Dit wordt naar alle waarschijnlijkheid ons laatste blogbericht, we zijn nu alweer in Mumbai, onze laatste stop.
Onze tweede dag in Goa hebben we eigenlijk niet veel gedaan. We zijn uiteindelijk meegegaan met een van onze strandvriendinnen, Rebecca: ze nam ons mee naar haar geimproviseerde shop, een gehuurd kamertje tussen de vissershutjes iets van het strand verwijderd. Hier vertelde ze ons haar levensverhaal. Ze was nog maar 25, maar had al kinderen van 6, 8 en 10; ze was gesscheiden van haar man, die een drankprobleem had en haar en de kinderen sloeg. We hadden zoveel medelijden met haar dat ik en Baukis maar veel gekocht hebben: enkelbandjes, teenringen, noem maar op!
Verder hadden we veel tijd nodig om te wennen aan de ecohut waar we logeerden, al vonden ik en Baukis het ons beste verblijf tot nu toe. We sliepen in een maagdelijk wit hemelbed, onder een enorm muskietennet, omgeven door de natuur in een prachtige houten hut. Lukas had er wat meer moeite mee, vooral met het ecotoilet (een gat in de grond, min of meer), de af en toe uitvallende elektriciteit (terwijl hij op de pot gehurkt zat), en vooral met de vele muggen die het blijkbaar voornamelijk op hem gemunt hadden. Hem woedend en krabbend door de ecohut zien ijsberen was best een grappig zicht.
We zijn zo lui geweest in Goa dat we zelfs niet aan de geplande yoga zijn toegekomen, al hebben we ook niet veel anders gedaan. Wel zijn we nog naar een afgelegen strandje gegaan, waar geen toeristen lagen maar wel massa's koeien en honden die meteen onze vrienden werden. PEACE NATURE ECO ANIMALS FRIENDS YOLO SWAG JAY Z.
Op de jaren 90 partybus terug naar Margao draaiden ze plots Rihanna, we leefden helemaal op!
In het treinstation van Margao beleefden we ook nog een avontuur. Al een tijdje vroegen Indiers om met ons op de foto te staan. Na een tijdje kwam er echter een heel bizar toppunt: een dikke kerel in een toeristenmarcelletje van Goa kwam languit voor ons op de grond liggen, in wannabe verleidelijke supermodelpose, en schreeuwde naar zijn vrienden 'Foto, foto!' Op dit spektakel kwam een hele bende af, die stuk voor stuk foto's wouden, waarbij ze ook heel dicht bij ons kwamen zitten en fake handuschuddend met ons poseerden. De groep rond ons bleef maar aangroeien, na een tijdje vonden we het niet meer zo leuk en waren we een beetje in paniek. Gelukkig kwam een wilde weldoener het gespuis na een tijde verjagen en kregen we eindelijk terug lucht. Zo voelt het dus om een opgejaagde popster te zijn!
De trein was heel chill, we hadden heel veel ruimte, supermooie uitzichten, en er zat een grappig adhd-kindje bij ons waar Baukis en Lukas liedjes mee gezongen hebben, tot grote ergernis van een andere vrouw in de coupe. Verder kreeg Lukas onverwacht een zak gratis samosa's aangeboden van een dronken man, die zelfs niet op de trein zat en er enkel tijdens een stop aan het rondhangen was. Baukis was lange tijd op zoek naar een vuilbak voor al ons afval. Al de omringende Indiers zeiden dat we het gewoon door het raam naar buiten moesten gooien, en dat er helemaal geen vuilzakken waren. Hieraan wou Baukis niet toegeven, tot echter uiteindelijk een man het uit haar handen rukte en het boeltje alsnog uit het raam smeet. Hij had schoon genoeg van haar zoektocht, die hier een beetje raar werd bevonden. We riepen in koor: 'Not good for nature! Not good for India!', als de echte hippies die we blijkbaar in de ecohut geworden zijn.
