klondike. Bij 'Mijl 53' wordt de 60th parallel overgestoken en daarmee de grens tussen de Canadese provincie British Columbia en het Yukon Territory. De spoorlijn scheert langs de oostelijke zijde van het meer en kruist de toegangspoort tot de Yukonarm bij Carcross. Hier ontmoeten we ook weer de 'Klondike Highway', die vanuit Skagway via Whitehorse naar Dawson loopt. Het voormalige 'Cariboo Crossing'anwege de kuddes rendieren die hier overstaken, is een gezellige pleisterplaats met restaurants, barbecues op een picknickplaats met speeltuintje. Historische gebouwen zoals het 'Cariboo Hotel' en 'Watson's General Store' zijn nog volop in gebruik. Bij de houten draaibrug over de waterweg tussen Lake Bennet en Tagish Lake staan op de oever verschillende vervoersmiddelen uit de goudkoortstijd opgesteld. De raderboot 'Tutshi', een postkoets en het stoomlocje: 'Duchess'. Gebouwd door Baldwin fabrieken in Engeland, deed het dienst op het New York's luchtspoor van het metro-net. In 1900 kwam het naar de Yukon en werd bekend als de 'Taku Tram'. Het deed dienst tot 1915 over een 2,5 mijl lang traject. De stomer Tutshi onderhield een dienst op Lake Tagish en in Taku City kon men dan het treintje nemen naar Atlin, een vakantiekolonie van de WP&YR aan het prachtige Lake Atlin, een schakel in de bevaarbare Boven Yukon. De rails strekken zich nagenoeg kaarsrecht door toendragebied en het dal van de Watson River naar hetindpunt. Voordat we dat bereiken, krijgen we bij Macrae (Mijl 104) aan de rechterkant gezelschap van de hier al zeer brede Yukon River. Vlak voor de stad Whithorse liggen als enige obstakel nog de gelijknamige stroomversnellingen, die met laag water uiterst voorzichtig genomen werden. In 1982 sluit de spoorweg, om even later als toeristische stoomspoorlijn weer te openen en opnieuw te sluiten. Vandaag de dag is toerisme de grootste bron van inkomsten en heeft men ingezien dat het herstelde oude Skagway een publiekstrekker is van de eerste orde. Ook het spoorbedrijf gaat weer gouden tijden tegemoet met het herstel van het historisch materieel. Ze rijdt nu weer in de zomermaanden onder de naam 'White Pass & Yukon Route' naar Fraser over 62 km, over het mooiste gedeelte van de lijn door het Skagway ravijn en over de White Pass. In connectie met busvervoer van en naar Whitehorse is de route 179 km lang. Er is een mogelijkheid van een looproute over de Chilkoot Trail naar Lake Bennet en met de bus/trein terug of omgekeerd. Een moderne tweebaans 'Klondike Highway' verbindt Skagway met Whitehorse en Dawson City, waar het goudspoor eindigde aan de Bonanza Creek. Om het goudspoor tot in Alaska te volgen, moet men de bus naar Fairbanks of Anchorage nemen. Op die reis krijgt de reiziger een goed beeld voorgeschoteld van het wilde gebied waardoor de mens met enige goede wegen hun sporen hebben getrokken. Whitehorse zelf is buitengewoon saai en als centrum van het Yukon Territorium een administratieve voorpost van Ottawa, met daarnaast het middelpunt van overslag en handel. Het is wel de enige echte 'stad' in de Yukon, niet groter dan welke provincieplaats dan ook. Tot 1953 was Dawson City nog de hoofdstad van het Territorium, maar Whitehorse haalde het, na de aanleg van de 'Alaska Highway', in en werd belangrijker. Hier begon de bevaarbare Yukon en eerst lag de plaats op de rechteroever. Toen de spoorlijn eindigde op de linkeroever, verplaatste men gewoon de stad naar die locatie. Nu is er ook weer bebouwing op de rechteroever en Whihorse terug in huis. Het openbaar vervoer bestaat uit enige maatschappijen die zich op het transport van mensen hun sporen hebben verdiend en de concurrentie voor konden blijven. De prijzen zijn wat aan de pittige kant, maar dat is te verwachten in een van de uithoeken van Canada...en die zijn er veel. In 1960 is er sprake van geweest een 1122 km lange spoorlijn te bouwen, zodat Whitehorse verbonden zou worden met het spoorwegnet in de rest van Canada. Deze voorgestelde normaalspoorlijn zou bij Ft. McLeod/ Mc Leod Lake van de bestaande spoorweg: Prince George (BC) - Dawson Creek (Alb), afbuigen naar het noorden. Vervolgens was de lijn voornaamlijk in British Columbia gesitueerd; door het dal van de Peace-, Finlay- en Ketchika River naar de grens met het Yukon Territory en dan noordwestelijk naar Whitehorse. Vandaar was een 750 km lange route naar Fairbanks gepland. Dan zou er vanuit Alaska rechtstreeks railvervoer mogelijk zijn met de rest van de VS. Vrachtwagens en bussen hebben inmiddels allang het vervoeovergenomen over twee perfecte wegverbindingen met de rest van het land.
Jack London Wittand & de Roep van de Wildernis
Jack London is een jongen die tijdens de Goldrush naar Alaska vertrok in de hoop er goud te vinden, niets vond, daar boeken over schreef, en daar goud mee verdiende. Zijn omschrijvingen van het gebied zijn schitterend en beide boeken zijn een must om te lezen. Wittand is ook prachtig verfilmd door Disney (White Fang). Laatsgenoemde geeft een heel goed beeld van de Goldrush.
Samenvatting bibliotheek: Twee verhalen uit de goudzoekerstijd, die al vele malen eerder in Nederlandse vertalingen zijn verschenen. In vergelijking met vorige uitgaven wijkt deze vertaling niet noemenswaard af. Het eerste verhaal 'De roep der wildernis' gaat over een legendarische sterke hond die, nadat hij gestolen is, vecht voor zijn bestaan in een meedogenloze wereld, ten slotte zijn oerinstincten volgt en de wildernis verkiest boven de wereld der mensen. Het tweede boek 'Wittand', eerder ook verschenen als 'Pit-tah, de grijze wolf', heeft een omgekeerd thema. Het is het verhaal over een jonge wolf, die in de wildernis de natuurwetten heeft geleerd, later door de mens wordt getemd, gebruikt en misbruikt en ten slotte zijn onwrikbaar vertrouwen geeft aan een meester die hem begrijpt. Beide verhalen, oorspronkelijk verschenen in het begin van deze eeuw, blijven boeiend en meeslepend en dragen bij tot een beter begrip voor de reacties van een karaktervolle hond. Geïllustreerd met enkele paginagrote zwart-witte hout- of linoleumsnedes. Ruim lezerspubliek, zowel jeugd vanaf ca. 13 jaar als volwassenen. Normale druk. - Fem Bijlsma.
Het DOI Department of the Interiors beheert in de VS 1/5 van het grondoppervlak. Ze bekommeren zich over landbouw, waterhuishouding, olie en gas, bescherming planten en dieren en nog zoveel andere zaken. Waar wij het meest mee in contact kwamen waren de National Parks, Bureau of Landmanagement, Bureau of Indian Affairs.
Bij het BIA leerden we veel over Indianen, het verleden en het heden. Mijn jeugdlectuur een beetje aan de werkelijkheid getoetst. De huidige toestand is fel verwarrend. Op sommige plaatsen, vooral in Alaska, hebben de first people een eigen bestuurssysteem voor hun dorpen met een grote onafhankelijkheid en men ziet dat de mensen fier zijn en iets opbouwen. Op andere plaatsen was er een begin van integratie maar op vele was de toestand schrijnend. Ik heb er nog steeds een heel dubbel gevoel over. Hadden de kans een paar inwijdingsrituelen bij te wonen, met toestemming van de chief en de belofte niet te filmen...onvergetelijk ... grote vreugde maar ook schroom om zo'n intiem gebeuren te mogen meemaken. Aan de andere kant zijn de rodeo's van de indianen echte belevenissen, zonder veel tralala maar met halsbrekende toeren, veel plezier en vertier. De PowWows die wij hebben meegemaakt daarentegen konden ons niet echt inspireren. Toespraken, wat activiteiten voor de kinderen en de hoofdbrok: de danswedstrijd die over verschillende avonden loopt en waarvan alleen de traditionele kledij van de verschillende groepen ons kon bekoren...de dansen zelf waren bijna identiek. En 's avonds kan men de dronken mannen en vrouwen in de parken en op de pleinen hun roes zien uitslapen.. aan de kinderen wordt dan nog weinig gedacht.
BLM grond gebruikten we regelmatig om een tentje en later onze kampeerauto neer te zetten .. men mag vrij op hun grond staan op 10m van de weg. Op hun kantoren krijgt men gratis kaartmateriaal en er is heel veel info te halen over bvb waterrechten, bosbeheer, brandbestrijding enz.
Glacier NP
De NP's zorgden voor ontelbare uren genieten en "leren" Vooral over deze laatste wil ik het hier hebben. Een National Parks Pass is verkrijgbaar voor 50$ en men kan er een gans jaar alle parken mee bezoeken - geldig voor 1 auto en alle inzittenden. Doet men er 15$ bovenop voor een Eagle pass dan staan ook alle reservaten en recreation area's met deuren wagewijd open. Alles bijeen beheren ze bijna 500 sites gaande van park - parkway - monument - trail of river - lakeshore of seashore - heritage area of corridor - historic site, park, trail, military park, battlefield en zelfs cemetery, recreation area's en vermoedelijk vergeet ik er nog een deel. Zowat elk park heeft zijn visitor centre waar men alles kan te weten komen wat men graag over het park weet, meestal zijn er rangers die uitleg geven en zelfs gratis tours doen. De meesten hebben ook films of slideshows die ofwel heel interessant ofwel ontroerend mooi zijn.... Maar wat voor mij het interessants was: overal rolstoelvriendelijk. Van speciaal aangelegde wandelpaden tot speciale rolstoelen om over 't strand en in zee te rijden, zelfs een zitje op hun buggy's voor turtle watching... Wij leerden er over de immigratie, de trails van Mormonen en Carl en Lewis, de pony express, de goldrush en de pipeline, de civil war, de trek van de zalm, de verstoorde winterslaap van de beren, electriciteitscentrales en jaknikkers op de olievelden, keken van ver toe bij een snake round-up in Arizone en een bison round-up in Custer NP South Dakota en nog zoveel meer. Wat ook opviel is hoe men probeert te beheren en toch open te houden voor het grote publiek Weet niet hoeveel sites wij gedaan hebben.. héél veel in alle geval. Welke het mooiste was of ons het beste beviel kan ik moeilijk zeggen maar zeker niet de Grand Canyon...die staat denk ik ergens halfwege...Bryce? Smokey mountains? de seashores? Hoop dat het er ooit nog mag van komen om terug te gaan... 'k zou geen seconde twijfelen.
www.freecampgrounds.com op deze laatste website wordt heel veel info gegeven over vrije staanplaatsen - soms met routebeschrijvingen - soms ook de activiteiten
Montgomery, de hoofdstad van Alabama, Met iets meer dan 200 000 inwoners lijkt op de zaterdag dat we er aankomen een ingeslapen provinciestadje. Geen mens, geen kat op straat. Vermoedelijk is er door de week wel heel wat meer beweging. Ik hoor jullie al denken... wat valt er dan over zo'n "gat" te vertellen? Maar het lampje zal wel vlug gaan branden als de naam Jefferson Davis, Roza Parks en Martin Luther King valt... juist? Jefferson liet in Montgomery het eerste Witte Huis van de geconfedereerde staten bouwen. Het gerechtshof werd een copie van het Kapitool in Washington. Het samenleven van blank en zwart gaat er zeer moeizaam en veel wetten zijn gebaseerd op apartheid Op 1 december 1955 kwam Roza doodmoe van haar werk toen er een blanke dame op de bus stapte en haar maande, zoals de wet toen voorschreef, haar plaats af te staan. Roza weigerde. Ze werd opgepakt, gevangengenomen, kwam voor de rechtbank en werd verooordeeld tot een boete en een jaar gevangenis. Eén van haar zwarte advokaten contacteerde Jo Ann Robinson die vele duizenden flyers liet maken en oproep voor een boycot van het openbaar vervoer de volgende maandag. Een jonge zwarte dominee, Martin Luther King, deed 's anderendaags in de zondagsdienst een oproep om massaal het openbaar vervoer te boycotten. Die maandag, en ook de volgende dagen, reden de bussen leeg. Langs de straten zag het zwart van 't volk dat zich tevoet en per fiets naar 't werk begaf. Wie een auto had deed aan carpooling, taxi's verlaagden hun tarief tot de prijs van een busticket, sommige blanken zorgden zelf voor 't vervoer van hun personeel uit angst dat ze niet zouden opdagen. Het openbaar vervoer ging bijna failliet. De blanken gingen zich ook massaal rechts organiseren. KKK en andere White power organisaties werden enorm populair. De stad verplichtte de taxichauffeurs hun prijs op te drijven wilden ze niet zwaar gestraft worden. Verzekeringsmatschappijen werden aangemaand geen verzekeringen af te sluiten, of ze in te trekken, voor chauffeurs die aan carpooling deden. De organisatoren van de boycot gingen dan maar in Londen bij Lloyds een gezamelijke verzekering afsluiten. Kerken gingen geld inzamelen om de boycot te steunen. Boycotters werden opgepakt omdat ze "de normale werking van het openbare vervoer" tegenwerkten, huizen van de leiders werden in brand gestoken, ook dat van ML King. Die werd ook opgepakt en kreeg een zware boete. Dat deed de emmer over lopen. De kranten en nieuwszenders in de naburige staten gingen de rellen verslaan en zo werd het nationaal nieuws - later zelfs internationaal. Een lokale rechtbank verklaarde de scheiding van rassen op bussen onwettig en dit werd door het Hooggerechtshof in Washington over genomen. King bleef zich inzetten voor andere rechten en er kwamen rellen: in 1963 in Birmingham en in 1965 was er de fameuze voettocht van Selma naar Montgomery waar blind in de massa werd geschoten en vier zwarten het leven lieten. Uiteindelijk leidden deze rellen tot het ontstaan van de Civil Right. Martin Luther King werd voor velen een held. In Montgomery is een museum/monument aan deze "rechten van de mens" gewijdt.
Roza Parks werd na haar overlijden opgebaard in de hal van het Capitool. Dit was nog nooit gezien want dit recht werd alleen voorbehouden voor presidenten.
