Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
mijn weblog
mijn weblog
07-02-2014
Home
Hallo iedereen. Ik ben dus thuis goh veel gebeurd ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Dus ik spring mss een beetje van de hak op de tak maar ik ben niet zon held in recapituleren ener zijn veel betere schrijvers als ik. Maar goed ik probeer. Allereerst wil ik even een supergrote dankjewel zeggen aan iedereen die me op wat voor manier ook gesteund heeft, van kleine tot grote dingen, voor de mensen die er waren als ik bang was in me bangste momenten, die er zijn ook als het niet goed gaat. Die ik gewoon weet dat het goede, lieve mensen zijn die ik allemaal een warm hart toedraag ! You know who you are (hoop ik !!) . Maar goed ik heb veel geslapen ik dacht dat ik massa's tijd ging hebben voor veel zentangle maar nee joh want wat n tijdrovende bezigheid : eten. Ja ik vind t engen moeilijk en nee het is me hobby echt niet, maar ik eet. En nee, niet veel, en zeker nog geen volwaardige lijst en nog niet warm ( dat durf ik nog niet), maar ik eet iets. Daarnaast heb ik ook nog steeds sondevoeding. Aankomen lukt niet zo goed ik ben amper aangekomen ( maar me bloedwaarden zijn wel verbeterd niet tiptop maar beter als eerst)maar dat is niet omdat ik me best niet doe maar me lichaam neemt alles op voor me organen en ja ook me lichaam is erg kapot en daardoor kan ik fysiek gewoon niet meer goed aankomen alles verteert niet op de normale manier omdat me lichaam dat niet meer kan. Dus de kans dat ik ooit op n gezond gewicht zal zitten is onbestaande. ik weet dat ik nooit meer lichamelijk helemaal gezond zal zijn daarvoor is me lichaam te slecht geworden.ok het is de bedoeling denk ik nog n aantal kilo's aan te komen ( maar ik heb gevraagd om blikd te wegen met controles om me niet zo op dat getzl te moeten stressen)maar ik zal zelfs met aantal kilo's bij nog n supergroot ondergewicht hebben dus ja ik zal allicht altijd n supergroot ondergewicht hebben omdat me lichaam fysiek na jaren en jaren hongeren gewoon niet op de normale manier kan voedsel verteren. Maar goed verbetering moet mogelijk zijn ook al gaat dat heel langzaam dan is het maar langzaam maar i Will live. Ik voel me mentaal sterk. Ik heb n klein lichaampje maar daarin zit zon grote geest. Afin wat nu me eerlijst is ik moet nog opbouwen maar goed smorgens 1 boterham met beleg en 1 fruit of een potje gemalen fruit smiddags 1 boterham met beleg en 1 cracker met zoet beleg ( voor me suiker) en tussendoor een blik cola ( suiker) en savonds 1 boterham met beleg + 1 yoghurt en dan of tussendoor of savonds een fruit of geplet fruit of yoghurt en ook nog sondevoeding en nutri die mag ik spreiden over me dag want dat valt zo zwaar ik krijg dat in 1 x niet uit. Ik ben echt wel moe als ik gegeten heb achteraf maar ik moet toch nog rusten. Het is de eerste dinsdagavond wel even mis gelopen me suiker stond zo laag dat ik buiten bewustzijn raakte snachts ik heb enkele dagen op intensieve gelegen met alle toeters en bellen en baxters gehad ook vocht en zo en voor me suiker en voor vanalles me bloedwaarden wat opkrikken me bloedwaarden zijn wel beter nu het is nog niet wat t moet zijn maar al n stuk beter ik voel me ook minder duizelig. Ik was eerst nog 2 kilo afgevallen wsl ook met de stress en zo maar die weet bij gekomen + nog 1 kilo ik zit nu 3 kilo onder m'n magische grens. ( ok gesteld dat m'n magische grens 10 kilo zou zijn dan woog ik eerst 6 kilo en dan afgevallen tot 4 kilo en nu weeg ik 7 kilo( voor de duidelijkheid dat zijn niet de getallen he die 10 kilo enzo maar dat voorbeeld met de 10 kilo is voor de verduidelijking zonder me gewicht te moeten noemen want ik schaam me best omdat t zo vreselijk laag is maar ik doe echt me best .Maar goed ik moet thuis nog rusten ik heb nu ziekenhuis thuis beleid verl slapeb dn rusten ik heb n bed in mn kqmer en nu staat er ook beneden nog n bed voor mij voor beneden te rusten dat is wat gezelliger toch ook kan ik tv kijkenen eusten en slapen