We zijn vanochtend aangekomen in Kochi, en we hebben vele avonturen meegemaakt de laatste dagen, dus dit wordt een lange blogpost!
De laatste dag in Calcutta nog snel: we dwaalden rond in de steegjes van Old Chinatown, en zagen welgeteld 1 Chinees. Wel coole buurt verder! Daarna probeerden we (voor de 2e keer al) het blijkbaar legendarische Indian Coffee House te lokaliseren, maar na een uur vruchteloos zoeken, hebben we het opgegeven. Onderweg zijn we wel in de studentenbuurt terechtgekomen, waar ze onder andere kine-artikelen verkochten die volgens Baukis niet meer helemaal up-to-date waren. Tussen het labo-materiaal kon je ook vele wc-potten kopen, in verschillende kleuren. Vreemd! Hier werden we ook aangeklampt door twee kindjes en een man die aan het bedelen waren. De kindjes waren misschien 4 en 1, echt superhard, vooral Baukis was er helemaal van aangedaan.
Uiteindelijk keken we nog naar enkele koloniale gebouwen (van de East Indan Company etc.) en namen we de ferry naar de overkant van de rivier, voornamelijk omdat we zin hadden om eens op een boot te zitten. In het station aan de overkant van de rivier heeft Baukis haar maaltijd aan een bedelkindje gegeven, toch nog iets van goede daad dus.
De volgende ochtend was het tijd voor de lange, lange treinreis naar Bangalore. We vertrokken om 11u, en waren de volgende dag om 16u30 in Bangalore. Op de trein zaten we bij een superlief gezinnetje, uit Bangladesh. Ze waren met het hele gezin (mama, papa, opa, broertje en zusje) op weg naar Bangalore om daar naar het ziekenhuis te gaan, waar het jongetje een hartoperatie moest ondergaan. Hij leek alvast heel bang, want toen we Bangalore naderden, lag hij in de armen van zijn opa te huilen. Het waren wel echt superlieve mensen, en ook heel nieuwsgierig naar ons: als we nog maar onze rugzak opendeden, zaten ze al mee te kijken naar wat er inzat. Vooral Baukis haar boek was, vooral voor de papa, een object van fascinatie: hij zat heel de tijd mee te lezen, en als ze het even naast haar legde, begon hij er ook zelf in te bladeren. Ze heeft dan haar best gedaan om het boek zo snel mogelijk uit te lezen, zodat ze het aan het einde van de treinrit aan de man kon geven. Hij leek er alvast heel blij mee te zijn!
Verder viel de treinrit eigenlijk heel goed mee, buiten het feit dat we tegen het einde echt wel stonken van het zweet: we kregen gratis eten aan boord, en konden 's nachts ook heel goed slapen op de uitklapbare bedden. Wel jammer dat de treinreizigers over het algemeen vrij vuil waren, ze gooiden alle lege bordjes en bekertjes gewoon in het gangpad of uit het raam!
In Bangalore vreesden we dat we geen nachttrein meer zouden te pakken krijgen om die nacht nog naar Kochi te reizen, maar tot onze grote vreugde lukte dit nog net: alleen waren er enkel nog tickets over in een van de duurdere airco-klassen. Dit was niet helemaal een meevaller, we betaalden vrij veel meer dan voor de gewone klasse, en het was echt Siberisch koud op de trein. Daar zaten we dan, met truien, sjaals, en twee dekens over ons heen. Bovendien zat er ook een man van het leger, in een roos hemd, met zijn vriend, een rochelman, vlakbij ons; zij hadden een supergrote kist mee, waar ze heel de tijd een plaats voor zochten en zo iedereen op vrij tactloze manier zaten te ambeteren. Tot overmaat van ramp bleken ook de bedden nog eens smaller te zijn! Volgende keer gewoon maar weer de volkse sleeper class ;)
Nu zijn we dus in Kochi. Onze aankomst hier was echt miserabel: we stonken uren in de wind, hadden lagen van zweet en vuil op ons lijf, het hotel dat we zochten bleek niet meer te bestaan en de andere hotels zaten vol, Baukis plakte vol curry die de Bangladese (?) vrouw op haar had gemorst, ik had dreadlocks (op de trein, overigens, waren we ook nog een 16-jarig meisje tegengekomen die Bolly-woodactrice wou worden en per se facebookvrienden wou worden met Baukis; zij vroeg ook op een gegeven moment of we geen kam van haar wilden lenen. Schaaam...).