UNIVERSELE VERKLARING VAN DE RECHTEN VAN DE MENS
Preambule
Overwegende, dat erkenning van de inherente waardigheid en van de gelijke en onvervreemdbare rechten van alle leden van de mensengemeenschap grondslag is voor de vrijheid, gerechtigheid en vrede in de wereld; Overwegende, dat terzijdestelling van en minachting voor de rechten van de mens geleid hebben tot barbaarse handelingen, die het geweten van de mensheid geweld hebben aangedaan en dat de komst van een wereld, waarin de mensen vrijheid van meningsuiting en geloof zullen genieten, en vrij zullen zijn van vrees en gebrek, is verkondigd als het hoogste ideaal van iedere mens; Overwegende, dat het van het grootste belang is, dat de rechten van de mens beschermd worden door de suprematie van het recht, opdat de mens niet gedwongen worde om in laatste instantie zijn toevlucht te nemen tot opstand tegen tyrannie en onderdrukking; Overwegende, dat het van het grootste belang is om de ontwikkeling van vriendschappelijke betrekkingen tussen de naties te bevorderen; Overwegende, dat de volkeren van de Verenigde Naties in het Handvest hun vertrouwen in de fundamentele rechten van de mens, in de waardigheid en de waarde van de mens en in de gelijke rechten van mannen en vrouwen opnieuw hebben bevestigd, en besloten hebben om sociale vooruitgang en een hogere levensstandaard in groter vrijheid te bevorderen; Overwegende, dat de Staten, welke Lid zijn van de Verenigde Naties, zich plechtig verbonden hebben om, in samenwerking met de Organisatie van de Verenigde Naties, overal de eerbied voor en inachtneming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden te bevorderen; Overwegende, dat het van het grootste belang is voor de volledige nakoming van deze verbintenis, dat een ieder begrip hebbe voor deze rechten en vrijheden; Op grond daarvan proclameert de Algemene Vergadering deze Universele Verklaring van de Rechten van de Mens als het gemeenschappelijk door alle volkeren en alle naties te bereiken ideaal, opdat ieder individu en elk orgaan van de gemeenschap, met deze verklaring voortdurend voor ogen, er naar zal streven door onderwijs en opvoeding de eerbied voor deze rechten en vrijheden te bevorderen, en door vooruitstrevende maatregelen, op nationaal en internationaal terrein, deze rechten algemeen en daadwerkelijk te doen erkennen en toepassen, zowel onder de volkeren van Staten die Lid van de Verenigde Naties zijn, zelf, als onder de volkeren van gebieden, die onder hun jurisdictie staan:
Artikel 1 Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren. Zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen. Artikel 2 Een ieder heeft aanspraak op alle rechten en vrijheden, in deze Verklaring opgesomd, zonder enig onderscheid van welke aard ook, zoals ras, kleur, geslacht, taal, godsdienst, politieke of andere overtuiging, nationale of maatschappelijke afkomst, eigendom, geboorte of andere status. Verder zal geen onderscheid worden gemaakt naar de politieke, juridische of internationale status van het land of gebied, waartoe iemand behoort, onverschillig of het een onafhankelijk, trust-, of niet-zelfbesturend gebied betreft, dan wel of er een andere beperking van de soevereiniteit bestaat. Artikel 3 Een ieder heeft het recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon. Artikel 4 Niemand zal in slavernij of horigheid gehouden worden. Slavernij en slavenhandel in iedere vorm zijn verboden. Artikel 5 Niemand zal onderworpen worden aan folteringen, noch aan een wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing. Artikel 6 Een ieder heeft, waar hij zich ook bevindt, het recht als persoon erkend te worden voor de wet. Artikel 7 Allen zijn gelijk voor de wet en hebben zonder onderscheid aanspraak op gelijke bescherming door de wet. Allen hebben aanspraak op gelijke bescherming tegen iedere achterstelling in strijd met deze Verklaring en tegen iedere ophitsing tot een dergelijke achterstelling. Artikel 8 Een ieder heeft recht op daadwerkelijke rechtshulp van bevoegde nationale rechterlijke instanties tegen handelingen, welke in strijd zijn met de grondrechten hem toegekend bij Grondwet of wet. Artikel 9 Niemand zal onderworpen worden aan willekeurige arrestatie, detentie of verbanning. Artikel 10 Een ieder heeft, in volle gelijkheid, recht op een eerlijke en openbare behandeling van zijn zaak door een onafhankelijke en onpartijdige rechterlijke instantie bij het vaststellen van zijn rechten en verplichtingen en bij het bepalen van de gegrondheid van een tegen hem ingestelde strafvervolging. Artikel 11 Een ieder, die wegens een strafbaar feit wordt vervolgd, heeft er recht op voor onschuldig gehouden te worden, totdat zijn schuld krachtens de wet bewezen wordt in een openbare rechtszitting, waarbij hem alle waarborgen, nodig voor zijn verdediging, zijn toegekend. Niemand zal voor schuldig gehouden worden aan enig strafrechtelijk vergrijp op grond van enige handeling of enig verzuim, welke naar nationaal of internationaal recht geen strafrechtelijk vergrijp betekenden op het tijdstip, waarop de handeling of het verzuim begaan werd. Evenmin zal een zwaardere straf worden opgelegd dan die, welke ten tijde van het begaan van het strafbare feit van toepassing was. Artikel 12 Niemand zal onderworpen worden aan willekeurige inmenging in zijn persoonlijke aangelegenheden, in zijn gezin, zijn tehuis of zijn briefwisseling, noch aan enige aantasting van zijn eer of goede naam. Tegen een dergelijke inmenging of aantasting heeft een ieder recht op bescherming door de wet. Artikel 13 1 Een ieder heeft het recht zich vrijelijk te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke Staat. 2 Een ieder heeft het recht welk land ook, met inbegrip van het zijne, te verlaten en naar zijn land terug te keren. Artikel 14 1 Een ieder heeft het recht om in andere landen asiel te zoeken en te genieten tegen vervolging. 2 Op dit recht kan geen beroep worden gedaan ingeval van strafvervolgingen wegens misdrijven van niet-politieke aard of handelingen in strijd met de doeleinden en beginselen van de Verenigde Naties. Artikel 15 1 Een ieder heeft het recht op een nationaliteit. 2 Aan niemand mag willekeurig zijn nationaliteit worden ontnomen, noch het recht worden ontzegd om van nationaliteit te veranderen. Artikel 16 1 Zonder enige beperking op grond van ras, nationaliteit of godsdienst, hebben mannen en vrouwen van huwbare leeftijd het recht om te huwen en een gezin te stichten. Zij hebben gelijke rechten wat het huwelijk betreft, tijdens het huwelijk en bij de ontbinding ervan. 2 Een huwelijk kan slechts worden gesloten met de vrije en volledige toestemming van de aanstaande echtgenoten. 3 Het gezin is de natuurlijke en fundamentele groepseenheid van de maatschappij en heeft recht op bescherming door de maatschappij en de Staat. Artikel 17 1 Een ieder heeft recht op eigendom, hetzij alleen, hetzij tezamen met anderen. 2 Niemand mag willekeurig van zijn eigendom worden beroofd. Artikel 18 Een ieder heeft recht op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst;dit recht omvat tevens de vrijheid om van godsdienst of overtuiging te veranderen, alsmede de vrijheid hetzij alleen, hetzij met anderen zowel in het openbaar als in zijn particuliere leven zijn godsdienst of overtuiging te belijden door het onderwijzen ervan, door de praktische toepassing, door eredienst en de inachtneming van de geboden en voorschriften. Artikel 19 Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven. Artikel 20 1 Een ieder heeft recht op vrijheid van vreedzame vereniging en vergadering. 2 Niemand mag worden gedwongen om tot een vereniging te behoren. Artikel 21 1 Een ieder heeft het recht om deel te nemen aan het bestuur van zijn land, rechtstreeks of door middel van vrij gekozen vertegenwoordigers. 2 Een ieder heeft het recht om op voet van gelijkheid te worden toegelaten tot de overheidsdiensten van zijn land. 3 De wil van het volk zal de grondslag zijn van het gezag van de Regering; deze wil zal tot uiting komen in periodieke en eerlijke verkiezingen, die gehouden zullen worden krachtens algemeen en gelijkwaardig kiesrecht en bij geheime stemmingen of volgens een procedure, die evenzeer de vrijheid van de stemmen verzekert. Artikel 22 Een ieder heeft als lid van de gemeenschap recht op maatschappelijke zekerheid en heeft er aanspraak op, dat door middel van nationale inspanning en internationale samenwerking, en overeenkomstig de organisatie en de hulpbronnen van de betreffende Staat, de economische, sociale en culturele rechten, die onmisbaar zijn voor zijn waardigheid en voor de vrije ontplooiing van zijn persoonlijkheid, verwezenlijkt worden. Artikel 23 1 Een ieder heeft recht op arbeid, op vrije keuze van beroep, op rechtmatige en gunstige arbeidsvoorwaarden en op bescherming tegen werkloosheid. 2 Een ieder, zonder enige achterstelling, heeft recht op gelijk loon voor gelijke arbeid. 3 Een ieder, die arbeid verricht, heeft recht op een rechtvaardige en gunstige beloning, welke hem en zijn gezin een menswaardig bestaan verzekert, welke beloning zo nodig met andere middelen van sociale bescherming zal worden aangevuld. 4 Een ieder heeft het recht om vakverenigingen op te richten en zich daarbij aan te sluiten ter bescherming van zijn belangen. Artikel 24 Een ieder heeft recht op rust en op eigen vrije tijd, met inbegrip van een redelijke beperking van de arbeidstijd, en op periodieke vakanties met behoud van loon. Artikel 25 1 Een ieder heeft recht op een levensstandaard, die hoog genoeg is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin, waaronder inbegrepen voeding, kleding, huisvesting en geneeskundige verzorging en de noodzakelijke sociale diensten, alsmede het recht op voorziening in geval van werkloosheid, ziekte, invaliditeit, overlijden van de echtgenoot, ouderdom of een ander gemis aan bestaansmiddelen, ontstaan ten gevolge van omstandigheden onafhankelijk van zijn wil. 2 Moeder en kind hebben recht op bijzondere zorg en bijstand. Alle kinderen, al dan niet wettig, zullen dezelfde sociale bescherming genieten. Artikel 26 1 Een ieder heeft recht op onderwijs; het onderwijs zal kosteloos zijn, althans wat het lager en basisonderwijs betreft. Het lager onderwijs zal verplicht zijn. Ambachtsonderwijs en beroepsopleiding zullen algemeen beschikbaar worden gesteld. Hoger onderwijs zal openstaan voor een ieder, die daartoe de begaafdheid bezit. 2 Het onderwijs zal gericht zijn op de volle ontwikkeling van de menselijke persoonlijkheid en op de versterking van de eerbied voor de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden. Het zal het begrip, de verdraagzaamheid en de vriendschap onder alle naties, rassen of godsdienstige groepen bevorderen en het zal de werkzaamheden van de Verenigde Naties voor de handhaving van de vrede steunen. 3 Aan de ouders komt in de eerste plaats het recht toe om de soort van opvoeding en onderwijs te kiezen, welke aan hun kinderen zal worden gegeven. Artikel 27 1 Een ieder heeft het recht om vrijelijk deel te nemen aan het culturele leven van de gemeenschap, om te genieten van kunst en om deel te hebben aan wetenschappelijke vooruitgang en de vruchten daarvan. 2 Een ieder heeft het recht op de bescherming van de geestelijke en materiële belangen, voortspruitende uit een wetenschappelijk, letterkundig of artistiek werk, dat hij heeft voortgebracht. Artikel 28 Een ieder heeft recht op het bestaan van een zodanige maatschappelijke en internationale orde, dat de rechten en vrijheden, in deze Verklaring genoemd, daarin ten volle kunnen worden verwezenlijkt. Artikel 29 1 Een ieder heeft plichten jegens de gemeenschap, zonder welke de vrije en volledige ontplooiing van zijn persoonlijkheid niet mogelijk is. 2 In de uitoefening van zijn rechten en vrijheden zal een ieder slechts onderworpen zijn aan die beperkingen, welke bij de wet zijn vastgesteld en wel uitsluitend ter verzekering van de onmisbare erkenning en eerbiediging van de rechten en vrijheden van anderen en om te voldoen aan de gerechtvaardigde eisen van de moraliteit, de openbare orde en het algemeen welzijn in een democratische gemeenschap. 3 Deze rechten en vrijheden mogen in geen geval worden uitgeoefend in strijd met de doeleinden en beginselen van de Verenigde Naties. Artikel 30 Geen bepaling in deze Verklaring zal zodanig mogen worden uitgelegd, dat welke Staat, groep of persoon dan ook, daaraan enig recht kan ontlenen om iets te ondernemen of handelingen van welke aard ook te verrichten, die vernietiging van een van de rechten en vrijheden, in deze Verkaring genoemd, ten doel hebben.
Ik ben blij vandaag bij jullie te zijn op de dag die de geschiedenis zal in gaan als de grootste demonstratie voor vrijheid ooit, in ons land. Vijf maal twintig jaar geleden tekende een groot Amerikaan, in wiens symbolische schaduw wij staan, de Proclamation of Emancipation. Dit gedenkwaardige decreet werd een groots baken van hoop voor miljoenen negerslaven die waren verschroeid in de vlammen van een verwelkend onrecht. Het was als de vreugdevolle ochtend na de lange nacht van gevangenschap.
Maar honderd jaar later moeten we het tragische feit onder ogen zien dat de neger nog steeds niet vrij is. Honderd jaar later wordt het leven van de neger nog altijd droevig beperkt door de handboeien van rassenscheiding en de ketenen van discriminatie. Honderd jaar later leeft de neger op een eenzaam eiland van armoede te midden van een grote oceaan van materiële welvaart.
Honderd jaar later verkommert de neger nog altijd in de uithoeken van de Amerikaanse maatschappij en bevindt hij zich in ballingschap in zijn eigen land. Daarom zijn we vandaag hier samengekomen, om een afschuwelijke toestand te benadrukken. In zekere zin zijn wij naar onze nationale hoofdstad gekomen om een cheque te innen. Toen de ontwerpers van onze republiek de prachtige woorden van de Grondwet en de Onafhankelijkheidsverklaring schreven, ondertekenden ze een promesse waarvan elke Amerikaan erfgenaam zou worden. Deze belofte was een belofte die alle mensen het onbetwistbare recht zou garanderen op leven, vrijheid en het najagen van geluk. Het is nu overduidelijk dat Amerika haar verplichting niet nakomt wat betreft haar gekleurde burgers.
In plaats van deze heilige verplichting na te komen, heeft Amerika de negerbevolking een waardeloze cheque overhandigd; een cheque die wordt geretourneerd met de opmerking 'ontoereikende fondsen'. Maar we weigeren te geloven dat de bank van gerechtigheid failliet is. We weigeren te geloven dat er ontoereikende fondsen zijn in de grote kluizen van mogelijkheden van dit land. Dus zijn we gekomen om deze cheque te innen, een cheque die ons na inning de rijkdom van vrijheid geeft en de veiligheid van gerechtigheid. Wij zijn tevens naar deze aanbeden plek gekomen om Amerika te herinneren aan de heftige noodzaak van nu. Er is geen tijd om rustig tot bedaren te komen of de verdovende drug der geleidelijkheid te slikken.
Nu is het moment om de belofte van democratie na te komen. Nu is het moment om uit de duistere en dorre vallei van rassenscheiding te trekken naar het zonovergoten pad van raciale gerechtigheid. Nu is het moment om alle kinderen van God een kans te geven. Nu is het moment om ons land uit het moeras te tillen van raciale ongerechtigheid op de solide rots van broederschap. Het zou fataal voor het land zijn de uiterste noodzaak hiervan over het hoofd te zien en de vastberadenheid van de neger te onderschatten. Deze verzengende zomer van de legitieme onvrede van de neger zal niet voorbijgaan tot er een stimulerend najaar aanbreekt van vrijheid en gelijkheid. Negentien drieënzestig is geen einde maar een begin. Diegenen die hopen dat de neger stoom moest afblazen en nu tevreden zal zijn, zal ruw wakker geschud worden als het land terugkeert naar hoe het vroeger was. Het zal rustig noch stil in Amerika zijn tot aan de neger zijn burgerrechten zijn verleend. De wervelwinden van opstand zullen de grondvesten van ons land doen schudden tot de schitterende dag van gerechtigheid opdoemt. Maar er is iets wat ik mijn mensen moet zeggen die op de warme drempel staan die ons het paleis van gerechtigheid binnenleidt.
Tijdens het verkrijgen van onze rechtmatige plaats moeten we ons niet schuldig maken aan foute daden. We moeten er niet op uit zijn uit dorst voor vrijheid uit de beker van bitterheid en haat te drinken. We moeten onze strijd voeren vol waardigheid en discipline. We moeten niet toelaten dat ons creatieve protest vervalt in lichamelijk geweld. Steeds weer moeten we reiken naar de majestueuze hoogten waarin lichamelijk geweld wordt tegemoet getreden met de kracht van de ziel.
De wonderbaarlijke nieuwe strijdlust die de negergemeenschap heeft overspoeld mag niet leiden tot een wantrouwen van alle blanke mensen, want velen van onze blanke broeders, zoals blijkt uit hun aanwezigheid hier vandaag, zijn tot het besef gekomen dat hun lot is verbonden met ons lot en hun vrijheid onlosmakelijk is verbonden met onze vrijheid. We kunnen niet alleen lopen.
En terwijl we lopen, moeten we de plechtige belofte afleggen dat we door zullen gaan. We kunnen niet terugkeren. Er zijn mensen die de aanhangers van burgerrechten vragen: 'Wanneer zijn jullie tevreden?' We kunnen nooit tevreden zijn zolang de neger het slachtoffer is van onuitsprekelijke gruweldaden door wangedrag van de politie. We kunnen nooit tevreden zijn zolang onze lichamen, dodelijk vermoeid van het reizen, geen onderkomen kunnen krijgen in de motels langs de snelwegen en in de hotels in de steden. We kunnen niet tevreden zijn zolang de neger alleen maar kan verhuizen van een klein naar een groot getto.
We kunnen nooit tevreden zijn zolang een neger in Mississippi niet kan stemmen en een neger in New York gelooft dat hij niets heeft om voor te stemmen.
Nee, nee, we zijn niet tevreden en we zullen niet tevreden zijn tot gerechtigheid en rechtvaardigheid ons deel zullen zijn. Ik ben niet vergeten dat sommigen van u hier zijn gekomen na grote beproevingen en onheil. Sommigen van u komen net uit benarde gevangeniscellen. Sommigen van u zijn uit gebieden gekomen waar uw zoektocht naar vrede u geslagen heeft achtergelaten door vervolging, en wankelend door wreedheden van de politie. U bent de veteranen geweest van creatief lijden. Blijf doorgaan in de overtuiging dat onterecht lijden bevrijdend is. Ga terug naar Mississippi, ga terug naar Alabama, ga terug naar Zuid-Carolina, ga terug naar Georgia, ga terug naar Louisiana, ga terug naar de krottenwijken en getto's van onze noordelijke steden, in de wetenschap dat op de een of andere manier deze situatie kan en zal veranderen. We moeten ons niet overgeven aan wanhoop.
Ik zeg u vandaag, mijn vrienden, dat ondanks de moeilijkheden en frustraties van nu, ik nog altijd een droom heb. Het is een droom die ferm geworteld zit in de Amerikaanse droom. Ik heb een droom dat op een dag dit land zal verrijzen en zal leven naar de ware betekenis van haar credo: 'Wij beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend; dat alle mensen gelijk geschapen zijn.'
Ik heb een droom dat op een dag op de rode heuvels van Georgia de zonen van vroegereslaven en de zonen van vroegere slavenhouders naast elkaar kunnen zitten aan de tafel van broederschap. Ik heb een droom dat op een dag zelfs de staat Mississippi, een woestijnstaat die verzengt in de hitte van ongerechtigheid en onderdrukking, omgevormd zal worden in een oase van vrijheid en gerechtigheid.
Ik heb een droom dat mijn vier kleine kinderen op een dag in een land zullen leven waar ze niet zullen worden beoordeeld op de kleur van hun huid maar op hun karakter.
Ik heb een droom vandaag.
Ik heb een droom dat op een dag de staat Alabama, waar de mond van de gouverneur op dit ogenblik vol is van woorden als interventie en nietigverklaring, omgevormd zal worden in een plaats waar kleine zwarte jongens en zwarte meisjes hand in hand kunnen gaan met kleine blanke jongens en blanke meisjes en samen kunnen lopen als broeders en zusters.
Ik heb een droom vandaag.
Ik heb een droom dat op een dag elke vallei omhoog zal komen, elke heuvel en elke berg klein gemaakt zullen worden, de dichtbegroeide plaatsen tot vlakten zullen worden, en de scheve plaatsen recht zullen worden gemaakt en de glorie van de Heer onthuld zal worden en al wat van vlees en bloed is dit tezamen zal zien. Dit is onze hoop. Dit is het geloof waarmee ik naar het zuiden van de Verenigde Staten terugkeer. Met dit geloof zullen we in staat zijn een kiezelsteen van hoop te houwen uit de berg van wanhoop. Met dit geloof zullen we m staat zijn de schetterende wanklanken van ons land om te vormen tot een prachtige symfonie van broederschap. Met dit geloof zullen we in staat zijn samen te werken, samen te bidden, samen te vechten, samen naar de gevangenis te gaan, samen op te komen voor vrijheid in de wetenschap dat wij op een dag vrij zullen zijn.
Dit zal de dag zijn dat alle kinderen van God met een nieuwe betekenis zullen kunnen zingen: 'Mijn land, het is van u Zoet land van vrijheid Over u zing ik: Land waar mijn vaders stierven Land waarop pelgrims trots zijn, Laat van elke berghelling Vrijheid klinken.'
En als Amerika een grote natie wil zijn, dan moet dit waarheid worden. Dus laat vrijheid klinken vanaf de enorme heuveltoppen van New Hampshire. Laat vrijheid klinken vanaf de machtige bergen van New York. Laat vrijheid klinken vanaf de hoogten van de Allegheny Mountains in Pennsylvania! Laat vrijheid klinken vanaf de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains in Colorado! Laat vrijheid klinken vanaf de weelderige pieken van Californië!
Maar niet alleen dat; laat vrijheid klinken vanaf Stone Mountain in Georgia! Laat vrijheid klinken vanaf Kaap Lookout in Tennessee! ' Laat vrijheid klinken vanaf elke heuvel en molshoop in Mississippi.
Vanaf elk berghelling, laat vrijheid klinken.
