Mail verzonden. too little, too late. De man die ik het meeste vertrouwde met mijn gevoelens heeft iemand. denk ik.
hoewel, denken. ik ben het vrij zegen. the down side to profile pages. we kennen elkaar al zo lang, en ik geef hem tijd en ruimte om in het reine te komen met zichzelf. want hij gaat de depressieve kant op en wil geen relatie. maar hij zoekt wel toenadering als hij gedronken heeft. en hij duwt me ook keihard weg als hij weer nuchter is.
hoeveel keer heeft hij het niet gezegd: ik wil je niet meer kwijt. ik wil je nooit meer kwijt. en we zijn altijd al beter geweest als vrienden dan als lief... altijd al? voor zover ik me herinner was ik 14, niet bepaald een referentie. en heeft het 6 dagen geduurd. allemaal uitvluchten.
niets zegt dat hij bij mij moet zijn. hij moet zijn gevoel volgen. en als dat gevoel er niet is voor mij, dan moet ik daar mee leren leven. simpel.
maar het minste dat ik had verwacht was het van hem te horen, en het niet te moeten lezen via één of andere profielpagina dat het niet de relatie was die hij niet wou, dat het gewoon mij is die hij niet wil.
ligt het dan aan mij? heb ik te veel slechte uitspraken gedaan dat hij er van overtuigd was dat ik het al lang verwerkt had. is mogelijk. maar dit kan ik even niet hebben. hoe hard het ook kwetst hem nu in de steek te moeten laten, nu hij net echt goede vrienden nodig heeft, ik kan mijn eigen mentale gezondheid niet verder op het spel zetten dan ik al deed.
wat is dat toch met ons? vroeger was het ook al zo, maar dan in de andere richting. maar vroeger zie ik niet als referentie. ik was 14!
dus heb ik de mail verzonden. nu ja, ik niet, een vriendin. want ik kon het nog steeds niet, op send drukken. dus heb ik haar mijn paswoord gegeven en heeft zij hem verzonden. en hoewel ik vrijwel een wrak ben op dit ogenblik, is er nog steeds de hoop. hoop dat het niet meer is dan een flirt waar hij even nood aan had. en die hoop zal mij de das omdoen...
