Om het toch nog wat gezellig te maken nam ik mijn radio-cassetterecorder mee. De muziek zorgde voor afleiding, de tijd ging iets vlugger en je voelde je minder alleen. Een hele nacht brieven in de juiste, genummerde hokjes stoppen, was nu niet de reden waarvoor ik bij de post had gesolliciteerd. De radio voorkwam ook dat je vreemde geluiden hoorde. Het postkantoor, gebouwd in de negentiende eeuw, had heel veel houten vloeren en deuren die niet echt tochtvrij waren. Alles kraakte, piepte en rammelde. Niet dat ik bang was uitgevallen, na één vol jaar oostblok-gevaar trotseren kon ik echt wel tegen een stootje. 

Veel keuze had je toen niet op de nachtelijke radio. De nationale omroep BRT hield er om 23:40 uur mee op. Een vreemd tijdstip, maar dat had alles te maken met vakbondsafspraken. Het personeel mocht slechts een vast bepaald aantal uur werken en moést er dan mee ophouden. Radio Veronica was niet te ontvangen als het donker was en naar Radio Noordzee Internationaal luisteren was al helemaal uit den boze wegens de nabijheid van de zender van France Inter uit Lille, nagenoeg op dezelfde golflengte. En Radio Atlantis was net weer gestopt vanaf de MV Mi Amigo. De muren van het postgebouw waren bovendien ouderwets dik, er stak heel veel ijzer in het gebouw dat ook nog eens verlicht werd met heel veel TL-lampen. Allemaal nefast voor AM-ontvangst. 

Gelukkig was er Radio Luxemburg. Loeihard te ontvangen met zijn 1.300.000 Watt. De Engelstalige programma's waren na het verdwijnen van de Britse zeezenders gerestyled en lieten sedert 1968 perfecte popradio horen. Het signaal was evenwel niet altijd stabiel, fading was een bekend fenomeen bij de zender uit het Groot Hertogdom. Maar tot 03:00 uur kon er toch geluisterd worden. Ook toen gingen zij uit de lucht. Maar het was beter dan helemaal niks. 

Tijdens mijn legerdienst in Lüdenscheid ging ik ’s avond vaak iets eten buiten de kazernemuren. Het leger liet ons niet verhongeren, maar meer positiefs kan ik echt niet bedenken over de keuken van kazerne De Leie. Ik verdiende her en der wat bij met het installeren van radio-antennes (zie eerder artikel), het tekenen van superhemden (generatiegenoten weten wat ik bedoel) en het verkopen van sigaretten. Die laatste konden wij goedkoop aanschaffen in de kazerne en duurder verkopen aan de Duitsers. Kortom, ik kon me echt wel enkele etentjes per week veroorloven. 

Mijn favoriete schnitzel-tent werd uitgebaat door een vriendelijk koppel. Hij kwam oorspronkelijk uit Tüchersfeld, Beieren, zij uit Gilsdorf in het… Groot Hertogdom Luxemburg. Hun zoon, Marco was een technicus die voor RTL in Villa Louvigny werkte, de uitvalsbasis voor het complete Radio Luxemburg imperium. Die wetenschap was uiteraard niet in dovemansoren gevallen. Na mijn legerdienst had ik dan ook contact opgenomen met Marco. 

We waren overeengekomen dat ik regelmatig een cassette voor hem zou opnemen met nederpop/beat muziek. Ik had toen al stapels elpees (vaak spotgoedkoop aangeschaft in de legerwinkels) en nog veel meer singles die ik van een bedrijf in Wevelgem kon kopen dat juke boxen verhuurde in cafés. In ruil kreeg ik van Marco cassettes met FM-opnames van 208-dj’s als David ‘Kid’ Jensen, Stuart Henry, Tony Prince, Bob Stewart (zijn dagafsluiter bezorgt me nog steeds kippenvel, beluister het fragment en geef me eens ongelijk!). Mijn nachtelijke werkuren bij de post waren dan ook één en al gewijd aan Radio Luxemburg tot… 

Op een nacht, je kan het ook heel vroeg in de ochtend noemen, werd er op één van de ramen, vlak tegen de achterdeur langswaar het personeel binnenkwam, geklopt. Ik keek naar buiten en zag Walter Declercq staan, onze postmeester. Hij gebaarde me om open te doen, wat ik ook, heel omzichtig deed. Ik kreeg meteen twee complimenten. Enerzijds omdat ik niet lag te slapen, anderzijds omdat ik eerst voorzichtig had gekeken wie er op het raam had staan tikken. De ‘baas’ was extra vroeg begonnen om mij te controleren. 

Na nog enkele beleefdheden merkte hij mijn Philips-radiorecorder RR322 op, aangesloten met een stroomkabel op het elektriciteitsnet. Hij vroeg waarom dat zo was. Ik antwoordde eerlijk dat ik op die manier de batterijen niet hoefde te gebruiken, want die waren niet zo goedkoop. Het ding draaide op zes stuks van anderhalve Volt en vrat stroom in cassettemodus. Zijn reactie deed me eerst lachen. ‘Of ik wist dat ik daarvoor toestemming moest vragen, want ik gebruikte immers stroom van het kantoor. Van de overheid dus. En dat mocht niet zonder zijn fiat.’ Hij bleek het te menen en zou er over nadenken wat daarvan de gevolgen zouden zijn. 

Een tijdlang hoorde ik niets van het voorval. Enkele weken later werd ik op ‘meneer Declercq’ zijn bureau ontboden. Hij had ernstig nagedacht over mijn ‘stroomdiefstal’ en was tot de conclusie gekomen dat ik uit onwetenheid had gehandeld. Hij was bereid om er de spons over te vegen als ik beloofde het niet meer te doen. Indien wel, dan mocht dat van hem, maar ik moest per twee weken nachtdienst 10 Belgische franken betalen. Misschien was ik blij, misschien boos, misschien in de war. Feit is dat ik nogal verslagen verder mijn reguliere dienst ging voorbereiden. 

Of het toeval was, waarschijnlijk wel, maar nadien heb ik nooit nog ‘de nacht gedraaid'. Of ik bereid zou zijn geweest om te betalen voor het gebruik van ‘staatseigendom’? Waarschijnlijk niet. Uiteindelijk waren batterijen ook niet onoverkomelijk duur en mijn onafhankelijkheid was me tenslotte een stuk dierbaarder. Walter Declercq, die ben ik nooit meer vergeten. Al vraag ik me nog steeds af hoe hij die 10 BEF zou hebben 'verwoord' in de boekhouding...  

Via de link onderaan de foto's kan je luisteren naar de 'dagafsluiter' met Bob Stewart

#radioluxemburg #stuarthenry #tonyprince #bobstewart #radioatlantis #lüdenscheid