Wanneer we vrijheid laten klinken, wanneer we het vanuit elk dorp en elk gehucht vanuit elke staat en elke stad laten klinken, zullen we in staat zijn de dag te bespoedigen waarop alle kinderen van God, zwarte mensen en blanke mensen joden en niet-joden, protestanten en katholieken, de handen ineenslaan en de woorden zingen van de oude gospelsong van de negers: '
Eindelijk vrij! Eindelijk vrij! Dank God almachtig, wij zijn eindelijk vrij
Met ons huidige campertje reden we tot nu toe ongeveer 220 000km, de meeste miles en kms in noordelijk Amerika. De eerste dag in de VS wat aarzelend. Daarna was het: genieten. Gewoon aan het hectische verkeer en agressieve gedrag in ons landje was het ginder onvoorstelbaar rustig rijden, zelfs in NY en de Hways rond de steden in 't spitsuur. Het ligt vooral aan het gedisciplineerde rijgedrag, al of niet onder druk van de hoge boetes. Elk rijvak van een Hway wordt gebruikt, iedereen aan dezelfde niet al te hoge snelheid en er wordt slechts van rijvak gewisseld om de weg op of af te rijden. (een beetje zoals het blokrijden naar de kust hier in de zomer) Ritsen is hun 2e natuur. Ze rijden tot het einde van het invoegvak en kunnen gewoon inschuiven. Hier is dat steeds wringen om er zo vlug mogelijk tussen te komen. Niemand rijdt tot het einde van 't invoegvak omdat wie op de hoofdbaan rijdt er ook niet gemakkelijk iemand tussen laat met het gevolg dat over heel het oprijvak kleine files ontstaan en er rechts voorbijgestoken wordt. Het binnenste rijvak is voor carpoolers en steeds zo goed als leeg want de Amerikaan rijdt meestal alleen in zijn wagen tenzij hij ambtshalve een chauffeur heeft. Dus een stad inrijden op 't spitsuur geen probleem als ge weet welke uitrit nemen.. Verloren rijden in een stad is bijna onmogelijk als men de windrichtingen kent - en de straten en avenues lopen steeds in dezelfde richting - hooguit eens een "blok" rondrijden... bij het uitleggen van een route doen ze dat dan ook aan de hand van bloks en niet aan 't zoveelse licht...2 blocks north and 1 block east ... Veel straten hebben een voorselectie die op het baanvak zelf is aangegeven en meestal niet via verkeersbord. Wij hebben dus de eerste dagen ettelijke verkeersovertredingen gedaan door onoplettendheid omdat we in een vak met volle witte lijn zaten. Geen probleem want ze zijn zeer elegant en laten u onmiddellijk inrijden. De verkeerslichten hangen ook steeds achter het kruispunt wat ook wat gewennen vraagt. Veel kruispunten waar geen lichten staan hebben het 4way verkeersbord - iets dat heel goed werkt in de VS maar wat ik hier niet zo zie functioneren... stoppen aan 't kruispunt; wie eerst komt mag eerst oversteken en daar wordt zeer gedisciplineerd aan gehouden.... niemand maar dan ook niemand rijdt voor zijn beurt. Speed. Boetes zijn hoog en maximum snelheid worden zelden overtreden. Aan scholen kan "speed" uw rijbewijs kosten voor 't leven, hetzelfde met een schoolbus voorbijsteken als de "stop"borden uitsteken en dat in beide richtingen. Regelmatig Miami vice toestanden gezien. Iemand rijdt een paar mls te hard, wordt gevolgd door een politiewagen met sirene, die roept zijn makkers op en tegen dat de auto aan de kant staat zijn er een 5tal andere politiewagens met sirene op om bijstand te verlenen. Zelf nooit uitstappen, wachten tot de politieman aan uw venster is en... deze komt niet voor er een andere politiewagen in de buurt is. Big show maar wel veilig voor hen. Aan de andere kant: hoed af voor de vriendelijkheid die wij van de politie mochten ervaren. De meesten zijn echte bodybuilders, in short en met glimmende spierballen maar zeer behulpzaam...weg wijzen en zo nodig voorop rijden, onze kapotte band verwisselen, stoppen om een moeder met verschillende kinderen de baan te helpen oversteken enz.. Verzekeringen zijn duur en buiten smijten de reactie op een ongeval zelfs als de tegenpartij in fout is. Kinderen mogen dus bijna nooit met de wagen van de ouders rijden en lenen reeds op 16 jaar om hun eigen bakske aan te schaffen. Verzekeringen zijn in veel staten niet verplicht maar de eisen bij ongeval heel hoog. Een verzekering tegen ongeval met onverzekerde wagen is dus bijna een must. Men kan ook alles apart laten verzekeringen ..tegen hagelinslag...tornado...botsing met beer.. al naargelang het risico al of niet groot is in de streek waar u woont voor ons was dus een full coverage aangewezen. Tanken: een belevenis op zich. De meeste stations zijn echte supermarkten en voor truckers hele plaza's. Langs de hways ook overal diesel te krijgen. In 't noorden en in dun bevolkte streken hebben ze wel nogal specialiteiten... wisten ooit niet welke brandstof te kiezen en achter de kassa een jong ding dat er helemaal niets van kende. We hadden de keuze tussen: diesel, red diesel, off road diesel, car diesel hway use only, coupon diesel ... en dan nog met bankkaart of voorafbetaling aan de kassa. Keuze te over... 'k laat jullie raden met wat wij daar hebben rondgereden... Dat vooraf betalen is ook zo'n systeem en eentje dat ze hier best ook kunnen gaan invoeren. Men schat hoeveel men wil tanken en betaald - dan krijgt men nummer van de pomp - tankt men minder: overschot terug. Ook met visakaart ofwel direct betalen aan de kassa ofwel kaart in depot geven tot er getankt is.
Al lang spookte het idee door ons hoofd maar altijd werd het weer opgeborgen... de durf om de stap te zetten, hoe begin je daaraan, mijn ventje toen toch al 65j en weinig kennis van auto's en hun techniek... Seabridge in Duitsland verkocht paketten met alles in en regelde de papieren maar....peperduur Tot vrienden de stap waagden. We ontmoetten hen in Atlanta en ja... waarom wij niet?
Het eerste dat we deden was zoeken naar een frighter .. Cobelfret leek ons OK We kregen een vragenlijst - welke haven hadden we gedacht? met een lijst van de havens die ze aandeden...wow zoveel We wilden het bij NY houden - waarom? zou ik nu niet meer weten - juiste afmetingen van de wagen - prijs wordt berekend per m3 - de geschatte waarde - afmetingen aan de hand daarvan maakten ze een prijsofferte
Ondertussen op zoek naar een verzekering voor de auto. We namen contact met grote verzekeraars hier bij ons, in Nederland en Engeland - duur en onvolledig Vonden een paar adressen in de VS: Thum en American Internat. Underwriters Thum was voor ons het voordeligste - de afhandeling ongezien vlug Had een mailtje gestuurd en kreeg dezelfde avond telefoon met de vraag om te kunnen faxen 10' later rolden hier de papieren van de band 't Was even uitkijken want er waren zoveel mogelijkheden - uiteindelijk wilden we toch een volledige dekking. De dag erna even rondgebeld en in 't reisagentschap wat uitleg gevraagd Papieren ingevuld en teruggestuurd - vraag prijsofferte full coverage - voor 6 maand Dezelfde dag hadden we de berekening Bij een verzekering voor de VS is Canada systematisch inbegrepen Voor Mexico moet men een Mexicaanse verzekering nemen voor de BA maar de full coverage kregen we bij Thum er bij. Wie verder zuidwaarts wil kan bij AIO of AIU zich laten verzekeren voor Centraal en Zuid Amerika
onderweg de verzekering nog eens voor 6m laten verlengen - afgehandeld in een telefoonbox per fax op ongeveer 15'
Cobelfret terug gecontacteerd We zouden verschepen met Wallenius - welke datum was beschikbaar?? wanneer de aankomst in NY??
We spreken een datum af - gaan een vlucht naar NY boeken in 't reisagentschap
De kogel is door de kerk: we gaan ...
De wagen klaarmaken Eerst naar een installateur van LPG om de gastank volledig leeg te maken en de leidingen door te spuiten - attest is nodig
We wisten dat tijdens de boottocht nogal eens wat voorwerpen uit de auto gestolen werden - de sleutels blijven op de wagen steken voor de vlugge afhandeling en in geval van nood. Op zijdeur en achterdeur een slotje binnenin bijgeplaatst - het fietsrek(voor de rolstoel) hebben we in de middengang gezet en vastgemaakt met ketting zodat de doorgang van de stuurkabine naar de leefruimte een beetje versperd was. Al ons gerief stopten we in de zitbanken en sloten af met slotje.... ook het bestek hebben we weggestoken want.... ze gebruiken het om slotjes open te breken. (ze zijn wel onderweg in de wagen geweest (vuile voetsporen op de kussens) maar er was niks weg en kapot.
Ook reserveonderdelen meegenomen: oliefilter, luchtfilter, dieselpomp, riemen ...
De auto moest een dag voor vertrek in Zeebrugge zijn. De aflevering geen heel vlot omdat alle papieren reeds klaar waren. Daar vertelde men ons dat men ook rechtstreeks via Wallenius (of andere) kan en de douaneformulieren op het havengebied zelf in orde worden gebracht.
Uiteindelijk was het dus een fluitje van een cent.
Het ging zo vlot dat we, toen we onderweg waren naar huis vaststelden dat we de wagen en sleutels achtergelaten hadden zonder daarvoor een ontvangstbewijs te hebben gekregen.....
't Was dus bang afwachten
Het zou een overtocht zijn van 8d maar we konden slechts de 10e dag de wagen ophalen (lees verder verslag)
Wat ik zeker de volgende keer zou insteken: wat instantsoepjes, chocolade (als 't niet in de zomer is) en mijn konfituur.... Het enige dat we ginder misten was een goeie degelijke boterham ipv toastbrood dat ge tot een paar cm kon samendrukken ....
Het is de eerste keer dat we voor zo lange tijd vertrekken. Het afscheid nemen doet dan ook serieus raar.
We vliegen met Air Lingus van Brussel naar Dublin. Hier moeten we een tijdje wachten op onze vlucht naar Newark, New Jersey. Nergens zien we op borden deze vlucht aangegeven. Op hetzelfde uur vertrekt er wel een binnenlandse vlucht naar Shannon. Blijkt dus onze vlucht te zijn. Nergens, zelfs niet op de tickets stond aangegeven dat er een tussenlanding was. In Shannon moet iedereen uitstappen. Ik blijf wachten tot ze me met de rolstoel komen halen maar dat zijn ze blijkbaar vergeten en wij blijven rustig zitten. Plots grote paniek dat wij nog daar zijn. We moeten hier naar de Amerikaanse immigratie. Wisten wij veel. Het is dan ook van vlug, vlug. Aan de balie gaat het tergend traag. De vlucht vertrekt dan ook met vertraging.
Verenigde Staten
In Newark landen we in block B. We halen onze bagage op en reppen ons naar de info balie. Hier valt weinig te rapen. Geen citymap- geen subway, trein of bus info. Alleen hotel en tour reservaties. Er is een andere desk: ground transport information, waar men ons wel alle uitleg kan geven maar ook hier hebben ze geen kaarten of timetables. Bijna alle hotels hebben een gratis shuttle dienst. Daarvoor moeten we met het monorail treintje naar station E. (de andere haltes zijn: A,B en C voor de luchthaven blocks, D1, D2 en D3 voor de parkings)
Wij hadden van thuis een kamer geboekt bij Econo Lodge, New Jersey voor 81$ taks in/kamer/ontbijt/senior Het is te laat om naar Wallenius te bellen. Gaan enkel nog naar de "7 eleven" om drank te kopen en een telefoonkaart. Douchen en naar bed. We zijn vroeg wakker en gaan uitgebreid ontbijten. Ik voel me niet zo best en heb keelpijn. We popelen om nieuws te horen van Wallenius want we zijn er toch niet zo gerust in. Hebben de auto in Zeebrugge afgegeven zonder bewijs te krijgen. En met al die berichten over diefstallen aan en in de wagens. De boot is er nog niet wegens slecht weer op zee. Ze verwachten hem deze avond laat.
We gaan dan maar NY bezoeken. We kunnen met de shuttle bus naar de luchthaven . Daar nemen we bus 62 naar Pennstation/Newark. 1$- voor senior/gehandicapten 0,45$ te betalen met gepast geld want ze hebben geen wisselgeld. Sommige bussen hebben faciliteiten voor rolstoelen (in de periferie niet alle) en voorbehouden plaatsen voor mindervaliden. NJtrein naar NY 1,75$ - 1,10$ senior/gehand. Retour: dubbel. Speciale faciliteiten en plaatsen voor gehandicapten. We stappen uit in Pennsylvaniastation- centraal in Manhattan. Het is een enorm groot complex en men kan er rechtstreeks naar de metro. We foefelen een beetje met de automaten om aan onze Fun Card te geraken. Deze kost 4$/pp/24u met onbeperkt gebruik van subway en bus in het city center. Plan subway is gratis te bekomen aan sommige kiosks in het station. Busplannetjes bij elke buschauffeur. We vragen er dan ook ééntje bij de eerste bus die stopt en zien dat we zonder problemen heel de stad kunnen doorkruisen. En ALLE bussen hebben een rolstoellift en een speciale verankerplaats. Nooit zoveel gehandicapten zelfstandig met de bus zien reizen en nooit zon behulpzame chauffeurs gezien. Stoppen en stappen uit als er een sukkelaar aan de bushalte staat.
HOED AF EN EEN DIKKE MERCI VOOR AL DEZE MENSEN.
Wat ons ook opvalt is dat alle buschauffeurs kleurlingen zijn (afro) en bijna de helft zijn vrouwen. NY is aan de bussen en de taxis. Veel politiewagens, brandweer en vuilkarren, wat leveranciers met truck of cammionette, enkele privéwagens en heel veel voetgangers. Tijdens een busrit van Nord Harlem naar South Ferry krijgt men een overzicht van de inwoners; van de gekste figuren in Harlem tot omhooggevallen yuppies in het financieel district. Hoe gek men er ook bijloopt niemand lijkt er aanstoot aan te nemen. Er zijn ook veel daklozen maar we hebben niemand echt zien bedelen. In Central Parc zijn zoveel joggers en rollerbladers dat men rond het waterbassin éénrichtingsverkeer heeft ingesteld. We lopen over Broadway met zijn enorme reclameborden. Op Times square staan lange rijen aan te schuiven voor last-minute tickets voor de voorstellingen. De ene leest een boek, de andere werkt op zijn laptop, twee jongeren jongleren. De politie op de fiets, in short met blinkende gespierde benen, slaat hier en daar een praatje. Een drukte maar heel relaxt. We verkijken ons op al die hoge torens: Chrysler, Empire, Twin Towers enz. Als we in het civic center zijn met de City Hall en de verschillende gerechtsgebouwen begint het ineens heel fel te regenen. Iedereen schuilt. Water gutst overal tussendoor. De straten staan in een minimum van tijd blank. En dan leren we een ander aspect van NY kennen: iedereen praat tegen iedereen, sjofel en chique, blank en zwart De bui is over en ieder gaat weer zijns weegs.Een heel aparte ervaring. We lopen nog langs Woolworth Building en St Pauls Chapel. Aan het WTC is een zelfbedieningsrestaurantje waar we gaan eten en een beetje bekomen van al het rijden en stappen. Men betaald er per gewicht dat men op zijn bord schept. Via Tobin Plaza naar de Twin Towers. Boven is er een uitkijkplatform Langs Little Italy en Chinatown naar het financieel district. Trinity Church en NY Stock Exchange brengen ons in Wall street waar ook de Chase Manhattan en JP Morgan hun zetel hebben en de Fed. Reserve Bank. We springen nog even op de bus naar Battery Park vanwaar de ferry naar Staten Island vertrekt. Doodmoe stappen we terug op bus, metro, trein en bus naar Newark. Het shuttle busje brengt ons terug naar ons motel. Hebben de ganse dag niet veel tijd gehad om aan de kampeerauto te denken. Hopelijk morgenvroeg goed nieuws.
Terug een prachtweertje. Ben zo hees dat het bellen niet goed wil lukken. Vermoedelijk iets opgescharreld tijdens de vlucht van warm naar airco enz. Zal maar vlug starten met AB We laten dan maar een taxi bellen om naar de haven te rijden. De taximan spreekt moeilijk Engels en we verstaan hem slecht. Het is een latino uit Guatemala. Zelfs met een roadbook vind hij de lokatie niet Distributionstreet, 340, Port North/ Porth Newark Hij blijft maar rondrijden en we moeten hem aanporren om zich eens te bevragen. Blijkbaar waren we er al dicht bij geweest. Het is een afgerasterd terrein waar een paar houten keten op staan. Het zal vandaag niet meer lukken om de vracht vrij te geven. We laten ons terugbrengen naar het motel en rekenen af. Amaai een dure rit voor niks (46$) en het is slechts 5miles van de luchthaven voor langs de parkings.
We boeken een nachtje bij. Dus gaan we nog een dagske NYen. We weten nu de weg. Er is nog zoveel te zien dat we goed moeten kiezen. Er zijn heel veel musea maar die trekken ons niet zo fel. Gaan vandaag stappen in Harlem en de Columbia University die aan de Hudson ligt. Kijken onze ogen uit maar houden onze creditcard goed opgeborgen als we door 5th Avenue lopen (poep chique winkels). Gaan naar de NY Public Library om te emailen. Er is een bericht van Els: ze hebben hun handen vol met het verwijderen van de virussen en rommel op mijn pc; de Kaya breekt verschillende keren uit (misschien wel op zoek naar ons ); ze heeft een huizeke gevonden. We kijken nog eens binnen in een paar kerken en nemen dan de bus naar Greenwich village. Om de dag af te ronden nemen we terug de bus naar Central Park en ontmoeten Belgen die reeds vele jaren hier wonen. Zitten wat op een bankje te genieten van de paardenkoetsen en een bus met Japanners die bijna in extase raken. Hier en daar hebben we een babbeltje. Kan me niet herinneren in Brussel ooit aangesproken te zijn geweest. We stappen terug langs de Av. of the Americas, vergapen ons aan de Radio City Music Hall en slepen ons doodmoe naar de metro. Hier nog even een grootwarenhuis in om wat drank en eten aan te kopen. In Pennstation gaan we onze eerste Mac kopen. Zullen dat niet te dikwijls doen denk ik. In t motel nog even de kranten doornemen en naar bed.
