Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
mijn weblog
mijn weblog
02-12-2013
I don't speak human
Lieve meelezers, Nog maar eens een blogje van mij. Wat ga ik zeggen hoe gaat het ik weet niet mss is het woord dat mijn gevoel op deze moment het beste beschrijfd gefrustreerd en strongpissig op sommige mensen. Afgelopen weekend heb ik mogen zien hoe "gezellig" sommige mensen toch zijn. Vrijdag-avond waren ik en mijn mama geweest naar een optreden mijn zus en schoonbroer hebben namelijk een muziek-project en ze traden op, ze hebben het hartstikke goed gedaan en ik ben heel fier op hun, ze deden het echt heel goed. Ik heb ook gefotografeerd van hun op het podium dat is ook wel fijn.Het was best wel laat geworden en ik was erg moe dat wel. De omgeving (het jeugdhuis) waar ze speelden plus het publiek was best grappig (voor de mede-tru.e-blo.od-kijkers onder jullie : denk aan het weerwolvencafé "Lo.u Pin.e's" (maar zonder Rus.sel Edg.ington) en je bent er ;) . (inclusief heel stoere en bebaarde mannen die me eerst heel raar aankijken van "zielig ziek meisje", maar als je dan een behoorlijk indrukwekkende spiegelrexlexcamera bovenhaalt dan ben je opeens "cool" en "iemand". Best grappig. Daar kan ik wel om lachen. Maar goed in het terugkeren we hadden mijn zus en schoonbroer bij hun thuis afgezet en mama en ik reden terug naar huis we waren al bijna in onze woonplaats staan er opeens 3 mannen op straat in het midden van de straat. Mijn mama vertraagt van te kijken van zijn die niet gewond of zo maar ze waren niet gewond hadden niks aan de hand dus ik zeg van "rij door" ik vertrouwde het niet en ze deden teken om te stoppen maar wij reden door en dan begonnen ze op onze auto te slaan en te schoppen. ZO eng. Ik was zo geschrokken. Thuis hebben we dan meteen de politie gebeld om dat toch te melden. Ok er is niks gebeurt maar het was gewoon eng en dan komt in mn hoofd wat had kunnen gebeuren stel bvb dat ons raampje van auto open stond en dan kom ik in paniek en wil ik controle en heb die nacht alle sondevoeding weg laten lopen daarop had ik controle ik haat het echt mensen die andere zo bang maken ik kom daar van in paniek. Echt, mensen...Het is een soort... En zondag waren mama en ik samen met mijn grootmoeder naar een kerst-beurs geweest, mijn grootmoeder (moederskant) was mee omdat er ene vlaamse charmezanger optrad die zij graag hoort dus dat vond ze wle leuk). Afin de beurs was niet zo geweldig erg klein en druk en er was geen lucht binnen maar goed. Mijn grootmoeder was blij "hare charmezanger" te zien en staat er ook mee op de foto en ze heeft hem een dikke kus gegeven dus was ik blij voor haar. Afin allemaal leuk en wel tot in het terugkeren in de auto het grote K-woord ter sprake kwam. Het grote K-woord is Kerstmis. Begon mijn grootmoeder (again) dat ze het zo spijtig vond dat er geen "groot kerstfeest was met de hele familie" (dus : de hele familie is in haar ogen : de 3 "kinderen" (mijn moeder en haar 2 zussen), de 4 "kleinkinderen" (ik, mijn zus, mijn nicht, en de zoon van 1 van mijn moeders zussen die mss theoretis gezien mijn neef is maar die naam niet waard is) en het achterkleinkind (zoontje van mijn nicht)+ de aangetrouwde rampedam (mannen van mijn moeders zussen, man van mijn nicht, man van mijn zus). Nou, dat gaat dus niet gebeuren. En wel hierom : 5 en een half jaar geleden in mijn Papa overleden. Dat dat tot op de dag van vandaag enorm pijn doet hoeft geen betoog. Maar goed, toendertijd hebben 1 van mama's zussen , haar man en haar zoon (dus theoretisch gezien mijn tante, aangetrouwde oom en neef, maar ze zijn de naam niet waard) enorm grof gereageerd tov mij en mijn zus. Ik ga de personen in kwestie even X, Y en Z noemen. Waar X de zus van mijn moeder is, Y haar man, en Z hun zoontje. Ik