|
- Avonturen op een willekeurig Ministerie van Media
Die ochtend vindt de senior bediende op het Ministerie van Media een open verstevigde, loodzware doos op zijn bureau. Peter slaakt een zucht van opluchting. Hij klemt het pak onder zijn arm en trekt een venijnig spurtje doorheen de lange gang, onderweg nog bijna botsend met de nieuwe verstrooide Aalsterse koffiemadam Liesbeth, die onderweg is met drank en broodjes. Van het schrikken laat ze haar werkmobieltje in stukken uit elkaar op de grond vallen. Maar Peter loopt door om uiteindelijk hijgend op de deur van zijn baas, Minister Sven te kloppen.
Baas, ze zijn er! De jury heeft gesproken. We kunnen eindelijk gaan bekend maken wie een licentie voor lokale radio gaat krijgen!. Er verschijnt een ruttenbrede glimlach op het vermoeide gezicht van de bewindsman Eindelijk! zucht hij. Ik was net mijn middagmaal aan het bespreken met de koffiemadam toen je binnenviel. Ik bel haar direct opnieuw zodat ze iets hartigs mee kan brengen. Dergelijk nieuws vraagt om extra genot in de koffie. Dat moet gevierd worden. Hij vindt het wel vreemd dat de koffiemadam haar telefoon niet meer opneemt, maar het zal zijn dag niet verpesten!
Minister Sven haalt voorzichtig de dossiers uit de enveloppe. Hij rangschikt ze keurig op elkaar, zodat ze één grote stapel vormen. Orde, netheid, duidelijkheid, dat zijn de slagwoorden op zijn kabinet. Van zijn hele politieke bestaan. Eens gekozen, nooit meer van idee veranderen. Dat is de spirit. Hij opent de eerste map, knikt goedkeurend. Map twee is alweer naar zijn zin. De derde vijzelt zijn goede humeur nog iets meer op. Zo gaat het een tijdje door. Zijn vingers slaan nu de voorkaft van de map met de letter M om.
Minister Sven leest, kijkt en beziet opnieuw het resultaat. Goldmiljaar! Het zal toch niet waar zijn! Nondeju
De jury heeft Studio Minerva gebuisd. Toemme toch. Maar wat kan je ook anders verwachten van bejaarden en andere sinjoren. Gazdverdomme. Hoe moet ik dat aan burgemeester Bart gaan uitleggen? Die is straks zijn radiohobby kwijt! En hij is nog niet bekomen van zijn ruzie met onze Annemie. Oh nee
Ik zeg niks. Ik doe alsof ik het nog niet weet. Ik moffel alle papieren voorlopig weg, tot er een oplossing is.
Senior bediende Peter wordt erbij gehaald, junior bediende Wies volgt in zijn spoor. Ze begrijpen de minister, ze steunen hem, ze helpen hem. Daar worden ze voor betaald. Zijn plan om nog enkele weken te doen alsof het Kabinet van niks weet, wordt volmondig beaamd. Maar niet nadat ze eerst gezworen hebben dat er niks mag uitlekken. Om zeker te zijn dat iedereen zich aan zn woord houdt, schenkt de minister zelf een Stella Grand Cru uit. Daar heeft ie altijd een voorraadje van staan. For the good times. Er wordt geklonken op het plan.
De blaadjes van de kalender volgen intussen het ritme van de bomen in de tuin van het Ministerie. Het worden er een hele stapel, ooit moeten die worden opgeruimd. Minister Sven roept zijn twee assistenten opnieuw bij zich. Mannen ik heb een feilloos plan, een fantastisch compromis, bedacht onder de stralend blauwe hemel van deze ochtend. We zijn eruit! Het dossier van Minerva was niet het beste, mijn administratie mocht hen geen nieuwe licentie geven. Maar ik ga hen helpen. We geven die mannen een andere plek in de FM-band. Klein vermogen weliswaar, maar ze zullen kunnen blijven. Voilà, probleem opgelost!.
Ja maar baas, dat kan ook niet. Want de senioren hebben enkel hun kandidatuur gesteld voor die 98.0 FM. We kunnen hen niks anders geven als ze het zelf niet gevraagd hebben. Anders gaat iedereen denken dat we hier doen wat we willen, dat er gelobbyd wordt, dat we te beïnvloeden zijn. Er is al genoeg herrie nu de restauranthouder van die radioclub door onze schuld in het ziekenhuis ligt. Gelukkig werd hij goed gesteund door zijn familie. Niet dat het onze fout is. Hij zegt dat wel in de boekskes, hij eet en drinkt gewoon teveel. Maar die blaadjes liegen alles bij elkaar. Intussen wijst het publiek wel in onze richting. En het publiek, dat zijn onze kiezers hé!