Bij Wallenius hebben ze goed nieuws. We mogen de auto gaan ophalen. Aan de balie bellen ze een taxi. We rekenen af en moeten een supplement van 12$ betalen voor onze telefoontjes naar Wallenius. (slechts 25km af maar in een andere staat is voor hen dus internationaal...) We weten nu de weg en zijn op een tiental minuten daar. We krijgen papieren waarmee we naar de douane moeten in de Corbinstreet. Gelukkig hebben ze een plannetje zodat we het probleemloos vinden. Voor wie ooit wil debarqueren in NewArk: Vanaf de luchthaven Port volgen dan Portstreet, Corbinstreet, re Kellogstreet, li Marlinstr, re Distributionstr aan de rechterkant. Bij de douane vragen we of het niet mogelijk is de wagen langer in de VS te laten. No way- car illegal in the US will be confiscated. Stempel op de papieren en terug naar Wallenius. Pa krijgt een papier om wat verder op een parking de wagen te gaan ophalen. Gaat heel vlot. We rekenen vlug af met de taxi en betalen slechts 18$ deze keer.
Ik schrik wel even als ik ons bakske zie. De linker kant glinstert van het zeezout. Als we de deur openen zien we dat ze er in geweest zijn. Over de zetels en de rolstoel gekropen. Er staan voetsporen op de kussens. Voor zover we kunnen zien is er niets weg.We hadden wel goed onze voorzorgen genomen: alles goed afgesloten, bestek weggestoken (dat hadden ze bij vrienden gebruikt om aan de kast te wringen) We plaatsen het fietsrek en de rolstoel er op. Zo goed als mogelijk vullen we de kasten. Het eerste dat we moeten doen is tanken en LPG indoen. LPG tank was leeggeblazen voor vertrek Diesel aan 1,379$/gallon -1$= ongeveer 39 à 40 bf Propane zullen we verderop moeten zoeken en ook een carwash waar we in kunnen. Ik voel me nog steeds ziek maar dat zal vlug over zijn als we rijden .
We zijn vertrokken
We nemen de 1-9 noordwaarts. Ergens zijn we de grens NJ/NY overgestoken maar hebben er niets van gezien. Eerst is het een drukke Hway tot voorbij de Lincoln Tunnel. Daarna is het een verschrikkelijk slechte weg. Aan de linkerkant zien we propane. We moeten er vele mls voorbij rijden voor we kunnen draaien. Ze naaien er ons een oor aan. We betalen 3$/gallon en er zit ook geen overdrukbeveiliging op. Gelukkig is hij leeg en weten we hoeveel er in kan. We nemen de Palissade Interstate Parkway. Hier is het mooi rijden en er zijn heel mooie uitzichtpunten op de Hudson River, the Bronx en Manhattan. Stony Point Battlefield is gesloten. Hier hebben de engelsen in 1779 hun laatste slag in het noorden verloren. We parkeren op een grasplekje om wat te eten. Nog niet gewoon van te rijden met het rek achterop kust hij de boom die achter de auto staat. Alleen wat schade aan de hoek van het fetsrek. We rijden West Point binnen via de Stony Lonesome gate. Waren benieuwd na het zien van verschillende films over de opleidingen hier en de faam van de academy. Er is een wachthokje en we worden welkom geheten met een folder en een plannetje van het domein. We komen aan een grote rustige parking. Er staat nog een motorhome en we besluiten hier te stoppen en te overnachten. De eerste dag op de baan was zwaar genoeg. Slapen dus op het militaire domein... We worden vroeg wakker en horen de vogels fluiten in de bomen. Goed uitgerust willen we kriskras door het domein rijden. Het is een mooi park. Er zijn een paar vijvers en het terrein is golvend. We stoppen regelmatig om te genieten van een mooi uitzicht of een mooi gebouw (sommige reeds van de 18e eeuw de meesten mooi gerestaureerd) Er zijn veel sportvelden die reeds druk gebruikt worden. Op het paradeplein is er ook reeds veel activiteit. Gelukkig is er op de parking voor gehandicapten nog een plaatske vrij en niet te ver van het podium. Het is nochtans nog maar 7u s morgens. Gedurende een hele week zijn er parades door en voor de gegradueerden. s Morgens worden oefeningen gehouden. De parades gaan meestal door rond de middag of in de namiddag. De familie van de gegradueerden komt massaal om werkelijk alles te kunnen meemaken. Met stoeltjes, koelboxen en bloemen installeren ze zich rond het immense paradeplein en ze zijn heel fier. Om 10 u ziet het er al zwart van t volk. De grote podia zijn voorbehouden voor de hoge pieten en daar hebben ze hier geen gebrek aan te zien aan de lijsten van de genodigden die uithangen. Omdat het nog maar oefeningen zijn installeren wij ons op de banken. Heel discreet wordt ons gevraagd om straks plaats te ruimen. We zijn echter niet zinnens hier een ganse dag te blijven. Aan het North Dock aan de oever van de Hudson is een parking voor RVs voorzien en er staan er een aantal met luifel uit en stoeltjes buiten. We verlaten het domein langs de Thayer Gate. Daar is ook het Visitor center en een museum.
Er zijn nog veel bezienswaardigheden hier in de omgeving: Storm King Art center, Boscobel mansion, Vassar college, de mansions van de Vanderbilts en de Roosevelts en Hyde park. We zijn echter 2 dagen langer in NY gebleven dan voorzien en willen verder noordwaarts. Voor we terug huiswaarts verschepen willen we hier nog wel wat rondrijden. We volgen verder de parkway tot Newburgh en nemen den Hwy 84 oost. Na veel vragen en rondrijden vinden we eindelijk een Foam carwash in Fisshill waar we met ons bakske binnen kunnen. Gelukkig is er een wisselautomaat want we hebben heel wat quarters nodig voor hij proper is. Eindelijk kunnen we weer rustig van de omgeving genieten in plaats van naar carwashes te zoeken. In de bib hier kunnen we ook gratis emailen. De kleinste dorpen hebben een public library en deze is meestal aangegeven door een bord met pictogram (vrouwenhoofd en boek in de hand) Ze krijgen hier niet veel toeristen over de vloer en zijn benieuwd van waar wij zijn. Belgium? It s in Brussels? Oeps een beetje les in aardrijkskunde dus.. We gaan hier ook winkelen en deftig onze voorraad indoen.Het meeste brood hier is toastbrood en niet duur. De broden die wij gewoon zijn kosten driemaal zoveel. Groenten en fruit zijn ook prijzig en alles staat aangeduid in Lbs (pounds -1kg = 2,3lbs) Het is wel effe omrekenen. We rijden miles = 1,6 km en meten in inches=2,54 cm, feet=0,3Ocm, Yards=0,91m We tanken gallons = 3,79 liter Wegen doen we in ounces=28,35 gr, pounds= 0,45kg of 1kg=2,2 pounds (lbs), We betalen met $= 39,5 tot 40bf
Connecticut Terhoogte van Danbury rijden we Connecticut binnen. In het visitor center krijgen we een kaart van de staat en wat uitleg over wat er te zien is via de scenic 7 road. We krijgen er ook een drankje aangeboden. Er is ook een 24u RVdump. We volgen een tijdje Lake Candlewood en af en toe stoppen we op een restarea met alles erop en eraan. In Bulls Bridge is er een overdekte brug over de Housatonic river en kruisen we de appalachian trail (een lange afstands trail 200mls van Maine naar Georgia) We volgen de Schachticoke road door het Schahticoke indian reserve en rijden voorbij een oude indiaanse begraafplaats. In Kent wonen veel kunstenaars en dat is er aan te zien. Heel gezellig. Kent Falls state park is aangenaam om wat te stoppen en een stapke te doen. Ter hoogte van Cornwall bridge en Mohawk state park zijn er ook verschillende mooie rest areas. In West Cornwall is er ook nog een mooie overdekte brug gebouwd in 1864. De namen van de stadjes getuigen van het pioniersverleden en laat vermoeden dat vooral veel Engelsen hier neerstreken. We hebben de indruk door een enorm groot park te rijden. Mooie banen met heel nette kortgemaaide wegbermen. Veel ruimte en groen rond de huizen en ook hier prachtige gazons. Even voorbij Canaan steken we de grens over naar Massachusetts.
Massachusetts
Hier geen visitor center en dus ook geen state map. De state visitor centers situeren zich bij t binnenrijden van elke staat via de Hways. Massachusetts was de eerste staat die in 1783 slavernij illegaal verklaarde. Bartholomews cobble: een mooie rotspartij met wandelweg aan de Housatonic. We komen hier in The Berkshires. Vanuit Great Barrington kan men de Tyringham valley volgen . Hier vestigden zich veel volgelingen van de Hancock quakers. Vooral kunstenaars waren tot deze vallei aangetrokken: schrijvers, schilders, acteurs en sculpteurs. Zoals Henry Kitson die voor zijn atelier een soort sprookjeshuis liet bouwen: the Gingerbread House= het peperkoekenhuisje. De wandeling naar de top van Monument Mountain is te moeilijk voor ons. Het was vroeger een arendsnest voor de indianen. Stockbridge is ook een aangenaam stadje en er is heel wat te beleven. Het Mission House werd door John Sergeant gesticht om the Mohicans te evangeliseren. Na zijn dood trokken ze echter weg richting Wisconcin omdat de nieuwe kolonialen hun hun vrijheid niet gunden In Tanglewood hebben we een uitzicht op de Stockbridge Bowl een meer dat in de zomer als decor dient voor grote symphonische concerten. Pittsfield is de hoofdstad van de Berkshires en heeft dus veel winkels. Van hieruit kan men het Hancock Shaker Village bezoeken. Deze quakers immigreerden van Manchester in Engeland. Ze onderscheidden zich van de anderen door de danspassen die ze deden tijdens de ceremonieen. Ann Lee, één van hun volgelingen had in de gevangenis een visioen over de dubbele natuur, man en vrouw, van Christus. Ze werd daarvoor in Europa achtervolgd en vluchtte naar de VS. Ze beslissen zich van de wereld terug te trekken om het rijk van God op aarde te verwezenlijken. Ze hebben vier grondregels: -gescheiden leven van de seculiere wereld -celibaatswens met scheiding maar gelijkheid der geslachten -collectieve eigendom -openbare biecht Ze namen regelmatig wezen op om als groep te kunnen overleven. Hun produkten worden overal geprezen voor de hoge kwaliteit en worden in catalogussen aangeboden. De laatsten zijn hier in 1960 vertrokken. Het is nu een museum. We staan spijtig genoeg voor een gesloten poort en moeten ons tevreden stellen met de brochures. Williamstown is vooral bekend als halteplaats op de Mohawk trail.
Vermont
We steken de grens over naar Vermont en vinden een grote parking voor de nacht rechts aan het Vermont Information center te Bennington. Het is beginnen regenen. Nu heeft onze pa last van keelpijn. Het zal toch zeker geen ziekteverlof worden? Het heeft de ganse nacht geregend en het regent nog. Niettegenstaande hebben we allebei goed geslapen. We zijn om 6u15 opgestaan en om 7u rijden we. Geen state map wegens te vroeg en info nog gesloten. Het is weer een mooie route maar het zegt niet veel met de regen en de bewolking. In Manchester verlaten we de scenic 7 en rijden oostwaarts via de 100 langs Londonderry naar Bridgewater en daar de 4 richting White River Junction In Woodstock neen niet dat van de psychedelic picnic, dat ligt in NYstate- weten we niet goed wat we zien. Op het gazon voor de city hall staat een groepje mensen op een rij te oefenen met de zwiepengel. Vissen op t droge dus. Durf geen foto nemen. Zou iets voor Elie zijn.Het stadje gaat er prat op de eerste skilift te hebben geinstalleerd in 1934. Het was een kabel getrokken door een automotor op de hellingen van de Suicide Six. We steken de grens en de Connecticut river over naar New Hampshire richting Lebanon. New Hampshire
Via de 10 noordwaarts. Ter hoogte van Hanover ontdekken we dat we een lek hebben aan het dakvenster van de badkamer. Pffffffff we zijn precies onder een slecht gesternte aan onze reis begonnen. We steken terug de rivier over en gaan in St Johnsbury op zoek naat tape en siliconen. Geprobeerd om het van binnenuit te fixen maar het lukt ons niet. De tape lost. In Monroe een tiental mls zuid zou er een RV repair zijn. We hebben hem vlug gevonden en ze herstellen het voor 20$ (drooggeblazen en coating op gedaan) Of het zal houden? Het is ondertussen gestopt met regenen. Hopen maar. Via Littleton nemen we de 202 en gaan met een bocht door de White Mountains rijden. Deze streek is beroemd voor haar Indian Summer. In het najaar kan men dagelijks de vordering van het kleurenpalet volgen via internet of info vragen via telefoon. We hadden graag de 3 naar Lincoln genomen en dan west via de 112-Kancamagus hway maar er zouden slidings zijn door de overvloedige regenval van vorige dagen. We volgen de Bear Notch. Dit zou in de herfst het mooiste stukje zijn. Bretton Woods, het eerste plaatsje dat we aandoen is niet zozeer gekend voor zijn natuurschoon maar voor de monetaire akkoorden die hier door de Verenigde Naties afgesloten werden in 1944 en waarbij afspraken voor de internationale wisselmarkt gemaakt werden en de prijs van het goud vastgelegd op 35$/ounce. We rijden voorbij de Silver Cascade en stoppen even aan Willey House cafetaria om vast te stellen dat het uitzicht beperkt is en we geen bergen zien. Naar Arethusa Falls is het een 2u wandeling en zeker niet te doen met deze modder. We blazen en vragen ons af wat we hier komen doen. In Bartlett willen we niet verder zuid. We rijden naar Glen en vandaar noordwaarts naar Glen House en Mt Washington. We volgen de Ellis river en het water is heel wild. Het klotst over de brugskes. We rijden door een kloof. Glen Ellis Falls is spectaculair. In Glen House loopt het vol trekkers. Iedereen zit vast want alle trails zijn voorlopig gesloten. Er heerst wel een heel speciaal sfeertje. Vergelijk het met die aan de berghutten in zwitserland. Alleen het uitzicht ontbreekt. De route naar Mt Washington is een tolroad. Daar vertrekt de Cog Railway die de doorsteek naar Fabyan mogelijk maakt. Het was een hele toer in 1869 om hellingen tot 37% te overwinnen. Geen optie vandaag met al die mist in de bergen. We willen niet te lang op de parking blijven staan want als het nog een goeie geut doen kan ons bakske als bootje dienst doen. We rijden terug tot Glen en zoeken ons een plaatsje op de parking van Story Land. De parkwachter komt even horen of we blijven staan en het mag als we hier morgen een bezoekje brengen. (het is een sprookjesland voor kinderen!!!) Er zijn nog andere parkings maar hier staan we droog en niet onder de bomen. We ergeren ons al een paar dagen omdat de GSM geen ontvangst heeft. Tussen de bergen OK maar in de steden? Hadden betere ontvangst in de Westelijke Sahara dan hier. Het regent weer volle bak. Het loont niet hier in de bergen toertjes te rijden. De sprookjes laten we ook voor de kinderen. We vertrekken zoals vorige dagen reeds rond 7u Via North Conway en de 302 rijden we richting Portland in Maine.
Maine
Het is een heel mooie en aangename baan, lanen met majestueuze bomen, soms langs een meer. Het is ondertussen wat opgeklaard en het is aangenaam rijden. Af en toe zelfs een waterzonneke. Via de 77 rijden we door het cetrum van Portland naar de haven Voorbij de oude haven en via de Eastern promenade over één van de vele grote en mooie bruggen noordwaarts. Ook dit is een heel mooi stuk met regelmatig prachtige zichten op de kust. Bath is bekend voor de Bath Iron Works en de bouw van grote schepen. Ook een hele reeks bekende zeilboten en windjammers. Even voorbij Brunswick slaan we af naar Boothbay harbor dat op één van de vele schiereilandjes ligt. Heel deze streek werd van de indianen gekocht voor 20 pelsen van CASTORS Het is een badstadje vooral geapprecieerd door zeilers wegens de wind en de heel vele inhammen en eilandjes. De straten zijn één winkeltje en restaurant. Het is zondag en heel druk. We vinden een parking aan een monument aan zee een beetje buiten het centrum. We genieten er van onze lunch en een uurtje platte rust. Camden ligt aan zee omgeven en beschut door heuvels. Achter de public library is een amfitheater met als decor de wilde kust. We willen hier absoluut ooit terugkeren. Het is wondermooi. We hebben ogen tekort. Het is wel terug beginnen regenen en er hangt een dikke mist boven de kuststrook. Veel stoppen zit er niet in en we passeren het ene mooie plaatsje na het andere. In Bucksport zouden we naar Bleu Hill en Deer Isle gaan maar we zien met moeite waar we rijden. Niet dus. Ook Acadia NP zit in een erwtensoep. We rijden alleen tot Bar Harbor voor het visitor center. Ze geven voor de eerst volgende dagen hetzelfde weer dus loont het niet om hier rond te blijven hangen. We vinden het zonde maar onze pa wil zeker in Alaska geraken. We rijden door tot in Calais, aan de Canadese grens Af en toe trekt de mist wat op en hebben we een mooi uitzicht. Zucht, zucht, zucht.. Slapen op de parking van het visitor center aan t water.
We hebben een heel rustige nacht gehad. Geen regen gehoord. Als we de rolluiken opdoen zien we zelfs het zonneke schijnen. We gaan naar het visitor center en doen onze voorraad kaartmateriaal in. Willen gaan emailen maar de Library is maandag voormiddag gesloten. Aangezien de diesel in Canada een stuk duurder is willen we onze bak hier nog volgooien. In Calais vinden we geen station dat diesel heeft maar onze pa had er onderweg eentje gezien. We rijden dus eerst terug. Hoeveel km.? Ik weet het niet juist maar t waren er veel. Hadden het beter niet gedaan...