en dat doe ik ook en op controle bij de dokter nu toch elke week in het behin 2 x de week en als het in stijgende lijn gazt 1 x de week en de diëtiste van het zh voor eventueel me lijst te variëren en langzaam op te bouwen tot wat mijn lichaam nog aankan. En kijken ook in zh of me bloedwaarden niet achteruit gaan is belangrijk dat ook) Ik ben er nog lang niet maar ik heb vechtlust. En ook al weet ik dat ik niet 100 procent ga genezen ik ga voor het beste dat eruit te krijgen is en ik vecht daarvoor moeilijk en allicht met vallen en opstaan maar ik heb levenslust en positiviteit . Zo ik ga nog wat slapen, maar nu in gezelschap van m'n allerliefste 4 katten. ( ik heb ze gemist de schatjes). Alle liefs. J. Ps sorry voor als er schrijffouten zijn ik zit op telefoon ik ga mss de komende tijd niet veel op internet zijn wegens bedrust als ik berichtjes niet meteen antwoord geen zorgen dwz dat ik slaap ofzo heb veel rust nodig . Dikke knuffel xx
07-02-2014 om 19:08
geschreven door ravenelfje
02-12-2013
I don't speak human
Lieve meelezers, Nog maar eens een blogje van mij. Wat ga ik zeggen hoe gaat het ik weet niet mss is het woord dat mijn gevoel op deze moment het beste beschrijfd gefrustreerd en strongpissig op sommige mensen. Afgelopen weekend heb ik mogen zien hoe "gezellig" sommige mensen toch zijn. Vrijdag-avond waren ik en mijn mama geweest naar een optreden mijn zus en schoonbroer hebben namelijk een muziek-project en ze traden op, ze hebben het hartstikke goed gedaan en ik ben heel fier op hun, ze deden het echt heel goed. Ik heb ook gefotografeerd van hun op het podium dat is ook wel fijn.Het was best wel laat geworden en ik was erg moe dat wel. De omgeving (het jeugdhuis) waar ze speelden plus het publiek was best grappig (voor de mede-tru.e-blo.od-kijkers onder jullie : denk aan het weerwolvencafé "Lo.u Pin.e's" (maar zonder Rus.sel Edg.ington) en je bent er ;) . (inclusief heel stoere en bebaarde mannen die me eerst heel raar aankijken van "zielig ziek meisje", maar als je dan een behoorlijk indrukwekkende spiegelrexlexcamera bovenhaalt dan ben je opeens "cool" en "iemand". Best grappig. Daar kan ik wel om lachen. Maar goed in het terugkeren we hadden mijn zus en schoonbroer bij hun thuis afgezet en mama en ik reden terug naar huis we waren al bijna in onze woonplaats staan er opeens 3 mannen op straat in het midden van de straat. Mijn mama vertraagt van te kijken van zijn die niet gewond of zo maar ze waren niet gewond hadden niks aan de hand dus ik zeg van "rij door" ik vertrouwde het niet en ze deden teken om te stoppen maar wij reden door en dan begonnen ze op onze auto te slaan en te schoppen. ZO eng. Ik was zo geschrokken. Thuis hebben we dan meteen de politie gebeld om dat toch te melden. Ok er is niks gebeurt maar het was gewoon eng en dan komt in mn hoofd wat had kunnen gebeuren stel bvb dat ons raampje van auto open stond en dan kom ik in paniek en wil ik controle en heb die nacht alle sondevoeding weg laten lopen daarop had ik controle ik haat het echt mensen die andere zo bang maken ik kom daar van in paniek. Echt, mensen...Het is een soort... En zondag waren mama en ik samen met mijn grootmoeder naar een kerst-beurs geweest, mijn grootmoeder (moederskant) was mee omdat er ene vlaamse charmezanger optrad die zij graag hoort dus dat vond ze wle leuk). Afin de beurs was niet zo geweldig erg klein en druk en er was geen lucht binnen maar goed. Mijn grootmoeder was blij "hare charmezanger" te zien en staat er ook mee op de foto en ze heeft hem een dikke kus gegeven dus was ik blij voor haar. Afin allemaal leuk en wel tot in het terugkeren in de auto het grote K-woord ter sprake kwam. Het grote K-woord is Kerstmis. Begon mijn grootmoeder (again) dat ze het zo spijtig vond dat er geen "groot kerstfeest was met de hele familie" (dus : de hele familie is in haar ogen : de 3 "kinderen" (mijn moeder en haar 2 zussen), de 4 "kleinkinderen" (ik, mijn zus, mijn nicht, en de zoon van 1 van mijn moeders zussen die mss theoretis