Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
mijn weblog
mijn weblog
27-02-2014
27 februari
Hallo iedereen, Nog maar eens een blogje van mij. Ik weet nooit goed waar ik moet beginnen en zo dus ik typ maar en ja soms blijf ik typen we zien wel. Afin ik doe me best met verder eten maar goed het geeft stress veel stress en angst ik word ook nog onzekerder ik twijfel aan alles echt en dwangmatiger alles moet in "even getallen" en als ik ga plassen moet dat op de "juiste toilet" zijn (we hebben 2 toiletten, 1 beneden en 1 in de badkamer) en 1 is de "juiste". Of ik moet een sms 2 x sturen of 1 x aan de ontvanger en 1 x aan mezelf dan is het ook "2 x" het klinkt raar en geflipt maar het lijkt alsof ik nog meer controle nodig heb nog angstiger word onzekerder banger bang dat mensen me iets aan willen doen bang dat mensen me haten ik word gek van de angst echt hatelijk. Maar ik probeer in mezelf te herhalen "this too shall pass" en "het went" "eten is goed een medicijn" en "mijn gedachten zijn slechts gedachten mijn kracht moet ik nog ontdekken" maar ik ben onzeker zo bezig met het juistee te doen en zo bang voor onbegrip. Want nee, ik ben niet perfect, ik ben niet eens normaal, maar ik verwacht niet dat mensen het snappen, ik hoop enkel op begrip. Vind mij raar,maf,getikt, dat kan, maar vind me niet slecht, ik ben zo bang olm slecht gevonden te worden. Ik voel me in de war. Ik ben bang. Ik ga ook vragen aan de arts is er medicatie ik weet niet kalmerend ofzo liefst niet mengend met de serlain dat ik in hoge dosis slik (ik wil echt geen ongewilde overdosis ). Want ik wil geen angst meer. Ik wil gerustgesteld worden dat alles goed komt n me veilig voelen nooit meer bang wezen. Maar ik wil leven. Dus ik moet doorzetten. Ik moet ook leven. Dat is zo van bovenaf beslist. Want laten we eerlijk zijn, moest het niet de bedoeling zijn dat ik zou leven, moest er geen doel zijn, had God er mij wel al vantussen geplukt. Hij had er mij toen ik bewusteloos was in het ziekenhuis met gemak vantussen kunnen plukken, maar ik loop hier toch rond, dat moet toch 'n teken zijn dat God vind dat ik nog dingen moet afmaken hier ? En wat dat is dat weet ik niet. Mss zijn het kleine dingen, mss ben ik hier wel om de schetsboekenindustrie te steunen en de economie zo te boomen, misschien ben ik er wel om de kijkcijfers van T.rue B.lood op te trekken (ik moet toegeven, ik doe m'n best ;) ) of misschien ben ik hier wel gewoon als voorbeeld van "hoe het niet moet". Misschien b en ik er om mensen te waarschuwen nooit zo diep te zakken als ik. En goed, als ik daar maar 1 iemand voor kan behoeden, dan ben ik gezegend. Maar misschien, niet nu, maar later, misschien zal ik er ooit zijn om mensen hoop te kunnen geven ? Dat je toch kan , ook na een langzame,moeilijke strijd waar ik nu volop inzit, na opgegeven te zijn, dat ik er toch 'n beetje uit kan klimmen, en ook al hou ik er lichamelijk dingen aan over, dat ik kan tonen dat ik kan leven en dat ook er leven is na rock bottom waar ik geweest ben ? Ik hoop dat echt, dat ik zo hoop kan geven ooit. Dat zou nog een extra zegening zijn. En als laatste hoop ik misschein ook 'n beetje voor mezelf te kunnen leven ? M'n verleden af te kunnen brokkelen, en m'n toekomst opbouwen ? Niks spectaculair, gewoon genieten met lieve mensen en dieren om me heen, in 'n mooie omgeving, met mooie dingen ? Afin ik klink wsl erg warrig, het spijt me het spijt me dat ik warrig klink. Ik ga nu even stoppen want dra is het weer "etenstijd, welkom in etenstijd" (gezongen op het deuntje van "se.samstraat,welkom in se.samstraat". Ik hoop het gauw met echt enthousiasme te zingen. Want eten is leven. En leven hoort niet moeilijk en eng te zijn. En omdat eten leven is zou eten ook niet meer moeilijk en eng mogen zijn. alle liefs x, J