Met onze eigen camper, een Fiat Ducato door de VS, Canada en Mexico
We reden er dus rond met een ingerichte Fiat Ducato. Zo'n soort bestelwagens kennen ze ginder niet, zeker niet met een verhoogd dak. En dat ge zo'n klein autootje kunt inrichten als RV (recreational Vehicle) gaat dus helemaal hun petje te boven. Herhaaldelijk per dag werden we dus aangesproken met de bedoeling eens een kijkje te komen nemen (in Canada reed er ééntje meer dan een uur achter ons tot aan een parking!!!) Het merk FIAT is totaal onkekend in Noord Amerika - geen enkele garage heeft er ook maar iets van informatie over in hun dikke boeken met merknamen.. dus zeker geen wisselstukken.. En al wat ze niet kennen is vermoedelijk "German"... Dat Lamborghini ook van Fiat is en dus ook Italiaans willen ze bijna niet geloven. Ook via die verkooppunten geen wisselstukken..nog geen schroef vast te krijgen..want die worden speciaal voor de amerikaanse markt gemaakt en milimeters kennen ze overseas dus niet. Op de zijkant vooraan de wagen staat 28 TDI cat en die "carterpillar engine" kennen ze niet en willen ze graag eens zien... catalisators kennen ze ten andere ook niet. Dat hier carterpillar geen gebruikelijke motor is voor wagens maar wel veel gebruikt in de landbouw krikt dan weer het imago van onze landbouw een paar stapjes hoger. Een blik op ons motorblok doet ons dan wel kilometers in hun achting dalen. Wat is dat? Hoeveel cilinders? Hoeveel kms kunt ge daar mee rijden? Kunt ge daarmee een helling op? Al 100 000 miles gereden? Het verbruik dat wordt even rekenen want 8 l/100km omzetten in gallons en miles .. en ze rekenen en herrekenen want dat kan toch niet - waar zit de vergissing . De kleinste kampeerauto ginder zit aan een verbruik van 28 tot 30l/100km en de grote met slide-outs 45 tot 50l diesel voor 100km. Hun wagens wegen dan ook enorm veel - weet het gewicht niet juist meer... ze slepen wel 120 gallons diesel en 150 gallons zuiver water mee en in hun afvalwatertank kan ook 150 gallons (x 3,79 voor liters) De meubels zijn van vol zwaar hout en een stel zware leren zetels..een volledige keukenuitrusting, wasvat en droogtrommel (meestal in 1 apparaat) minimum 2 grote TV's, generators enz.. tel dat gewicht maar eens op...normaal toch dat ze diesel zuipen. Gewoonlijk hebben ze er dan ook nog een auto of een boot achter aan hangen (in Alaska zelfs helikopters) We hebben ons dus een pamfletje ineengeknutseld om achteraan voor 't venster te hangen.... Fiat - Italian brand Belgian Licence Flamish people No Carter pilar engine NO GERMAN We can drive, climb and speed. No entrance fee. dat we aan het WC venstertje ook een pamfletje hadden met : room with a view vonden ze een beetje genant... Amerikanen lopen niet over van humor en nemen alles nogal letterlijk.. Toen mijn ventje een TShirt droeg met de tekst: op mijn ouderdom heb ik alles gezien, alles gehoord, alles meegemaakt maar ben ik ook alles vergeten, werd hij herhaaldelijk aangesproken door senioren met de melding dat zij zich alles nog goed herinnerden. Hij werd er zo pissig van dat hij het ginder niet meer wilde aandoen.. Hier thuis reageerde er nooit iemand op. Maar terug naar de auto Diezelfde auto moest de grens over naar Mexico. Bij de douane moet ge daarvoor een papier halen dat ge bij 't verlaten van 't land terug moet aanbieden om thuis geen gepeperde rekening te krijgen bij het vermoeden dat ge de auto in Mexico illegaal verkocht hebt. Die papieren echter zijn standaardformulieren op hun pc waar alleen naam en nummerplaat enz. ingevuld worden... Laten ze nu toch geen papieren hebben voor een Fiat zeker. Uren heeft het geduurd om een oplossing te zoeken, over en weer telefoneren... wij drinken ondertussen op hun kosten een hele pot koffie leeg en van de zenuwen zakt ook het niveau in de koekskensdoos drastisch... we willen zuidwaarts. Uiteindelijk geven ze het op en vullen als merknaam "otros" in. Als dat later maar geen problemen geeft. We vragen hun dan ook er een begeleidend briefje bij te doen voor wantrouwige en overijverige ambtenaren onderweg. Gelukkig kunnen ze er zelf om lachen. We houden het afgestempelde papier nog steeds goed opgeborgen thuis in geval van... We reden probleemloos 85 000km door Noord en Centraal Amerika en vooral steeds op een zeer rustig tempo.
Onderhoud: Ook dieselfilters doen ze niet graag daar de meeste wagens ginder op benzine rijden. Hebben ons dan doorverwezen naar een service point op de Hway... waar de trucks die wel op diesel rijden hun onderhoud doen. Namen dus ook oliefilters, luchtfilters, dieselfilter, riemen enz. mee - banden, ja, die waren wat te groot om mee te nemen en we moesten ons ginder dus behelpen met een maatje groter. Veel warenhuizen hebben een snelservice ...met een vaste prijs waar alles in berekend is...Doorgaans verloopt alles vlot zonder problemen maar... Eens waren ze de olie aan 't aflaten - we gaven de filter aan en ...ze stopten...ja, als ze onze filter moesten gebruiken konden ze de onderhoud niet doen want alles was in de prijs in... geen discussieren hielp- ze mochten de prijs laten als ze maar onze filter opzetten. Niks van... Bandenspanning: zij zetten de banden met veel minder druk en berekenen dat volgens de pli x2. We reden er dus heel galant met platte banden over de gravelroads...340KPa= 3,5kgr/cm2 Banden wissel: hoeveel kracht mag er op de vijzen gezet worden??? Wij vielen bijna achterover... daar hadden we nog nooit van gehoord en we kregen een gratis les over het gevaar van teveel kracht en vijzen die afbreken... 103Nm=10,5Kgrm Distributieriem: Fiat staat niet in hun boekjes en op sommige plaatsen wilden ze er niet aan beginnen - kwamen uiteindelijk wel terecht en betaalden een schijntje van wat het ons hier kost.
Een hele boterham maar laat er u niet door afschrikken... alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht.
Als wij er op uit trekken lezen we vooraf over het land, de mensen, de cultuur.
Dikwijls vraag ik mij af wat zij over ons weten.
Zelden worden vragen gesteld over ons leefmilieu, onze cultuur. Meestal gaan vragen over ons zelf Where are you from? whats your name? Youre married? Children? House? A good job? How much $/day? how many servants?
De vraag die ons op onze reizen wel het meest wordt gesteld is: Where are you from? Het antwoord ontlokt steeds de meest uiteenlopende reacties: Belgium in Germany? Belgium in Brussels? In de VS kennen ze soms beter Vlaanderen al linken ze dat door de taal weer aan Nederland. In Azië krijgt ge 9 van de 10 keren als antwoord; I have a friend in Antwerp, Ploegsteert, Linter of wat ook... niet dat ze weten waar dat ligt - wel gekregen van onbesuisde toeristen die overal hun adres achterlaten en dan wel eens erg zouden kunnen verschieten als hun voormalige gids voor hun deur staat thuis of hun adres als referentie aan iemand heeft meegegeven. (uitzonderlijk maar het is al gebeurd). In Azië stopt het ook niet bij de vraag vanwaar ge komt maar zijn ze ook geïnteresseerd in uw job, uw loon, uw huis, uw kinderen, uw auto, uw huispersoneel...in 't begin voor ons nogal confronterend maar 't lijkt er allemaal heel normaal. Wij maken er doorgaans ginder een spelleke van als ze te opdringerig zijn en ons voor de zoveelste keer weer eens als Duitsers aanzien... wij komen van Iceland (kennen ze absoluut niet - leven in een iglo en jagen op ijsberen... gegarandeerd dat ze stilvallen want dat kennen ze helemaal niet... weer goed voor wat binnenpret.. Wat weten ze van ons landje? En ge verschiet soms wat er dan boven komt.. vooral bij de Amerikanen... buiten belgian choclats, belgian beer, belgian andives (witloof), Brussels sprouts - FN - ze kunnen niet geloven dat wij ginder zonder wapen rondrijden en sommigen tonen ons hun speeltje.. made in Belgium - ons openbaar vervoer - ge geraakt zonder problemen en vlug overal met bus en trein - en ze rijden "on time" (heb ze maar in hun geloof gelaten) Ge zult Amerikanen hier zelden zien rondrijden met een wagen - ze rijden gegarandeerd verloren want kunnen geen kaart lezen en onze steden zijn voor hen ware doolhoven. - kant en Brugge maar tot onze verwondering ook de Brusselse kant - dat ge hier moet betalen om naar een WC te gaan - dat er lingeriewinkels zijn met uitstalraam aan 't straat waar zo maar alles tentoon gesteld is.. - dat films op TV aangeboden worden in de originele taal en voor ons ondertiteld - ze verwonderen er zich ook over dat ze hier overal met engels terecht kunnen... volgens velen het enige land ter wereld waar de mensen nogal vlot verschillende talen spreken... - ons onderwijs: velen kennen Vlaamse leraren en professoren die in hun scholen les geven.. op de vraag of we ze niet kennen moeten we dan wel toegeven dat België klein is maar toch 11 miljoen inwoners telt die we absoluut niet allemaal kennen... zoveel mensen op een oppervlakte kleiner dan Maryland dat is iets dat ze ook absoluut niet kunnen snappen. En dat we dan nog niet allemaal in torengebouwen wonen... - over WO II weten ze meer details dan ik en de Flanders fields kennen ze allemaal - zo weten ze meer over Vlaanderen dan over België al hebben de meesten ook niet het minste idee waar het ligt. Honderden keren hebben we kaartmateriaal of onze opblaasbare wereldbol boven gehaald.. - Dutrout en de dioxine krisis niet alleen in Amerika maar in alle continenten - op de vraag hoe het komt dat ze de Dutroux's van andere landen niet kennen en alle nieuwsjes uit ons landje wel, gaf mij ooit een diplomaat het volgende antwoord... Brussel telt na Washington het grootste aantal residerende journalisten (meer dan NY zelfs) die geacht worden dagelijks copy te leveren... als onze parlementen en die van de EG in vakantie zijn is alles goed om hun kranten overseas te vullen (als ik me goed herinner kwamen die 2 feiten ook in die periode aan 't licht)
In Canada weten ze dan weer heel veel over de vlaamse prijsduiven... onze taalstrijd (hebben ze in hun landje ook wat mee te maken) ... over onze baggermaatschappijen In India ontdekten we dat er in de ardennen zwarte marmer wordt gevonden die ze in Agra verwerken. De paleizen van de Maharadjas hangen vol met FN wapens, vlaamse oude tapijten, oud en nieuw kristal van Val St Lambert (ginder ook gewoon Belgian glass genoemd) - glazen luchters en prachtige staanlampen, beschilderd glas of ingezet in lood, gewoon geslepen glas ... om uw ogen uit te kijken... stukken die ik in eigen land nog nooit heb gezien.. Blijkbaar waren onze glaswerkers vroeger in de VS ook zeer gegeerd en zijn er nog een paar grote bedrijven met belgische roots... wist ik ook niet...
En overal kennen ze Antwerpen als diamantstad.. Rond Banjarmarsin in Kalimantan zijn diamantmijnen en zelfs daar in de modder hadden we het over "'t stad" zoals die van 't stad zeggen.
Ge ziet op reis kunt ge 't één en 't ander van uw eigen landje leren... een bezoekje aan een belgische ambassade en consulaat zo in 't voorbijgaan kan ook wel eens interessant zijn.. op sommige plaatsen weet het personeel zelfs niet waar Vlaanderen ligt...
Wat mij het meest is bijgebleven: de Amerikanen zijn geïndoctrineerd over de rest van de wereld vooral door middel van pers en TV maar wij zijn dat niet minder over hen.. De manier waarop hier bericht wordt is ook heel dikwijls verre van ernstig... freedom of speech heeft voor ons een heel andere betekenis gekregen... die freedom wordt meestal misbruikt om te manipuleren...en meestal weten we het niet...
zo dat was het weer voor vandaag... volgende keer weer over iets anders zeker ... er is nog zoveel te vertellen wat niet in de reisboekjes staat ... en vooral hoe wij het hebben aangevoeld...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
We boekten bij Connections een vlucht naar Bangkok met Turkish Airlines en betaalden 1488. Via Parijs zijn de vluchten veel goedkoper maar met de trein naar Charles De Gaulle gaan met onze bagage en rolstoel is voor ons geen optie. Ook Biman Bangladesh heeft heel goedkope aanbiedingen maar dan zitten we 6u vast in Dakla en komen 's nachts aan.
Via internet heb ik een kamer gereserveerd in Trang Hotel in Banglamphu area 54/3nachten ontbijt buffet in.Zaterdag 29-01 Peter moet niet werken en gaat ons naar de luchthaven brengen. Els en Tom komen ook nog langs om afscheid te nemen.Peter wil vlug terug thuis zijn want Mathiaske krijgt seffens zijn eerste fruitpapje. De vlucht naar Istanbul verloopt vlekkeloos. In Istanbul heeft de aansluiting vertraging. We zitten in de taxfree waar men alles voor de nacht begint op te ruimen en te kuisen. Een flesje water kost 2,500TLira - krijgen van 2$ 0,50Tl terug. We vertrekken uiteindelijk met iets meer dan 1 uur vertragingOok deze vlucht is zeer rustig. We hebben zelfs een heel stuk geslapen dankzij een half slaappilleke. Zondag 30-01 Bangkok. We gaan aan de info balie wat kaarten en info over Bangkok halen en wisselen 20=988,80ThB dus 1ThB is ongeveer 0,80 oude BFr. Als we buitenkomen overvalt ons de hitte. We schuiven aan voor een taxi. Onderweg hebben we de indruk dat de stad wat opgepoetst is sinds ons vorig bezoek. Het verkeer is nog steeds druk al zien we veel minder tuktuks op de grote verbindingsbanen. De verkeerslichten hebben een aftelsysteem tegen dat het licht verspringt. Zouden ze bij ons ook moeten hebben zo weet ge tenminste wanneer het gaat verspringen. Nabij Banglamphu zien we weer meer tuktuks. Niettegenstaande de taxi een meter heeft vraagt hij 300ThB een surplus voor luchthaventaks en tolwegen.Het inchecken gaat vlot met de voucher die we thuis uitgeprint hadden. De lift is nipt maar het lukt. De kamer is ruim met een goede badkamer, airco en een koelkast waar 2 gratis flesjes water voorzien zijn. We houden platte rust. Tijd om op verkenning te gaan. Met een paar trappen geraken we aan het buitenrestaurant dat heel mooi gelegen is met waterpartijen en Kooivissen. Het zwembad ligt ingesloten tussen de gebouwen en het doet er wat benauwd aan. We trekken de straat op. Ik had dit hotel gekozen omdat het de indruk gaf aan een kleinere baan te liggen. Mis dus. Als we buiten komen staan we op een grote boulevard waarvan de rijrichtingen van mekaar gescheiden zijn door een afsluiting. Geen middel om er met de rolstoel door te geraken. We moeten dus helemaal rond. Het is een heel eind en we geraken zelfs niet tot Kaosanroad. Voor de brug keren we weer. Wat ons opvalt is dat het voor ons geen probleem is om op de drukke banen te rijden en zelfs een viervaks over te steken. Bussen, auto's en taxi's, tuktuks en brommers, iedereen stopt om ons te laten oversteken. Had nooit gedacht dat ik mij in Bangkok met de rolstoel zo gemakkkelijk in het verkeer zou kunnen wagen. Bedankt lieve Thaïse mensen. We gaan avondeten in het hotel. We houden ons maar bij bekende dingen en bestellen sweet and sour schrimps/chicken met plain rice. Het smaakt heerlijk. Door de planten en het water zitten er wat muggen maar een coil onder tafel doet wonderen. De volgende dagen er aan denken dat we ons insmeren. Pa gaat alleen nog eens op verkenning en komt kaalgeschoren terug. Voor 100ThB haar en baard geknipt en een uitgebreide massage van zijn gezicht.We gaan vandaag maar vroeg slapen. Willen zo vlug mogelijk aan 't uurverschil wennen
Maandag 31- heel goed geslapen. Als we opstaan begint het reeds warm te worden. Het ontbijtbuffet is voldoende gevarieerd en we genieten vooral van het heerlijke verse fruit.De parkwachter houdt een tuktuk tegen en voor 40 ThB brengt hij ons naar Kaosanroad. Het is er nog redelijk rustig. Men is volop bezig de vele kraampjes op te zetten. Op de omrastering op de hoek aan het politiebureel hangen foto's van vermisten en overledenen van de Tsunami met bloemen en linten, teksten en gedichten. Even terug met onze voeten op de grond: het is niet overal zonneschijn. We stappen een reisagentschap binnen om ons vervoer naar Vientiane te regelen. We besluiten dan toch maar met de nachtbus te gaan 700ThB/pp en laten het aan hen over om voor ons visum te zorgen 1600ThB/pp en ze rekenen 3% kosten voor betalingen met Visa. De bus stopt aan de hoek en we zullen dus een oplossing moeten zoeken hoe we het gaan doen met onze bagage. We gaan een kijkje nemen bij D&D Inn. Goed gelegen, wat achterin en rustig met een buitenterrasje. Er zijn heel veel kamers en ze trekken met ons de hele bouw door om een kamer te tonen. Ze zijn netjes, niet al te groot maar met keiharde bedden. We doorkruisen nog een paar straatjes, kopen een kam voor meer dan 100ThB (weet niet meer waar ik de mijne opgeborgen heb) en muggenmelk. Op de middag gaan we iets eten bij Sawasdee. We nemen een taxi terug naar het hotel om tijdens de grootste hitte (38°C) platte rust te houden en wat te lezen.'s Avonds gaat de rolstoel achter op een tuktuk en voor 40ThB zijn we weer op Kaosan. Het is er nu volle drukte. De straat is afgesloten voor auto's. Het is nog warm maar heel draaglijk. We hebben een babbel met jong en oud. Pa gaat nog wat geld wisselen. 20=993,38BF = betere koers dan op de luchthaven daarom hadden we daar ook minimaal gewisseld. Er zijn om de 100m wisselkantoortjes. Er staan zelfs ATM's in camionnettes die hier en daar onbewaakt geparkeerd staan. We gaan nog wat eten en laten ons daarna terug naar het hotel tukken.We zijn blij dat we de beslissing genomen hebben naar hier te komen. Een heerlijke douche en 't bed in. Dinsdag 01-02 Blijkbaar zijn we moe genoeg om een ganse nacht goed te slapen. We doen rustig aan. Genieten van ons ontbijt. Laten ons weer naar Kaosan rijden. We verkennen de andere straatjes. Wandelen tot aan New Merry V waar we vroeger logeerden. Aan een boom hangt een automotor omhooggetakeld om te herstellen. In een internetcafé betalen we 10ThB voor 30'. Intercontinentaal bellen kan voor 10ThB/' en 20ThB naar een mobiel dat zullen we deze namiddag eens uitproberen. We gaan terug middageten bij Sawasdee. We weten niet goed wat doen: tempels en paleis gaan bezoeken of lekker nietsdoen. We kiezen voor het laatste.In de namiddag probeer ik de kinderen te bellen. Kan geen van de drie bereiken. We lopen toch in de val van een vent die me gratis advies wil geven over alternatieve middelen om terug fatsoenlijk te kunnen stappen - achteraf komt hij aandraven met een rekeningnr om te storten voor zijn advies....... We springen het reisbureau binnen en spreken af dat we onze bagage morgenmiddag bij hen kunnen droppen; Hij zal voor iemand zorgen om ons naar de bus te brengen. 's Avonds eten we langs de straat noodles, vegetable 15Thb en met ei 20Thb. Het smaakt. Aan een paar karretjes verkopen ze ook geroosterde insecten: sprinkhanen, wormen, schorpioenen enz. maar proeven is er voor ons niet bij, ik griezel nog als ik er aan denk. De dag vloog voorbij.
