Remi kreeg een trompet van Renée, hij vond het een erg leuk cadeau.
Renée zei dat hij elke dag moest oefenen tot hij het vers dat zij hem had gegeven kon spelen.
Daar zei Remi geen nee tegen, hij oefende elke dag in de stal. Hij mocht namelijk bij de fanfare die zou spelen tijdens de huldiging van Jef. Hij wou het zo goed mogelijk doen voor zijn grote broer. Een paar dagen voor de huldiging deed Jef alsof hij ziek was omdat hij geen zin had in de huldiging. Toen Remi hoorde dat Jef ziek was en zijn huldiging ging missen oefende hij elke dag het lievelingslied van Jef. Remi dacht dat als hij dat nummer zou spelen, Jef beter zou worden en Jef er gewoon zou zijn op de huldiging en dan zou Jef, Remi zien schitteren in de fanfare. De dag voor de huldiging ging Remi bij Jefs bed staan en zei hem dat hij een liedje voor hem ging spelen waardoor hij beter ging worden. Jef ging achterover liggen op zijn bed en zei tegen Remi dat hij mocht spelen. Remi begon Jefs lievelingslied te spelen, Jef was blij verrast. Toen het lied eindigde zei hij tegen Remi dat hij zich al veel beter voelden. Nog meer verrast was Remi, hij had zojuist een mirakel verricht. Hij had zijn ‘doodziekeÿ broer genezen. Misschien had de priester gelijk dacht Remi, misschien ben ik toch een speciaal kind. Remi wist wel alvast dat hij niet naar de hel ging en sowieso naar de hemel, want iemand die een mirakel vervult gaat naar de hemel.
Eergisteren heeft mijn broer een medaille gekregen. Ze vertelden dat Jef bij het verzet zat en dat hij de Duitsers heeft gesaboteerd. Mama en Papa kijken er elke dag naar, het hangt naast ons kruis in ons huis.
Ik wil ook een held zijn maar ik ben niet zo stoer als Jef. Deze nacht was ik zo jaloers dat ik Jef zijn medaille heb weggenomen van de muur en hem aan de ingang van het bos gelegd onder de grond.
Ik ga hem pas teruggeven als Jef lief is tegen mij. Hij vertelt me nooit iets als ik iets niet snap en hij noemt me altijd kleine.
1 Mijn naam is Remi, gewoon Remi en niet kleine. 2 Ik ben niet eens klein, ik ben een grote jongen want ik fiets op een mannenfiets. Ik ben zo stil mogelijk terug in het geslopen, maar ik heb de deur op een kier gelaten. Want dat maakt te veel lawaai om terug dicht te doen. In de ochtend hoorde ik papa roepen, hij was niet blij. We kwamen allemaal naar beneden, mijn zus, ik en Jef. Papa zei dat de medaille weg was, waarop mama zei dat de deur op een kier stond en dat het waarschijnlijk dieven waren. Maar papa geloofde haar niet. Hij zei vroeg aan Jef of hij de medaille had gestolen, Jef zei dat het stom was om zijn eigen medaille te stelen. Hij vroeg da ook aan Renée, maar zij zei dat de medaille haar niet interesseerde. En dan keken ze allemaal naar mij, papa vroeg aan mij of ik de medaille had gestolen. Ik zei nee, maar hij geloofde mij niet en zei dat ik niet mocht liegen omdat ik dan naar de hel ga. Ik begon te wenen en zei dat ik niet had gedaan. Maar papa geloofde me niet en hij wou nog iets zeggen maar mama onderbrak hem, al een geluk. Morgen ga ik naar de kerk met school en ga ik voor vergeving vragen aan de priester. Ik wil niet naar de hel, en ik ga ook nooit meer liegen.
Vandaag heb ik van Gust een nieuwe fiets gekregen. Ik mag zijn fiets hebben, want Gust is al oud en kan niet meer zo goed fietsen. Het is een echte mannenfiets.
Jef zegt dat de fiets te groot is voor mij, maar dat kan niet want ik ben al een man.
Op de terugweg naar huis deden ik een Jef een race, de eerste die zijn fiets in de stal naast ons huis kon zetten wint. Jef won, maar ik weet zeker dat als ik veel oefen ik win van Jef.
Maar mijn dag sloot niet goed af. We zaten rustig aan tafel te bidden vlak voor ons avond, toen er ineens op onze deur geklopt werd. We verwachtte niemand en al zeker niet de Duitsers. Er stonden 2 Duitse officieren voor onze deur.
En ze zeiden iets, maar ik verstond dat niet. Al een geluk legde Jef het mij uit. Ze wouden onze koe meepakken. Marie-José meepakken? Nooit! Mama en Papa waren ook erg kwaad, want de koe gaf ons melk en was altijd heel lief. We gingen allemaal naar de stal en zagen hoe de Duitsers onze koe meepakte. Wat moeten de Duitsers zelfs met onze koe? En waarom onze koe, ons Marie-José. Papa was heel kwaad tijdens het avondmaal en hij vloekte heel veel. Ik weet zeker dat hij veel vergevingsgebedjes gaat moeten doen in de Kerk. Papa zei dat we nooit nog met een Duitser mochten praten, hij zei dat het beesten waren en geen mensen. De Duitse officiëren zijn altijd vriendelijk tegen mij, zei ik. Papa gaf me toen een klap, een echte harde klap. Hij riep tegen mij dat ik dat nooit meer mocht zeggen en dat alle Duitsers slecht zijn. Altijd als papa kwaad is noemt hij me kleine, ik denk dat hij mijn naam vergeet als hij kwaad is. Maar mama is ook kwaad op papa als hij slaag geeft. Mama is echt een engel.