Peter, ik weet het, maar wat moet ik dan doen? Twee jaar geleden struikelde de helft van dit land al over mij omdat ik in Brussel een zender wilde afschaffen. Pas sinds een paar weken moet ik geen pillen meer nemen voor dat trauma. En nu dit weer! Topradio leurt met een petitie en is boos op mij. Gelukkig heb ik nog vrienden bij de stadsradio. Ik mag daar vanavond trouwens iets gaan zeggen, ze voeren er eenmalig een theaterstukje op. Het zal mij deugd doen. Ik ga hen meteen ook vragen of zij raad weten. Die mannen hebben al vaker bewezen dat ze niet slecht zijn in het bedenken van oplossingen in uitzichtloze situaties. Maar ik moet eerst nog via de winkel, er is slecht weer voorspeld en ik geen paraplus meer.
Die nieuwe ochtend op het Kabinet van Media kijkt senior bediende Peter naar de kalender. Het is inmiddels 25 oktober. De pers en de radiowereld zitten hem op de huid. Wanneer weten we nu welke lokale radios een licentie krijgen? Zijn baas heeft de datum steeds weer voor zich uitgeschoven. Dat kan niet blijven duren. Vandaag moet er een oplossing zijn. Minister Sven heeft hem gisterenavond carte blanche gegeven. Peter, doe maar iets. Los dit op! Straks zijn er verkiezingen, ik ga je niet vergeten. Ik ben een man van mijn woord, standvastig, je weet dat ik nooit van mening verander. Doe iets!
En dat is exact wat Peter van plan is. Hij heeft er lang over nagedacht. Hij zal moedig zijn, tonen dat hij krachtige beslissingen kan nemen, duidelijk maken dat enkel de waarheid haar rechten heeft. Hij neemt de telefoon en begint enkele getrouwen te informeren dat Studio Minerva gebuisd werd. Maar bijna niemand gelooft hem. Wie dat wel doet wijst op de volksopstand die zal losbreken. Van Blankenberge tot de Antwerpse Groenplaats. Een kilometers lange stoet van rolwagentjes, rollators en looprekjes zal dagenlang het verkeer lam leggen. OK t is goed tegen de luchtvervuiling, maar niet voor de uitstraling van t stad.
De senior bediende schrikt, een lichte vorm van zware paniek maakt zich van hem meester. Plots begint het Peter te dagen. Moedig zijn klinkt goed. Zeker in boeken, in films of in Familie. Maar dit is de realiteit. Hij belt naar Minister Sven en zegt hem wat hij net heeft gedaan. Zoveel kwaad is er toch nog niet geschied, hij heeft de waarheid slechts aan een half dozijn te vertrouwen personen verteld? Maar de grote chef krijgt het moeilijk, zijn ademhaling stokt, zijn ogen worden nog kleinere spleetjes.
Peter, het is te laat. Jouw actie is al uitgelekt. Mijn mobiel staat niet meer stil. We moeten de noodparachute openen. De mensen aan wie jij het nieuws vertelde, moeten we in diskrediet brengen. Ze hebben je verkeerd verstaan, of zuigen zomaar iets uit hun duim omdat ze zich belangrijk willen voelen. Bel hen maar weer op en bekijk zeker de sociale media want daar verspreidt het nieuws zich sneller dan ik kan denken. Wedden dat iemand van jouw vertrouwenspersonen nog meer aan het lekken is? Stuur onze gezamenlijke vriendin Gwennie, die overal vrienden heeft en vertrouwen uitstraalt, het veld in om te ontkennen dat Minerva géén vergunning heeft!
"Ja maar baas. Hoe gaan we dit dan uiteindelijk wel oplossen?
Peter, daar gaan we nog een paar weken over nadenken! Jij moet toch nog één en ander leren in de politiek hé!
* Dit stukje is louter fictie en ontsproten uit de fantasie van de auteur (BLJ). Eventuele gelijkenissen met bestaande personen, berusten op een merkwaardig toeval.
|