gezien mijn neef is maar die naam niet waard is) en het achterkleinkind (zoontje van mijn nicht)+ de aangetrouwde rampedam (mannen van mijn moeders zussen, man van mijn nicht, man van mijn zus). Nou, dat gaat dus niet gebeuren. En wel hierom : 5 en een half jaar geleden in mijn Papa overleden. Dat dat tot op de dag van vandaag enorm pijn doet hoeft geen betoog. Maar goed, toendertijd hebben 1 van mama's zussen , haar man en haar zoon (dus theoretisch gezien mijn tante, aangetrouwde oom en neef, maar ze zijn de naam niet waard) enorm grof gereageerd tov mij en mijn zus. Ik ga de personen in kwestie even X, Y en Z noemen. Waar X de zus van mijn moeder is, Y haar man, en Z hun zoontje. Ik heb geen zin om hun waardeloze namen hier neer te schrijven. Ik haat ze. Afin, toen Papa was gestorven was de uitvaart in besloten kring. Maar daarop begonnen X en Y te zeiken dat "ze niet welkom waren". Nee, dat waren ze idd niet. Even eerlijk wezen, ze hadden echt niet zo'n goede band met m'n vader (mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was) en een jaar eerder, op de trouw van mijn zus, had mijn grootvader langs moederskant zelfs tegen Y op voorhand gezegd "doe normaal tegen de Papa van J en E (mijn zus) vandaag hé. Want ze konden elkaar niet goed uitstaan. Kan gebeuren, maar als je iemand niet kan uitstaan moet je niet hypocriet staan janken op de uitvaart. Maar wat een drama voor X en Y hoor, wat een drama, waar X dan zat te huilen bij mijn grootmoeder omdat "ze niet welkom was" en zij "het zo moeilijk had en getroost moest worden". Ha-looooooooo, even voor de duidelijkheid, het is een uitvaart, geen Disneyland. Moet ook even bijgezegd dat we (ik en mijn zus) noch van X, noch van Y, noch van Z een telefoontje of sms of kaart of iets gehad hadden om ons sterkte te wensen. Was blijkbaar irrelevant. Want X had het zo moeilijk en moest getroost worden. Enkele dagen later stond ze dan bij ons (ik sliep nog, gelukkig) om haar gejank aan mijn moeder tentoon te spreiden , om bij ons thuis nog meer te janken omdat ons huis er "zo erg uitzag" (we hadden die moment de pech dat er een lek in ons dak was en het dus binnenregende en de hele gang ondergelopen was, maar hoe vervelend dat ook is, dat was nu niet het belangrijkste). Y is ondertussen in de auto blijven zitten want hgij ging echt niet "binnen bij die zeveraars" (wij dus). Afin, achteraf hebben X en Y nog een kaart gestuud om "sterkte"' te wensen, weken later, onder druk van mijn grootmoeder. Nou dan hoeft het echt niet meer. Als het niet uit jezelf komt, laat maar. X heeft achteraf ook nog heel verbaasd tegen mijn moeder gezegd dat ze het "zo vreemd vond dat ze J (ik dus) niet meer heeft gezien nadat mijn Papa is gestorven)...Hoe zou dat nu toch komen ? Echt, grow a braincell ! Tot op heden ten dage is er van X noch van Y geen enkele excuus of sorry gekomen...niks...nooit. Dan het verhaal van hun zoon Z. Even melden dat het hier om een volwassen persoon gaat die toenertijd 26 jaar was, dus geen 6 ! (en daarbij, zelf een kind van 6 gedraagd zich beter). Enkele dagen dus nadat Papa was gestorven waren we (ik en mijn mama) bij mijn grootouders en Z was daar ook aanwezig. We hadden dus nog geen enkel woord van medeleven gehoord van X, Y of Z. Z zat vrolijk te babbelen en te zuipen (dat kan ie "goed", dat zuipen) alsof er niks aan de hand was. Als we weggingen zei ik SARCASTISCH (!!) tegen Z : "bedankt voor u medelvene hoor, dat doet een mens echt heel goed" waarop Z zegt (ik kots bijna als ik het schrijf): "Graag gedaan !!". Echt , mijn grootmoeder heeft m'n moeder toen moeten tegenhouden om niet terug te lopen en hem eens flink van een antwoord te dienen of zelfs een veeg in zijn smoel te geven. Ook van Z nog tot op de dag van vandaag geen excuus gekregen. Want Z vind dat hij niks miszegd heeft. En X en Y vinden ook dat Z niks miszegd heeft. Die 3 hebben niet op mijn hart getrapt, ze hebben op mijn hart getrapt en er hun voeten nog eens aan ge veegd. En moest dat gewoon met mij zijn, tot