heb geen zin om hun waardeloze namen hier neer te schrijven. Ik haat ze. Afin, toen Papa was gestorven was de uitvaart in besloten kring. Maar daarop begonnen X en Y te zeiken dat "ze niet welkom waren". Nee, dat waren ze idd niet. Even eerlijk wezen, ze hadden echt niet zo'n goede band met m'n vader (mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was) en een jaar eerder, op de trouw van mijn zus, had mijn grootvader langs moederskant zelfs tegen Y op voorhand gezegd "doe normaal tegen de Papa van J en E (mijn zus) vandaag hé. Want ze konden elkaar niet goed uitstaan. Kan gebeuren, maar als je iemand niet kan uitstaan moet je niet hypocriet staan janken op de uitvaart. Maar wat een drama voor X en Y hoor, wat een drama, waar X dan zat te huilen bij mijn grootmoeder omdat "ze niet welkom was" en zij "het zo moeilijk had en getroost moest worden". Ha-looooooooo, even voor de duidelijkheid, het is een uitvaart, geen Disneyland. Moet ook even bijgezegd dat we (ik en mijn zus) noch van X, noch van Y, noch van Z een telefoontje of sms of kaart of iets gehad hadden om ons sterkte te wensen. Was blijkbaar irrelevant. Want X had het zo moeilijk en moest getroost worden. Enkele dagen later stond ze dan bij ons (ik sliep nog, gelukkig) om haar gejank aan mijn moeder tentoon te spreiden , om bij ons thuis nog meer te janken omdat ons huis er "zo erg uitzag" (we hadden die moment de pech dat er een lek in ons dak was en het dus binnenregende en de hele gang ondergelopen was, maar hoe vervelend dat ook is, dat was nu niet het belangrijkste). Y is ondertussen in de auto blijven zitten want hgij ging echt niet "binnen bij die zeveraars" (wij dus). Afin, achteraf hebben X en Y nog een kaart gestuud om "sterkte"' te wensen, weken later, onder druk van mijn grootmoeder. Nou dan hoeft het echt niet meer. Als het niet uit jezelf komt, laat maar. X heeft achteraf ook nog heel verbaasd tegen mijn moeder gezegd dat ze het "zo vreemd vond dat ze J (ik dus) niet meer heeft gezien nadat mijn Papa is gestorven)...Hoe zou dat nu toch komen ? Echt, grow a braincell ! Tot op heden ten dage is er van X noch van Y geen enkele excuus of sorry gekomen...niks...nooit. Dan het verhaal van hun zoon Z. Even melden dat het hier om een volwassen persoon gaat die toenertijd 26 jaar was, dus geen 6 ! (en daarbij, zelf een kind van 6 gedraagd zich beter). Enkele dagen dus nadat Papa was gestorven waren we (ik en mijn mama) bij mijn grootouders en Z was daar ook aanwezig. We hadden dus nog geen enkel woord van medeleven gehoord van X, Y of Z. Z zat vrolijk te babbelen en te zuipen (dat kan ie "goed", dat zuipen) alsof er niks aan de hand was. Als we weggingen zei ik SARCASTISCH (!!) tegen Z : "bedankt voor u medelvene hoor, dat doet een mens echt heel goed" waarop Z zegt (ik kots bijna als ik het schrijf): "Graag gedaan !!". Echt , mijn grootmoeder heeft m'n moeder toen moeten tegenhouden om niet terug te lopen en hem eens flink van een antwoord te dienen of zelfs een veeg in zijn smoel te geven. Ook van Z nog tot op de dag van vandaag geen excuus gekregen. Want Z vind dat hij niks miszegd heeft. En X en Y vinden ook dat Z niks miszegd heeft. Die 3 hebben niet op mijn hart getrapt, ze hebben op mijn hart getrapt en er hun voeten nog eens aan ge veegd. En moest dat gewoon met mij zijn, tot daar, maar van mijn Papa blijf je met je vuile poten af !! Ik hoef die 3 dus nooit meer te zien. Ik ken ze niet meer. Ik walg van hun. Dus nee, er komt geen Kerstfeest waarbij iedereen lekker doet alsof zijn neus bloed. Ik ben de grote schuldige in de ogen van mijn grootouders, want ik wil niet hun meer zien. Mijn zus ook. Ook een grote schuldige. Maar ik nog net iets lmeer. Wantr wie durft er nu iets te zeggen tegen de "heilige Z" ? Ik dus. En dan zit