Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
mijn weblog
mijn weblog
06-11-2013
6 november 2013
ok, ik typ gwn wat er in m'n gedachten komt en mss is het niet altijd 'n samenhangend verhaal...mijn gedachten zijn ook alles behalve een samenhangend verhaal... het lijkt alsof ik 2 hersenhelften heb en ja iedereen heeft dat mensen hebben een linker en een rechter en ik heb precies helft J. en helft anorexia. En die twee lopen dooreen door, soms dat ik niet weet waar J stopt/begint en waar anorexia stopt/begint. het gaat best moeilijk al vind ik dat moeilijk om te zeggen omdat het zo pessimistis klinkt en ik wil juist proberen optimistis te zijn maar goed als ik moet eerlijk zijn los van de feit optimistis of pesimistis dan gaat het moeizaam en heb ik hoe langer hoe mee de gevoel dat ik serieus in de greep van de ziekte ben. en dat het moeilijk is daaruit te klimmen. ook al doe ik mijn best in muizenstapjes. met dat ik bvb elke middag om 12u30 een kommetje ontbijt eet en elke dag een blikje echte cola omdat ik drinken minder erg vind als eten. het is niet zo eten echt met mes en vork zo echt warme maaltijd wat echt wel heel moeilijk is voor mij ik kan dat nu nog niet voorstellen ik denk bvb doe ik dan uiteindelijk moest het beter gaan ik eerder zou altijd vloeibaarder gaan want je hebt niet zo het gevoel dat je kauwt en als je kauwt heb je nog meer het gevoel dat je aan het eten bent en eten heeft een erg negatieve conotatie in mijn hoofd want eten = dik = slecht. Ik heb het gewoon moeilijk ook als mensen iets zeggen dat boos of negatief naar me toe is, en dat gevoel heb ik erg snel omdat ik extreem gevoelig ben (wat z'n positieve kanten kan hebben mlaar ook zn negatieve) en dan heb ik het gevoel van "ze vinden me slecht" wat ik link aan "ze vinden me dik" wat ik link aan "dan moet ik maar gaan afvallen want dan zal niemand me nog slecht vinden en boos zijn of iets verkeerd zeggen". Dus denk ik altijd dat de onderliggende boodschap is "ik ben boos want ik vind je slecht want je sterlt je aan want je bent ronduit dik en je kan niks". Ik weet even niet wat ik moet doen. Ik kan me sowieso niet goed uitdrukken in woorden. En ik heb het gevoel dat steeds minder te kunnen. Dat afvallen het enie is waar ik controle over heb en goed in ben. En ik wil niet zo denken. Maar ik heb het gevoel dat ik niet anders kan dan communiceren door af te vallen. Ik kan niet zeggen "hé,help, deze wereld is te zwaar voor me, ik kan het niet alleen, en ik verlies alle controle". Ik kan enkel met af te vallen dat zeggen en daar controle over houden. Ik zou het ook niet mogen zeggen van mezelf. En zeker niet als ik meer zou wegen. Want dan zouden mensen me een aansteller vinden. En ik trek me veel te veel aan wat anderen van me vinden en van elk woord ga ik 1000 keer analyseren en letterlijk wakker van liggen. Ik zou zo graag willen denken "f*ck wat jij denkt" maar dat kan ik niet. Ik heb het gevoel dat iedereen me aardig moet vinden. Maar dat zal nooit lukken. Dus dan maar het gevoel dat iedereen me mager moet vinden. Kan ik dat nog. Kan ik niet verweten worden van dik en bol te zijn. Van letterlijk te veel te zijn op deze wereld. Van letterlijk te veel plek in te nemen op deze wereld. Maar goed, ik merk dat ik steeds minder energie krijg, en ik weet dat het lichamelijk niet goed gaat ook met mijn organen, en dat is erg, maar dat vind ik niet het ergste. Het ergste vind ik dat ik zo afgestompt wort. Ik zie en voel mezelf afgestompt worden. Een leeg vat. En hoe graag ik ook wil tonen dat er wel nog J. in mij zit niemand lijkt het te zijn. De anorexia lijkt alles overscaduwt te hebben. Ik weet zelfs niet meer wie ik ben. En ik ben er zo moe van. Ik weet echt niet meer wat denken want ik kan mijn zieke van mijn gezonde gedachten niet onderscheiden. En ik vind het rot wat ik schrijf want ik zou gewoon alleen maar vrolijke stuf willen schrijven. Gewoon leuke dingen. Ik ben bang ehct een zeur te zijn nu. En misschien ben ik gewoon ook een zeur. Ik verveel me vaak steendood en dan gaan m'n gedachten nog meer piekeren. Terwijl ik al de piekerkoningin ben. Maar als je minder energie krijgt om dingen te doen ga je je vervelen. Ik rook veel meer dan zou moeten. laten we zeggen, de helft van de sigaretten die ik rook is omdat ik er zin in heb, en hoewel het niet gezond is, is dat een "normale" reden om te