daar, maar van mijn Papa blijf je met je vuile poten af !! Ik hoef die 3 dus nooit meer te zien. Ik ken ze niet meer. Ik walg van hun. Dus nee, er komt geen Kerstfeest waarbij iedereen lekker doet alsof zijn neus bloed. Ik ben de grote schuldige in de ogen van mijn grootouders, want ik wil niet hun meer zien. Mijn zus ook. Ook een grote schuldige. Maar ik nog net iets lmeer. Wantr wie durft er nu iets te zeggen tegen de "heilige Z" ? Ik dus. En dan zit mijn grootmoeder dus te zeiken (ja, ik noem het echt zeiken) dat hun Kerstfeest met de hele familie er niet meer is. En echt, dat is zeiken. Mijn grootmoeder aan vaderskant zit niet te janken van "er is geen Kerstfeest met de hele familie meer". En zij zou wél dat recht hebben. Dat zou geen zeiken zijn. Dat zou terecht zijn. Want haar zoon (mijn Papa) en haar man (mijn grootvader, die is gestorven toen Papa 14 was, ik heb hem dus nooit gekend) zijn er niet bij. Er zullen altijd 2 lege plaatsen zijn. Onvervangbaar leeg. Voor altijd. Maar echt, mijn grootmoeder langs moederskant kan iedereen zien. Ze kan een Kerstfeest geven en zeggen "wie wil komt, wie niet wil komt niet". En nee, niet iedereen zal er tesamen zijn. Maar ze kan iedereen apart zien zoveel ze wil. En ze weet het. Maar nee, ze heeft teveel naar de familie Pfa.ff gekeken ofzo en daar een "ideaalbeeld" van gemaakt. En ik zou willen gillen "het bestaat niet !!". Dus vraagt mijn grootmoeder mij in de auto "J, wat is er nu precies waarom je X, Y en Z niet meer wil zien". Echt, als ik het de afgelopen 5 en een half jaar al geen honderd keer verteld heb...Echt waar... Dus vertel ik wéér het verhaal, 101ste keer. En ik word er moe van het altijd opnieuw te vertellen. Zegt ze : "ja maar, van Z, "graag gedaan" zeggen, dat is zijn manier van spreken. Hij is hier de afgelopen week ook de kabels van de tv komen leggen en wij zeiden dan danku en dan zij hij ook graag gedaan". Echt, ik moest me inhouden niet te gaan schreeuwen. Ha-loooooooooo, ik bedoeld het SARCASTISCH toen, verdomme !! En ik zeg, ja en X en Y dan. Waarop ze zegt "jamaar, je kent Y niet goed hoort, die is ongeloofelijk koppig en zal nooit zijn excuus aanbieden". Ja zeg, wat een walgexcuus. Zegt ze "in 2015 zijn ik en je grootvader 60 jaar getrouwd, kan er dan ook geen feest komen met iedereen samen?" Nee dus. "Ook niet als zij aan de ene kant van de tafel zitten en jullie aan de andere ?" Nee, dat gaat niet. Los van het feit dat ik ook niet denk dat ik opeens in 2015 een vrolijke bourgondier ga zijn die de hele dag aan tafel zit te vreten, denk ik dat de kans dat ik een vrolijke bourgondier word die de hele dag aan tafel zit te vreten veel groter is dan dat ik nog ooit met die 3 mensen in 1 ruimte kan zijn zonder de hel losbarst (zacht uitgedrukt). Maar dat wil ze niet snappen. Ik word er ziek van het al zo lang uit te leggen zonder begrip, zonder iemand die het snapt, zonder dat er überhaupt naar mij geluisterd word, en maar de zondebok moet zijn dat hun "heilig feest" niet doorgaat. Ik word er zo moe van. X haar kat is enkele weken geleden gestoven. Jammer voor het dier, uiteraard. Maar wat een drama. X is naar de dokter gemoeten voor antidepressiva en 2 weken niet gaan werken. En ja, dat vond mijn grootmoeder ook zo erg, arme X. Groot familiedrama. Toen onze kat Luna stief was het "ja, dat is spijtig hé". Meer niet. Want ja, ons Luna was geen raskat die opgesloten zat in 'n kooi omdat er anders haar op de vloer ligt (dat doet X dus met haar raskatten). Bij X is het altijd erger. Wat zag ze af. Dus zegt mijn grootmoeder "ja, ik begrijp dat dat pijnlijk is als u vader sterft, of u kat". Zou je niet gillen ? Serieus, ik ben een enorme dierenvriend, dat weet iedereen, en ik heb zelf 4 katten en ik hou zielsveel van hun, en ja, ik huil soms ook nog om Lunaatje. Ik hield enorm veel van haar. Maar hoeveel ik ook hou van mijn katten, hoe zielsveel, alsjeblieft, dat kan je echt niet vergelijken met je vader. Dat is geen vergelijkin g. Niet vergelijkbaar. Wat een pijnlijke