Woensdag 02-02 We slapen wat langer en nemen uitgebreid de tijd voor ons toilet. Het is nog niet te warm als we buiten zitten voor het ontbijt. We maken onze pakken en houden fleeces en truien apart want we hadden vroeger slechte ervaringen met de koude aircobussen. Rond de middag checken we uit. Een taxi vraagt 100ThB en dropt ons aan het reisbureau.We zoeken de lommerrijke straatjes op. Kijken hier en daar rond naar GH's. Rambutti village lijkt ons rustig gelegen en vrij groot. Pa gaat een kijkje nemen naar de kamers en die zijn goed. Er is een lift dus een kamer op 't verdiep kan geen probleem zijn. Het zwembad is op 't dak en daarvoor moet men wel trappen doen. Gaan op een terrasje genieten van een gemengde fruitsap. Overal is er internet en we springen even binnen om te zien of er berichtjes zijn. Blij met het berichtje van Els. Overal staan stalletjes met vers fruit, zelfs durians en een paar ons onbekende vruchten die niet lekker smaken. Langs de straat eten we pannenkoekjes en ananas. Ik probeer nog eens naar de kinderen te bellen; zonder resultaat. Om 7u moeten we aan het reisbureau zijn. We krijgen onze passen met visum terug. Moeten nog een tijdje wachten tot er een jonge gast opduikt die met ons naar de bus zal gaan. Tegen zijn zin sleurt hij de bagage mee en forceert het handvat van het rolkarretje. Als we veel stoepen over moeten laat ik mijn stem horen en stopt hij toch even om te helpen. We moeten nog een heel stukje gaan door een smal achteraf straatje waar ook veel GH's zijn. Het kantoortje van de busmaatschappij is onooglijk klein maar we worden er zeer goed opgevangen. Vandaar moeten we weer een stuk tevoet tot de bus. Ze zijn hier zeer behulpzaam. We mogen eerst vertrekken en ze dragen onze bagage en helpen met de rolstoel. Deze gaat in de koffer van de bus. We hebben zitplaats 1 en 2 boven in de dubbeldekker met veel ruimte voor de benen en een 1e klas uitzicht. De bus heeft toilet en er zijn dekentjes voorzien. Onze buren zijn Canadese tweelingzusters uit Quebec.Het eerste stuk is het zeer druk. De bus rijdt goed door. Het blijft een goede autostrade. Iets na middernacht wordt er een sanitaire stop gehouden en hebben we de kans iets te eten te kopen.
Donderdag 03-02 Niettegenstaande de komfortabele bus slapen we niet veel. Er is teveel te zien en de lichten flitsen. We hebben eigenlijk weinig last van de rit. Rond 6u stoppen we ergens op een verlaten parking. Niemand weet waarom. Als we verder rijden zijn we kort bij een restaurant aan de oever van de Mekong. Hier worden de passen en visums voor de grens nagekeken en betaald voor diegenen die nog geen visum hebben. Wat later aan de grens ontdekken we dat dat eigenlijk wat geldklopperij is want aan de grens zelf kan men zonder problemen een visum kopen. Aan de Thaise grens kan ik in de bus blijven zitten. Pa gaat met de passen en ze kijken gewoon even door hun venster. Even verder is er onduidelijkheid. Iedereen dacht dat de bus zou doorrijden naar Vientiane. Mispoes. We moeten tevoet door de grenspost en douane voor het oversteken van de grens. De helper van de bus draagt onze bagage naar de overkant. We betalen ook 20ThB entry fee. Na een tijdje komt een andere kleinere bus ons opladen. We rijden over de vriendschapsbrug Laos binnen en het duurt toch nog een tijdje voor we in Vientiane zijn. We worden in 't centrum gedropt. We nemen een songtaew om naar een hotel te gaan zoeken en moe van al het geleuter aan de grens vergeten we serieus te onderhandelen en betalen héél véél teveel: 100ThB. Hij rijdt met ons dan wel de hele stad door op zoek naar een goed bed. In het ene GH zijn de kamers te klein, teveel trappen, te ver van 't centrum...landen uiteindelijk in Inter Hotel- een oud koloniaal huis dat opgeknapt is en betalen 40$/nacht incl ontbijt. Eigenlijk is dat teveel voor Vientiane maar we willen een goed bed en aan de rivier. We hebben uitzicht op de Mekong, de eetstalletjes aan de rivieroever en een wirwar van electriciteitsdraden. De rolstoel parkeren we beneden naast de lift. Hij kan wel mee naar boven maar de ingang van de lift ligt op een verhoogske en boven zijn de gangen smal.We spoelen het stof af en gaan iets eten in het restaurant. Het is chique en rijkelijk gedecoreerd met oud koloniaal meubilair maar.......het is en blijft Azië...de onderleggers schuiven we demonstratief opzij. Onze platte rust wordt een serieuze dut.We gaan op verkenning. De inkomhal van het hotel heeft een houten vloer, donkerbruin bijna zwart geverfd (zelfs onze pa kan dat beter) dus elke voetstap laat sporen na. Ze hebben dan ook personeel dat de ganse dag met een droge floche staat te zwabberen. Voor mensen met grijze haren hebben ze veel respect en bij 't voorbijsteken buigen ze zo diep dat wij er ons niet zo goed bij voelen. Op 't straat slaat de hitte ons tegen. Dat is het probleem met die airco hotels. Zullen moeten opletten voor vallingen. Er zijn niet zoveel auto's maar wel ontelbare brommers. Anders dan in BKK stoppen ze hier niet als we de baan oversteken. Het is opletten geblazen vooral de jeugd rijdt roekeloos. Er loopt een "promenade" langs de rivier maar die is zo geaccidenteerd dat het beter rijden is op de baan. We vinden een goed terrasje waar ze lekkere fruitsappen en shakes hebben en onze pa geniet er van...a fresh coconut!! voor 5 000kip/elk. We kunnen hier overal wel betalen met ThB en $ maar we gaan toch wisselen. Voor 20 krijgen we 267 400Kip dus 1 000Kip is ongeveer 3 oude BFr en aangezien 5 000 en 1 000 zowat de meest gankelijke coupures zijn krijgen we een stapel briefjes voor 20. De binnenstraten zijn heel rustig. Overal internet voor 100kip/' of 18bfr/u en intercontinentaal bellen voor 2 500kip/' In een reisbureauke informeren we naar de prijs voor een bus naar Vang Vieng: 180ThB ongev.3u30 tot 4u vertrek om 9u. We bestellen het uiteindelijk in het hotel voor 160ThB met pick-up. Avondeten doen we in een klein restaurantje. De prijzen varieren van 6000Kip voor een grote kom soep met groenten en noodles tot 30 000K voor het duurste gerecht. Cola is er 5 000K. We blijven er wat hangen met andere trekkers. Het valt ons op dat de meesten voor langere tijd onderweg zijn. Een Nederlander van zowat onze ouderdom komt elke winter naar deze regio. Het is al laat voor ons doen als we terug naar ons hotel wandelen. Hopelijk een goede nacht. Vrijdag 04-02 Na het ontbijt nemen we een tuktuk (10 000kip) naar de morningmarket. Deze markt is enorm groot en niet zo gemakkelijk om er binnendoor te rijden met een rolstoel. We houden ons dus bij de buitenkant. Ook hier zijn het brede lanen en brede stoepen. Het verkeer heel rustig. Vientiane lijkt wel een stoffig provinciestadje. We gaan op zoek naar het toeristisch bureau van Laos. Aan de politie vragen helpt ons niet veel verder en de gewone man in de straat spreekt helemaal geen woord engels. Zelfs de toeristen weten niet waar het is. Na wat verkeerd lopen zien we een GH waar we juiste informatie krijgen. We zitten weer terug nabij de market maar aan de zijkant. We krijgen een kaart van Vientiane en veel uitleg over de pracht van de natuur en de verschillende stammen. Krijgen ook een boekje mee met "do's & don'ts" in Laos. De tijd is weer vlug voorbijgevlogen. We laten ons terug afzetten in de nabijheid van de rivier en gaan een kleinigheid eten. Het is weer snikheet en hoogtijd voor wat rust.In de late namiddag gaan we weer op pad. Eerst nog wat binnenstraatjes verkennen en dan weer richting rivier. We gaan een kijkje nemen in het Lane Xang hotel en worden er met open armen en een heerlijk drankje verwelkomt. Het is een groot hotel. 's Avonds bij het avondeten treden er traditionele groepen op. De kamers zijn ruim en goed. Nemen hun kaartje mee om te reserveren bij de terugreis. Als we terugwandelen langs de rivier horen we luide muziek. Onder een groot afdak met podium staan honderden mensen (jong en wat ouder-maar slechts een paar toeristen) aerobics te doen aan een hels tempo en dat houden ze zomaar een uur vol. We gaan avondeten in ons restaurantje er tegenover en daar verteld men ons dat het er elke morgen en avond zo aan toegaat en dat er steeds heel veel mensen op af komen. Mijnen hoed af daarvoor. Voor ons avondeten betalen we alles in 28000Kip -(coca 3000kip) In het hotel lezen we nog even de krant en dan is het weer bedtijd. Zaterdag 05-02 We checken uit en wachten op de bus. Om 9u30 is die er nog niet. Ze bellen en er zouden problemen zijn. Er komt een tuktuk ons ophalen en dropt ons een 300m verder waar nog reizigers met pak en zak staan te wachten. Er zijn problemen met de bus en we vertrekken later - niemand weet wanneer. Sorry, late en een brede glimlach. Als de bus er aankomt blijkt er nog een ander probleem te zijn...overboeking??? of hebben ze gewacht en de mensen voor de middagbus wat vroeger opgehaald? Er worden stoelen in de middengang gezet en de bagage steekt overal en doet ook dienst als zitplaats om de nog steeds ontbrekende zitplaatsen op te vangen. Mijn rolstoel wordt er als laatste vooraan in gezet. Gelukkig zijn het allemaal brave mensen want niemand reclameert. We rijden in 1 trek naar Vang Vieng. Half weg wordt de natuur heel mooi. De rivier maakt op veel plaatsen een soort delta en er zijn veel vissersbootjes.We worden ergens gedropt voor een hotelletje. Ik had van Lut de uitleg gekregen van Savanouk GH dat aan een voetgangersbrugske over de rivier ligt en dat sprak ons wel aan. En zoals steeds kost het om u ergens naartoe te voeren meer dan het dubbele dan om er weer te vertrekken. Ze weten dat ge hun nodig hebt en dus betalen we 20 000kip voor de tuktuk. In Savanouk moeten we veel woorden geven om toch aan een kamer te komen. De mooiste kamers zitten vol en er zijn slechts een paar kamers met 3 bedden heel achteraan. Er ligt losse grint en het wordt duwen voor de rolstoel maar geen probleem, hulp genoeg. Kamer en badkamer zijn eenvoudig maar netjes. Tussen de bergen hangen wolken en we zijn nog maar pas hier of er steekt een hevige wind op. Alles vliegt in het rond. Het begint te gieten en er vallen dikke hagelbollen, het dondert en bliksemt en al de electriciteit in het dorp valt uit. We zitten dus in 't donker op ons bed en vrezen dat de golfplaten van het dak zullen gerukt worden. Als de bui over is is het buiten een ravage. De Laoti hadden nog nooit hagel gezien en ze waren echt in paniek. Kinderen hadden er in rondgelopen en sommigen nogal geschrokken van de pijn die het had gedaan. Er ligt een hele witte laag en ze willen het allemaal proeven. Grote paniek in de chique 100$ bungalow tegenover ons. De pannen zijn van het dak gewaaid en de bedden zijn kletsnat. Het zijn fransen die hier in de regio werken die daar logeerden. Ze worden ondergebracht in de kamer naast ons. En weer verwonder ik mij dat dat zonder protesteren gaat van luxe naar zeer eenvoudig. Het restaurant staat volledig blank en de keuken is buiten gebruik. Drie mannen die wat verder logeren brengen voor ons eten mee uit 't dorp en een paar kaarsen en willen niet dat we daarvoor betalen. Veel smaak heeft het niet maar we zullen niet omkomen van de honger. In de late avond komt een deel van de electriciteit terug. De bedden zijn goed en droog en we hebben weer licht. Zonder zorgen kunnen we gaan slapen. zondag 06-02 Ze hebben deze nacht nog hard gewerkt want keuken en restaurant kunnen weer iets op tafel toveren. Over de bediening mogen we niet stoeffen maar het uitzicht is prachtig. Onze pa gaat even kijken in het hotel aan de overkant van 't wegske en daar is het voor ons veel gemakkelijker. We besluiten hier dus uit te checken en betalen 15$ voor de kamer. Vraagprijs was 18$. Maar ze zijn enorm behulpzaam. Ze helpen ons zelfs verhuizen met hun handkarretje. In Nam Sok hotel hebben ze een rechthoekige blok met 16 kamers rug aan rug. Kamer is ruim genoeg en heel netjes met een zacht beddeke en vensters die open kunnen. De badkamer heeft ook continu warm water. We krijgen een kamer aan het terras dat overdekt is. Het is er zalig zitten met zicht op de rivier. Ze hebben er ook heel lekkere baguettes met bacon and cheese of kip of... In de late namiddag installeer ik mij met een boek en pa gaat wandelen aan de overkant van de rivier waar een dorpke is en grotten. In 't midden van nowhereheeft de hightec zijn intreden gedaan: er staan zonnepanelen! Mijn rust is vlug over als er een groep engelsen aankomt. Ik versta hun reisplan niet goed...doen veel op korte tijd maar vooral vliegen en rijden veel over en weer en blijkbaar is de tocht zwaar genoeg om tweedracht in de groep te krijgen. Het bier dat ze naar binnen kippen helpt niet om de sfeer te verbeteren. En dan plots steken er weer donkere wolken op. Louis is op juist op tijd binnen. Het begint weer te regenen en te hagelen. Al het personeel met de paraplu op het gazon om bolletjes te rapen die vandaag goddank maar kleintjes zijn en er is ook gene wind. Heel de zaak is weer wat opgefrist maar ook de electriciteit heeft het weer begeven. Het is deze avond dus weer behelpen. De kamers staan op generatoren en dus slaan ze een kamer aan om te toasten, de rest wordt op een open vuur gekookt. We willen het hun niet te moeilijk maken en houden het eenvoudig maar lekker. Pa bestelt soep en krijgt een grote waskom vol groenten en mie en hij moet serieus werken om ze binnen te krijgen. Ze hebben hier ook heerlijke fruitjus en vers fruit en daar doen we ons best aan. En neen, tot nu toe geen belly-belly problemen. We gaan slapen met de ramen wagewijd open. Goed muggengaas en tot nu toe geen last van beten.maandag 07-02American BF op het terras met uitzicht. We kunnen het niet beter dromen. Ik installeer me met een boek en pa trekt naar het dorp dat blijkbaar een onooglijk gat is dat alleen leeft door de jonge toeristen. Sommige restaurantjes hebben ligkussens ipv stoelen en de TV en videofilmen staan reeds van 's morgens vroeg aan. Blijkbaar mis ik dus niets want de helling naar de mainstreet is niet mis. Onze pa heeft al moeite genoeg om alleen boven te komen en ik heb niet veel zin om me er steeds te laten op duwen. Geniet van mijn spannend boek en wat praten met de andere gasten: een SriLankese familie die in Vietnam woont. Fransen die in Hanoi werken enz. Onze pa heeft zowat rondgevraagd voor de verplaatsing naar Luang Prabang. We betalen 21$ en reserveren 3 plaatsen in het minibusje (normaal 8$/pp) 's Avonds gaan we eten in Savanouk en ergeren ons nog eens aan hun service: we bestellen soep met garlic brood - eerst krijgen we de broodjes en een half uur later de soep- vragen nog brood en we hebben de keus:wachten op het brood en onze soep koud eten!? Het lukt hun gewoon niet om 2 dingen samen te serveren. Onze buren krijgen een fruitschotel, dan rijst en een hele tijd later hun groenten en vlees. Ze lopen hier nochtans met genoeg volk rond. We ontmoeten hier ook 2 belgische koppels. Eén van de mannen is militair en zijn vriend werkt voor Dovo in Zuid Laos. Ze kregen de jeeps ter beschikking en mochten daarmee een maand rondrijden. Ter plaatse kregen ze overnachting en eten gratis, daar moesten ze toch van profiteren want dit jaar trekt dovo zich terug. Heb nogal op mijn tanden moeten bijten en maak mij de bedenking hoeveel profiteurs er gaan genieten van het verzamelde geld voor de Tsunami. Op ons terraske genieten we nog van een fruitshake en na een goed doucheke duiken we in bed.Heb van thuis mijn waterkoker en koffie, thee en melkpoeder meegebracht. Elke namiddag en ik ook 's avonds genieten we dus van een goei tas koffie. Pa verklaarde me gek toen ik hem inpakte maar is nu wel blij want in de koffie hier ligt veel dras en de smaak is ook niet alles - doorgekookt?.
