Er zijn mensen die als een soort rode draad doorheen je leven fietsen. Ik bedacht het toen ik gisteren het stukje over het Kortrijkse Popcenter maakte. Hoeveel keer ben ik Wim Coryn tegen het lijf gelopen in mijn leven? In alle mogelijke hoedanigheden dan nog. We zagen elkaar, werkten samen, verdwenen uit elkaars bestaan en ontmoetten elkaar opnieuw. Telkens weer. Niet gepland, onbedoeld, alsof het lot onze levenswandel met een zekere regelmaat met elkaar verbond.
Het begon in 1980. Ik was projectleider bij Radio Gemini en we waren net, na een inbeslagname, weer gestart vanuit de VANO-kelder in Moeskroen. Wim belde me op. Hij wilde graag een programma maken. We spraken af en na een babbel werd hij aan de programmering toegevoegd. Wim werkte toen, net zoals ik, bij de Belgische Posterijen. Hij in Kortrijk, ikzelf in Menen. Blijkbaar schepte dat een extra vertrouwensband.
We hadden een onduidelijke programmering op de late zaterdagavond. Hij wilde die graag voor zijn rekening nemen. Omdat radio toen nog echt vrij was, werden slechts enkele algemene formaliteiten afgesproken, de rest kon de presentator zelf invullen. Radiomaker Wim Vossen was geboren. Enkele maanden later scheidden onze wegen. Wim trok naar WLS, ik bleef nog enkele jaren bij Gemini aan de slag om dan uiteindelijk ook naar de Kluisberg te trekken, maar dan enkel als programmamaker.
Ik nam er op zaterdag en zondag de middag voor mijn rekening. Programmas die ik in mijn thuisstudio opnam. Wim Vossen en Tom Bremer waren weer herenigd in ether. Na een jaar liepen onze radioloopbanen weer uiteen. De man uit Oudenaarde trok naar Delmare (Zingem), Radio Maxima (Roeselare), Radio Contact (Kortrijk) en X-Tra FM. Ik verkaste naar Radio Magic (Kortrijk), Scorpio (Ledegem), Diamant (Waregem) en Bryghensis (Brugge).
Niet zo heel veel later stapten we allebei uit de radiowereld en verlieten de post. Niet dat we dit afgesproken hadden, we wisten het niet eens van elkaar. Hij ging voor televisie werken en voor diverse muziekuitgeverijen. Ik startte NeTTies, van daaruit was een doorstart van RadioVisie, dit keer als online dagblad, iets wat in de sterren geschreven stond.
In de herfst van 2004, hing Wim plots weer aan de telefoon. Zijn liefde voor de radio was er niet minder op geworden. Die voor de muziek enkel maar groter. Zijn werkterrein lag op dat moment in Nederland, hij werkte er voor de platenfirma's Arcade, PolyGram (Universal), Sony Music en de muziekuitgeverij BMG Publishing. In die hoedanigheid kon hij prima paralellen zoeken en trekken tussen de beide Lage Landen. Op het vlak van de media in het algemeen, op dat van de muziek in het bijzonder. Wim stelde voor om een wekelijkse column te schrijven die over de landsgrenzen heen keek. Een prima idee, leek het me. Mediapijn of mediafijn verscheen voor het eerst in november 2004. Er zouden liefst 44 afleveringen volgen. Op 24 juni 2007 kwam er een eind aan de reeks.
Drukke beroepsbezigheden, Wim woonde inmiddels terug in België en was zijn eigen Wild Cherry Consult (advies bij films en documentaires) begonnen. In 2014 kruisten onze wegen elkaar opnieuw. Ikzelf was verzeild geraakt bij Radio 19 als projectleider. Wim zag een nieuw radio-avontuur best zitten. Wie ooit met het medium bezig is geweest, weet dat een het een sluimerend virus is waar je nooit meer van afgeraakt. Er waren enkele problemen die moesten uitgevlakt worden. Live programma maken kon niet en hijzelf had geen studio (meer). Geen nood, 19-collega Dirk Desmet gooide een reddingsboei. Eén keer in de maand trok Wim naar Wevelgem en nam er in één ruk door al zijn programmas op. Vraag het na aan Wim en Dirk, die zaterdagen gingen tot de leukste van het jaar behoren.
Maar ook aan Radio 19 kwam een einde. Opnieuw gingen we allemaal onze eigen wegen. Maar net als die kat, kwam ook Wim weer. Omgekeerd kan je het ook bekijken. Ikzelf kwam wederom op zijn pad. In volle voorbereiding van de bioscoopfilm rond Radio Mi Amigo en Sylvain Tack, vonden we elkaar alweer. Noël Cordier en ikzelf hadden ons verzekerd van de medewerking van scenarioschrijver Erik Lamens en Antonino Lombardo van het productiehuis Prime Time. Iemand die de auteursrechten kon regelen, was er nog niet. Je raadt het al
Wim nam die taak op zich. Ook het filmproject haalde de eindmeet niet, tenminste niet in deze opzet.
Met een nieuw team wordt momenteel onverminderd verder getimmerd aan dé film. Wim is nog steeds aan boord en daarom zie en hoor ik hem dit keer wel nog regelmatig. Een kat met negen levens is er niks bij.
|