opmerking. Snapt ze het echt niet ? Maar goed, toen waren we bijn a bij m'n grootmoeder thuis. Dus dan moesten we er maar gauw over ophouden. Fake smile op en alles in de doofpot. Zijn ze goed in. Lekker doen alsof hun neus bloed. Ik had het gevoel alsof ik in huilen kon uitbarsten elk moment. Van onbegrip. Van wanhoop. Ik heb echt geschreeuwd in de auto, van "snap je het nioet, mijn papa is dood, hij komt niet meer terug". Stop met zo ongebripvol te doen. Ik ben niet stom, ik ben niçet achterlijk, ik ben gekwetst. En dat komt niet meer goed. Snap dat dan toch. En was het ook nog even over de trouw van mijn zus en schoonbroer "ja toen was het zo'n leuke dag en wat werkte Papa en mijn grootvader toch goed samen achter de bar terwijl het (nav de scheiding van mijn ouders) lang niet altijd zo geboterd heeft tussen hun. Toen waren ze weer dikke vrienden, wat een geweldige dag". Wrijf het er nog maar eens in. Begrijp me niet verkeerd, ik ben enorm blij voor mijn zus, en ik gun het haar zo dat Papa erbij was toen zij trouwde, ik ben echt blij voor haar, echt waar, maar het zo pijnlijk voor mij dat er nog maar eens ingewreven word dat als ik trouw Papa er nooit bij zal zijn. Misschien moet ik maar een oude vrijster met 40 katten worden. (die 40 katten word geen probleem). We hebben het hele gedoe in de auto niet verteld aan mijn zus. Wat maakt het uiot ? Waarom zouden we haar daar extra pîjn mee doen. Dat is zin loos. Maar goed, dan zegt mijn moeder thuis, "stop er nu maar over". Altijd. Ik stop er wel over. Maar ik zeg "er gaat geen enkele dag voorbij zonder dat ik Papa mis". Zegt ze : "echt geen enkele ?". Nee, echt geen enkele. Ben ik volledig gek ? Overdrijf ik ? Aan de reactie van mensen begin ik het soms te denken. Stel ik me aan ? Zou ik het na 5 en een half jaar nbiet een plaats hebben moeten kunnen geven ? Moet ik maar eens dringend stoppen met dat eeuwige gezeik over mijn Papa ? Ik ben helaas niet de enige op de wereld die een ouder verloren heeft. Iedereen kan zoiets toch plaatsen, waarom heb ik dan nog zo'n behoefte om erover te praten ? Ik stel me vast aan. Ben ik zo'n drama queen die maar eens normaal moet gaan doen ? Ik begin het te denken. Met hoe ùmensen reageren ga ik echt denken dat het aan mij ligt. "Stop er maar over". Maar het gaat niet over. Nooit meer. En dat voelt onbegrpene. En hoeveel lieve personen ik ook om me heb, die ik enorm apprecieer en waar ik van hou en zij van mij, het voetl soms zo vreselijk eenzaam. Vroeger was eenzaamlheid enkel maar een woord dat in melige liedjes voorkwazm. Maar nadat Papa is gestorven weet ik wat het betekent. Het is hol. Het is leeg. Het is alsof er een stuk uit je lichaam is gerukt. Het is alsof je hart is leeggezogen en het bloed vervangen door de kilte. Het is pijn. Het is niets. En iedereen herinnert zich het beeld nog. Dat ik B (mijn stiefmoeder, ook een mens waarin ik me gruwelijk vergist heb) troostte. Dat ik E (mijn zus) troostte. Dat ik mijn verdiet opzij schoof om anderen te troosten. Noem me geen lief meisje. Dat ben ik niet. Ik ben alleen een ongeloofelijk dom meisje. Ik blijf achter in de kilte. En degene bij wie ik zou gaan uithuilen, die is er niet...dat is Papa... Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet depressief, ik ga door, ik geniet van het leven (desondanks mijn anorexia, ùmaar dat ios een ander verhaal), ik geniet van dingen. Ik kan gelukkig zijn, ik heb zoveel mooie momenten en zoveel lieve personen en dieren waarvoor ik dankbaar ben. Echt waar. Daar genioet ikj oprecht van ondanks mijn anorexia. Maar soms zou ik gewoon , het enige wat ik gewoon zou willen soms, is bij Papa op schoot kruipen. Gewoon knuffelen en datales goed kwam. Gewoon Papa. Mijn Papa. Mijn held. Dus lieve lezers, ik ga jullie vandaag geen mensen noemen. Want mensen zijn een soort die ik niet begrijp. Ik noem jullie elfen, feeën, engelen, vampieren, weerwolven, wat je wil ...maar geen mensen...want mensen zijn rare en nare wezens. 'caus I DON'T SPEAK HUMAN ! liefs, J.