mijn grootmoeder dus te zeiken (ja, ik noem het echt zeiken) dat hun Kerstfeest met de hele familie er niet meer is. En echt, dat is zeiken. Mijn grootmoeder aan vaderskant zit niet te janken van "er is geen Kerstfeest met de hele familie meer". En zij zou wél dat recht hebben. Dat zou geen zeiken zijn. Dat zou terecht zijn. Want haar zoon (mijn Papa) en haar man (mijn grootvader, die is gestorven toen Papa 14 was, ik heb hem dus nooit gekend) zijn er niet bij. Er zullen altijd 2 lege plaatsen zijn. Onvervangbaar leeg. Voor altijd. Maar echt, mijn grootmoeder langs moederskant kan iedereen zien. Ze kan een Kerstfeest geven en zeggen "wie wil komt, wie niet wil komt niet". En nee, niet iedereen zal er tesamen zijn. Maar ze kan iedereen apart zien zoveel ze wil. En ze weet het. Maar nee, ze heeft teveel naar de familie Pfa.ff gekeken ofzo en daar een "ideaalbeeld" van gemaakt. En ik zou willen gillen "het bestaat niet !!". Dus vraagt mijn grootmoeder mij in de auto "J, wat is er nu precies waarom je X, Y en Z niet meer wil zien". Echt, als ik het de afgelopen 5 en een half jaar al geen honderd keer verteld heb...Echt waar... Dus vertel ik wéér het verhaal, 101ste keer. En ik word er moe van het altijd opnieuw te vertellen. Zegt ze : "ja maar, van Z, "graag gedaan" zeggen, dat is zijn manier van spreken. Hij is hier de afgelopen week ook de kabels van de tv komen leggen en wij zeiden dan danku en dan zij hij ook graag gedaan". Echt, ik moest me inhouden niet te gaan schreeuwen. Ha-loooooooooo, ik bedoeld het SARCASTISCH toen, verdomme !! En ik zeg, ja en X en Y dan. Waarop ze zegt "jamaar, je kent Y niet goed hoort, die is ongeloofelijk koppig en zal nooit zijn excuus aanbieden". Ja zeg, wat een walgexcuus. Zegt ze "in 2015 zijn ik en je grootvader 60 jaar getrouwd, kan er dan ook geen feest komen met iedereen samen?" Nee dus. "Ook niet als zij aan de ene kant van de tafel zitten en jullie aan de andere ?" Nee, dat gaat niet. Los van het feit dat ik ook niet denk dat ik opeens in 2015 een vrolijke bourgondier ga zijn die de hele dag aan tafel zit te vreten, denk ik dat de kans dat ik een vrolijke bourgondier word die de hele dag aan tafel zit te vreten veel groter is dan dat ik nog ooit met die 3 mensen in 1 ruimte kan zijn zonder de hel losbarst (zacht uitgedrukt). Maar dat wil ze niet snappen. Ik word er ziek van het al zo lang uit te leggen zonder begrip, zonder iemand die het snapt, zonder dat er überhaupt naar mij geluisterd word, en maar de zondebok moet zijn dat hun "heilig feest" niet doorgaat. Ik word er zo moe van. X haar kat is enkele weken geleden gestoven. Jammer voor het dier, uiteraard. Maar wat een drama. X is naar de dokter gemoeten voor antidepressiva en 2 weken niet gaan werken. En ja, dat vond mijn grootmoeder ook zo erg, arme X. Groot familiedrama. Toen onze kat Luna stief was het "ja, dat is spijtig hé". Meer niet. Want ja, ons Luna was geen raskat die opgesloten zat in 'n kooi omdat er anders haar op de vloer ligt (dat doet X dus met haar raskatten). Bij X is het altijd erger. Wat zag ze af. Dus zegt mijn grootmoeder "ja, ik begrijp dat dat pijnlijk is als u vader sterft, of u kat". Zou je niet gillen ? Serieus, ik ben een enorme dierenvriend, dat weet iedereen, en ik heb zelf 4 katten en ik hou zielsveel van hun, en ja, ik huil soms ook nog om Lunaatje. Ik hield enorm veel van haar. Maar hoeveel ik ook hou van mijn katten, hoe zielsveel, alsjeblieft, dat kan je echt niet vergelijken met je vader. Dat is geen vergelijkin g. Niet vergelijkbaar. Wat een pijnlijke opmerking. Snapt ze het echt niet ? Maar goed, toen waren we bijn a bij m'n grootmoeder thuis. Dus dan moesten we er maar gauw over ophouden. Fake smile op en alles in de doofpot. Zijn ze goed in. Lekker doen alsof hun neus