- Een Seat Panda op overschot

‘Never judge a book, by its cover’. Het is een geijkte Engelstalige uitdrukking die eigenlijk geen vertaling meer nodig heeft. Maar toch doen we het allemaal, dat kijken en beoordelen. Stap maar eens een boekhandel binnen of een doorsnee krantenwinkel. Of staar eens door het uitstalraam van de bladenman. En volg je eigen blik… Hetzelfde principe en eigenlijk nog veel meer, geldt voor tijdschriften. 

Als uitgever probeer je op de omslag zo goed mogelijk weer te geven wat de inhoud van je magazine is. Bij de gedrukte uitgaves van Baffle en RadioVisie gingen we er dan ook altijd uitgebreid voor zitten. Er werd over nagedacht. Ideeën kwamen en gingen. Zaken werden uitgeprobeerd, tot we tevreden waren. Niet zelden riepen we er niet bevooroordeelde personen bij. Een buitenstaander ziet sommige zaken nu eenmaal een stuk objectiever. Lange tijd mocht Joey, onze huistekenaar de covers ontwerpen. Vaak werd de geïnterviewde persoon afgebeeld. Als er geen babbel was, zetten we het hoofdartikel centraal.

Vorige week werd weer eens door de stapel RadioVisies geploegd toen het me opviel dat één enkele radiomaker lieft drie keer de voorpagina sierde. Anderen raakten nooit verder dan een eenmalige verschijning. Ik heb het over Peter Vandam. Waarom net hij? Eigenlijk moest daar niet heel lang over nagedacht worden. Peter was net dat beetje meer ‘van ons’ dan alle anderen mensen uit de radiowereld. Veel medewerkers van RadioVisie kenden hem persoonlijk, maar dat kon nooit de enige reden zijn. Hij was ook de meest sociale, de meest toegankelijke en hij had dat rebelse aureool behouden. De verpersoonlijking van wat een ‘radiopiraat’ zou moeten zijn.

Bij hem was er nooit een afstand tussen ons. Op drive in shows, waar ik hem voor het eerst en vaker ontmoette, is dat enigszins normaal, maar het viel me des te meer op toen ik regelmatig naar Playa de Aro trok in de jaren dat Radio Mi Amigo er zijn hoofdkwartier had. Ik kond er met iedereen praten en iedereen vond de aandacht leuk, maar enkel met Peter gingen ik op stap. Eten in restaurant Amsterdam, doorzakken in de El Gringo of zomaar gaan varen met zijn speedboot. Ik kwam ook bij hem en zijn toenmalige vriendin Lieve aan huis. En af en toe kwam dat heel goed uit. Zoals in oktober 1975 toe er plots een huurauto op overschot was…

Collega’s Frans Schuurbiers en ikzelf waren nog maar eens met het vliegtuig naar Spanje getrokken. Vluchtje naar Gerona geboekt waar we een Seat Panda huurden voor de rest van hun verblijf. We zouden op een zondag terug naar Schiphol vliegen. Het inleveren van de auto lukte echter niet. De lokale verhuurder in Playa had zijn zondagse rust hoog in het vaandel staan. ‘Cerrado el domingo’ liet het bordje op zijn voordeur weten. Geen bus om de sleutels in te gooien. Bovendien moesten we nog onze waarborg terugkrijgen. We waren schadevrij door de vakantie gekomen en ook toen al telde iedere peseta.  

In de nood kent men zijn vrienden. In dit geval Peter en Lieve. Ze waren verbaasd dat we alweer voor hun deur stonden, want de avond voordien hadden we nog uitgebreid afscheid genomen. “Ach leuk jongens, jullie zijn terug! Eten jullie een hapje mee? Per slot van rekening is dat toch van jullie!” Voor de duidelijkheid; We logeerden in Playa steeds in een studio en kookten zoveel mogelijk ons eigen potje. Op het eind van ons verblijf hielden we altijd iets over, dat we met plezier bij de Vandammen achterlieten. Eten en drank mag je niet terug naar de winkel brengen en zeker niet weggooien. 

Een etentje met het koppel sloegen we eigenlijk nooit af, behalve als we een vliegtuig moesten halen. Nee dus. “Helaas geen tijd!”. We legden heel snel ons probleem uit, waarna Peter zich in de Panda wurmde. Samen ging het met een rotvaart naar het vliegveld van Gerona. We waren nog net op tijd waren om in te checken. Waarna onze ‘opgevorderde’ chauffeur de rit terug aanvatte om de volgende maandag de nodige formaliteiten te vervullen bij de verhuurder. 

Bij een volgende bezoekje zijn we met z’n allen, met de terug gekregen waarborg, lekker gaan eten. Waarschijnlijk hebben we ook iets gedronken. Maar op dit punt houdt de informatie plots op. Uiteindelijk is dit verhaal ook al ruim veertig jaar oud.

* Peter verscheen een eerste maal op de cover van Baffle 9 (1 november 1975), daarna nog eens op de omslag van nummer 21 (15 oktober 1976) en tot slot helemaal vooraan in het dubbelnummer 29/30 (3 november 1980).