Vanochtend vroeg arriveerden we in het indrukwekkende victoriaanse Victoria Station Mumbai. De stad is een echte meevaller, supermooi, een soort van Victoriaans Londen maar dan met Indische invloeden. Baukis en ik hebben al beslist dat we er nog zouden kunnen wonen! De stad is een pak chiquer dan om het even welke andere plek we hier gezien hebben, de make-up werd vanochtend zelfs bovengehaald omdat we ons in de Bollywoodstad schaamden over onze landloperslook. In de voormiddag gingen we met de ferry naar Elephanta Island, werelderfgoed van Unesco op een uur varen van de stad. Hier waren er allerlei grotten met tempels en beelden ter ere van Shiva (al vonden Lukas en ik het een beetje een tegenvaller, voor zo duur te zijn en zo ver varen). Het was wel een coole plek, een heel bizar eiland met een hele eigen sfeer, in het druilerige weer leek het wel een beetje op Shutter Island. Ook hier moesten we weer continu poseren, tot voor Lukas de maat vol was en hij een bordje fabriceerde waarop we vroegen voor 10 Rs. per foto. Jammer genoeg had dit een averechts effect, we werden een mikpunt van spot en ze wilden nog meer foto's van ons trekken (zonder te betalen dan nog :p).
In de namiddag liepen we nog wat rond tussen de mooie architectuur van Mumbai, bezochten we een gallerij van moderne kunst, waar we ook enkele Nederlandse dames hebben ontmoet, en gingen we, toen een vreselijke moessonbui al de rest onmogelijk maakte, in de cinema een Bollywoodfilm zien (op het balkon nog wel). De film heette Finding Fanny, en was even vreemd als de titel doet uitschijnen, een romantische komedie met een vrij hoge body count en waarvan we de helft van de mopjes ook niet echt snapten. Wel een leuke ervaring, en een leuk liedje op het einde. Shake your bootiyah!
Morgen gaan we nog naar de markt, daarna chillen op de zeeboulevard, en dan stilaan naar de luchthaven. Terwijl ik dit typ weerklinkt er geweeklaag en geknars van tanden. Al hebben we jullie wel gemist hoor!!
Op dit berichtje nog veel reageren aub, het is het laatste, en in de statistieken van de blog hebben we wel gezien dat jullie allemaal meelezen ;)
We zijn nu in Goa, na een geslaagd verblijf in Kumily/Periyar.
Eergisteren deden we een Elephant Package, waarbij we eerst een ritje op een olifant deden (wat eigenlijk niet zo aangenaam bleek, de rug was nogal breed en onze adductoren en spierkorset (volgens Baukis) werden serieus getraind). Ook bleek de olifant een vreemd schedeldak te hebben, dat bestond uit twee afzonderlijke bulten. Ten slotte liet het enorme dier ook de walgelijkste scheten, die klonken als een brubbelbad en uren in de wind stonken, alvorens enorme voetballen uit te kakken. Toch was het een heel sympathiek, lief beestje!
Daarna mochten we de olifant ook schrobben en masseren, wat een beetje vreemd aanvoelde. Veel leuker was de olifantdouche, waarbij op onze beurt gewassen werden: om de beurt mochten we in de nek van de olifant gaan zitten, waarna hij water opzoog met zijn slurf en het over ons uitstortte. Echt zalig, beter dan de douche van het hotel in ieder geval!
Toen we aan het inpakken waren in het hotel, kwamen eindelijk de langverwachte aapjes naar ons balkon. Baukis was zo slim om een hondertal koekjes klaar te leggen om de aapjes te lokken. Dit escaleerde al snel tot een lange wachtrij van apen tot diep in de jungle, die een voor een twee tot drie koeken in hun muil kwamen steken en nog een stuk of 3, 4 in hun handen en voeten (we overdrijven dit stuk echt niet!). Toen we weggingen, bleek ook dat er een aap op het met kippendraad afgeschermde balkon was binnengeglipt. De eigenaars van het hotel waren weg op dat moment, en wij moesten onze bus gaan halen, dus we hopen dat het goed is afgelopen en dat deze aap het kot niet heeft afgebroken...