bloed. Ik had het gevoel alsof ik in huilen kon uitbarsten elk moment. Van onbegrip. Van wanhoop. Ik heb echt geschreeuwd in de auto, van "snap je het nioet, mijn papa is dood, hij komt niet meer terug". Stop met zo ongebripvol te doen. Ik ben niet stom, ik ben niçet achterlijk, ik ben gekwetst. En dat komt niet meer goed. Snap dat dan toch. En was het ook nog even over de trouw van mijn zus en schoonbroer "ja toen was het zo'n leuke dag en wat werkte Papa en mijn grootvader toch goed samen achter de bar terwijl het (nav de scheiding van mijn ouders) lang niet altijd zo geboterd heeft tussen hun. Toen waren ze weer dikke vrienden, wat een geweldige dag". Wrijf het er nog maar eens in. Begrijp me niet verkeerd, ik ben enorm blij voor mijn zus, en ik gun het haar zo dat Papa erbij was toen zij trouwde, ik ben echt blij voor haar, echt waar, maar het zo pijnlijk voor mij dat er nog maar eens ingewreven word dat als ik trouw Papa er nooit bij zal zijn. Misschien moet ik maar een oude vrijster met 40 katten worden. (die 40 katten word geen probleem). We hebben het hele gedoe in de auto niet verteld aan mijn zus. Wat maakt het uiot ? Waarom zouden we haar daar extra pîjn mee doen. Dat is zin loos. Maar goed, dan zegt mijn moeder thuis, "stop er nu maar over". Altijd. Ik stop er wel over. Maar ik zeg "er gaat geen enkele dag voorbij zonder dat ik Papa mis". Zegt ze : "echt geen enkele ?". Nee, echt geen enkele. Ben ik volledig gek ? Overdrijf ik ? Aan de reactie van mensen begin ik het soms te denken. Stel ik me aan ? Zou ik het na 5 en een half jaar nbiet een plaats hebben moeten kunnen geven ? Moet ik maar eens dringend stoppen met dat eeuwige gezeik over mijn Papa ? Ik ben helaas niet de enige op de wereld die een ouder verloren heeft. Iedereen kan zoiets toch plaatsen, waarom heb ik dan nog zo'n behoefte om erover te praten ? Ik stel me vast aan. Ben ik zo'n drama queen die maar eens normaal moet gaan doen ? Ik begin het te denken. Met hoe ùmensen reageren ga ik echt denken dat het aan mij ligt. "Stop er maar over". Maar het gaat niet over. Nooit meer. En dat voelt onbegrpene. En hoeveel lieve personen ik ook om me heb, die ik enorm apprecieer en waar ik van hou en zij van mij, het voetl soms zo vreselijk eenzaam. Vroeger was eenzaamlheid enkel maar een woord dat in melige liedjes voorkwazm. Maar nadat Papa is gestorven weet ik wat het betekent. Het is hol. Het is leeg. Het is alsof er een stuk uit je lichaam is gerukt. Het is alsof je hart is leeggezogen en het bloed vervangen door de kilte. Het is pijn. Het is niets. En iedereen herinnert zich het beeld nog. Dat ik B (mijn stiefmoeder, ook een mens waarin ik me gruwelijk vergist heb) troostte. Dat ik E (mijn zus) troostte. Dat ik mijn verdiet opzij schoof om anderen te troosten. Noem me geen lief meisje. Dat ben ik niet. Ik ben alleen een ongeloofelijk dom meisje. Ik blijf achter in de kilte. En degene bij wie ik zou gaan uithuilen, die is er niet...dat is Papa... Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet depressief, ik ga door, ik geniet van het leven (desondanks mijn anorexia, ùmaar dat ios een ander verhaal), ik geniet van dingen. Ik kan gelukkig zijn, ik heb zoveel mooie momenten en zoveel lieve personen en dieren waarvoor ik dankbaar ben. Echt waar. Daar genioet ikj oprecht van ondanks mijn anorexia. Maar soms zou ik gewoon , het enige wat ik gewoon zou willen soms, is bij Papa op schoot kruipen. Gewoon knuffelen en datales goed kwam. Gewoon Papa. Mijn Papa. Mijn held. Dus lieve lezers, ik ga jullie vandaag geen mensen noemen. Want mensen zijn een soort die ik niet begrijp. Ik noem jullie elfen, feeën, engelen, vampieren, weerwolven, wat je wil ...maar geen mensen...want mensen zijn rare en nare wezens. 'caus I DON'T SPEAK HUMAN ! liefs, J.