02-12-2013 om 15:48
geschreven door ravenelfje
10-11-2013
10 november 2013
Hallo iedereen, Het gaat best nog moeizaam ik was vrijdag bij de internist maar weer hetzelfde dat hij zegt dat het zinloos is me op te nemen dat ik toch niet meer werk en zo ook omdat ik was afgevallen een klein beetje maar ja dat was niet de bedoeling denkt hij nog meer dat ik ongemotiveerd ben en ja ik weet ook niet wat ik kan doen om me te bewijzen ik heb ook geen zin me te bewijzen tocv iemand die er toch niet in geloofrt. Ik heb nu gwn een heel slechte reputatie blijkbaar omdat ik al enkele keer uit zienehhuis was weg gelopen en ja nu heb ik dus de reputaite van iemand dat niet meer werkt waar bij het toch geen zin heeft. Ik heb wel nutri gaan ophalen het gaat moeizaam ik krijg er een half flesje in per dag meer lukt echtr niet het ligt zo zwaar op mijn maag en krijg er ook echt buikpijn van. gisteren met mams nog gaan winkelen dat was wel leuk ik heb 'n verstje gekocht zo van pluche dat op 'n schaap lijkt en een warme trui. ik heb enkel in het pashok kei hard mn elleboog aan een kapstok gestoten (ik ben echt wel een kluns) en het doet gruwelijk pijn maar er is niks aan te zien niet blauw of zo maar het zal wel beteren hoop ik. Ik rust erg veel en dan ga ik veel denken en piekeren. Dan ga ik denken over dingen waar ik niet over na wil denken. Dan ga ik denken wat als het helemaal misloopt ? Wat dan als ik hieraan sterf ? Maar ik wil zo niet denken ik heb 'n hekel aan dat pessimistis gedoe en dat gedoemdenk. Maar toch schier het dan door mijn hoofd. Ik denk bvb waar zou de beste locatie zijn voor mijn uitvaart en wie zou er voorlezen en wie zou er allemaal komen. Soms zou ik bijna willen vragen aan mensen bvb zou je komen maar dat kan niet want dan denken mensen dat je sucidiaal bent dat ben ik niet ik wil helemaal nog niet sterven. Maar toch schier t door mn hoofd. De stomste dingen. Spelen ze wel de muziek die ik wil en ergens opgeshcreven heb ? Lezen ze goeide teksten voor want daar heb ik geen idee van ? Gaat iedereen mooi gekleed zijn want tenslotte ben ik wel afgesztudeerd modeontwerpster dus ja. En zouden er veel mensen komen en wie of ben ik helemaal vergeten ? Ik vind het vreselijk daarover te denken. Ik schaam me er zelfs voor. Want ik leef en ik ben niet van plan dood te gaan. En dan schaam ik me dat ik leef. Omdat ik iedereen ongerust maak dat ik zou dood gaan maar ik leef toch dus door mij maken alle mensen hun onterecht ongerust. 't Is niet leuk van mezelf dat ik zo pessimist denk want ik ben optimist en ik wil iedereen ook 'n optimist gevoel geven over alles bvb als ik iemand kan troosten of kracht geven om zijn haar eigen gevecht te blijven doen wil ik dat doen. Dus waarom lig ik dan als ik half slaap met deze belachelijke en ireele gedachten ? Ik denk het meest na als ik half in slaap ben in bed dan denk ik over vanalles en val zo in slaap. Ik wil gewoon een vrolijk idee in m'n hoofd. Ik voel me schuldig dat ik zo negatief ben. Maar goed ik rpobeer altijd zo veel mogelijk aan leuke dingen te denken lekker gaan winkelen gisteren wel vermoeiend maar leuk mijn 4 lieve katten die met de dag aanhankelijker worden en alle lieve mensen die ik ken en die ik 'n warm hart toedraag en het beste toewens. Of gewoon wat muziek lusiteren of tv kijken we hebben gisteren avond op dvd the kite runner gekeken wat een indrukwekkende film poeff zeg. En vanavond so you think you can dance kijken. En nog 'n verjaardagskaart voor mijn zusd schrijven ze is volgende week jarig maar vertrekt morgen op vakantie dus we geven de kaarten mee aan mijn schoonbroer zo kan die ze haar afgeven en haar kado's krijgt ze daarna. Ik ben wel blij voor haar. Ze is zo blij dat ze haar verjaardag eindelijk eens in de zon kan vieren want hier in Belgie als je in novemer verjaaart is er meestal geen zon. liefs,J
10-11-2013 om 12:06
geschreven door ravenelfje
06-11-2013
6 november 2013
