Ik ontmoette hem voor het eerst in het voorjaar van 1975, in Playa de Aro. Hij had Frans Schuurbiers en mezelf uitgenodigd voor een etentje want we hadden één en ander te bespreken (zie ingescande brief). Er werd getafeld in een bergrestaurant. De wijn vloeide rijkelijk, de kikkerbillen waren subliem, de avond werd een nacht. Sylvain genoot van de aandacht, niet zozeer die van ons, maar wel van de aandacht die hij toen kreeg van de pers in België en Nederland. Alhoewel die niet steeds gunstig was. Die continue berichtgeving had er natuurlijk wel voor gezorgd dat Radio Mi Amigo op het hoogtepunt van zijn populariteit was beland. Dagelijks luisterden enkele miljoenen mensen naar ‘zijn’ zender. 

Toch snakte Sylvain naar meer positieve aandacht. Hij polste naar onze invloed bij de reguliere pers. ‘Of we niet enkele journalisten kenden die hem en zijn zender goed gezind waren?’. Helaas staken die namen toen niet in ons adressenbestand. De Vereniging voor Vrije Radio werd in die tijd zelf een beetje als ‘alternatief’ beschouwd. ‘Of we dan misschien meer positieve artikelen over Mi Amigo in ons eigen blad Baffle, konden schrijven?’ Tja, misschien wel, maar een fanblad wilden we ook niet worden. Toch?’ Er werden her en der nog wat suggesties gedaan, maar op zijn expliciete vraag of we dan misschien naast ons eigen tijdschrift een Mi Amigo Fanblad wilden beginnen, zeiden we niet meteen nee, maar dat we er even over wilden nadenken. 

Mijn compagnon Frans Schuurbiers en ikzelf wisten al onmiddellijk dat we dat eigenlijk niet gingen doen, maar dat zeiden we niet vlakaf. Wel engageerde ik me om, indien nodig, persberichten te schrijven en teksten allerhande te redigeren. Onverwacht werd ik ook ingeschakeld voor iets totaal anders. Afgeschilderd als een bende criminelen besloot de Mi Amigo kolonie in Playa de Aro om via de zender met een boodschap voor de luisteraars naar buiten te komen. Ik werd gebeld door Sylvain met de vraag of ik mijn schouders onder die tekst wilde zetten. ‘Het moet echt dramatisch klinken!’. Uiteraard. Het bericht dat gelezen werd door Stan Haag sloeg in als een bom, waarna besloten werd om op zondag, klokslag 12:00 uur telkens een persoonlijke Playa-boodschap uit te zenden. Ik maakte nog een paar teksten waarna Stan Haag het overnam. 

Terug nu naar het bergrestaurant. Om ons een extra duwtje te geven, begon Sylvain over de mogelijkheid om ook iets te verdienen. De zender was volop bezig met het ontwikkelen van zijn eigen promotiemateriaal, waarbij naast de gebruikelijke postkaarten, stickers en T-shirts, vooral sleutelhangers en halskettingen originele ideeën waren. Stukjes imitatiehout, met daarop de Mi Amigo-vogel en de naam van de zender. We kregen een volle doos proefexemplaren gratis mee naar huis en mochten ze verkopen nog vooraleer Mi Amigo die zelf op de markt bracht. Het was meteen een kleine compensatie voor het vele geld dat we uitgaven om onze documentaires over offshore radio, die Mi Amigo op zondagnamiddag uitzond, te bekostigen. 

Ze liepen als een trein die dingen. Onze voorraad was heel snel uitverkocht, er moesten nieuw komen… Helemaal uit Spanje. Omdat contacten met Mi Amigo heikel bleven, vooral omdat het gerecht meekeek, moesten we een ingewikkeld parcours volgen. Dat begon steevast met een telefoontje van bij ‘nonkel Georges’. Die woonde een eind verder in mijn straat. Omdat ik bang was dat mijn telefoon werd afgeluisterd, koos ik voor die omweg. De boodschap kwam terecht bij het bedrijf Simex in Ledeberg van meneer Deseyn, de vader van Pierre. Die laatste produceerde voor ons ‘De Geschiedenis van de zeezenders’ in zijn persoonlijke studio. Simex verstuurde daarna een telex naar RADO in Spanje (zie ingescand bericht). Kort daarna was er post voor het garenbedrijfje vanuit Playa de Aro in neutrale kartonnen dozen.

Tot Sylvain Tack zich ermee ging bemoeien. Alhoewel we dan al duidelijk hadden gemaakt dat hij niet op ons kon rekenen voor zijn Mi Amigo-fanclub bracht de post in Geluwe, op een doordeweekse dag, een kleine kartonnen doos langs met een tiental handjes. Gratis geleverd! De winst was helemaal voor ons. Het zou het laatste, zij het onrechtstreeks contact worden met Sylvain Tack. Inmiddels was immers de Mi Amigo Fanclub gestart. Fernand Moerman en Mireille Demeester uit Wevelgem gingen die leiden, waardoor we eigenlijk niet langer ‘bruikbaar’ waren voor Sylvain. Tot het nog erger zou worden. 

* Een Mi Amigo (sleutel)hanger heb ik helaas nergens kunnen terugvinden. Mocht iemand nog een exemplaar of een foto hebben, dan hou ik me aanbevolen! 

#playadearo #sylvaintack #miamigofanclub #stanhaag #juwelierzwitserland #verenigingvoorvrijeradio