Ik had het moeten weten dat een blog starten net voor de examens misschien niet het meest brilliante idee was dat ik ooit heb gehad. Ahja, een mens leert nooit, dat is allom bekend.
En inderdaad een mens leert gewoon nooit. Je gaat er steeds van uit dat je fouten uit het verleden niet opnieuw zal maken, maar toch doe je het steeds weer opnieuw en opnieuw en opnieuw...
Neem nu mij, inderdaad een minder interessant voorbeeld, maar meer heb ik niet. Ik heb me jaren geleden voorgenomen nooit meer met mij te laten spelen, om niemand meer de kans te geven om mij te raken zodanig dat mijn volledige zelfvertrouwen met de grond werd gelijkgemaakt, en mijn polselijk op bijna dagelijkse basis wel eens de gevolgen mochten ondervinden.
En dus trok ik een muur rond me op. Een onverwoestbare muur, waar je met heel wat bombardementen amper een kreukje in krijgt. Enkel de mensen die ik heel graag heb, die ik blindeling vertrouw, kregen een sleutel tot de enige deur. En voor die sleutel zouden ze heel wat werk moeten verzetten. En het lukte.
Tot ik besefte dat ze toch blijkbaar niet zoveel werk moesten verzetten, en ik te veel mensen toeliet in mijn wereldje van kwetsbaarheid. Dus trok ik, dacht ik, de criteria op. Ze raken er minder snel door, ze moeten nog harder werken, zo hard zelfs dat sommigen afhaken. Maar dan weet je uiteraard ook terug wat je er aan hebt.
En nu zit ik hier met mijn muur. Mijn muur waar er weinigen doorkunnen als je het vanaf de buitenwereld bekijkt. Maar ikzelf zie maar al te goed dat, ookal is de muur er wel, ze heel wat scheuren vertoond, waardoor de vuurpijlen ondanks mijn inzet toch komen. Met een mes in mijn handen tekeningen te maken. Weeral.
Waarom heb ik geen verweer en waarom kan ik niet zijn wat ik zo vaak lijk: een bitch.