ok, ik typ gwn wat er in m'n gedachten komt en mss is het niet altijd 'n samenhangend verhaal...mijn gedachten zijn ook alles behalve een samenhangend verhaal... het lijkt alsof ik 2 hersenhelften heb en ja iedereen heeft dat mensen hebben een linker en een rechter en ik heb precies helft J. en helft anorexia. En die twee lopen dooreen door, soms dat ik niet weet waar J stopt/begint en waar anorexia stopt/begint. het gaat best moeilijk al vind ik dat moeilijk om te zeggen omdat het zo pessimistis klinkt en ik wil juist proberen optimistis te zijn maar goed als ik moet eerlijk zijn los van de feit optimistis of pesimistis dan gaat het moeizaam en heb ik hoe langer hoe mee de gevoel dat ik serieus in de greep van de ziekte ben. en dat het moeilijk is daaruit te klimmen. ook al doe ik mijn best in muizenstapjes. met dat ik bvb elke middag om 12u30 een kommetje ontbijt eet en elke dag een blikje echte cola omdat ik drinken minder erg vind als eten. het is niet zo eten echt met mes en vork zo echt warme maaltijd wat echt wel heel moeilijk is voor mij ik kan dat nu nog niet voorstellen ik denk bvb doe ik dan uiteindelijk moest het beter gaan ik eerder zou altijd vloeibaarder gaan want je hebt niet zo het gevoel dat je kauwt en als je kauwt heb je nog meer het gevoel dat je aan het eten bent en eten heeft een erg negatieve conotatie in mijn hoofd want eten = dik = slecht. Ik heb het gewoon moeilijk ook als mensen iets zeggen dat boos of negatief naar me toe is, en dat gevoel heb ik erg snel omdat ik extreem gevoelig ben (wat z'n positieve kanten kan hebben mlaar ook zn negatieve) en dan heb ik het gevoel van "ze vinden me slecht" wat ik link aan "ze vinden me dik" wat ik link aan "dan moet ik maar gaan afvallen want dan zal niemand me nog slecht vinden en boos zijn of iets verkeerd zeggen". Dus denk ik altijd dat de onderliggende boodschap is "ik ben boos want ik vind je slecht want je sterlt je aan want je bent ronduit dik en je kan niks". Ik weet even niet wat ik moet doen. Ik kan me sowieso niet goed uitdrukken in woorden. En ik heb het gevoel dat steeds minder te kunnen. Dat afvallen het enie is waar ik controle over heb en goed in ben. En ik wil niet zo denken. Maar ik heb het gevoel dat ik niet anders kan dan communiceren door af te vallen. Ik kan niet zeggen "hé,help, deze wereld is te zwaar voor me, ik kan het niet alleen, en ik verlies alle controle". Ik kan enkel met af te vallen dat zeggen en daar controle over houden. Ik zou het ook niet mogen zeggen van mezelf. En zeker niet als ik meer zou wegen. Want dan zouden mensen me een aansteller vinden. En ik trek me veel te veel aan wat anderen van me vinden en van elk woord ga ik 1000 keer analyseren en letterlijk wakker van liggen. Ik zou zo graag willen denken "f*ck wat jij denkt" maar dat kan ik niet. Ik heb het gevoel dat iedereen me aardig moet vinden. Maar dat zal nooit lukken. Dus dan maar het gevoel dat iedereen me mager moet vinden. Kan ik dat nog. Kan ik niet verweten worden van dik en bol te zijn. Van letterlijk te veel te zijn op deze wereld. Van letterlijk te veel plek in te nemen op deze wereld. Maar goed, ik merk dat ik steeds minder energie krijg, en ik weet dat het lichamelijk niet goed gaat ook met mijn organen, en dat is erg, maar dat vind ik niet het ergste. Het ergste vind ik dat ik zo afgestompt wort. Ik zie en voel mezelf afgestompt worden. Een leeg vat. En hoe graag ik ook wil tonen dat er wel nog J. in mij zit niemand lijkt het te zijn. De anorexia lijkt alles overscaduwt te hebben. Ik weet zelfs niet meer wie ik ben. En ik ben er zo moe van. Ik weet echt niet meer wat denken want ik kan mijn zieke van mijn gezonde gedachten niet onderscheiden. En ik vind het rot wat ik schrijf want ik zou gewoon alleen maar vrolijke stuf willen schrijven. Gewoon leuke dingen. Ik ben bang ehct een zeur te zijn nu. En misschien ben ik gewoon ook een zeur. Ik verveel me vaak steendood en dan gaan m'n gedachten nog meer piekeren. Terwijl ik al de piekerkoningin ben. Maar als je minder energie krijgt om dingen te doen ga je je vervelen. Ik rook veel meer dan zou moeten. laten we zeggen, de helft van de sigaretten die ik rook is omdat ik er zin in heb, en hoewel het niet gezond is, is dat een "normale" reden om te roken. de andere helft puur uit verveleing. en die reden is niet "normaal". want ik ben 27 en hoor energioe te hebben en dingen te doen en ik wil helemaal geen lamlkendig persoon worden