Op het moment van diepste ellende, werden we gelukkig gered door een man die als een engel kwam neergedaald, een deus ex machina zowaar. Hij nam ons op sleeptouw naar zijn guesthouse, waar we voor nog geen drie euro per persoon per nacht echt een zalig verblijf hebben: supermooi, proper, ongelooflijk lieve mensen, geweldig all you can eat ontbijt... Onze buurman is Alejandro, een jongen uit Barcelona die op zijn eentje rondreist zonder Lonely Planet en zonder te weten hoeveel geld hij nog heeft. Echt een supercoole gast, we hebben vandaag zowat de hele dag ook met hem rondgelopen. We hebben ook nog heel veel chance met de dag dat we hier in Kochi zijn, want er is net een festival aan de gang: we hebben net een prachtige optocht gezien met olifant (die jammer genoeg wel met al haar poten aan elkaar vastgeketend was, echt schrijnend), mannen geschminkt als tijgers, zo echt dat het leek alsof ze pakken aanhadden, dansers in pauwenkostuums, trommelaars, kindjes met gouden kronen en enorm grote valse snorren (IK BEN FUCKING JALOERS OP DIE SNORREN),... In het park hangen mooie sprookjeslichten in de bomen, het is hier echt supermooi.
De plannen voor morgen zijn nog onzeker, het moet wel cool zijn want ik ben jarig dan!! Alvast gaan we om 6u30 yogales volgen, en daarna gaan we ofwel naar een wat zuidelijker gelegen strand, ofwel naar Mattancherry, wat naast Kochi ligt, en waar er een paleis is, een Joodse wijk met synagoge, en een specerijenmarkt.
Baukis is alvast superfan van Kochi, ik vind het ook nog altijd wel leuk, maar het is veel toeristischer dan ik me herinner van enkele jaren geleden, en ik voelde me in Calcutta toch wel ietsje beter... Maar bon, sowieso wel goed om een balans te hebben tussen verschillende dingen, dit is in ieder geval de volledige tegenpool van Calcutta, heel rustig en schoon ook, en ook de perfecte uitblaasplek na onze toch wel zware treinreis.
Nu gaan we met Alejandro eten in de Teapot, een restaurant met veeele soorten thee. Morgen komt Lukas ons vervoegen, joepieee!!
We zitten weer in het internetcafe om de status van onze treintickets op te volgen. We hebben net vernomen dat we nog steeds op de wachtlijst staan en dat dit onze definitieve status is. We zullen dus nog twee nachtjes in Calcutta vertoeven! Gelukkig dat we een B plan hebben en hopelijk dat we nog in ons propere hotelletje mogen overnachten.
Een korte update over de dag:
Deze ochtend onderweg naar de tram kwamen we Harry tegen ... Nadat er een paar liter water van het dak van een kraampje op Baukis viel. Prachtige start van de dag . Domi heeft alvast eens goed gelachen en Harry is het snel afgebold na Domi haar onenthousiaste gezichtsuitdrukking.
Hihi. We bezochten de Khaligat temple (voor Baukis was dit even de Calligula temple) waar we in contact kwamen met religieuze offers. Alvast, de mama's en papa's zijn volledig gezegend door de Indische god Kali. Jullie mogen veel peace and happiness verwachten ;-)!!! Wijzelf deden een wens aan een boom waar vrouwen hun baby's legden om ze te laten zegenen. Als kers op de taart kregen we een rood bolletje op ons voorhoofd, jammer genoeg was dit al snel afgezweet ...
Hierna het Victoria Monument bezocht waar we een heel interessante man hebben ontmoet. Een oude Indiër die al veel gereisd had, en vol lof sprak over de chocola van Godiva. We hadden een gezellige babbel aan een vijvertje onder de bomen aan het grootse monument. Verder voelden we ons echt filmsterren, heel wat mensen kwamen vragen of ze met ons op de foto mochten. Hopelijk zien deze foto's het daglicht niet want we zien er niet optimaal uit dezer dagen ... BTW NOG GEEN DIARREE!!! Joepie!
Even later bezochten we een kunstgallerij met een aantal erg mooie werken, Domi was helemaal bezield door een werk van een verwrongen vrouw met een grote wekker hangend aan de borst. Een man met donkerpaars pak, we vermoeden de eigenaar, sprak ons vriendelijk aan en was verbaas dat we van België kwamen, we deden hem denken aan zijn dochters. Plots verdween hij van het toneel en kwam hij terug met twee dozen vol lokale snoepjes, die overhandigde hij ons en wij wisten ons geen houding te geven. Wat een lieve man alvast!
Heel impulsief hebben we nog een huis bezocht van wie ik de naam niet meer weet maar hij was rijk, dichter en vriend van Tagore. Daar was er een orkestje aan de gang van mannen en vrouwen in een soort van herenspookhuis met zwart wit foto's op de muur. Heel speciale plek. Bij het doorlopen werden we gevraagd te gaan zitten in een klaslokaal om een les bij te wonen. Maar toen de juf kwam mocht het niet meer ...
Straks pakken we de metro en hopen we nog een kamer te bemachtigen. Vijf september vertrekken we dan uiteindelijk naar Bangalore om dan meteen de nachttrein of bus (afhankelijk van wat we kunnen krijgen) te nemen naar Kochi.
We zitten nu in het internetcafe een beetje te stressen over onze trein van (hopelijk) vanavond: we staan nog altijd op de wachtlijst, nu wel op nummer 11 en 12. We zijn op 2 dagen tijd 10 plaatsen gestegen, dus hopelijk kunnen we tegen vanavond de trein op! Anders hebben we wel een plan B, we hebben een back-up ticket gekocht naar Bangalore voor 5 september, en dan zouden we via daar kunnen doorreizen naar Kochi. Dan zouden we 7 september aankomen in Kochi in plaats van de 6e, dus geen ramp.