Hier eindigden onze avonturen in Kumily We logeerden hier best in een vreemde buurt: een vrij chique wijk, bijna een soort van Amerikaanse suburb maar dan met roze kitscherige huizen. Toch werden we tot twee maal toe 's avonds laat op zeer louche wijze benaderd door een man die vroeg, 'Wanna buy some grass? To smoke?' Dit aanbod hebben we wijselijk niet aangenomen. Toch wel vreemde toestanden! Ook vroegen alle kinderen uit de kasten van huizen ons constant om pennen. Bon. Tot zover Kumily.
We namen de bus naar Ernakulam, Deze was niet zo aangenaam (vooral Baukis en Lukas vonden het een ware nachtmerrie): zeven uur bochten, met een chauffeur die blijkbaar nog roekelozer reed dan de papa van Baukis. Spookrijden staat ook niet echt in het woordenboek van de doorgewinterde Indische chauffeur: dat heet hier gewoon het inhalen van een gigantische kolonne auto's, ongeacht tegenliggend verkeer. Een grappig moment was ook toen de chauffeur en de conducteur samen met oude stukken krantenpapier de condens van de voorruit begonnen te kuisen, dit op kronkelende weggetjes door de nachtelijke jungle, in de regen, onder een flikkerende Jezusdiscotheek die hier overal boven de dashboards hangt, en met de bonkende Hindimuziek natuurlijk. De bussen zijn hier net jaren 90 partyvans!
Tijdens en na de busrit mochten we kennismaken met 1) de kleine blaas van Baukis en 2) HONGERIGE BAUKIS. De combinatie van beide fenomenen is praktisch niet draaglijk. Ik en Lukas waren al lang blij toen we in het hotel in Ernakulam waren (om halfelf), en wilden het liefst van al douchen en gaan slapen, maar dit was buiten HONGERIGE BAUKIS gerekend, die ons nog meesleurde diep de stad in op zoek naar een restaurant dat op dit uur nog open was. Toen het monster gestild was met een groot Indisch dinner (het monster raadt de schotel kadai zeker aan!), konden we eindelijk gaan slapen.
De volgende dag namen we de trein naar Margao (Goa), De treinrit was ook een vreemde belevenis: er zaten vele Indiers op onze plek. Normaal zit er 8 man in een coupe, maar nu waren het er (op een bepaald moment) 16. Lekker gezellig dus! We waren ons al doemscenario's aan het indenken voor wanneer het slaaptijd zou worden. Gelukkig is het allemaal in orde gekomen, de meeste zijn 's avonds uitgestapt. De stations onderweg roken (zoals steeds hier) niet zo lekker, aangezien de wc's van de treinen daar steeds geledigd worden. Een station in het bijzonder sprong eruit: tussen de sporen lag de langste drol ooit, krioelend met vliegen, maden en eksters; ook liep er een vunzig kanaaltje langs de sporen, gevuld met afval en zwarte smurrie. Het goedje brubbelde als de pest, we vroegen ons af hoe lang een mens nog zou leven die hier een glas van dronk. Naast deze scene zat de rijke dikke Indier naast ons evenwel enthousiast nootjes te schranzen, waarvan alle schelpjes op de grond vielen en zo het muisje lokten dat ook met ons meereisde. Intussen zat er ook nog een klein kind in onze wagon te kotsen. Schrijnende toestanden!
Na een nacht op de trein, arriveerden we voor dag en dauw in Margao, waar we meteen de bus namen naar Palolem Beach. Op het strand werden we hier al hartelijk onthaald door twee lokale meisjes die onze nieuwe hartsvriendinnen leken te willen zijn, maar die ons uiteindelijk alleen bleken te willen meelokken naar hun shop (snik!). Verder verveelden we ons al snel een beetje aan het strand. We besloten dus te gaan eten, vooral op aanstoten van Hongerige Baukis. Ook terwijl Lukas en ik ijverig aan het typen zijn, zit Baukis hier achter ons nog steeds te mompelen over hoe lekker ze gegeten heeft. Ook de paneer tikka massala raadt ze ten zeerste aan, het is maar dat jullie het weten! Aan het thuisfront: Baukis heeft al 2 broeken gescheurd sinds we hier zijn, hopelijk herkennen jullie haar nog wanneer ze thuiskomt.
Voor morgen hebben we nog niet veel plannen, maar Baukis heeft zich alvast voorgenomen om goed te eten.
