- Belgisch gerecht maakte dankbaar gebruik van de pers

Dat de overheden in de Lage Landen niet lief meer waren voor Radio Mi Amigo, na het van kracht worden van de anti-zeezenderwetten in Nederland, per 1september 1974, dat hoef ik niet meer uit te leggen. De huiszoekingen, inbeslagnames, en arrestaties volgden elkaar in steeds sneller tempo op en haalden meestal ook de koppen van de kranten. Op die manier werd een klimaat gecreëerd dat bij heel veel mensen een negatief beeld opwierp van het station en zijn medewerkers.

Het concept; Sla af en toe een slag(je), zorg dat de pers er uitgebreid over schrijft en de foute perceptie gaat zich nestelen. Daarna zal ook de organisatie stilvallen of op zijn minst minder vlot draaien. Dat soort gedachtengang dus. ‘Pas maar op, straks staat de BOB ook aan jouw deur’. Ik heb het vaak gehoord. En inderdaad op een morgen in de maand juni 1978 kwamen ze het huis van mijn ouders (waar ik toen  nog woonde) van onder tot boven uitkammen. Maar dat hoorde erbij, vond ik. Het was een deel van het spel, van de strijd, van het opkomen voor vrijheden. 

Wat ik erg vond was dat grote organisaties zodanig veel schrik kregen van die politionele acties dat ze onbegrijpelijke beslissingen namen. Ik vertel nog vaak en met verbazing het verhaal van en rond Unicef. Toch niet de minste club. Ik had Joop Verhoof, toenmalig programmaleider bij Radio Mi Amigo in Playa de Aro in het najaar van 1975, voorgesteld om naar buiten toe extra goodwill te kweken bij het publiek. ‘Zorg dat je een bekend, liefst internationaal, goede doel steunt’. Je scoort drie keer. Het is goed voor het imago van de zender, de luisteraars worden aan het nadenken gezet en tot slot wordt de betrokken organisatie er beter van.

Ik opperde het idee om de jaarlijkse wenskaarten-actie van Unicef te steunen via Mi Amigo. De organisatie die opkomt voor de kinderrechten in de wereld, bracht ieder jaar een pakketje kerst- en nieuwjaarskaarten op de markt. Hoe meer er daarvan verkocht werden, hoe meer armslag ze kregen. Veel hoefde die steunoperatie niet te kosten. Helemaal niks zelfs. Pierre Deseyn had nog promospotjes liggen die hij gemaakt had voor Radio Noordzee Internationaal, die eerder een gelijkaardige actie had gevoerd, toen het allemaal nog legaal was. ‘OK’ zei Joop, ‘maar ik zou Unicef toch vooraf op de hoogte willen brengen.’

Ik nam die taak op mij. Ik stuurde hen een uitgebreide brief, terwijl wij in ons eigen programma, de Geschiedenis van de zeezenders, op zondagnamiddag, al het spotje monteerden. Een maand later reageerde Unicef Brussel enthousiast. Alhoewel ze dachten dat het te laat was voor een uitgebreide campagne. Niet dus. Ik belde Joop en hij gaf opdracht om de infomercials ook in de reguliere uitzendingen op te nemen. Actie geslaagd. Midden januari werd ik gecontacteerd door meneer Doignie van Unicef België, waarbij hij iedereen uitgebreid bedankte. Dat smaakte naar meer.

Na nieuw overleg met Joop bedachten we een meer uitgebreide campagne voor de zomermaanden van 1976. Daarbij zou rond een bepaald thema een uitgebreide actie worden begonnen. Ik zette me opnieuw aan het schrijven, stelde een dossier samen met daarin een aantal mogelijkheden. Opnieuw volgde er een telefoontje van meneer Doignie. Hij zou een medewerker langsturen om de details te bespreken. Op een namiddag in de maand april 1976 werden koffie en koeken bovengehaald in Geluwe. De man van Unicef was verbaasd over zoveel enthousiasme en zou laten weten wanneer we de campagne in detail zouden kunnen uitwerken.  

Groot was dan ook mijn verbazing en ontgoocheling toen eind mei een brief van het Belgische Comité voor Unicef in mijn brievenbus viel waarin werd gemeld dat werd afgezien van een samenwerking omdat het ‘hen niet meer was toegelaten om samen te werken met radiozenders die niet officieel of nationaal waren’. Weken eerder was er nog één en al enthousiasme, dan plots niks meer. Wat was er gebeurd? Wie had het laatste en hoogste woord gehad? Dat een neutrale, erg lovenswaardige organisatie als Unicef plots afzag van een gratis steunactie, typeert de hele sfeer die rond Mi Amigo was gecreëerd.

Wat zou er gebeurd zijn als Radio Mi Amigo en Unicef wél hadden samengewerkt? Zou de directie van het Kinderfonds van de Verenigde Naties dan zijn opgepakt en vervolgd? Zouden de kantoren worden verzegeld? Zouden ze zijn veroordeeld door de rechtbank tot een monsterboete? Mogelijk dat het Belgische gerecht, continu in z’n hemd gezet door Radio Mi Amigo, rare sprongen had gemaakt. Om een voorbeeld te stellen dat iedereen zou verbazen en nog banger maken. Misschien is het woord indoctrinatie hier op zijn plaats. Als slotbedenking.