dinsdag 08-02 Zalig is het om met open venster te kunnen slapen en geen airco te moeten opzetten. We ontbijten nog eens buiten en checken uit. Betalen 20$/2p/n/ABF inbegrepen en vinden dat een goede prijs. We moeten nog even op het busje wachten. We krijgen de voorste bank en kunnen onze benen goed uitstrekken maar onze voeten zijn te groot om recht op de vloer te zetten. De tweede bank is 2-1 en de achterbank is voor mij te moeilijk om in te kruipen. De rolstoel gaat boven op de pakken op het dak. Het wordt een lange rit met veel bochtenwerk. Het is een mooi berglandschap maar tegen 't einde van de rit wordt het wel vermoeiend en kunnen we er nog weinig van genieten. Half weg wordt een sanitaire stop ingelast. We smullen er van lekker sappige mango's 5000K/stuk.Luang Prabang is in zijn geheel opgenomen als werelderfgoed. Het busje stopt in een straat waar verschillende GH's en hotelletjes zijn. In de tempel is men de trom aan 't slaan. De GH's die wij voor ogen hadden zitten bomvol. Ook in de andere is er zonder reservatie geen plaats of zijn er veel trappen te doen. Het is ook al laat op de dag. Na er een paar gecheckt te hebben gaan ze bij Senesouk eens rondbellen. Bij Manephone hebben ze nog kamers gelijkvloers. De chauffeur van het minibusje is verdwenen en we nemen een tuktuk -20 000K wegens ver en veel bagage.De kamer valt zeer goed mee en ze vragen slechts 10$/n. Het hotelletje zelf ligt buiten het centrum maar op 10' zijn we in de hoofdstraat. Thongbay GH moet ook heel goed zijn en daar hebben ze een grote tuin aan de rivier maar dat ligt nog verder van het centrum en heeft nu ook maar voor 1 nacht een kamer vrij. Wij hadden er geen rekening mee gehouden maar het is Chinees nieuwjaar en heel Indochina en de rest van Azie is in verlof. Veel westerlingen die er werken voor de staat, bedrijven of ngo's gebruiken het verlof om de streek te verkennen. We ergeren ons een beetje aan de manier waarop ze het doen. We zien ze rondrijden in jeeps en moto's geschonken door de Europese Unie, AZG of Rode Kruis. Ze scheppen op dat ze zelfs de tankkaarten mogen gebruiken.Het restaurant dat verbonden is aan het hotel ligt wat verderop en ze vallen zowat uit de lucht als we er binnenstappen. Alleen restauratie 's morgens en 's avonds. We drinken iets en nemen terug een tuktuk naar 't centrum en zoals overal kan er nu onderhandeld worden over de prijs; betalen 10 000K en ook hier geen probleem om de rolstoel mee te nemen. Internetten doen we voor 5000K en zijn blij met al de berichtjes. We zoeken ons een restaurant uit waar we rustig buiten kunnen zitten in de schaduw. We worden bediend als prinsen en betalen 44 000kip alles in. Omdat het zo'n drukke periode is willen we onze verdere reis plannen. Men kan van Luang Prabang naar zowat overal. Waren van plan noordwaarts te trekken en daar kleine dorpjes te bezoeken. We vermoeden echter dat de reis wel eens te vermoeiend zou kunnen zijn en dat de dorpjes alleen tevoet te bereiken zullen zijn. Tot nu toe hebben we echt niets nieuws gezien in Laos en denken dat we de dorpjes kunnen vergelijken met die in Noord Thailand en Birma. Het wordt dus moeilijk kiezen: gaan we terug via Chiang Mai en Mae Hong Son of direct naar BKK en naar Pattaya. De beslissing wordt ons uit handen genomen. Alle vluchten voor de volgende dagen full. De prijzen zijn nochtans heel goed: 57$ Vientiane- 75$ Chiang Mai- BKK 90 -120$. Het zal dus over land moeten gebeuren. Pa wil wel nog eens terug naar Vang Vieng. We zullen er nog eens over nadenken. Tegen de avond wordt de hoofdstraat deels afgesloten en opent de avondmarkt. Mooi handwerk en houtsnijwerk valt er te bewonderen maar ook de kledij van de dames die van verschillende stammen komen. Het is leuk maar vermoeiend flaneren want de baan ligt rond en ik moet voortdurend de rolstoel tegenhouden en dan komen er ook nog volgeladen brommers en fietsen door de smalle baantjes. Tussen al hun uitgestalde waren wordt dan ook nog hun potje gekookt en baby's gezoogd. En de mensen zijn zo vriendelijk en niets opdringerig. De groenten, fruit en andere markt ligt er vlak naast maar is onbegonnen werk voor ons. De doorgangen zijn zo smal dat er tevoet zelfs moet doorgeschuifeld worden. Pa gaat een voorraadje fruit kopen en we nemen een tuktuk terug naar ons hotel. Terwijl we in de lobby gaan zitten zetten we de airco volle bak open. We duiken nog eens de douche onder (het is zo warm - sinds we landden in BKK tussen de 35 en 38°C - dat we aan een gemiddelde van 3 spoelbeurten per dag zitten) Het zijn goede bedden en een goede leeslamp wat kunnen we ons nog meer wensen?woensdag 09-02Onze pa is opgestaan met keelpijn. Vermoedelijk gisteravond een kou gevat op de tuktuk. 's Avonds koelt het af en door de snelheid krijgt ge wel een koude wind op uw bezweet lijf. Hopen dat het vlug over gaat. We ontbijten op het terras van een klein restaurantje in de hoofdstraat. 't Zal varen thuis als we het weer moeten doen zonder al die verse vruchtensappen en vers fruit. We stappen een reisbureauke binnen en bestellen de bus voor Vang Vieng. De mevrouw raadt ons aan de grote bus te nemen omdat daar meer plaats is en meer lucht dan in de minibus en we slechts 2 plaatsen moeten reserveren aan 8$/pp. Daarna gaan we op stap om wat tempels te bezoeken. Onderweg stappen we nog een chic hotel binnen om eens te gaan informeren maar de prijs staat helemaal niet in verhouding. Zoals in Inter in Vientiane :veel personeel, veel buigen, mooie kamers maar ze bieden als comfort niet veel meer dan waar we nu slapen (allé ge hebt hier wel een haardroger en een groter flaconnetje shampoo en badschuim en de handdoek is wat groter) al vallen de prijzen in het restaurant nog mee. In de straat staan verschillende tempels.Aan de meesten is er helemaal geen beweging. We lopen er alleen rond. Aan één van de grotere zijn japanners foto's aan 't nemen en misschien kunt ge er u iets bij voorstellen. Ze zijn met de fiets en sleuren een massa apparatuur mee. We worden aangesproken door een paar monniken die echter weinig engels spreken. Het valt ons op dat niettegenstaande het toerisme zo bloeit er zo weinigen zijn die een woord engels verstaan laat staan spreken. Hier en daar wordt nog wel frans gesproken en dat is dikwijls de uitkomst voor ons. Het gesprek gaat beter vlotten als er 2 Thaïse monniken bijkomen die hier op een soort retraite zijn en die zich wel goed verstaanbaar kunnen maken. Wel engels met véél te véél l's. Ge weet wel: velly solly. Wat verder staat één van de mooiste en bekendste tempels van Luang. Hier lopen wel wat toeristen rond. De enige Laoti die we zien zitten achter een tafeltje om entry fee te innen. Dat is wat we in Laos zo missen...geen lokale mensen die naar de tempel trekken om te bidden of te offeren, geen monniken die tesamen bidden of zich met de gelovigen onderhouden, buiten de bedeltocht 's morgens ziet men ook aan de huizen of in de straten geen geloofsuitingen, geen offerandes, geen wierookstokjes, hetgeen we toch zo associeren met ZO Azie en dat Thailand, Birma, Indonesië enz. zo'n speciaal sfeertje geven. De mensen zijn heel vriendelijk maar 'k mis hier iets....... Na de tempels wandelen we terug langs de Nam Khan. In tegenstelling tot de Mekong oever is hier weinig beweging, heel plezant om met de rolstoel te wandelen maar we moeten zoeken voor we iets vinden waar we iets kunnen gaan drinken. Als we dan uiteindelijk toch een terrasje hebben gevonden en van een lekker mangosap en coconut genieten krijgen we wat gratis spektakel. Aan de overkant van 't straat zijn jongelui bezig hanen af te richten voor gevechten. Het gaat er nogal heftig aan toe. Als ik probeer foto's te maken pakken ze hun boeltje bij mekaar en vertrekken. Voor de hoofdstraat moeten we terug het bergske op en we kijken uit voor een niet te kapot wegdek om omhoog te duwen. Het lukt al heeft pa wel op zijn adem moeten trappen en ik voel me weer schuldig. Voor de watervallen vragen ze 5$ met tuktuk maar pa wil het rustig aan doen en voor een waterval niet zo ver rijden,hij zou er ook alleen moeten naartoe wandelen want met de rolstoel kan ik er niet geraken. We gaan in ons zelfde restaurantje eten en nemen dan een tuktuk om tijdens de grootste hitte wat te gaan rusten. We laten in Maniphone bellen naar Nam Sok in Vang Vieng om een kamer te reserveren voor een paar dagen. Helaas ook maar voor 1 nacht vrij. We zullen het ermee moeten doen. 's Avonds laten we ons terug naar 't centrum voeren. Als we het ziekenhuis zien hopen we dat ons hier niks serieus overkomt. We doorkruisen nog wat straatjes. De huizen met balkonnetjes scheppen een echt koloniaal sfeertje. We vragen ons af wat een opknapbeurt als resultaat zou hebben? Misschien toch maar best niet doen... Op de avondmarkt is het weer te druk om rustig iets te kunnen bekijken en onderhandelen, erger me aan mijn rolstoel waarmee ik nergens korter bij kan en zonder kan ik het niet wagen want ze lopen mij van mijn sokken. Bij de bakker kopen we nog wat croissants voor morgenvroeg want anders moeten we nog naar 't stad voor dat de bus ons komt ophalen. Bij 't avondeten hebben we nog een gezellige babbel. We wachten niet tot het te fel afkoelt om terug te keren. We rommelen nog wat in onze bagage en gaan slapen. Donderdag 10-02 Pa voelt zich minder goed, wat last van zijn adem en fluimen. Daar hij in januari en begin februari ziek was en herviel sta ik er op dat hij toch met AB start. Tegen zijne goesting om dikke pillen te slikken maar beter dan hier in de problemen te komen. De bus komt redelijk op tijd en er zit al redelijk volk op. Een australier wil voor ons verhuizen en we krijgen de stoelen op de 2e rij. De rolstoel wordt vooraan binnen gezet. We krijgen nu de meeste bochten in het begin en dat is minder vermoeiend lijkt het ons. We stoppen op dezelfde plaats en herinneren ons dat de mango's heel lekker waren. Dat hier op die baan niet meer ongelukken gebeuren verwonderd ons. Er zitten veel bussen en trucks op die aan een serieuze snelheid rijden. De huisjes staan vlak aan de baan en overal lopen kinderen en vee rond. Er wordt wel goed getoeterd. Langs de kanten ligt ook groen te drogen. Eerst dachten we dat het rijst was en op sommige plaatsen was het dat ook maar dat andere kennen we niet. Ze kloppen er de zaden uit en maken kleine bundels - voor de daken??? Komen het niet te weten want mijn gebarentaal is niet duidelijk genoeg en waar we stoppen ligt het natuurlijk juist niet.....Ook niemand op de bus weet het. In Vang Vieng wordt halt gehouden op de busstand. Een tuktuk brengt ons naar Nam Sok en we krijgen terug een kamer aan de voorkant. Ze hebben de volgende dagen echt geen kamers vrij en we willen morgen niet weer verhuizen. We vragen hen dan ook voor morgen vervoer te regelen naar Vientiane en een kamer te reserveren in Lane Xang Hotel in Vientiane. Opvallend; nergens in Laos vroegen ze ons om te betalen voor de telefoons voor reservaties van kamers. We maken een stevige tas koffie en duiken ons bed in voor een lange dut. Een frisse fruitshake kikkert ons op. Ik ga buiten wat zitten lezen en pa gaat een klein stapke doen. We doen maar rustig aan en genieten van het uitzicht en praten met andere gasten in 't frans of 't engels en neen....geen duits, die zijn hier opvallend afwezig. We vallen wel over de Canadezen en fransen. Voor 't avondeten wagen we ons nog eens naar Savanouk en het lukt hen de soep en de baguette samen te serveren. Pa lust de soep zo graag dat hij nog een tweede neemt. We blijven nog wat nagenieten op het terraske voor we in bed duiken.
Vrijdag 11-02 Onze bagage is vlug gemaakt. We hebben nog tijd zat om rustig te gaan ontbijten voor ze ons om 9u komen oppikken. Om 9u30 gaan we toch eens navragen of ze ons soms niet vergeten zijn. Neen, ze komen ons met een tuktuk halen om ons naar het busstation te brengen. Voor ons ook goed al was ons beloofd dat ze aan het hotel kwamen ophalen. Aan het busstation is er even verbijstering. Alle busjes zijn weg. We maken hun duidelijk met ons ticket in de hand dat de afspraak wel degelijk gemaakt werd. Ze doen ons teken dat we nog even moeten wachten en daar arriveert een minivan nog nat van de vlugge poetsbeurt en we krijgen het busje voor ons alleen. 'k Zou graag onderweg een paar foto's nemen maar pa vindt dat ik niet teveel van de gelegenheid moet profiteren en hem maar gewoon door moet laten rijden. Heb daar naderhand serieus spijt van gehad. De chauffeur en pa hadden ondertussen een piske kunnen doen en een klikske duurt toch niet zo lang. We rijden 3u30' voor we aan Lane Xang in Vientiane stoppen. We worden weer met grote sier ontvangen. Een lekker drankje en verfrissingsdoekje. We nemen een kamer aan de achterkant met zicht op zwembad (stel u van het uitzicht niet teveel voor) De kamer is prima en we hebben zelfs vers fruit in het kastje. We trekken er eerst op uit om iets te gaan drinken en eten een shake aan de rivier en eten in ons restaurantje aan de pepsi plaat. Een douche frist ons voldoende op om een rustig dutje te doen. We trekken terug de stad in om te internetten, proberen nog eens de kinderen te bellen zonder succes en gaan ons bevragen voor een terugvlucht of de andere mogelijkheden. We kunnen met de bus terug naar BKK of met de bus naar Udon Thani en vandaar voor 600ThB naar BKK vliegen. We willen niet in Udon Thani overnachten en zijn niet zeker of we de vlucht dezelfde dag halen. Iedereen zegt van wel maar we hebben ondertussen al wel andere beloftes zien de mist in gaan. Vluchten Vientiane naar BKK zitten de eerste dagen vol. De nachtbus was ons niet tegengevallen dus kiezen we daar maar voor. (680 ThB nu ipv 700) en ze komen aan 't hotel ophalen. We reserveren weer de zitten vooraan. Daarna nog wat paraderen door de rustige straatjes en wat valiezen keuren. Onze zak doekt het nog zijn dienst en we kopen niet. (bleek later niet zo verstandig) Bij het avondeten ontmoeten we een nederlander die hier al een tijdje rondhangt en elke winter deze richting uitkomt. Het wordt later dan gewoonlijk en hebben vandaag zelfs geen krant gelezen.Veel helpende handen bij het ontbijtbuffet. Eigenlijk zouden we ons aan wat exotischer stuff moeten wagen maar tot nu toe doen onze magen en de rest het goed en dat willen we zo houden. Zelfs voor ontbijt is er keuze uit Lao, Thai, Japans, Chinees en westers ontbijt. Suchi? Nee, het worden gewoon sapjes en fruit en heerlijke broodjes met bekende toespijs. Spijtig? Misschien ja maar wel veilig en niet pikant. Daarna zijn we weer op trot langs tempel en museum en door rustige straatje met lommerrijke bomen. Er is veel jeugd die samenkomt aan de Mekongoever. De parkings en straten staan vol brommers. Er is een WE marktje waar ze zowat alle prularia verkopen die ge u kunt inbeelden. Het dochtertje van de restauranthouder gaat er oorbelletjes kopen die ze daarna verder wil verkopen. Ze heeft bijna het hele WE plezier aan het schikken en herschikken van haar uitstalkastje met goedkope sierraden. Bij de gewone straatgeluiden klinkt er nu uit de luidsprekers ook "moderne" muziek. Abba is nog steeds in, ongelooflijk hoe populair die in deze landen blijven. We hoorden "dancing queen" zowat overal in de omringende landen gedurende de laatste 10 jaar en ze overleven het nog. Het is weer verschrikkelijk heet en ik laat me verleiden tot een pineaplle shake die me later wat opspeelt in de buik. Eigen schuld dikke bult ...'t kan niet altijd ongestraft ijskoud drinken in deze hitte en vermoedelijk niet alleen melk maar ook ijs ondergedraaid. Gelukkig is het maar éénmalig en ben ik na de platte rust weer fit. Onze pa, die geniet van zijn fresh coconuts. We zouden dat thuis ook moeten kunnen vinden dan zou hij tenminste altijd voldoende drinken. Elke noot bevat ongeveer 3/4liter aan 3 stuks per dag is dat niet mis hé. We gaan ons met een boek aan 't zwembad installeren. We zijn voorlopig de enigen, ze zetten de ligzetels onder de bomen en we leggen de matrasjes dubbel. Een drankske en een boek; meer moet dat niet zijn. Als de temperatuur weer wat draaglijker is zijn we weer de baan op; flaneren. Den hollander is ook weer van de partij en is in 't gezelschap van een gekke amerikaanse dame. Van gezellig wordt het vermoeiend en we kramen vroeger op. Het is nu wel wat meer opletten want blijkbaar zijn al de jongeren van 't stad hier op hun brommertjes aan 't paraderen en ze letten absoluut niet op. Mijn krukken doen dienst om wat ruimte te scheppen bij 't oversteken. De aircokilte overvalt ons in de lobby en we maken ons vlug onder de voet uit naar de kamer. Te moe om nog veel te lezen vallen we vroeg in slaap Na even wakker geweest te zijn deze nacht terug ingeslapen en we zijn laat opgestaan. We hebben tijd zat en willen het rustig aan doen. Na een uitgebreid ontbijt waar weer veel expats zitten gaan we onze pakken maken. We vertrekken maar deze avond maar we moeten uitchecken voor de middag. We trekken nog een laatste keer het stad in en gaan nog eens internetten. We mogen onze bagage in de lobby droppen. We betaalden hier 28$/n voor ons beiden voor zeer goede service en wat luxe. Pa wil nog eens van de lekkere soep gaan eten, ik hou me maar bij een belegde baguette. Mijn fruitshake vervang ik door cola want er ligt een lange busrit in 't verschiet. Terug in Lane Xang installeren we ons met een boek aan 't zwembad. Er komt meer volk vandaag. Een Lao/engelse familie komt er met hun zoontje zwemmen. Ze hebben aan de rand van de stad een nieuwe woning gebouwd (van de prijzen bij ons thuis bouwt ge hier een heel dorp) mijnheer (42j) leeft op zijn rente na enkele jaren voor een firma in ZO Azie te hebben gewerkt. Sommige mensen kunnen zich toch gemakkelijk los maken van hun vertrouwde milieu en familie en zich aanpassen in een heel andere cultuur. Ik zou het niet kunnen denk ik. Zo gaat de tijd vlug voorbij en moeten we ons reppen om nog wat te gaan eten voor de bus ons komt ophalen. Het is ondertussen Maandag 14-02. Rond 9u stopt er een minibusje dat al goed vol zit. Het wordt een probleem onze bagage en vooral de rolstoel er nog bij te krijgen. Pa gaat voorin zitten naast een zuurpruim en ik deel de bank met 3 jonge Israëliers. 