roken. de andere helft puur uit verveleing. en die reden is niet "normaal". want ik ben 27 en hoor energioe te hebben en dingen te doen en ik wil helemaal geen lamlkendig persoon worden want vanbinnen ben ik bijna hyperactief en dat strookt zo niet. Maar dat zien de mensen niet. Ik post foto's op fb omdat ik me steendood verveel. Van alles. Maar het is confronterend dat er dan als ik een foto van mezelf post massa's reacties komen en als ik 7 foto's van tekeningen die ik heb gemaaklt post daar amper op gereageerd word. En ik zeg niet dat mensen nu moeten daarop gaan reageren van "oh wat kan je mooi tekenen". Want dat is niet zo, ik doe maar m'n best om het beter te leren. Dus ik post het net zogoed als foto's van mezelf of foto's van m'n kamer ook uit verveling. Maar het valt me op dan bvb als ik iets teken ook al is het niet zo goed het is toch 'n stuk uit mezelf en ik denk een gezond stuk (ik denk niet dat tekenen uit n ziekte voorkomt) en ja ook al is het niet zo bijzonder het komt uit mij namelijk uit mijn hand en dat stuk van mij zien mensen dan niet. Dat geeft me een slap in my face. Zien mensen dan echt alleen anorexia ? Ben ik echt zo overschaduwt door de anorexia dat niks anders nog te zien is ? Dat is confronterend. Omdat ik hjet zelf zo niet zie. Ik weet dat in anorexia heb, en het een deel van me is, maar als mensen zien alsof ik anorexia ben, wie ziet J nog ? Is J er nog ? Ik denk zelf van wel maar niemand lijkt dat te zien. Niemand lijkt bvb nog mijn mooie ogen te zien (als zeg ik het zelf, ik heb mooie ogen, ze zijn zo donker dat ze bijna zwart zijn, en dat vind ik wel apart). Ziet er niemand dat er in mijn haar meer pluimen hangen dan aan de gemiddelde kip ? En nee, ik ga me niet wegsteken omdat ik ziek ben, ik ben al meer als 8 jaar ziek, en ik hoef daarom niet onder een steen te leven. Maar is er dan echt niks meer aan mij dan ziekte ? Misschien zou zelf meer van mij slecht zijn. Zou ik er weer commentaar op krijgen. Zouden ze zeggen dat ik slehct ben. Zou ik er weer van wakker liggne. Zou ik denken dat ik dik ben en slecht. Dat ik me aanstel. Als ik nu van mensen kwetsende reacites krijg is het eerste dat in mijn hoofd schiet "het is omdat ik dik ben en als ik nog afval gaan ze het niet meer zeggen want dan ben ik tenminste de beste in mager zijn". Een waardeloos talent, ik weet het. Maar toch , beter dan bang zijn voor alle mensen en steeds maar horen niet goed genoeg te zijn en een aansteller te zijn. Ik weet ook even niet meer hoe en wat. Ik wil ergens beter worden. Want soms mis ik mezelf. Ik mis mijn enthousiasme. Ik mis het feit dat ik nooit volwassen wil worden. Ik wil nog steeds nooit volwassen worden. En daar ben ik heel goed in geslaagd, niet dus. Als je van artsen te horen krijgt het lichaam van een 90-jarige te hebben is het wel duidelijk dat je echt niet geslaagd bent in het nooit volwassen wordne. Een kind is niet kapot van moeite. Een kind krimpt geen 2 cm omdat ze osteoporose heeft. Een kind heeft geen verminderde orgaanwerken. Een kind heeft energie en vind slapen de meest zinloze bezigheid op aard want waarom slapen als de wereld openligt ? En ik weet dat het een heel lange hobbelige weg is die ik moet gaan. En daar zie ik zo op tegen. Zo erg zelfs dat ik vaak geen zin heb om eraan te beginnen. Waarom door de hel gaan ? Waarom me zelf dat aandoen ? Soms verlang ik zo naar rust. Soms zou ik mezelf gewoon willen laten wegglijden. Niet omdat ik dood wil. Maar omdat ik bang ben om te vechten. En als je dood bent moet je tenminste niet meer vechten. Dan vallen alle verwijten weg. Gewoon rust en liefde, dat is waar ik naar verlang. Dan zeggen ze "ze kon het niet winnen" of "ze was te ziek". Dan ligt het niet meer bij mij. Hoef ik de keuze niet te maken. Maar ik wil helemaal niet dood. Dood is redelijk definitief. Ik wil gewoon begrip, ik wil gewoon rust. Enkel gewoon maar rust. ik heb het gevoel dat ik n hele boek heb geschreven. mss ben ik iets vergeten, mss niet. het is eng zo open mijn gevoel te beshcrijven. bang voor negatieve reacites. bang voor boze reacties. maar misschien moet ik het gewoon laten staan. punt. hoe moeilijk ook. hoe bang ik ook ben voor alles.xxxx J.
06-11-2013 om 15:25
geschreven door ravenelfje
mijn weblog
Hallo, Ik ga toch maar weer 'n blogje aanmaken als het nodig is om te schrijven of zo. groetjes, J.
){kind=link}