zondagochtend, 10.48u en ik kijk naar mijn scherm.
ik zou een mail moeten sturen. een mail met vrij gedetailleerde persoonlijke informatie. de mail zit al meer dan een maand klant en klaar tussen mijn word documenten. hoewel al iets verouderd dien ik dus enkel nog ctrl+c, ctrl+v en send te doen. niet moeilijk me dunkt.
toch zit ik al de hele tijd te kijken. verstuur ik het wel? is het wel goed verwoord. wat als er iets misopgevat wordt. wat als hij, ondanks mijn vermelding bovenaan, geen rekening houdt met het feit dat de mail al ietwat verouderd is.
geen probleem, dan houdt hij er geen rekening mee. zo erg is het niet, niet alle is verouderd en de grote lijn in het verhaal klopt nog: IK ZIE U GRAAG, ik wil bij u zijn! iets omslachtiger verwoord (je moet ze niet alles meteen toegeven) en met iets meer voorbeelden verwijzend naar het verleden.
dus gewoon send. druk op verzenden, trut! iets houdt mij tegen. een blokkage die er voor zorgt dat ik constant denk 'wat als'.
Wat als hij het niet wil weten Wat als ik alles mis inschat en hij toch niet zo om mij geeft als ik altijd al dacht Wat als hij het verkeerd opvat Wat als hij niet reageert Wat als hij wel reageert maar niet op de manier die ik verwacht en ik er voor de verandering niet te denderend mee om kan. Wat als ...
aaaaaarrrrggghhhhhh, druk dan toch op verzenden trut! en dus klik ik het venster weg. geen mail meer (al een geluk dat ik alles eerst opsla in word).
poging 589: open het venster, doe copy-paste. Yes, gelukt. vul nu het e-mailadres in. Maar wat als? en sluit het venster.
waarom kan ik niet normaal functioneren? emoties zijn iets die iedereen heeft en hoewel ik overduidelijk in staat ben ze aan wildvreemden te zeggen, waarom dan niet aan mensen die ik graag zie. waarom niet aan mensen waarvan ik vermoed dat ze mij ook wel graag zien (of is mijn ego weer te groot?)
poging 590: typt hey, begint met 'ik had het gevoel dat je gisteren toenadering zocht....' hmmm ego misschien te groot? toch maar niet sturen.
ik sluit alles af en ga dan maar in de zetel gaan zitten, nadenken over mijn onmogelijkheid tot het delen van emoties.