't Is krap maar de afstand naar de grenspost niet ver. We hebben nu de formaliteiten in omgekeerde richting. Gelukkig is de helper van de grote bus dezelfde als bij de heenrit en hij neemt weer onze bagage over waarvoor pa hem goed beloond met de resterende Kip. Exit fee 20ThB/2pp- pascontrole enz. en aan de overkant staat de bus klaar. Jonge gasten hadden zich reeds op onze plaatsen geïnstalleerd en waren niet erg happig plaats te ruimen maar genummerde plaatsen zijn genummerde plaatsen. Aan de Thaise grens stapt pa alleen uit met de passen. Ik ga aan 't venster zitten zodat ze mij van in hun hokje kunnen zien maar voor pa aan de beurt is rijdt de bus naar de overkant Thaïland in. Ik voel mij er niet gerust in maar de mannen zeggen dat het geen probleem zal zijn. Ik voel me maar pas gerust als ik pa zie. We stoppen terug aan het restaurant aan de Mekong waar eten voorzien is. Ik voel er niks voor om uit te stappen en eet een stukje van de broodjes die we uit Vientiane meenamen. Ze stoppen zelfs nog even op de verlaten parking en niemand weet waarom. Naast ons zit een groepje jonge Zweden en ze presenteren ons een Valiummeke om te slapen...telkens als we terug vertrekken stopt hij er een paar in zijn mond. Hebben er zo onze bedenkingen bij en houden ons bij een gedeeld pilleke uit onze eigen voorraad. De bussen hebben zo hun vaste stopplaatsen en voor het ochtendgloren wordt er nog eens halt gehouden. Ik blijf zitten en pa is blij met de sanitaire stop. Rond 9u stoppen we midden in Kaosanroad. Bij 't uitladen ontdekken we dat onze zak gescheurd is. zal ermee terug moeten naar de Carrefour. Dat is nu de 2e zak van het setje die het laat afweten (de eerste een uur voor 't vertrek thuis). We willen naar een GH een paar honderd meter verder. De eerste tuktuk die we aanspreken vraagt 100ThB en zijn buurman ook. Ik vertel hun effe wat ik van hun schandalige houding denk en dat ze een schande zijn voor hun eerlijke collega's. Ze zijn er niet gelukkig mee vooral omdat ik er in 't plat vlaams nog wat aan toe voeg en heel duidelijk tourist police laat horen. Ze verdwijnen alletwee. We kunnen evengoed tevoet tot daar. Een taxichauffeur spreekt ons aan en voor een faire prijs rijdt hij ons tot daar (50ThB want als auto moet hij volledig rondrijden) We willen ons laten afzetten aan Sawasdee want de naam van het GH waar we naartoe willen zijn we vergeten maar is er juist naast. Wisten wij veel dat er in de omgeving verschillende Sawasdees zijn; het vraagt dus wat uitleg voor hij weet welke we bedoelen. In Rambutti Village is zo vroeg op de morgen nog geen kamer vrij. We schrijven toch in, laten de bagage en een pas achter als garantie en kunnen tegen 11u terugkomen. We gaan dan maar ontbijten in Sawasdee. Een franse dame zit er te wachten op een minibusje dat maar niet afkomt. Ze wil naar één van de eilanden om uit te rusten voor ze weer naar huis gaat na weken onderweg geweest te zijn. Als het minibusje komt zijn er problemen. Eén van de jongens heeft 2 stukken bagage bovenop gegooid maar geen supplement betaald voor het 2e stuk niettegenstaande het overal uithangt dat dat een surplus is. Hij moet bijbetalen of het busje uit. Hij wil niet en het wordt een patstelling. De andere reizigers ook lastig voor het tijdverlies. De chauffeur start maar zegt iets tegen zijn collega van "police" en die hebben hun kantoor op 't hoekske.. weet niet hoe het afgelopen is - ben nog altijd curieus - vond het gedrag van die gast voor een paar ThB ferm arrogant. De kamer die we krijgen in Rambutti is zonder veel problemen met de lift te bereiken. We doen bijna een stap achteruit als de deur opengaat door de groene kleur die ons overvalt. Als we binnen zijn valt het reuze mee. De weerkaatsing van de zon in een spiegel was oorzaak van het effect want de muren waren zacht licht groen. Een perfecte kamer met koelkast en perfect werkende Tv en een heel mooie badkamer. Zijn prijs 650ThB meer dan waard. Op het dak een zwembad maar slechts met trappen te bereiken. Het GH ligt heel centraal en een stukje achterin en dus heel rustig. We gaan 's middags op het pleintje in een restaurantje iets drinken. de prijzen liggen er redelijk hoog en voor 't middageten gaan we dus bij de buren in Sawasdee. We hebben daar zowat ons vast zitplaatske. Na de middag gaan we wat slapen want een nacht in een bus, ook al hebt ge geslapen, blijft vermoeiend. Daarna gaan we weer op stap. Nog maar eens proberen te bellen: noppes. Voor 5ThB onze mailbox bekijken en een berichtje zenden. We stappen hier en daar een reisbureauke binnen want morgen willen we toch naar Pattaya. Ben benieuwd wat dat gaat worden. Pa zou het toch eens graag zien en als het ons niet bevalt kunnen we nog door naar HuaHin. Een taxichauffeur biedt ons de reis aan voor 1200ThB wat verder wil ééntje het doen voor 1100. We spreken af dat hij ons 's morgens om 10u komt ophalen. Ik laat me verleiden door de geur van pannenkoekjes. Ze smaken lekker maar druipen wel van 't vet. Het fruitkarretje kunnen we zo ook niet voorbijlopen en onze pa ziet ge genieten van zijn ananas. We doen niets en toch is de dag zo vlug voorbij. Op Kaosanroad bestellen we nog een schoteltje noodles maar ze bevallen pa niet zo fel. Misschien geraakt zijn maag wel wat overhoop van die zware AB. Hij voelt zich wel beter maar heeft nog heel veel last van hoesten en fluimen. Al dat verschil van airco kou naar hitte doet er ook geen goed aan. Deze nacht kunnen we weer slapen met open raam. BR>Dinsdag 15-02We zijn vroeg op en om 8u zitten we al aan ons ontbijt. De eerste taxichauffeur staat er en wil ons wegdoen voor 900Bath alles in. We zeggen OK en gaan onze bagage halen om uit te checken. Terwijl pa alles in orde brengt probeer ik alleen het stoepje achterwaarts af te rijden en ga glorieus met de benen de lucht in. Vermoedelijk heeft het gewicht van de handtas een beetje geholpen maar aan de andere kant was het ook een buffer zodat ik niet met mijn hoofd tegen de grond bonkte. Een heleboel volk om te helpen en ik verlegen. 't Zal me leren alles zelf te willen doen. De bagageruimte van de taxi's is maar klein door de LPG tank die er in ligt de rolstoel moet dus op de voorzit. Zonder voetstukken en wielen lukt het perfect. Het is een rit van meer dan 200km. We rijden langs de tolweg en hij vraagt ons te betalen omdat hij niet voldoende geld bijheeft. We maken hem wel duidelijk dat dat dan van de eindafrekening afgaat. Het blijft autostrade tot Pattaya en er is op de meeste plaatsen druk verkeer. We moeten 3x toll betalen en de prijzen hangen uit (30 tot 60ThB) De eerste indruk van Pattaya valt ons fel tegen. Drukte en nog eens drukte. En ge gelooft het of niet, het eerste grootwarenhuis dat we voorbijrijden is de Carrefour. Amaai een echt glazen paleis. De chauffeur kent een goed hotel en we laten hem doen misschien krijgt hij er iets voor. Het is echter full. De volgende ook. Wij hebben ook een adresje maar dat weet hij niet te vinden (zogezegd) We hadden gevraagd de airco af te zetten en het wordt te warm in de auto en we zijn moe. Na een deel hotels full of niet met de rolstoel te doen vinden we Sunbeam. Het is wel duur maar het kan ons niet schelen voor 1 nacht. We rekenen af en daar we op zijn meter zien dat hij er echt geen overschot aan heeft geven we hem een goeie fooi. Er is wel een serieuze helling om 't hotel binnen te komen maar ze schieten langs overal toe om te helpen. Onze pa vindt het gevaarlijk. Binnen is het grote chic. Ze vragen 1800ThB/dubbel met ontbijt. De kamers zijn mooi, zeer netjes en hebben een terrasje. Voor we op verkenning gaan willen we eerst wat bekomen van de rit en de douche is heerlijk. Ook hier kan ik het zwembad moeilijk bereiken. Ben wel eens 1x gaan kijken. Amaai met palmbomen op 't dak en bar in 't zwembad. In de late namiddag gaan we op verkenning.We zitten middenin de bars en drukte van Pattaya. Het geeft nog wat een verlaten indruk. En zo vol tegenstrijdigheden. Aan elke bar zijn er ook altaartjes voor Buddha en de offergaven zijn zeer gevarieerd: van water, rijst, fruit tot alcoholische dranken en sigaretten maar ook hele kippen en een varkenskop. Iedereen is even vriendelijk. We rijden richting zee. Het is wel wat hellend maar gemakkelijk te doen met rolstoel en de chauffeurs van de auto's heel attent. De zeeboulevard heeft een lange promenade maar helaas zijn ze hier en daar aan 't werken en ligt hij volledig onderbroken. Het tourist office heeft niet veel te betekenen. We krijgen er een folderke en dat is het. Nu hebben we wel een stadsplan en we gaan op zoek naar Sawasdee Sea Veuw hotel. We reserveren er een kamer voor de volgende dagen. Er zijn kamers vanaf 250ThB Wij nemen er eentje van 900ThB in de nieuwbouw omdat die te bereiken is met lift. Met 1 groot bed is het 100ThB goedkoper maar bij deze hitte hebben we liefst elk ons eigen nestje. De kamer is perfect. Het hotelletje ligt ook in een rustig straatje en daar zijn we blij om. We eten hier wat vooraleer we terugkeren naar ons hotel. Overal zijn de bars nu open. Een heel spektakel. Overal meisjes die roepen en groeten, heel vriendelijk. We kijken onze ogen uit. We hebben van 't hele verlof nog geen olifant gezien maar hier lopen ze nu met een jong dier rond en de toeristen betalen voor de bananen die hij eet. Wat verder loopt er ene met een dikke vette slang rond zijn nek. Griezel, griezel. Na al die drukte en lawaai duurt het even voor we tot rust komen op ons terrasje. Als een paar kamers verder teveel bloot gegeven wordt trekken we de gordijnen toe en gaan slapen. Woensdag 16- Niettegenstaande de muziek in de bars de ganse nacht door gaat hebben we toch redelijk goed geslapen. We doen weer rustig aan en 't is al na negenen als we gaan ontbijten. Er is een grote variatie aan verse broodjes, verschillende kazen en verse salades en heerlijk vers fruit. We proberen de eieren, spek en worstjes zoveel mogelijk te vermijden want die lagen de laatste week wat te dikwijls op ons bord. Onze pakken zijn heel vlug gemaakt. We checken uit en krijgen de 200ThB waarborg cash terug. De bellboy's zorgen voor een wat grotere tuktuk zodat wij en onze bagage wat meer ruimte hebben. In Sawasdee zijn ze zeer behulpzaam en het hellingske wordt zonder problemen genomen. De kamer is ruim met zachte bedden, mooi en netjes en we hebben uitzicht op zee. 's Middags betalen we 45ThB voor een hamburgerbroodje met lekkere frietjes en een frisdrank. Daarna gaan we het bed uitproberen en we vinden BVN op TV. Raar naar VRT nieuws te kijken zo ver van ons vlaamse landje. Voor we weer op stap gaan gaat pa rechtover de was binnendoen - ze vragen 12ThB voor wassen en strijken van een lange broek en 10ThB voor bloes of Tshirt. We trekken terug naar de strandboulevard, wandelen 50m en zetten ons weer onder een palmboom om van het uitzicht en het flaneren te genieten. We proberen er achter te komen wie van de meisjes op zoek is naar een prooi. Ze lopen hier met tientallen maar zijn niet opdringerig maar vriendelijk en hebben blijkbaar veel plezier onder mekaar. Waar we bang voor waren om teveel plakkerij te zien of te jonge kinderen blijft ons bespaard. Slechts één maal twijfelden we of het meisje niet meer tot "de kinderen" moest gerekend worden. 't Was een beetje een opluchting voor mij want ik was niet erg scheutig om naar Pattaya te komen.Wat later gaan we nog eens internetten en als de temperatuur wat gedaald is gaan we weer wat op verkenning. Onderweg keuren we wat valiezen want onze zak zullen we niet veel meer moeten gebruiken. Het blijft bij keuren. De restaurantjes die we tegenkomen zijn meer bars dan eetgelegenheden en na ze overdag gezien te hebben spreken ze ons niet zo erg aan. Een beetje uit de drukte vinden we er toch eentje dat ons aanspreekt. We bestellen Noodles with mixed sea fruit. Het vruchtsap van de cocosnoot wordt heel lichtjes gesuikerd opgediend in een glas en smaakt overheerlijk. Ook de noodles smaken en zijn heel lekker gekruid. Pa vindt de stukken inktvis te taai en die krijg ik dan doorgeschoven maar de rest is zo overvloedig en lekker dat we hier zeker nog eens terug komen. Gelukkig kijk ik even de rekeningen na want die kloppen aan geen kanten - blijkbaar zat er nog een rekening bij van een vorige vrolijke klant die zich had tegoed gedaan aan een teveel aan coctails. Probleem wordt opgelost met veel verontschuldigingen. En neen, ik had niet het gevoel dat het opgezet spel was, eerder dat de man aan de kassa meegedeeld had in de coctails... We trekken nog eens door de drukte en verwonderen ons erover dat we er ons eigenlijk goed bij voelen. Vermoeden dat het komt door de vrolijke en zeer vriendelijke sfeer. Het is lijk lopen op een kermis. We zijn moe als we aankomen in Sawasdee en na een doucheke liggen we vlug in bed en geen van beiden heeft nog veel in zijn boek gelezen.
Donderdag 17- Het ontbijtbuffet is sober maar goed. Daar we tussen de tafeltjes door moeten om een goed zitje te vinden gaat pa alleen het eten halen en krijgt spontaan hulp van één van de Thaïse meisjes. Naderhand zien we dat ze in het gezelschap is van een oude westerse man die heel moeilijk te been is. Ze zit met hem buiten in de schaduw op het terras, smeert zijn boterhammekens, haalt zijn krant, verplaatst de parasol, zit rustig naast hem te breien enz. De rest van de dag zagen we haar hem begeleiden naar het strand, zijn wasgoed afhalen enz. We zien nog meer van die koppels soms zelfs met een kind erbij. Eerst dachten we dat ze misschien getrouwd waren of samenwoonden of zoiets. Blijkt dat heel veel oudere westerlingen voor het seizoen naar hier komen en jaarlijks beroep doen op dezelfde meisjes. Die komen dikwijls uit dorpen in het noorden om hier op een 4tal maanden het geld samen te rapen voor de onderhoud van hun familie. Zo hebben sommige mannen er niets op tegen dat ze hun baby meebrengen, zolang ze ook maar voor hem zorg dragen. Het gaf ons nogal te denken en ik heb mijn idee over Pattaya toch wat moeten bijstellen. Pattaya= een betaalbaar privé rusthuis? Er zijn er natuurlijk ook anderen, meestal een stuk jongere mannen die alleen op seks uit zijn. Nu, zolang het om volwassenen gaan en ze op straat geen aanstoot geven moet ik daar niet over oordelen.We huren een strandzetel en genieten onder de parasols van het uitzicht en een zeebriesje. Er is veel beweging op het water maar slechts enkelen wagen zich erin om te zwemmen. Van lezen komt niet veel terecht maar we genieten wel van de lekkere tijgergarnalen met dipsausje. Op de middag valt het briesje en wordt het weer te warm voor ons.We trekken naar onze kamer en pa kijkt naar Blokken en het VRTnieuws. Ik kan niet stoppen met lezen in een spannend boek. We hebben de indruk dat de hitte blijft hangen. Nadat we uiteindelijk toch een nieuwe valies hebben gekocht houden we het voor gezien en keren we terug naar ons GH om daar iets te eten. Nog even de krant lezen voor we naar de kamer gaan. Voor de derde keer vandaag onder de douche, wat TV kijken en lezen. We zetten de ramen wagewijd open voor de nacht en zijn blij niet meer midden in de drukte te zitten. Vrijdag 18-02 Deze dag verschilt niet veel van de vorige. Eten, wat stappen, luieren aan zee en genieten van een portie garnalen die ze nu zelfs voor mij pellen. We bestellen de taxi die ons morgen naar de luchthaven zal brengen en gaan 's avonds nog eens noodles en vis eten .
Zaterdag 19-02 We checken uit en droppen onze bagage achter de balie.
We hebben niet veel zin om nog veel rond te lopen en spenderen onze tijd met lezen van kranten en een stukske eten in de zeteltjes op t terras. De taximan is goed op tijd daar en we rekenen af met de bediende van t kantoortje. Het gaat in een dolle vaart richting BKK. We vragen om snelheid te minderen, de airco af te zetten. No English Aan de luchthaven vraagt hij ons dan wel in t engels mee uit te kijken naar de naam van de luchtvaartmaatschappij en die is vlug gevonden. Half zat stappen we uit, steken de rolstoel in mekaar en halen de bagage uit. De chauffeur vraagt drinkgeld en wij antwoorden no english.. niet met ons.. geen reden om te danken voor zon dolle rit.
In t luchthavengebouw moeten we eerst met de bagage door de veiligheid waar die gesaeld wordt .. vlug dus onze dikke jassen er nog bij steken. Aan de balie reserveren we plaatsen waar ik mijn been kan uitsteken. Waren vergeten dat men hier exit-fee moet betalen. Gelukkig is MrCash open. Aan de douanecontrole slaan de bellen tilt.. het minste stukje metaal geeft alarm.. Broeksbanden en schoenen uit alle mannen met hun broek in hun handen door t poortje. Ook ik en mijn rolstoel ondergaan een grondige controle.
De vlucht heeft vertraging.. oei, dat wordt rennen in Istanbul Op t vliegtuig realiseren we ons dat rennen niet veel zal helpen.
Istanbul: we mogen in de VIP lounge wachten, mogen ons van drank en knabbel voorzien en hebben een zetel waar we lui kunnen in liggen. Ik probeer Peter te bellen maar voor me dat lukt komen ze ons al ophalen voor een vlucht naar Munchen. t Zal bibberen worden want in Munchen ligt sneeuw en vriest het. Ook hier goede opvang en daar we 4u moeten wachten mogen we gaan slapen op een brits.Ze maken ons wakker als t tijd is en met een sneltreinvaart rijden ze ons in zon open karretje tot aan het vliegtuig op de tarmac. Biber bibber, als wij hier niet ziek van worden dan weet ik het niet hadden we maar het Lufhthansadekentje meegenomen.
Als we in Zaventem stoppen bel ik direct Peter op. We gaan de bagage ophalen en trekken vlug onze jassen aan. Doodmoe maar toch eerst nog langs Boutersem om de kleine Mathias te zien en te knuffelen. 28-02-2005 om 00:00
geschreven door ribbe