je was een van mijn beste vriendjes op het werk. Een van de enige waarbij ik wist dat het wel ok zat. Dat je me kon verdragen. Wat veranderde er?
Het werd ineens stiller, alsof er iets gebroken was. Ik weet wat er aan mijn kant gebroken was. Dat ik niet bij je terecht kon zoals ik wou. Ik kon je niets zeggen over hoe slecht ik me voelde, hoe radeloos en hoe ik soms weg wou. Ik kon het wel zeggen, maar ik kreeg steeds te horen hoe sterk ik wel was en dat ik meer kon dan dat. Dat je jaloers was, en maar al te graag met mij van leven wou ruilen. Dat ik zo slim was en zoveel vrienden had. Dat ik...
Maar op momenten dat ik radeloos loop of liep heb ik daar geen nood aan. Als ik je probeerde te vertellen dat ik helemaal niet zo sterk ben, dat het gewoon een masker was, luisterde je niet. Want dat kon blijkbaar niet. Ik heb me altijd afgevraagd wat je dan wel dacht. Dat ik deed ALSOF ik het moeilijk had?
Daarover kon ik je nooit spreken. Want ondanks je extreem laag zelfbeeld, waar ik steeds rekening mee probeer te houden, kan je ook helemaal geen kritiek verdragen. Als de bazen je kritiek geven stijgerde je, als ik iets mis deed of zei was het boel toe voor een week. En ofwel moest ik me verontschuldigen voor iets waarmee ik niet akkoord ging, ofwel zei ik er iets van en kreeg ik de aloude repliek "het zal wel allemaal aan mij liggen". Geen tussenweg, geen mogelijkheid om ook maar ergens over te praten.
Daarom is het bij mij doodgebloed. En bij jou? Ik heb een mail verwijderd waardoor je een niet-gelezen bevestiging kreeg. En dan als repliek "en dan vraag je je af waarom het stiller is tussen ons?" Dus dat maakt dat ik 1 mail delete en alles van 3 - 4 weken ervoor is mijn fout? Iets dat ik alweer niet kan zeggen want dan krijg ik waarschijnlijk de aloude repliek.
Soms wou ik dat we opnieuw konden starten. We kwamen zo goed overeen. En andere momenten vind ik het gewoon niet waard. Het zou toch op hetzelfde uitdraaien.
Ik kan je trouwens niet meer vertrouwen. Weet je nog toen ik zo kwaad liep op iemand en dat jij vanalles over haar tegen me zei? En dat ik dan terug met haar overeenkwam en je me ineens niet meer kon vertrouwen? Hoe denk je dat het nu voor mij is. Je hebt altijd beweerd veel beter met mij overweg te kunnen. Mij veel liever te hebben. En dan, vanop het moment dat er iets mis is, doe je niet anders dan bij haar gaan. Of je doet het om mij het bloed van onder mijn nagels te halen, of je haat me, of je bent gewoon niet wie ik dacht dat je was.
Ik weet niet meer wat doen. Moest het kunnen zou ik graag met je praten, als je ten volle luistert, en ik zal ook naar jou luisteren. Maar ik heb het gevoel dat dat nooit zal lukken. Dat je me nooit zal begrijpen, en dat aangezien jouw leven veel slechter is dan het mijn zoals je zelf blijkt te denken je er ook geen moeite voor wil doen.
Ik hoop toch ooit op beterschap, al moet ik eerlijk zeggen, ik vrees ervoor.
