- Weekblad heeft ruime aandacht voor het medium

Het stukje uit het weekblad Dag Allemaal over Club FM & Co, deed me als vanzelf terugdenken aan… Joepie. Naast Humo was dat, in de tweede helft van de jaren 70 ‘verplichte’ lectuur voor mijn generatie. Het blad verscheen voor het eerst toen ik mijn legerdienst vervulde in Lüdenscheid. Het nummer 1 rolde van de persen op 27 maart 1973. Een beetje per toeval vond ik het bij de bladenboer in het Noordstation van Brussel toen ik vanuit Duitsland op mijn trein naar Kortrijk wachtte. Niets liet toen vermelden dat ik er ooit zelf voor zou gaan schrijven.

De naam van de hoofdredacteur kende ik wel, Guido Van Liefferinge. Ik had hem eerder enkele brieven gestuurd toen hij als redacteur nog voor de krant Het Laatste Nieuws werkte. Hij verzorgde er dagelijks een rubriek over muziek, showbizz en media. Omdat ik vond dat er te weinig stukjes verschenen over radio en dj’s in het algemeen en Radio Veronica, Caroline en Noordzee in het bijzonder, vroeg ik hem daar wat aan te doen. Zonder resultaat evenwel… Dat soort brieven stuurde ik wel vaker naar kranten en uitgevers. 

Na enig heen en weer getelefoneer, kwam ik erachter dat Van Liefferinge door… Sylvain Tack was gevraagd om een Vlaams jongerenmagazine te starten. Het kwam de man goed uit als drijvende kracht achter enkele van de populairste Vlaamse artiesten via zijn muziekuitgeverij Gnome (later werd dat Start). Paul Severs, Danny Fabry, Joe Harris, Samantha konden een extra forum gebruiken. Toen op 1 januari 1974 Radio Mi Amigo begon uit te zenden, lag een samenwerking voor de hand. De Joepie Top 50 werd vaste prik op de zaterdagmiddag. Met wisselende respons

In 1975 had ik er mijn legerdienst al lang opzitten en was ik zelf begonnen met een blad om de goegemeente beter te informeren over… radio en zeezenders. Want nog steeds was er in de Vlaamse pers geen deftig artikel terug te vinden over… onder andere Radio Mi Amigo en Radio Caroline, op dat moment de twee enige offshore radiostations die in de lucht waren. Joepie schreef af en toe wel iets, maar dat mocht niet al teveel opvallen. Het gerecht zat Sylvain Tack immers op de hielen, of dacht het.

Joepie was daarom verkocht aan Ludo Van Liefferinge van uitgeverij Sparta in Deurne, de vader van de huidige baas van De Persgroep, Christian. Het blad had volgens de CIM een oplage van 90.000 exemplaren, een betaalde verspreiding van 59.000 stuks en een gemiddeld leesbereik van 350.000 lezers. Het weekblad verscheen op dinsdag. 

Naast het eigen blad ‘Baffle’ (later werd dat RadioVisie), had ik samen met Pierre Deseyn, Frans Schuurbiers en Filip Truwant ook een wekelijkse uitzending van Radio Mi Amigo gemaakt. ‘De geschiedenis van de zeezenders’ werd op zondagmiddag (16:30-17:00 uur) uitgezonden. De reeks was opgevallen. Ook bij Joepie, want de redactie kreeg voortdurend verzoeken om aandacht te besteden aan het fenomeen.

Toch was ik verrast toen ik in de zomer van 1978, Radio Mi Amigo was nog steeds in de lucht, dat hielp, plots werd opgebeld door… Guido Van Liefferinge met de vraag of er misschien ook een geschreven reeks inzat voor Joepie. We spraken af in het restaurant van de luchthaven van Deurne. We kwamen relatief snel tot een overeenkomst. Ik zou dertien afleveringen maken, zijn redactie zou zorgen voor extra fotomateriaal. En… want dat was één van mijn voorwaarden, na het beëindigen van ‘De odyssee van de radiopiraten’ zou ik mijn vaste, wekelijkse rubriek mogen verzorgen in Joepie. Wat ook gebeurde. Mijn eerste grote opdracht! 

De eerste aflevering van de ‘Odyssee van de radiopiraten’ verscheen op 15 oktober 1978 (toevallig precies 39 jaar geleden). In ‘Radiokuur’, met als kop een tekening van Joey, kon ik alle recente nieuws over zeezenders en bij uitbreiding alle andere populaire radiostation en deejays kwijt. Een tijdlang ging het goed, maar uiteindelijk zagen we beiden in dat dit soort nieuws niet echt thuishoorde in Joepie. Er was nu eenmaal weinig radionieuws, naast de publieke omroep in Vlaanderen waren er geen andere stations in de lucht. De laatste aflevering verscheen op 21 januari 1979.

De radioberichtjes waren zeer specifiek, noem het voer voor de meer dan modaal geïnteresseerde lezer. Zeker niet de doelgroep van Joepie, dat eigenlijk in de markt was gezet voor meisjes tussen twaalf en zeventien jaar! Al bij al was het zeker geen slechte samenwerking geweest, 28 weken lang. Niet in het minst voor RadioVisie, dat mede hierdoor de amateurstatus was ontstegen. Toch bij het journaille dat ons eerder als een clubje ‘freaks’ had beschouwd.