Gisteren hebben we Calcutta verkend en heeel wat kilometers te voet afgelegd. We hebben echt weer zotte dingen gezien onderweg: in een buurt met allemaal steegjes, kwamen we terecht in een straat waar alle elektriciens werkten, en in andere straten had je dan weer andere ambachten, het leek wel een beetje middeleeuws. Overal waren er rookwolken van mensen die vuurtjes stookten om thee op te maken of hun elektriciteitstoestanden te maken. Om de zoveel tijd hadden we een rustpauze nodig, dan kochten we thee of eten bij een kraampje, zetten we ons neer op de bank bij plaatselijke beeldhouwers of kappers die op de stoep buiten hun winkeltje zaten te werken, en keken we gewoon naar de mensen die passeerden, Je kan hier echt een uur gewoon stilzitten zonder je te vervelen. We trekken wel heel wat starende blikken, omdat we bijna de enige toeristen zijn hier: zowel starende mannen als giechelende schoolkindjes die ons blijkbaar wel een grappig zicht vinden.
Verder hebben we gisteren het huis van de Indische dichter Ranbindranath Tagore bezocht. Baukis vond het alvast de max zegt ze (en ik ook): het was een oase van rust in de drukke stad. En ook cool om zo een superchique huis van hier te zien van binnen uit.
We hebben al veel van het lokale voedsel uitgeprobeerd van de eetkraampjes, het is altijd lekker maar we hebben meestal wel geen idee wat we eten!
Vandaag gaan we nog wat sightsee-en, naar de Kaligat-tempel, Victoria Memorial en het omliggende park, en eventueel nog wat dingen die daar in de buurt liggen. Vandaag gaan we wel wat meer gebruik maken van de metro, want we hebben al blaren van het vele stappen.
Dus: hopelijk vanavond op de trein, dan sturen we het volgende bericht vanuit Kochi binnen enkele dagen.
[Domi:] Na een lange tocht van 36 uur, zijn we gisterenavond aangekomen op ons hotel in Calcutta. Om hier te geraken hebben we drie vliegtuigen genomen (die steevast vertraagd waren), en daarna op een bus gezeten die ongeveer een uur letterlijk heeft stilgestaan in het helse toeterende verkeer. Uiteindelijk zijn we gewoon van de bus gesprongen en hebben we de metro genomen naar Sudder Street, waar de meeste goedkope hotels zich bevinden. Hier werden we dan weer in het nauw gedreven door Harry, die ons bleef volgen, ons naar zijn handicrafts-winkel wou meesleuren, en ons altijd in superdure hotels wou steken. Uiteindelijk gingen we een hotel binnen gewoon om ervan af te zijn, maar daar troffen we in de badkamer een Trainspotting-achtige wc aan, helemaal dichtgeroest en bedekt onder bruine smurrie en aankoeking, en onbekende kevers op de grond. Als kers op de taart was het de hele avond ook nog met bakken uit de lucht aan het regenen. Uiteindelijk heeft Baukis gewoon heldenmoed getoond, we waren al heel de tijd veel te braaf geweest, en uiteindelijk heeft ze gewoon gezegd, 'Ok, can you just leave us!'
En dan is Harry weggegaan.
Uiteindelijk hebben we echt nog een prachthotel gevonden, superproper en met superlieve en behulpzame mensen. Oef!
Baukis heeft een zware cultuurschock, ze zat gisteren een beetje in zak en as door alle pech die we hadden, en omdat alles hier superintens en overwhelming is: overal mensen, toeterende rickshaws en auto's, eetkramen, kippen die worden geslacht op straat, geiten met misvormde hoofden, kleine straatkinderen, mensen die leven onder parapluhutjes op het voetpad en daar een handeltje als schoenmaker hebben,... Ik ben persoonlijk wel fan van Calcutta, het is hier gewoon zo veel en kleurrijk en vuil en onkruid en superlevend en alles alles alles, overal geluiden en geuren van kruiden en rook, en tot nu toe over het algemeen ook hele lieve mensen (behalve onze vriend Harry dan)... Sowieso heeft nu een nacht rust na de lange tocht ons wel goed gedaan, dus hopelijk wordt het vandaag ook voor Baukis een fijne dag Straks gaan we proberen onze trein van 40 uur lang naar Kochi voor morgenavond proberen te regelen, en dan wat bezienswaardigheden gaan bekijken: het thuis van Tagore, Victoria Memorial, Chinatown, bloemenmarkt, en het centrum, waar veel oude koloniale gebouwen en zotte steegjes te vinden zijn.
That's it for now, veel zweterige groetjes en tot het volgende bericht!!!
. Domi heeft alvast eens goed gelachen en Harry is het snel afgebold na Domi haar onenthousiaste gezichtsuitdrukking.