want vanbinnen ben ik bijna hyperactief en dat strookt zo niet. Maar dat zien de mensen niet. Ik post foto's op fb omdat ik me steendood verveel. Van alles. Maar het is confronterend dat er dan als ik een foto van mezelf post massa's reacties komen en als ik 7 foto's van tekeningen die ik heb gemaaklt post daar amper op gereageerd word. En ik zeg niet dat mensen nu moeten daarop gaan reageren van "oh wat kan je mooi tekenen". Want dat is niet zo, ik doe maar m'n best om het beter te leren. Dus ik post het net zogoed als foto's van mezelf of foto's van m'n kamer ook uit verveling. Maar het valt me op dan bvb als ik iets teken ook al is het niet zo goed het is toch 'n stuk uit mezelf en ik denk een gezond stuk (ik denk niet dat tekenen uit n ziekte voorkomt) en ja ook al is het niet zo bijzonder het komt uit mij namelijk uit mijn hand en dat stuk van mij zien mensen dan niet. Dat geeft me een slap in my face. Zien mensen dan echt alleen anorexia ? Ben ik echt zo overschaduwt door de anorexia dat niks anders nog te zien is ? Dat is confronterend. Omdat ik hjet zelf zo niet zie. Ik weet dat in anorexia heb, en het een deel van me is, maar als mensen zien alsof ik anorexia ben, wie ziet J nog ? Is J er nog ? Ik denk zelf van wel maar niemand lijkt dat te zien. Niemand lijkt bvb nog mijn mooie ogen te zien (als zeg ik het zelf, ik heb mooie ogen, ze zijn zo donker dat ze bijna zwart zijn, en dat vind ik wel apart). Ziet er niemand dat er in mijn haar meer pluimen hangen dan aan de gemiddelde kip ? En nee, ik ga me niet wegsteken omdat ik ziek ben, ik ben al meer als 8 jaar ziek, en ik hoef daarom niet onder een steen te leven. Maar is er dan echt niks meer aan mij dan ziekte ? Misschien zou zelf meer van mij slecht zijn. Zou ik er weer commentaar op krijgen. Zouden ze zeggen dat ik slehct ben. Zou ik er weer van wakker liggne. Zou ik denken dat ik dik ben en slecht. Dat ik me aanstel. Als ik nu van mensen kwetsende reacites krijg is het eerste dat in mijn hoofd schiet "het is omdat ik dik ben en als ik nog afval gaan ze het niet meer zeggen want dan ben ik tenminste de beste in mager zijn". Een waardeloos talent, ik weet het. Maar toch , beter dan bang zijn voor alle mensen en steeds maar horen niet goed genoeg te zijn en een aansteller te zijn. Ik weet ook even niet meer hoe en wat. Ik wil ergens beter worden. Want soms mis ik mezelf. Ik mis mijn enthousiasme. Ik mis het feit dat ik nooit volwassen wil worden. Ik wil nog steeds nooit volwassen worden. En daar ben ik heel goed in geslaagd, niet dus. Als je van artsen te horen krijgt het lichaam van een 90-jarige te hebben is het wel duidelijk dat je echt niet geslaagd bent in het nooit volwassen wordne. Een kind is niet kapot van moeite. Een kind krimpt geen 2 cm omdat ze osteoporose heeft. Een kind heeft geen verminderde orgaanwerken. Een kind heeft energie en vind slapen de meest zinloze bezigheid op aard want waarom slapen als de wereld openligt ? En ik weet dat het een heel lange hobbelige weg is die ik moet gaan. En daar zie ik zo op tegen. Zo erg zelfs dat ik vaak geen zin heb om eraan te beginnen. Waarom door de hel gaan ? Waarom me zelf dat aandoen ? Soms verlang ik zo naar rust. Soms zou ik mezelf gewoon willen laten wegglijden. Niet omdat ik dood wil. Maar omdat ik bang ben om te vechten. En als je dood bent moet je tenminste niet meer vechten. Dan vallen alle verwijten weg. Gewoon rust en liefde, dat is waar ik naar verlang. Dan zeggen ze "ze kon het niet winnen" of "ze was te ziek". Dan ligt het niet meer bij mij. Hoef ik de keuze niet te maken. Maar ik wil helemaal niet dood. Dood is redelijk definitief. Ik wil gewoon begrip, ik wil gewoon rust. Enkel gewoon maar rust. ik heb het gevoel dat ik n hele boek heb geschreven. mss ben ik iets vergeten, mss niet. het is eng zo open mijn gevoel te beshcrijven. bang voor negatieve reacites. bang voor boze reacties. maar misschien moet ik het gewoon laten staan. punt. hoe moeilijk ook. hoe bang ik ook ben voor alles.xxxx J.
06-11-2013 om 15:25
geschreven door ravenelfje
mijn weblog
Hallo, Ik ga toch maar weer 'n blogje aanmaken als het nodig is om te schrijven of zo. groetjes, J.
){kind=link}